Vísir - 11.02.1950, Page 7

V I S I R
9
Láugardaginn 11. febrúar 1950
inaðuvimi andast." Hún greip liöndunuin fyrir numninn,
stökk á fætur og hljóp út úr herberginu. Uann heyrði
hana kasta upp út.i 1 garöinum. Jvn hann liélt áfram vinuil
sinni.
„Það er betra fyrir liana, að hún tæmi magann,“ hugs-
aði liann. Hann hafði gleymt )»vi, að luin iiafði aldrei
séð holskui’ð framlcvæindan. En vaulíðan liennar og ]»að,
að liann gat ckki íarið út til hennar, olli honum óþoliu-
inæði og grernju í garð mannsins, scm lá eins og iianq
hefði látizt undir hnifnum.
„Það eru engin skilyrði til fyrir )>ví, að þessi maður fái
að lifa,“ hugsaði hami.
(Óafvitaudi gerði þessi hugsuu liann tillitslausan og haun
hélt áfram starfi sinu. Hinn meðvitundariausi maðnr
stundi, en Sadao lét eins og eldcert væri.
„Styndu, ef þú vilt,“ tautaði harin. „Eg er ckki að þessu
mév til skemmtunar. í rauninni veit eg ekki. hvers vegna
eg er að þessu.“
Hurðin opnaðist og Iþma gekk inn aftur. Hún liafði
ekki gefið sér tima til að liagyæða á sér hárinu,
„Hvar er flaskan með svefnvökvanum?“
Sadao hnykkii. til höfðinu. „Það var gott, að þú
komst aftur,“ sagði hann. „Hqjiu er farinn að bæra á sér.“
Hún náði.þcgnr í flöskuna og tók sér bóniullarlmoðra í
Iiönd.
„Hvernig ú.eg að fara að þessu?“ spurði lmn.
„Helltn i bómullina og haJtu henni vig nefið á homun,“
svaraði Sadap, án þess að hæ.ttn vinnu sinni nokkuri
augnablik. „Ef hanu á bágt með aiulardi'áttinn. þá skaltu
taka imoðrann frá andartak.“
Hún lcraup á kné skammt frá andliti unga mannsins.
Audlil. lxans var aumkunarvcrt. og magurt, liugsaði liún,
og. munnsvipurinn sýndi, að hann þjáðist mjög, hvort sem
Iiann vai;ð þcss var eða ekki. Þegar hún iiorfði á hann,
livariiaði það að henni, hvort sögurnar, sem hún liafði
lieyrt um þjáningar fanganna, kynnu að vera sannar. Þær
iiárust skyndilega manna i milli, en voni sífelit bornar til
l>aka. í blöðunuin stóð, að livar sem hersveitir Japans
kænm, væri ]>eim tekið sem lausnurum og fagnað sam-
ivvæmt ]>ví. En jafnframt varð lienni hugsað til manna
eins og Takima liershöfðingja, sem var vanur að herja
Ivonu sína illa, enda þótt enginn minntisl á ]>að nú, þar
sem liann liafði verið svo sigursæll í Mansjúríu. Ef slikur
maður gat verið svo griinmiyndiir í garð konu, sem var
á valdi lians, liversu grimmur garii hanu þá ekki til i'icm-
is verið gagnyart manni eins og þessuin?
Hún vonaöi, að þessnm unga manni hefðj ekki verið mis-
þjTint. En um leið og henni varð luigsað til þess, tók liiui
fyrst eftir iiinum djúpu, rauðu örum á liálsi lums, rélt
fyrir neðan evrun. „Örin ]>arna?t‘ hvislaði luin og leit á
Sadao.
Hann svaraði engu. A sama andartaki varg, hann þess
var, að hinn livassi oddur verkfærisins rakst á eitlhyað
hart, Iiætiulega nærri nýrunum. Hann gleymdi öllu um-
liverfis sig og fann aðeins til gleði. Ifann leitaði varlega
fyrir sér með fingrunum,'þvi að.hann þekkti hverja sellu
maimsjíkamans. Gandi líffærafræðikennarinn hans Iiafði
gælt þess, að liann iærði þessi fræði vel. „Það er liöfuðsyiid
skurðlæknisins að þelckja ekki likama mannsins, hcrrar
mínir!“ sagði liann ár eftir ár við riemendúr sína. „Ef
inenn gera holskurð, án þess að þekkja maiirisíikamann
eins vel og maður he.fði sjáll'ur slcapað hann — er það hið
sama og að fremja morð.“
„Iiún er elcki alveg við nýrun, vinur minn,“ tautaði
Sadao. Hann hafði ]>ann vana að tala í lágum hljóðum við
sjúldinga sína, þegar hann hafði söldct sér niður i hol-
skurð. Hann kallaði sjúklinga sína ævinlega „vini sína“
og hann gerði hið sama að þessu sinni og gleynuli alveg,
að þarna var um fjandmann að ræða.
AugnaJdiki síðar var hann búinn að ná kúlunni úr sár-
inu með Irinu skjótasta og liðlegasta handtaki, sem hægt
var að hugsa sér. Það fór tilringur um manniiui, eu hanu
var i öngviti eins og áður. Hann tautaði cinhyer cnsk orð.
„Kviðunnn,“ stundi liann upp. „Þeir hittu mig 1 kvið-
inn .... “
„Sadap!“ sagði Hana a'st í skapi.
„Þei!“ svaraði Sadao.
Maðurinn þagnaði aftur og Sadao lók um úlnlið hans,
enda þótt lionum væri illa \ið að snerta hann. Já, hann
fann enn til slagæðarinnar, enda þótt hún væri mjög veik,
en þó nógu þuug til ]>ess að gefa von um, að maðurínn
niundi lialda lífi og liann öskaði þess, að maðurinn
lifði.
„En eg óska þess eldci, að þessi maðiir lifi þetta af,“
liugsaði hann svo.
„Hættu,“ sagði hann siöan við Hönu og átti við svæf
inguna.
Ilann snéri sér svo skjótt við, að þa'ð var.eins og hann
hefði aldreisinnt manninum neitlog tók lílið glas úr tösku
sinni, fyliti sprautu með völcvanuni úr henni og sprautaði
i handlegg mannsins. Að þvi búnu lagði liann sprautuna
frá sér og tók aftur á slagæð mannsins. Slagæðin var
óregluleg um stund en varð síðan styrkari,
„Ilann nnin lifa þetta af, þrátt fyi’ir allt,“ sagði hami
við Hönu og andvarpaði.
l’ngi inaðurimi laiik upp augunum og varð svo ótla-.
slegimi á svipinn, þegar Iianri s<i, livar hann var, a)) fiöiyu
fannst lnin tilncydd að hiðja Inum uin að vera róiegan,
Hún gætti lians sjálf, þvi að engipn af þjópusIufplkinii
fékkst til að fara inn i lierhergið.
Þegar liún gelclc í i'yrsta sinn inn í herhergið, sá liún að
liann reyndi að sal'na öllum kröftum sínmn, sem voru þó
överulegir, tif að vera við hinu versta húinn.
„Verið óhræddur,“ sagði hún hlíðlega.
„Hvernig stendur á þvi, að • - . . þcr talið ensku ?“ spurði
hann.
„Eíg hefi verið langdvöliun i Bandaríkjunum,“ svaraði
hún.
Hún síí, að hann ællaði að segja eitth.vað frckar, en
liafði elcki niátt lii þess. Hún kraup á kné lyjá honum og
mataði luum með postulinsskeið. Honum var sýnilega á
m.óti slcapi að.horða en gerði það þó. „Þér munuð senn
verða búinn að sal'na kröftmn,“ sagði hún. Henni féll
[ekki yel við hann, en þótli sér samt bera skylda til að
•hughreysta hann.
Hann svaraði henni ekki.
Þegar Sadao kom inn í iierhergið á þriðja degi eftir
aðgerðina, sat nngi maðurinn uppi i rúrninu. Andlit lians
var náfölt af áreynslunni.
Hvað vilftu vifta
j Fratnh. af 5. síðu.
Eg held eklci. Um leið skal
á það hent, að talsverð
siefnubreyting er nauðsvn-
lcg til þess að verzlunarjöfn-
uður í tónlist náist, því að
eftir því seiri næst verður
lconiist, er nú almenn fíutt
hér á landi um 95% útlend
hljómlist og um 5% eða
minna innlend.
8. fsp. Svar: Með söguþjóð-
imii Islendingiun hefur listin
jafnan verið í Iieiðri höfð,
þar á meðal og ekki sízt
drottning listanna, tónlistjn.
Hafa og íslenzk tónskáld átt
miklum vinsældum að fagná
með þjóðinni, og efast eg
ekki uiri að STEF, sem fer
með iunl>oð þeirra, rnuni og
njóta vinsælda hennar. Slcal
fyrirspyrj ándinn minntur á
það, sem honiun er vafa-
laust lumnugt, að aldrei
nnm hafa upp komið gott
máí í heiminum, að ein-
liverjir hafi ekki orðið til
að afflytja það. Var og
'STEFI það Jægar ljóst, að
svo kynni að verða einnig
um bvrj unarsta rfsemi þe&s.
Þeim hugleiðingum fyric-
spjTjanda, sem hér er ekld
svarað, og öðrum, er hann
kynni að vilja setja fram,
er varaS'ormanm STEFS.ljúi t
að svara hpnum sjálfum
munnlega, pg gætu þá báðir
spurt og svarað sameiginlega
á opinberum vettvangi, ef
fyrirspyi-jandi óskaði að
nánar athuguð máli.
18 farasft í bí|-
slysi.
18 manns fórust nýlega í
slysi í Frakklandi, en það
viidi til á þann hátt að bíll,
sem var að aka verkafólki á
vinniiiiað, ók út af brú á
skurði miklum, er tengir
Rón og- Rín saman.
Vatnið í skurðinum var 9
fet á dýp.t og drukknuðu
þarna 16 menn og 2 konur.
Annað verkafólk, sem var í
bílnum, komst við illan leik
i'il um glugga og gat síðan
bjargað sér á sundi.
Síðar tun nótlina hittust tveir skugga- Bóihtn Iájlii kastaði . nú geríi sinii, Hann liéit á stórum poka og komst Siðan fór kjómaSurinn, sem. hanu-
legir menn niðri á bryggjunni. fór i önnur fot og clti manninn. þannig'iim borð, án þess.að vekja eft- hafði miitað, með hanp. niður i íest og
irtekt. faldi hann.