Vísir - 18.07.1950, Blaðsíða 7

Þriðjudaginxr 18. júlí 1950
-■ ..... 1,11 ' '1"'^ JÍML.III...H «!■■■., II ■—"■»■■■ I l.MIJ. ..-■V
norður. til Bourg, sem þar var ekki mjög fjarri undan.
Þess vegna fylgdu þeir hófadyninum á undan fast eftir.
En er þeir höfðu farið yfir Ain og konm að krossgötunum,
heyrðu þeir stöðugan jódyn beint fram undan en ekki til
liægri, eftir þjóðveginum til Bourg.
„Þetta er þá ákveðið mál,“ mælti Blaise. „Þeir munu
snúa í vestur við Chatillon-le-Palud og fara yfir Domhes-
fjöll. Þeir geta ekki annað, ef þeir ætla þá ekki áfram til
Lyons. Það var happ, að við skyldum gizka rétt á, Pierre.
Nú held eg að við höfum þá í hendi oklcar.“
33. KAFLI.
En það, sem af var þessum degi og þeim næsta, var
farið á lestagangi. Guy og Sir John voru sannarlega að
drepa tímann. Þeir voru 30 stundir að Saone, sem hefði
verið unnt að fara á 8 stundum, ef greitt væri riðið. Þar
eð Sir John og Guy gálu aðeins gist í einu kránum í þorp-
ununi, }>ar sem þeir námu staðar, — Chalamont og Ars,
— og þar eð þörf var sífelldrar árvekni til þess, að þeir
kæmust ekki undan um nóttina, urðu þefr Blaise og Pierre
að láta fyrir berast þar sem verkast vildi, og sváfu á vixl.
Aðra nóttina fengu þeir inni fyrir hesta sína á bænda-
býli milli þorpsins Ars og Saone-fljóts, en sjálfir voru
þeir á varðbergi í skógarjaðri þar skammt frá, þar sem
sást yfir veginn meðfram ánni. Sem betur fór létti rign-
ingunni um sólsetur, en þegar það var frá tekið, höfðu
þeir ekki haft mikið af þægindum að segja. Annar varð
að sofa undir berum liimni, meðan liinn var á varðbergi.
Þeir voru liungraðir, blautir og örþreyttir eftir þessar volk-
sömu nælur, síðan þeir fóru frá Genf. Föt þeirra voru
ötuð auri. Þá skorti sárlega bað og raklmíf.
„Vinur,“ mælti Pierre. „Við erum bkari ræningjum
en fyrirmönnum. Aldrei hefir verið slíkur daunn af mér.
Það er mikið happ að hafa skjöl til þess að sýna hverjir
Við erum, annars yrðum við teknir fastir af fyrsta horg-
arverði, sem við hittum.“
Blaise knúði fram hros. „Það dimmir fyrir dögun. Á
morgun er okkar dagur. Eg finn það á mér, að á morg-
un gerum við hreint borð.“
Það var sem náttúran vildi staðfesta þessi ummæli
Blaise. Dagur Ijómaði lieiðskir og fagur, þó að nokkur
haustnepja væri í lofti. Þeir sáu bráð sína lvalda niður
þjóðveginn, en að þessu sinni ekki með snígilshraða liinna
siðustu dægra, heldur riðu þeir greitt, einsi og menn,
sem þyrftu að lvafa hraðan á. Nokkurum míniitum síðar
voru Blaise og Piérre komnir á hak og þeystu á eftir þeim.
Hestum þeirra hafði verið séð vel fyrir fóðri á bænum
og þeir höfðu hvilzt í hesthúsinu um nótlina. Þeir urðu
að halda 1 við gæðingana. Meira að segja hundurinn Co-
v I S 1 ■
corieo fann æsinginn læsast um sig. Iiann teygði fram-
jlgppirnar upp úr pokanum ojg cyrun blök'Ki i víndinuni;
Hann gelti með þeim undarlegu áiierzlum, ér hÖfðu váídið
nafngift hans.
„Sagði eg ekki?“ sagði Blasie. „Þetla verður okkar dág-
ur.“
Það var þeim heppilegt, að þeir höfðu verið fljótir af
stað. Áður en lcomið var að vegamótum, þar sem önnur
grein vegarins lá til Trévoux suður á bóginn, en hin beint
áfram að Saone, sáu þeir hina reiðmennina á undan sér
og þeir stefndu beint að fljótinu, sem var landamæri
Frakldands. Að því er séð varð, liöfðu þeir i liyggju að
fara á flatbotnuðu ferjunni yfir til Villefrance. Þar var
cinn þeirra staða, sem konungurinn hafði tilnefnt í bréfi
sínu sem herstöð.
En er þeir Blaise og Pierre stigu af baki við lclettasnös
og skygndust yfir að ánni, sáu þeir hesta hinna reiðmann-
anna steypa sér í fljótið. Það var bersýnilegt, að þeir höfðu
engan tíma til þess að biða eftir hægfara ferjunni, sem
bundin var við fljótsbákkann hinurn megin. Fljótið rann
í hægum straumi og í því voru fjölmargar smáeyjar. Brátt
voru hestarnir, sem ýmist syntu, eðá óðu, komnir yfir
um. Síðan sneru þeir til norðurs, í stað þess að fara inn
í Villefrance, liéldu leiðina inn i land.
„Nú vorum við lieppnir,“ mælti Blaise. „Eg þekki þenna
veg eins og buxnavasa mína. Hann hggur til Beaujeu.
En eg skal hengja mig upp á, að þeir stytta sér leið vest-
ur á bóginn um skógarslóða og síðan yfir hæðadrög til
La Mure. Ef svo fer ,þá er förinni heitið til Fórez eða Auver-
gne, og vera má, að þeir fari til Chantelle eftir allt saman.“
Er þeir liöfðu sundriðið fljótið, skildust leiðir. Pierrc
átti að ná samhandi við riddarasveit konungs, en Blaise
áfram eftirförinni.
„Komdu með riddara til Beaujeu,“ sagði Blaise. „Jarð-
vegurinn er gljúpur eftir rigningarnar og þú munt sjá
för okkar. Ef bróðir minn og Sir John snúa inn á stiginn,
sem eg sagði þér frá, skal eg brjóta trjágrein þar, og sama
gildir, ef þeir beygja annars staðar út af. En uinfram allt
gættu að hófaförunum.“ Hann sat þögull um stund og tók
að meta mögulegar tafir og liægari ferð heillar riddara-
liðssveitar. „Ef hermennirnir eru á staðnum, þyrftir þú
ekki að vera meira en klukkustund á eftir mér. IJvar svo
sem bróðir minn og Sir John nema staðar, þá veðja eg
tíu á móti einum, að hertoginn af Bourbon veí'ði þar.
Ef svo er ekki, þegar þú lcemur, handtökum við þessa
tvo og bíðum hans.“ Hann veifaði glófa sínum í kveðju-
skyni. „Hamingjan sé með þér.“ Siðan reið hann af stað
í áttina til Beaujeu.
Blaise var það mildð happ, að vegurinn skyldi vera svo
gljúpur, að í hann mótuðust hófaförin glögglega, cn þó
tafði það för hans. Ilann var ekki viss um, að Guy og Sir
John væri það ljóst, að þeim var veitt eftirför, en að
minnsta kosti höfðu þeir ekki sýnt þess nein merki und-
angengna tvo daga. En það hafði verið venjuleg varúðar-
ráðstöfun þeirra, er þeir nú nálguðust leiðarenda, að
fara út af veginum einhvers staðar og híða þar átekta,
sjá hvort einhver væri á eftir þeim. Einsamall liefði hann
lítið í tvo svo slynga bardagamenn sem bróður lians og
Sir John að gera En honiyn var vörn í hófaförunum, sem
hann sá langt framundan sér. Samt gætti hann fyllstu var-
úðar.
Svo sem hann hafði gert ráð fyrir, enduðu förin við
skógarslóðaim, er lá vestur til La Mure. Hann sá, að þeir
________z
Aætlunarbíl
hvolfir.
Það slys vildi til í gcer, að
einum hinna stóru almenn-
ingsvagna í áætlunarferð-
unum milli Reykjavíkur og
Hafnarfjarðar hvolfdi suð-
ur í Fossvogi.
Slysið varð kl. rúmlega
fjögur, og bar að með þeim
hætti að vagninn var að
fara með fram tunnuröð á
veginum, á kafla, sem verið
var að malbika, en vegar-
brúnin þoldi ekki þunga
vagnsins og seig undan hon
um með þeim afleiðingum,
er fyrr getur.
Um 40 farþegar voru í
bifreiðinni, en engan þeirra
sakaði alvarlega, en 10
manns munu hafa leitað
læknis vegna smámeiðsla og
taugaáfalls., Vagnstjórinn,
sem ók almenningsvagnin-
um, er talinn mjög traustur
og vanur. Talið er, að vafa-
samt sé, hvort borgi sig að
gera við vagninn (Skoda),
sem er mjög mikið brotina
að ofan.
---♦----
Stórkostlegar
flugvélasmíðar
Rússa.
London (UP). — Rússar
og- leppríki þeirra munu nú
framleiða 25—40,000 hernað-
arflugvélar á ári.
Richard Fairey, cinn helzti
f lugvélaf ramleiðandi Brc ta,
hélt þcssu fram í ræðu, sem
hann flulti á fundi í Flug-
málafélagi Bretlands. Mikill
hluti framleiðslunnar er
þrýstiloftsflugvélar og
sprengj uflúgvélar, sem gerðu
ar eru eftir fljúgandi virkj-
unum ameríslcu.
Rússar munu hafa finnn-
tán heri undir vopnum og
hefir hver þeirra 1000 flug-
vélar til afnota, auk vara-
liluta.
c ft gmwfki, — TARZAN
643
„M'vu-Lot kcmnr mcS kynflokk:,inn,“
sagði Tar-Gash. Þá tautaði To-Yad:
„Við tosnum þá við Tar-Gasli.“
„Eg cr M’\va-Lot, með kynflokk
mihn,“ sagði hinti risavaxni Sagothi.
„Eg er T'ar-Gash með öðrum af kyn-
flokki M’va-Lots.“
„Hér skammt frá er dauður tarfur,“
sagði Tar-Gash.“ „Ugh,“ urraði M’wa-
Lot, „við étum hann og biðum með
fangann,“
A undan Tarrzan gengu þeir M’wa-
Lot og To-Yád og virtúst þeir œstir
og hrugga Tar-Gásh banaráð. ,