Vísir - 22.07.1950, Blaðsíða 5

Laugardaginn 22. júlí 1950
, i S I R
5
''N
•ILaiogapglagasaga
JLO&MS MÆ3MS»z

Já, herra4í
George Hazlitt Hillsbury
var Irandarískur visindamað-
ur, á bezta aldri, um fertugt.
Hann hafSi [regar getið sér
golt orð sem yísindamaður,
og vinir lians voru löngu bún-
ir að setja hann í flokk pró-
fessora, sem eru viðutan og
gleymnir, jafnvel dáiitið hjá-
hæmulegur, af því að þeirjað Margaret, sem var slcozlc
gleyma á stundum öllu, nema að ætt — og svipaði dálítið til
matselja, og er fær um að
inna af hendi önnur heimilis-
störf,“ sagði Ellcn rólega,
eins og' liennar var vandi, „en
ef þér er svo hugleikið að við
ráðum Margaret skulum við
eldci gera það að deiluatriði,
George.“
Og þannig atvikaðist það,
George og var farið að síga
í hann,“ og licr eftir banna
hugðarefnum sínuni. Og mynda áf hinni frægu Ameliu eg yður algerlega, að
HiIIsbury, sem undir niðri Earhart —■ var i-áðin til
var gæddur rikri ldmnigáfu, | þeirra hjónanna. Og lnin
gerði af ásettu ráði silt tilj reyndist svo prýðilega í starfi
þess, ef svo mælli að orði sínu, að hún liefði ekki getað
kveða, að „leiká prófessors-1 gert betur, þótt um liennar
hlutverkið“. Og hann þóttist eigið heimilh liefði verið að
vera harðlyndari en hami í ræða.
num og veru var. Sannasl aö| Eftir fráfall Ellenar var
segja átti hann yiðkvæmt Hillsbury einmana og eins og
hjarta. Flestum virtist hann andlega lamaður, en þegar
óþýður og ófélag'slyndur, að hann fór að jafna sig eftir
minnsta kosti þeim, sem ekki liinn mikla missi sinn, sann-
þekktu hann bezt, og slund- færðist hann æ betur um,
um átti hann það til að mæla hversú heppinn hann var, að
„drynjandi röddu“ og hnykla hafa Margaret. Hún aimaðist
bí'únm, en þá var hann að liann engu síður en Ellen
villa mönnum sýn, og það liafði gert. Ilún var alltaf ró-
þurfti ekki að hafa áhyggjur Margaret ekki tekið. Hún tók
af neinu á heimilinu — né til fótanna og Georgc Hills-
heldur um sjálfan sig. — bury til mikillar undrunar
Margaret annaðist allt mcð barst cins og grátekki að
prýði. ; eyrum hans. Hann stóð upp
En í dag hafði hann lcom- og hirti litla, livíta höfuð-
ið henni til að gráta. kappann, sem hún háfði
1 rauninni var það allt að misst á gólfið, og fór út i
kenna bréfi, sem lionum eldhús á eftir henni. Hún
liafði borist. 1 bréfinu var stóð þar við ísskápinn há-
.staðfest, að vísindastofnun grátandi og titraði af ekka.
hans fengi milljón dollara til „Hættið,“ sagði liann
hinum fögru vörum hennar. st£U'fsemi sinnar. Þetta voru næstum hranalega. „Heyrið,
„Þér liafið alltaf sagt, að það svo Sóðar fréttir’ að Geor§e Þér’ Margaret‘1!
hefði slæm áhrif á yður — slcppti taumhaldi á tilfinn- ' „Já, herra!‘
„Yður hefði átt að

meltinguna nánar tiltekið —
að neyta máltíða á slíkum
stöðum, hávaðinn færi i taug-
arnar á yður og —“
„Elcki þurfið þér að liafa
áhyggjur af því“, svaraði
,Gerið svo vel, húsbóndi
góður, að minnast ekki á
þetta framar“, sagði Margar-
et rólega sem fyrr. „Það er
cnginn, sem mig langar til
að vera með utan — “.
Hún þagnaði og hélt svo
áfram:
„Eg á við það, að mig
langar ekki að fara neitt. Eg
er lítt hrifin af kvikmynd-
um. Eg vil heldur vera heima
og lesa. Þér eigið mjög gott
bókasafn, hemi.“
„Fari i heitasta,“ æpti
George, „og þér hafið verið
íngum sinum, rak upp fagn-] „Yður hefði átt að geta
aðaróp, scm liktist Rauð- skilist, að eg var að gera að
skinnagóli, fékk sér þvi næst gamni mínu. Þér búið alltaf
vænan sopa af kaffinu, sem til fyrirtaks kaffi. Það er
Margaret hafði fært honum lireinasta lnmang —“
og kallaði á hana. ! En gráturinn vildi ekki
„Margarel, Margaret!“ slöðvast.
„Já, herra,“ sagði Margaret í! „Það var þetta bréf,“ sagði
eldhúsinu. Hún kom hlaup- hann vandræðalega. „Eg fór
andi, glöð cins og skóla- nú svona að því, að segja
stúlka, því að henni duldist yður frá þessari milljón
ekki, að eitthvað var hús- dollurum, sem við fáum.
bónda hennar mikið fileði-; Tillagan var upphaflega frá
efni. Þó var eins og blend- mér og eg var ákaflega glað-
ingur beygs og gleði í gráu ur.“
fögru augunum hennar, og
hendur hennar skulfu, er
„Já, herra.“
Margaret tók upp vasaklút
hún hagræddi lirokkna, ljósa og fór að þerra .sér um aug-
hárinu sínu.
un.
herra,“ sagði hún
„Eg samgleðst yður.“
„Því i fjandanum hættið
gat ekki liugsað sér hcimilið
án hcnnar. En svo skaut upp
vissi Ellen kona hans manna ( leg og jafnlynd, og jjekkti að lesa þessar skræður,
hezt. En hún var dáin fyrir(allar hans kenjar og var allt-
tvcimur áruim. Og nú fannst af jafnnærgætin og umhugs-
Hillsbury, er hann hlustaði á (unarsöm. Brátt fannst hon-
grátekka Margaret, að lienni um Margaret og heimilið;skemmtilegu lestrarefni.
ætli að vera þetta Ijóst, eigi tvennt óaðskiljanlegt. Hann
síður en Ellen hafði verið það.
Ekkert var George Hills-
bury ver við en að hlusta á þeirri liugsun, að hún kynni
komi gráta, og þegar liann að fara frá honum. Ef til vill
stóð þarna i éldhúsdyrunumi j giftist hún einn góðan veður-
leið lionum illa, og liann dag. Og þá yrði hann einn
vissi ekki hvað gera skyldi. eftir.
Ilann hefði sízt af öllu viljað ( Dag nokkurn hafði hann
verða þess valdandi, að Mar- gefið sig á tal við hana og
garet færi að gráta. sþurt:
Hún var ckki nema tveim- „Hvernig verjið þér fridög-
ur árum yngri en liann, en um yðar, Margaret?“
ungleg, snyrtiieg, grönn, bein- „Eg hirði ekkert um fri-
vaxin, mjúk í hreyfingum. daga,“ sagði Margarei.
Og þegar George liorfði á „Hvilik firn,“ lirópaði
hana nú minntist liann þéss, George. „Ellen lét yður alltaf
er hún var ráðin til starfa á^eiga fri fimmtudaga og
heimilinu — til þess að vinna sunnudaga.“
þar öll helztu heimilisstörfin.! „Það er alveg satt,“ sagði
Hann hafði beðið Ellen að Margaret rólega, „en það gat
koma með sér inn í annað blessast méðan hún lifði. Nú
herbergi og loka dyrunum á er allt breytt. Ekki getið þér
eftir sér. J eldað —- og einhver verður
„Ilún er stúlkan, sem við að halda öllu hreinu og gera
höfúm þörf fyrir,“ sagði hann ‘ annað, seni gera þarf.“
með ákafa sem hann árang-! George starði á hana undr-
urslatist reyndi að leyna,
„hún litur út eins og Amelía
Earhart, og hún er frelenótt,
mér geðjast að freknótíum
stúlkum.“
„En George,“ sagði Ellen,
„lvvað keniur það
andi og var sjálfum sér
gramur yfir, að hann hafði
ekki hugsað út í hvihkt
ól'relsi það hefði verið fyrir
Ilana, að snúast kringum
hann alla daga vikunnar.
„Eg gæli líklega snætt í
„Amelia Earhart var mikil matsöluhúsi á frídögum yð-
kona,“ greip hann fram i fyr-
ir henni, ,,og það nægir mér.“
,.En það, sem hér skiptir
máli, er hvort hún er góð
ar“, sagði hann án þess að
lækka röddina.
„Nei, herra!“ sagði Marg-
aret og votlaði fyrir brosi á
„Ja,
aftur.
Hún var svo fögur og þér þá ekki að gráta?“
aðlaðandi, að hann langaðij „Af því að þér æptuð að
til að brosa til hennar og slá mér.“
hcnni gulihamra, en þaðj „Eg liefi alltaf æpt að
liefði spillt ánægjunni af að yður.“
„sleppa sér“, eins og hannj „Nei, herra, þér byrjuðuð
þessa doðranta, -— ef eg'átti til að gera. á þvi fyrir einu ári. Áður
hefði vitað það hefði eg „Þetta — þetta gutl,“ hækkuðuð þér aðeins rödd-
séð yður fyrir einliverju sagði liann og benti á kaflið, ina litið eitt.“
' ,er vafalaust nógu gótt „Herra trúr,“ sagði
En mér geðjast að bók- J handa Pélri og Páli, en ekki George og lækkaði nú rödd-
unum yðar,“ sagði Margaret. handa mér. Eg vil svart, lút- ina. „Kannske hefi eg æpt
Eg er núna að lesa um hrun sterkt kafíi. Farið með þetta að yður, áf því að þér fallið
Rómaveldis, í fristundum og lcomið með kaffi, sem mér svo vel í geð. Eg æpti
mínum. Það er fróðlegt og silíurdalur gæti flotið á.“ 1 að konunni minni og cg elsk-
skemmtileg bók.“ J herra,“ sagði Margaret aði hanat Mundi eg hafa
„Jæja, svo yður 1‘innst og var mikið niðri fyrir, „en æþt að henni, ef eg . . . ef eg
það,“ sagði Georgc og rak þetta kaffi er samskofiar og
upp skellihlátur. „Eg hefi.eg hefi alltaf búið til handa
oft gripið til hennar sem yður.“
svefnmeðals. Margaret. Mig »En eg er ekki samskonar
stórfurðar á þessu, cg hél! maður, eg er milljónamær-
ekki, að svona kvenfólk væri' ingur. Milljóniu kom núna
til nú á dögum.“ |í póstinum. Búið til kaffi
Og svo hafði allt gengið eins og tyrkneskir og egipsk-
sinn vanagang, rólega og ir höfðingjar vilja hafa það
árekstralaust. Margaret vann og komið svo cg setjist að
sín vcrk sem fyrrum, og las kaffidrykkju með mér.“
í frístundunum, og George! En svona gamni gat
Rösk stúlka
óskar eftir atvinnu. Marg-
vísleg vinna kemur til
greina, en æskilegt, að
húsnæði og fæði fylgi. —
Tilboð sendist Vísi fyrir
n i á n uda gskvöld. merk t:
„S.K.“.
Hér birtist mynd af handknattleiksflokki Hauka 4 Hafnarfhði, sem var sigurvegari i
handknattleik frá 1944—46. Árið 1946 unnu Haukar meistan.flokkskeppnina í öllum
Sjá frásögn á bls. 6.flokkum.