Vísir - 22.07.1950, Blaðsíða 7

Laugai’daginn 22. júlí 1950
„Er það svo?“ spurði hún og brosti. „En eg er ekki
haldin rómantik. Eg hefi harðnað, orðin hagsýnni. I>ér
megið eidii vænta þess, að eg svari og játi ást mína til
yðar, enda þótt eg sé því fegin, að þér séuð enginn J-údas,
Ást er bjánaskapur, sem enga stoð á i stjórnmálum. Eg
hefi skólazt töluvert síðan við hittumst siðast.“
Nú voru orðin hitur á ný, en hann fann, að það var
ekki í lians garð. Hann minntist fantataks Sir John Russ-
ells á öxl hennar um kvöldið í Genf, og hann fór nærri
um, við hvers konar skólun hún ætti.
„Það þykir mér Ieiít,“ sagði hann og íalaði í léttum
tón, „en þar sem eg hcfi svo fátt að hlakka til, þá ætla eg
að halda mér við vitleysuna. Gerið því bón mína, yðar
vegna, farið strax til Chantelle. Verið getur, að mönnum
konungs hafi seinkað. Það getur íneira að segja verið, að
þeir komi alls ekki. Ef þér viljið gera þetta fyrir mig, skal
eg fylgja yður á öruggan stað, og síðan fara til Lyons.“
Hún hló stuttaralega. „Mín vegna. Drottinn minn dýri.
Nei, herra minn. Hvað, sem kann að ske, þá verð eg fangi
yðar. Eg liefi erindum að sinna í Lyon. Sum snerta yðúr
ef til vill.“ Nú kom yfir liana þessi tvíræði svipur, sem
hann minntist svo vel.
„Snertir mig?“
„Já. Hvernig ætti konungurinn að vita sannleikann um
yður nema af mínum vörum? Hans hátign mun gera mér
greiða. Forsmáið ekki hjálp mína.“
Hún reis á fætur, gekk yfir að hnakktöskum sínum, tók
upp kufl, sem var vendilega samanbrotinn og fór i hann í
stað kaupsýslumannsfrakkans. Hún lagaði á sér hárið og
varð nú kvenlegri en áður.
,J;eja. Nú þurfið þér ekki að skammast yðar fyrir fang-
ann.“
Blaise gekk aftur út i dyrnar. Hann lieyrði nú einlivern
hávaða í skóginum, langt í burtu. Anne og hann stóðu lilið
við hlið og hlustuðu.
„Herra minn,“ sagði hún og bar ótt á — — liann
lók strax eftir breytingunni á rödd hennar-----„hvers
vegna luguð þér ekki að mér urn kvöldið hjá Richardet og
gáfuð mér drengskaparheit, eins og kænn maður? Ef þér
hefðuð gert það, hefði yður vel tekizt, væruð frægur mað-
ur. En nú hefir yður fatazt herfilega og þér eruð svikari.
Þér gerið meira að segja hlut yðar verri með umliyggju
yðar fyrir mér. Hvers vegna eruð þér svona mikill kjáni?“
Þetta spott hennar olli því, að þlóðið ólgaði í æðum hans.
„Og samt,“ hélt hún áfram, „hefir yður fatazt á dýrleg-
an hátt. Fífl, en drengur góður. Ilvað, sem fyrir yður kann
að koma eða mig, minnist þess, að eg sagði þetta.“
Riddarar voru á ferð bak við skógarþykknið liinum
VISIR
7
megin við hið opna svæði. Öljóst lieyrðist til þeirra. Svo
birtust allmai’gir ríddárái’, cn fleiri komu á eftir.
En sá, serri fyrír þeim fór, var eldd Pierre de la Barre.
Hver einasti, vanur hermaðnr i Yestur-Evrópu liefði þar
mátt kenna liinn niikla marskálk Jacques de Chabannes,
öðru nafni la Pallisse.
„Ilvað er hér á seyði?“ spurði liann og nam staðar úli
fyrir dyrunum. „Hvar er hertoginn af Bourbon og þessi
Englendingur, sem þér áttuð að veita eftirför? Hver er
þetta?“ Hann þagnaði og leit á Anne. Síðan brosti hanri,
cins og hann þekkti liana aftur. „Ungfrú Russell,“ mælti
hann og lineigði sig'. „Þá geri eg ráð fyrir því, að bróðir
yðar sé hér.“ Svo sneri hann sér að Blaise. „Hvar eru
þessir herrar?“
„Hér hafa orðið mistök, lierra minn. Eg rakti ranga
slóð.“
Mai’skálkurinn einblíndi á Blaise, er fann með sjálfum
sér reiði og vonbrigði riddaranna, sem nú fylltu liið opna
svæði. Þeir liöfðu riðið geyst lduldEustundum saman, í
öruggri vissu um lrin miklu lauri, er þeim hafði verið lof-
að af konunginum fyrir handtöku liertogans af Bourbon.
„Mistök?“ rumdi i La Pallisse. „Vonandi hafið þér liald-
góðar skýringar á hraðbergi.“ Hann sté af baki og' gekk
að dyrunum. „Eg vil lieyra þær skýringar nú.“
Þegar hann liafði lilustað á fi’ásögn Anne, ásarnt skýrslu
Pierre Blaises, urðu augu marskálksins hörð og kulda-
leg, en hann sagði kurteislega:
„Kæra ungfrú, væri eg ungur, myndi eg vera einn af
biðlum yðar. Eg man ekki eftir neinni konu, sem rnyndi
sóma sér betur sem kona hermanns. Þér hafði sýnt mikla
þraulseigju og dugnaði í þessu máli, okkur til tjóns, en
yður til sæmdar. Samt sem áður, eins og yður er kunnugt,
hafið þér fyrirgert lífinu samkvæint hefðbundnum venj-
um styrjaldar. Þér eruð njósnari, staðinn að verki. Kon-
ungur kann að sýna umburðarlyndi, en það verður að
fara með yður til Lyon til þess að bíða eftir úrskurði lians.
Mér þykir leitt, að þannig skyldi fara.“
„Eg hafði gert ráð fyrir þessu,“ svaraði liún.
Síðan sneri hann sér að Blaise og tók þá röddin á sig
annan svip. „Hvað yður viðvíkur, herra de Lalliére, þá
skuluð þér líta á yður sem fanga. Þér megið lialda sverði
yðar, ef þér gefið mér drengskaparheit um að flýja ekki.
Eg vona, að yður takist að halda lífiriu. En eg skal segja
yður ln-einskilnislega, að lians hátign num ekki auð-
veldlega gela fyrirgefið yður axarsköft yðár. Yður var falið
að framkvæma mjög þýðingarmikið erindi og svo skamm-
arlega liefir yur tekist framkvæmdin, að það stappar
nærri landráðum.“
„En sannarlega, herra, þér haldið þó ekki-------“
Marskálkui’inn bandaði hendinni. „Ilvað eg hugsa kem-
ur málinu ekki við. Eg er að henda á staðreyndir. Droltinn
minn, þér kornuð ekki einu sinni í veg fyrir undankomu
þjóns bróður yðar og sainsærismanns þessarar konu.
Hamingjan vár yður hliðholl, að ég skyldi vera í Ville-
franclie i morgun og geta komið til aðstoðar og veitt lier-
toganum af Bourbon liæfilegt fylgdarlið. Að öðrum kosti,
hefði það getað kosfað yður iiöfuðið ásamt þessum nxönn-
um, sem-þér Iiafið veitt forystu í þessari heimskulegu
fýluför.“
Hann lauk máli sinu með því að líta á Pierre, sem stóð
þrumulostinn við hliðina á Blaise. „Monsieur de la Barre,
-— scm bogmáður þessa manns Iiöfðuð þér ekki aðrar
skyldur en að Iilýða fyrirskipunum hans, sem þér hafið
— Þjórsármótið
Framh. af 6. síðu.
Guðmundss. U.M.F. „Vaka“
7 vinninga. 2. SigUrjón Guð-
mundsson, U.M.F. „Vaka“
6 vinninga. — Bændaglímar
1. Sigurður Sigurjónsson. —•
Lang-stökk: 1. Skúli Gunn-
laugsson, U.M.F. Hrunam..
6,47 m. 2. Oddur Svein-
björnsson, U.M.F. „Hvöt“
8.26. — Þrístökk: 1. Oddur'
Sveinhjörnss., U.M.F. ,,Hvöt“'
13,64 m. 2. Jóhannes Guð-
mundsson, U.M.F. „Sam-i
hyggð“ 12,88 m. — Stangar-
stökk: 1. Kolbeinn Kristins-
son, U.M.F. Selfoss 3,20 m..
2. Rúnar Guðmundsson, U.M,
F. „Vaka“ 3,20 m. —*
U.M.F. Hrunamanna varui'
mótið og hlaut 59 stig. Næst
var U.M.F. Ölfusinga meö'
43 stig. Þriðja U.M.F. Sel-
foss með 42 stig. Fjórða U„
M.F., „Baldur“ með 32 stig„
Fyrri hluti mótsins, sund-
keppnin, fór fram í Hvera-
gerði snnudaginn 4. júní, og
voru stig félaganna frá
þeirri keppni reiknuð með x
úrslitum mótsins. ;
Sjómenn
rændir.
Framh. af 1. síðu.
Palermo — í vor. Var stolið
af skipverjum, þar sem þeir
voru á göngu í borginni og!
einnig munu einliverjir hafa
verið lokkaðir á afvikna.
staði, þar sem þeir voru,
neyddii’ til að láta af hendi
fjármuni sina, ef þeir vildu:
sleppa við annað verra.
Ætti ekki að þurfa aðt
segja sjómönnum, að betra
er að fara varlega í erlenduni
hafnarborgum, þar senx alls-
konar trantai’alýður situr unx.
tækifæri til að hagixast með
einhvei'jum hætti á hrekk-
lausum aðkomumönnuin ogj
þeir mega þakka sínum sæla,
ef þeir sleppa lieilir á lífi og
liinum.
c. KumuqkAi — TARZAIVi
647
„Dyal er lxræðilegur fixgl," iirraði í
Tar-Gash. „En gott er kjötið af lion-
um og eg' er svangur. Við skulum
drepa haiin.“
Um leið og skepnan hjöst til þess
að raðast á þá, söng í bogastreng Tarz
ans og örin þaut beint í hrjóstið á
dýrinu.
Tarzan spennti bogann á ný og
skaut annarri ör að skepnunni um leið
og hann stökk til hliðar, er hún náig-
aðist, j
„Eg skal rcyna að fótbrjóta hann
og þegar hann fellur niður getum við
betur unnið á houum."