Vísir - 18.01.1950, Qupperneq 7

Miðvikudaginn 18. janúar 1950
V 1 S I R
7
kAjJ
31
Smhlaus
schur íwMdimm
Eftir
Richard Macauly.
flft
og beið þar. Banning var ekki langt undan. Ilann nam
einnig staðar, tók veðreiðáskrána, og' þóttist vera að lesa
i henni, og leit við og við. á auglýsingaskiltin.
Eftir nokkra stund varð Porter þess var, að áhvggju-
svipur kom á andlit Ellenar. Ilann Iiafði margtekið fram
við liana, að ef hann kæmi eklci yrði liún að gera ráð fyrir,
að eittlivað væri öðru visi en vera átti. Kæmi ]>etta fyrir
háfði talast svo til milli þeirra, að lnin legði leið sína til
hílvagnsins, en ])ó ekki þegar i stað, til þess að Iiann fengi
toékifæri til að athuga, hvort henni væri veitt eftirför.
Elle.n heið þar til að því var komið, að sjöunda hlaupið
hyrjáði. Að öllum likindum var hún nú búin að gera sér
Ijóst, að henni var veitt eftirför, því að hún var sýnilega
að reyna að líta glaðlega úl og sem ekkert væri að. Banning
veilli lienni eftirför, en gætli þess, að jafnan væri fólk
milli hans og stúlkunnar. Hann hafði mikla reynslu i
þessu og hafði iðuega veitt mönnum eftirför vikuni sam-
an, án þess þeir hefðu hugmynd um.
Porter fór þegar burt af veðreiðasvæðinu, því að hann
vissi, að litáð hár og litað efrivararskegg, nmndu ekki
klekkja reyndan leynilögregumann eins og Banning.
Porler fór inn í matstofu eina og fékk sér hressingu
og svo dundaðí liann við sitt af Iiverju þar til skyggja tók.
Þá lagði hann leið sína lil bifreiðastæðisins, ]>ar sem bil-
vagninn var. I um það bil túttugu metra fjarlægð frá bíl-
vagninum var kofi. þar sem geymd voru ýmis verkfæri o.
11. Porter gekk knngum bifreiðastæðið og kom að skúrn-
um að aftanverðu frá og tók sér stöðu við eitt hornið á
skúrnum. Hann liafði ekki ákveðið neitt um hvað gera
skyldi, var þakklátur fyrir hve allt hafði gengið vel til
])essa, sá íram á, að nú dró að leikslokum, og vonaði, að
allt mundi ganga að óskum.
—o—
Banning hafði aldrei verig i meiri vafa en nú. Hann sat
við lílið hliðarborð í veitingastofu á North Side. Hann var
að virða fyrir sér karl og konu, sem sátu þar við borð.
Banning vissi, að konan var sú, sem átti bifrciðina og bif-
reiðavagninn. Banning sá í, eingi svipan, að maðurinn var
nfbrolamaður, og það vakti sérstakan áhuga Bannings,
þvi að hann þekkti ekki manninn. Maður þessi stundaði
];vi „iðn“ sína annarsstaðar en í Delaire, en Banning fylgdi
])eirri reglu, að skipta sér ekki af afbrotamönnum, frá
öðrum borgum, nema alveg sérstök ástæða væri til, svo
sem ef þeir flæktust til Delaire.
Hinsvegar var stúlkan ekki afhrotamaður. Það sá Bann-
ing og i einni svipan. En hvers vegna var þessi fallega og
geðfellda stúlka rneð þessum skuggalega manni? Það var
gála sem Banning gjarnan vildi ráða.
Þcgar þau Goggin og Ellen voru farin fór Banning i
Immáttina á eftir þeim. Maðurinn fékk sér leiguvagn, en
stúlkan gekk til bifreiðastæðis í grenndinni, og tók þar
bifreið sína og ólc vestur. Bifreið Bannings var ekki langt
undan og honum veittist lélt að komast nálægl bifreið
Ellenar, en gætti þess þó, að vera jafnan i hæfilegri fjar-
lægð.
leiðinni greip Banning hálfgert vonleysi um árangur-
inn af þessu starfi lians, en það var eigi oft, að honum væri
í þann veginn að hugfallast, Iíann hafði í rauninni eklcert
við að stvðjast annað en það, að stúlkan liafði hagað sér
dálítið óvanalega á ferðalagi síuu, að því leyti, að hún liafði
ekki fylgl neinni ferðaáætlun, að þvi er virtist. En konur
eru /dutlungafullar, hugsaði Banning, og vitanlega geta
nienn ferðast um allt landið, áætlunaiíaust eða hrevtt
áætlun að vild. Hann hafði aflað sér upplýsinga uni stúlk-
una, vissi hvar hún vann, og að hún var í góðu áliti, og
aidrei orðið neitt á, sem af leiddi a@ lögreglan hafði kom-
ið til. Andartak flaug Banning í hug að hætta að veita
lienni eftirför hælta allri leit, og hverfa aftur til Delaire,
og bíða þcss, að upp á Pörler hefðist einhversstaðar. Ilann
var i þann veginn að snúa við, er honum flaug i hug, að
.óráðin væri gátan um samband stúlkunnar við liinn
skuggalcga mann, og a@ stúlkan væri fráleitt haldin
neinni veðmálasýki, og einhverjar sérstakar ástæður hlytu
þvi að vera þess valdandí, að hún héldi kyrru fyrir í nánd
við veðreiðasvæði. Þetla hleypti Banning aftur kapp í kinn
og hann ákvað að halda áfram eftirförinni. Það gæti verið
vel þess virði, hugsaði hann, að lialda leitinni áfram einn
eða tvo daga til viðbótar.
Þegar út á þjóðveginn kom hafði hann lengra bil en áð-
ur milli bifreiðar sinnar og bifreiðar stúlkunnar.
—o—■
Þetta Iiafði verið áhyggjudagur fyrir Ellen. í ívrsta lagi
hafði henni orðið meira en lítið óróft, er Portcr kom ekki
á tilskildum tima, og óróleikinn vildi ekki liverfa. í öðru
lagi var hún nokkurn veginn viss um, að henni var vcitt
eflirför, og eins og geta má nærri, þar sem hún liafði aldrei
orðið fyrir slíku, fannst lienni þetta ónotaleg revnsla, ekki
sízt þegar þetla baútist ofan á það, að verða að sætla sig
við návist Goggins, sem fór allmjög í taugarnar á henni.
Til þess hafði hún ekki þurft að leyna óbeil sinni á frek-
Til þessa hafði líún ekki þurft að leyna óbeit sinni á frék-
að gera það. Goggin var enn i sjöunda hirnni, liélt enda
áfram að vinna, samkvæint visbendingum Ellenar, og
óttaðist hánn nú það eitt, að einhvern daginn mundi hann
koma íil veðreiðanna, ög ])á yrði Ellen, - gullfuglinn
lians floginn. Það hafði verið Ellen í hag, að Goggin
var þannig skapi farinn, því að fyrir bragðið liélt hann
illum hneigðum i skefjum. Það var augljóst mál, að liann
var smeykur við að 'géra neitt, er verða mælti til þess að
stvggja íiana, óg forðaðisl liann þvi að vera ástleitinn um
of. Ef hann glataði hylli hennar mundi liann engar frek-
ari visbendingar fá.
A leiðinni í bifreiðabækistöðina þóttisl Ellen verða þess
vísari einu sinni eða tvisvar, að einhver í bifreið veitti
henni eftirför, en ekki var hún viss um þetta. Ilún beið
uln stund við innkeyrsluna, en þær bifreiðar, sem komu
héldu áfram.
Þegar hún loksins var komin inn i bilvagnipn var hún
alls ekld viss um hvort Porter mundi koma, en er Iiún
hafði beðið lengi ííiilli vonar og ótta, glataði hún allri
von um það. Ekki lét hún þó neitt hugarvil ná tökum á
sér, heldur fór að búast til þess að hátta, til þess að fá
svefn og hvila þrevttar taugar. Hún sneri snerlinum og,
slökkti og hallaði sér út af.
—o—,
Eftir að Banning ók frain hjá Ellen á þjóðveginum hélt
liann áfram svo sem fjórðung úr mílu, nam svo staðar,
slökkti bifreiðaljósin og skildi bifreiðina eflir i þjóðvegar-
jaðrinum. Eins og Porter gekk liánn hringinn i kringum
bifreiðastæðið í athugunarskyni.og til þess að geta virt bil-
vagn stúlkunuar fyrir sér. að aftanverðu frá, og án þess
að athygli vekti. Hann gekk í um það bil sex feta fjar-
Ætia að skipfa
jarðnæði.
Seoul, Koreu. (U.P.). —
Undir lok þessa árs kveðast
kommúnistar ætla að byrja
byltingu í landbúnaði Kína
og hefja skiptingu stórjarða.
Láta komniúnistar í veðri
vaka, að brevtingar þær, sem
hér uni ræðir, muni ná til
100 milljóna manna og fái
flestir þcirra einhverja skák
til að rælcta. Þetta leysir þó
ekki vandamálin livað land-
búnað Kínverja snertir nema
að lillu leyti, því að jarð-
vinnsluverkfæri eru ekki lil
nenia af mjög skornum
skammti og engar verk-
smiðjur, sem framleiða þau,
undir stjórn kínverskra
kommúnisla. Slíkai’ verk-
smiðjur voi’u til í Mansjúríu,
en Bússar tóku vélarnar úr
þeim öllum og fluttú lieim
til sín.
Má vera að þetta vélarán
Rússa verði að ásteitingar-
stcini niilli þeirra og ldn-
verskra Icöníniúnista.
Ráðskona
Mvndarleg einhlevp kona
40—50 ára óskast til ráðs-
kónusk rfa hjá einhleyp-
urn maiiiii. (Sérherbergi).
Tilboð nieð upplýsingum
scndist afgreiðslu Vísis
fyrir föstud. kvöid.merkt:
„Rólegt lieimili—931“.
Notuð 8—10 lia.
Kelvin-hátavél
til sölu. Uppl. gefur Gunn-
ar Þorkelsson, Alliance,
Ananaustum. Sími 4338.
€. /?. SuncucfkA
Wmá wmjg jg i

l.úlii féll til jarðar eftir liögg Molats. En áður en liann gæti bitið liann,
Og apinn var ekki seinn að gríþa koni Tarzan.
hann.
Molat snérist þá gegn Tarzan i bræ.ði
sinni.
S/8