Vísir - 17.10.1950, Blaðsíða 7

V I S I R
Þriðjudaginn 17. október 1950
míns. Og í sannleika, hún vann vel fyrir Hinrik Engla-
konung. En, ef eg segi nákvæmlega frá því sem gerðist,
Madame, þá unnum við livort öðru hátíðlegt trúnaðarlieit
í veiðiskála herra de Chamand’s, eftir að hún hafði lcikið
á mig á leiðinni til Nantua, þvi að þar ákvað liún, að þjón-
ustu hennar við England skyldi lokið. Þetta —“ og Blaise
sneri sér að konungihum, „ætti að nægja, herra konungur,
til skýringar á því, að lafði Russell reyndi ekki að koma
sér hjá að vera telcin höndum, þrátt fyrir það að eg væri
hins hvetjandi. Hún kom til Lyon — ekki lil að taka þátt
í samsæri gegn vðar liátign, heldur til þess að bjarga lifi
mín.“
„En, -— hún gerði ekkert, að cg bezt man —,“ gfeip
konungur fram í fyrir honum.
„Herra, eg bið yður afsökunar, en liún lét ekkert ógert.
Hún gerði mér kleift að flýja frá Pierre-Scizé.“
Og til þess að koma í veg fvrir, að bornar væri upp fleiri
spurningar, sem erfitt yrði að svara, lét hann dæluna
ganga, um Thibault og mútutilraun hans og fleira, og um
leið og orðin streymdu af vörum hans, leit hann á Anne,
sem enn hox-fði á liann með furðusvip, sem ekkert gaf til
kynna, er lionum mátti til liughreystingar verðxv. Ó, ef
hún aðeins vildi nú staðfesla á einn eða annaix liátt það,
sem haxxn sagði. Hún lilaut að sjá, að ef þetta nxistækist,
væri liann i rauninni að flétta snöruna, seixx brxxgðið mxxndi
verða unx háls lionuni. En hann stappaði í sig stálinu, þótt-
ist standa á nókkurn veginn öruggunx grundvelli þetta
andartalcið, sneri sér hressilega að lienni og mælti:
„Eg segi satt, er það ekki?“
„Jú,“ svaraði hún, honum til mikils hugarléttis, „það
er satt.“
„Jæja, eg þakka henni fyrir það,“ sagði konungxxr. „En
var hún ekki í sanxvinnu við de Norville, þar-senx lxún
kom liingað með lionum, seixx heitmær lians, var stima-
mjúk við olckur, til þess að leyna áfornxum lians, með þeim
afleiðingum, að nxinnstu munaði, að við týndum lifinu?
Kallið þér þetta hollustu?“
’Vissulega stóð lafði Anne Russell enn á svo þunnunx
ís, að ekki var sjáanlégt annað en að hann mundi bi'esta
þá og þegar undir fótum hennar.
„Nú vex'ð eg að taka á öllu sem eg á til,“ hugsaði Blaise.
„svo að de Norville mundi ekki lxafa getað betur tekist.“
„Herra, eg bið yður að minnast þess liverjum hæfileikum
þessi ei'kifantur var gæddur. Ilann hafði jafnvel lag á því,
að hafa þau áhrif á yðar liátign, að þér hélduð liann engil
frenxur en nxann. Svo vel treysti hann álit yðar hátignar
á sér, að hvorki ekkjudrottningin né de Vaulx markgreifi
gátu þar neinu unx þokað. Minnist svo þess hver var að-
staða lieitmeyjar minnar, sem var fangi, og viðurkennt,
að hún rak erindi Englandskonungs. Munduð þér, lierra
konungur, liafa lagt trúnað á aðvörunarorð hennar? Nei,
lxerra, þann.ig lá í málinu, að hún var til neydd, gegn vilja
sinunx, að láta sem hún væri samherji de Norville, og
leggja silt eigið lif i liættu til þess að bjarga yðar liátign.
Það sannáði hún i gærkvöldi svö að ekki vei'ður um villst,
er hún liljóp fi'anx fyi'ir yður, er de Noi'ville óð að yður
vonplausunx með brugðinn bi'and.“
Nxi snex'i Blaise sér að ekkjudroltniiigumii:
„Hverixig gat liún konxið upp um de Norville, nema með
þvi að koma öllu svo fyi'ii', að hann sjálfur kænxi upp uixx
sig, innræti sitt og áform? Ei'uð þér xnér eigi samnxála,
Madanxe?“
Ekkert varð séð á svip Louise de Savoie lxvað lienni bjó
í liuga. Hún liafði enga löngun til þess að viðui’kemxa lxve
áliættusöxxi var sú í'áðagerð, sexn hún liafði fallist á.
„Ef til vill,“ sagði hún loks og talaði óvenjulega lágt.
„Hxiix var að nxinnsla kosti sjálf þeirrar trúar,“ liélt
Blaise áfram. „Við ræddumst við þegar eftir konxu okkar
og eg sagði fi'á því, að marskálkuirnn væi'i í Feui's. Ilún
lagði svo á öll ráð. Ef við vorunx ekki sainherjar til þess
að lxjai'ga lífi yðar hátignar, livernig stóð þá á því, að eg
liafði falizt í herbergi lxennar? Og íxxeð tilliti til þess væri
vissulega vert að i'ífa suixdur þær lygar, sem de Norville
lxar fx'axn á hanastundinni, til þess að hrinda liemxi á bálið?“
Blaise þagnaði, til þess að auka eftirvæixtingu manna.
„Já,“ sagði konungurimx af óþolinmæði, „já?“
„Eg lxlýddi á viðræður liennar og de Norvilles. Þá varp-
aði lxún af sér gi’íixxunni, afneitaði lioixunx og öllu lians
athæfi, og lýsli yfir hollustu sinni í garð yðar liátignar?
— Er það ekki rélt, lafði mín?“
„Jú, eg talaði á þessa lund.“
„Og það þótt áhættan væi'i mikil.“
Og Blaise útixiálaði æði og hatur de Noi'villes. „Hann
sagði, að hann nxundi liafa rekið hana í gegn nxeð rýtingi
sínum, ef hamx hefði þoi’að. En hann geiði síðar það, sem
vex-ra vai*. Ilann eiti-aði hugai'far yðar liátignar í garð
hennar, en nú liafði lxann fengið makleg málagjöld.“
„Og nú, yðar lxátign,“ sagði Blaise og ki'aup á kné fvx'ir
framan konunginn, „heimey min og eg leggjum fx'anxtíð
okkar á yðar vald í fullri vitund þess, að við eigum allt
undir miskunn yðar.“
Blaise leit biðjandi augunx á Anne. Því í fjandanunx
ki'aup hún ekki á kné? Eix lxún stóð þarna teinrétt.
„Við biðjum yðar hátign,“ hélt Blaise áfram, „að fyrii-
gefa okkur það, seixi okkur lxefir oi'ðið á, og kóróna lxanx-
ingju okkar með því að óska okkur guðsbiessunar er við
giftunx okkur.“
Það leið eins og andvarp frá brjósti alh'a viðsladdra,
andvarp f jölda manna, sem var léttir að því, að vel nxundi
fara.
Konuixgurinn horfði vandræðalcga á ekkjudroltning-
una, þar næst á mafkgreifann og loks á la Pallisse.
„Góðui’ guð,“ sagði ínarkgreifinn í hálfunx hljóðum.
Og þvi næst sagði hann við Anne, næstunx í bænarrómi:
„Og þéi', nxademoiselle Russell, þér liafði eklci tekið
til máls.“
„Eg nxun ekki neita sannleiksgildi þess, er de Lalliéi'e
hcfir borið fram.“
„Andartak,“ sagði ekkjudrottningin þurrlega. „Það er
hefðbundin venja, er unnendur heita livor öðrum tx-yggð-
um, að skiptast á minja- eður tryggðagripum. Nú er það
og venja karla, að berá á sér slíka gripi. Leyfist mér að
sjá minagi'ip þann, er lalði Russell gaf yður, lierra de
Lalliére.“
Anne bcit á vör sér, en leit upp og allhvasslega, er Blaise
svai’aði.
B
Ný bók:
Fomar smásögur
xir Noregskonunga sögum. —
Edxvin Gardiner gaf út. —•
Með formála eftir Sir
William A. Craigie.
rtgefandi þessarar bókar,
Edwin Gardinei', er brezkur
kaupsýslumaður, senx numið
lxefir íslenzku ó undanförn-
unx árum lijá Sir Willianx A.
Craigie og tekið miklu óst-
fósti'i við íslenzkar hók-
xnennth' fornar og nýjar.
Hann hefir safnað sögunx
þeim, er hér birtast, úr Flat-
eyjarbók, en þar er fjöldi af
sixxásögum, senx greina frá
athurðunx og mönnum í Noi'-
egi, Svíþjóð og víðar. Tutt-
ugu sögur af þessu tagi birt-
ast i þessai'i bók og munu
þær flestar alnxenningi ó-
kunnar. Allar eru sögurnar
skenxnxtilegar og vel ritaðai’,
og sunxar sýna þær íslenzka
fi'ásagnai'list í hámai’ki sínu.
Allir þeir,. sem foi’nbók-
menntum unna, kaupa
þessa bók og lesa hana sér
til óblandinnar ánægju.
Aftan við bókina eru orða-<
skýringar á ensku.
H.F. LEIFTUR,
Þingholtsstræti 27.
Sími 7554.
GÆFAN FTLGIl
hringunum frá
SIGUBÞOB
Hafnarstrætí 4,
M«rr»r ar«rtltr fyiirllíftníl
Telpukápur
Verzl. Regio h.f.
Laugavegi 11.
C /?. RuwouqkAi - TARZAN
Þégar Sahotliarnir og fangi þéirra
kóriiú nær gátu Tarzan og vinir lians
betur greint hver liefði fallið i hend-
ur þeiri'a.
Allt í cinu i'ekur Dr. Franklin upp
undrunaróp. Hann hefir þékkt fang-
ann. Það er David Innes.

„Við verðum að koma lionum til
lxjálpar,“ sagði Dr. Franklin. „Auðvit-
að,“ sagði þá Táfzán og kýrði, hvern-
ig þvi skyldi bczt liagað.
Þegar hann hafði skýrt þetta út,
laulc hann máli sinu nxeð þvi að scgja:
„Við hefjum skothriðina, þegar þeir
eru mitt á milli okkar.“ *