Vísir - 14.03.1950, Blaðsíða 7

í>riðjudaginn 14. marz 1950
V í S 1 R
7
Hún var óregluleg að lógun, en um það bil þrjátíu fet á
lengd og átján á breidd. Kastalabúar ráku upp aðvörunar-
óp, þegar þeir sáu riddarann þevsa í áttina til tjarnarinn-
ar, eins og bann liefði ekki liugmynd um þenna farartálma,
og auka hraðann jafnt og þétt. „Drottinn minn dýri!“
fH’ópaði Antoine de Lalliére. „Jórtu genginn a.f vilinu!
Gættu þin!“ En riddarinn rak upp gleðióp, keyrði liest sinn
sporum og tók um leið af afli 1 taumana, svo að reiðskjót-
iun hófst á loft stökk leikandi létt yfir tjöruina og kom
niður í um það bil liu feta fjarlægð frá átiorfendum, sem
forðuðu sér í atlar áttir og tókst loks að néma staðar,
þegar ekld virtist anuað fyrir honum liggja en að rekast
á búsvegginn. Á liæla lionum kom förunautur hans, sem
einnig liafði látið tiest sinn stökkva yfir tjörnina, en hafði
íarið úr ístöðunum á stökkinu, svo að honmn tókst ekki
cins vel að hafa stjórn á hesti sínum. Ekkert stys varð þó
af þessu.
Blaise stökk þegar af balci og tmeigði sig fyrir föður
sinum.
„Drottinn varðveiti yður, monsieur faðir minn, og' verndi
alla í tnisi vðar fyrir glölun og slysum.“
Antoine de Laltiére var ekki alveg búinn að jafna sig
eftir atburð síðustu andartaka, sem höfðu komið honum
alveg á óvart, eins og öðrum kastalabúmn og tiann svar-
aði svni sínum með nokkurum liita.
„Eg vona að Guð verndi okkur fyrir fáráðlingum af
þínu tagi. Þúsund djöftar! Þú reynir að drepa ókkur ölt
og óskar okkur góðs gengis i sömu andrá! Það ætti að
leggja þig í bönd!“ En svo breytlist svipur bans og hann
hrosti. „En mér er ómöglegt að neita því, að þefta var
fallegt stölck og að þú kannt sannarlega að sitja liest‘.‘
Hann faðmaði Blaise að sér og hólt honunx síðan frá sér
til þess að virðá hann fyrir sér. „Velkomiiin lieim! Þii hefir
þretcnað og gildnað, síðan við sáumst síðast.“
Hópur fagnandi manna safnaðist umhverfis konnimann.
Hann var herðibreiður, glæsilegur ungxir maður. luttugu og
þriggja ára gamall, rvkugur frá hvirfli til ilja. Hann var
sólhrenndur og svipurinn ringjarixlegnr en þó var brekkja-
glanxpi í axigunum. Haim var ákaflega breiðleitur, augun
vakandi og bi'eitt á milli þeirra, nefið stórt og ör öðrum
ínegin á því, munnurinn stór.
Jean de Norville stóð i dyrunum, þar sem lítt bar á lion-
xim og bölvaði með sjálfum sér þeirri óheppni, að piíturinn
slcyldi endilega þurl'a að koma þarna á þessum tinxa, réll
áður en liinn mikilvægi fundur skvldi haldimx. En haixn
sefaðist fljótlegá, er lxann hugsaði málið riánar. Hann sá
ekki belur en að Blaise de Lalliére mundi vera eixxs og her-
memi yfirl'eitt, sterkari í höndum en lxöfði, en þá var hvar-
vetna að finna í góðunx hersveiLunx koniuxgsins. Slikir
piltár kynnu ekld að liræðast, væru kærulausir og léttúðug-
ir eins og slcólasveinar og sterkir og vaskir sem pardusdýr.
En það væri leikur einn að hafa áhrif á þá og s.tjórna þeim.
De Norville veitti því athygli, að föt Blaises voru slitin og
snjáð og reiSstigyél hans voru lxætt á nokkrum stöðum.
Haixn txafði greiixilega verið knpptur af viðvaningi siðast,
því að hárið var al.lt i stöllum. Þcssi alriði, smáatriði i
sjátfu séi’, viriust gefa til kynixa, að pyngja hans muudi
létt og gull liertogans af Bourbon kæmi því 1 góðar þarfir.
A hinn böghxn var hann vel ríðandi og gii'ður skrautlegxi
sverði, en það gat verig foringja tians að þakka, Bayard
hinum fræga, sem fannst ekki annað sæmandi en að menn
sínir væru að öllu leyti vel búnir til hernaðar.
Þarmx væri um einlivern ínöguleika að ræða, hugsaðfde
Norville. Auralaus liernxaður í orlofi, sennitega ákafur í að
afta sér fjár og konxast í ævintýr, immdi vera méira eix
líklegur til að slcipa séi' við lxlið stcylduliðs síns i byltingu
þeirri, senx fyrir dyrum var. Þegar öllu væri á botninn
livolft, gæti svo farið, að Blaise yrði frekar liðsmaður i
txer bylíingai'inanna en örðugur ljár í þúfu.
Blaise lcom auga á Renée systur sína, tólc utan uixi hana
og lyfti lienni hátt á loft, en Cocorico leizt elclci meira en
svo á þetta og urraði grimnxilcga.
„Jæja, telpa mín,“ sagði Blaise, „það liefir lieldur en
eklci togixað 4r þér á þessum áruni. Þú hefir liækkað um
að minnsta lcosti fet. Og Iivað fegurðina snertir, þá munu
margir h'ega þig, þegar þú verður nianni gefin.“
Haiux lét tiana íxiður aftur og snéri sér áð bróður sínum.
„Eg' óslca þér tit hamingju með skeggið, vii'ðulegi herra!
Broddarnir eru senilega eins hvassir og svissneskir spjóts-
oddar. Eg vorlcenni brúði þinni' á brúðlcaupsnóttinni. Það
verður sennilega bezt að eg gefi lienni Iijáliri nieð lilíf og
öjlu saman......“
Guv de Lalliérc tólc engaii veginn imdir glens bróður
síns. Iíann var hreykinn af slceggi sínu og tók það óstinnl
upp, ef menn liendu gaman að Jxví. En Blaise lél sér þetta
í léttu rúmi liggja og snéri sér að lijúúnum, sem komin
voi’u til að fagna lxonunx.
„Pbilippe .... Jean .... Andrc .... Frú Alisa!‘‘ Hann
lcysstx gildvaxna konu á báða vanga. „Isabeau Pernette!
Þú ert gift, er það ekki?‘“
Hann litaðist unx og augu lians ljómuðu skyndxlega,
þegar Jean de NorvilJe vélc til liliðar fyrii’ frú de Lalliére,
sem gelck út úr húsinu og fór sér lieldur liraðar en venja
hennar var. í þetta sinn gat. lnin ekki komið i veg fyrir
að lilfinuingar liennar lcæmu greinilega i ljós, því að and-
lit hennar ljómaði af ánægju.
„Btaise, drengurinn mhxn! Itefði eg vitað, að þú vai’st
að konxa, hefði eg verið komin niður . .. .“
Hann féll aflux’ á annað lméð, kyssti hönd hennarmg
ávarpaði hana svo sem venja var á þeim tinxuni. En á næsta
augnahliki sópaði ástiu öllum siðvenjum til hliðar og Jxann
tólc hana í fang sér.
De Njprville, sem hafði anga á tiverjum fingri, varg æ
ánæg'ðari yfir þvi, séxn liann vár vilni að. Þetta er virisæll
piltur, Iiug'saði hann, og hefir miklar mæiur á íjölskyldu
sinni. Það ætti elcki að vera vandkvæðum bundið að fá
liaiin á olclcar hand.
Nú kovn enn einn heimainanna til að fagna komumanni
og jiað var Glairon, úlflmndurinn. Hann var fjögur fet á
herðakamb og þegar liaim reís upp á aflurfæturna, veittist
honum elclci erfi.tt að leggja framlappirnar á axlir Blaises.
Svo sleikti liann vin sinn í framan.
Blaise hló. „Erlu þarna, gamli syndasehn’. Clairon góð-
ur! Eg heyrði raust ]xína, þegar eg átíi mitiifjórðung ó-
farinn. Itættu, hættu! Ilvað er að fréttó af új fum,
Clairon?“ Hundurinn sperrti eyrun. „Þú manst eftir þeim.
Við skulum eiixhvern tima fara á úlfaveiðar saman.“
Síðan losaði Blaise sig úr faðmlöguin rakkans og benti
læmur sann-
leikur.
Moskva (UP). — Eitt af
blöðum borgarinnar hefir
verið látið bi’eyta um riafn.
Blaðið Bolshevik, seni gef-
ið hefir vei’ið lit í borg-
inni í næstunx 30 ár, má nú
ekki lengur tieita því nafni.
Það tieitir nú 'að hálfu leyti i
liöfuðið á aðalblaði kommxin-
ista í Rússlandi — nefnilega
Moskovskaja Ih'avda. (Það
skal telcið fram til leiðbein-
ingar, að Pravda þýðir
„sannleikur“).
Opinbert uppboð verður
baldið í uppboðssal Borg-
arfógetaembætisins í Ai'ii-
árhvoli, fimmtudaginn 16.
þ.ni. lcl. 1,30 e.lx. Seldar
verða: skósmíðavélar, hús-
gögri, bpknr, útvárpstæki,
rádíógrariinxofón og ýmis-
legt fleira.
Gi’ciðsla fari fram við
hamarshögg.
Boi'garfógetinn
í Reykjavík.
SanaSI Foid
módel 1930
óska eftir Jciiþlingsplaixe
eða göffliim í það. Sínxi
4762
PASSAMYNDIRNAR
sem íeknar eru i dag, eru til-
búnar á morgun.
Erna og Eiríkur
Ingólfsapóteki.
Heitur rnatur — smurt brauð
— sníttur — soðin svið.
Matarbúðin
iagólfsstraiti 3. — Simi 1569.
Opið til kl. 23,30.
KiVUF HÖLIIU
er miðstöð verðbréfavið-
skiptanna. — Sími 1710.
C. Btipmighá: T/% 51Z i% Pll 560
lAilli sá iiú aS í ócfni var komið og Áður en þeir gátu nokkuð aðliafst Nú varð uppi fótur og íit meðal skips Þeir tóku einn slcipsbátínn og réu
ifeis þegár á fætur og með byssu í liönd var skipinú siglt í stránd á ströndinni marina Og í skjóli ringulreiðarinnár til strandarinnar og hugðust felast í.
fóru þeir út á þiljur. þar sem Lálli var áður. gátu þeir félagar flúið. slcóga'rþykkninu.