Vísir - 15.11.1950, Blaðsíða 7

C5|lr. 19«
Distr.
fedgar RlcC Durrougha.Inc,—Tm. ncK. U.S I’at'oÍT
>y United Feáture Syndicate, Inc'
iisskilningUL* hjá ykkur
Tarzan. „Hvað á eg a'ð
arið raeð Lethu>“ var
Síðan neyddi Serrif Tarzan til þess
að ganga nieð þeim. Býssan var reiðu-
búin. Tarzan varnarlaus.
„Segjð ekki eitt einasta orð og gefið
ekkert merki, ef ýður er lífið kært,“
,Við ætluin að fara með yður til góðs
Miðvikudaginn 14. nóvember 1950
EDWIN LANHAM:
Geore gekk með honum að bifreiðinni. Við bið sterka
vasaljós í'ikislögreglumannsins sá George, að bifreiðin var
öll beygluð að framan, en að öði'u leyti virtist hún lítt
skemmd. — Joe Sbortfór að athuga vélina. Eftir nokkura
athugun teygði bann handlegginn niður. „Hér er skrúfa,
sem befir losnað,“ sagði hann. „Það er dálitið einkenni-
legt, að þessi skrúfa skuli liafa losnað. Hún er að lcalla
alveg laus. Jæja, eg atliugá bifreiðina betur í björtu. Eg
lsét draga háriá tif Cape Town. — Þið getið fengið að sitja
i bjá mér.“
„Þökk,“ sagði George.
Joe Short skoðaði bifreiðina hátt og lágt í glampanum
frá vasaljósinu. , j i #
„Veiztu til, að ungfrú, Thompson eigi nokkura óvini?“
„Óvini? Hún er ókunnug hér?“
„Mætti ségja mér, að hún sé sjálfri sér verst. — Höfðuð
þið drukkið?“ 1 ■■ 1 i
„Nei.“ (
„Það sér eldíi á ykkur. Eg tek orð þin trúanleg."
Hann sneri sér við og kalláði:
' „Watkins.“
„Þú verður- hér og gefur gætur að öllu, þar til bifreiðin
verður sótt. Og rektu þennan forvitna bóp upp á veginn
aftur.“
Watkins ríkislögreglumaður lét ekki standa á þvi, að
framkvæma þessa fjTÍrskipan, en fór sér Tólega að öllu.
„Farið riú til bifreiða vkkar, góðir menn,“ sagði bánn
og Iionum var tafarlaust blýtt.
„Af hverju spurðirðu um það, Joe, hvQr stúlkan ætti
óvini? Heldurðu, að einhver bafi —
„Annaðhvort það, eða þeir eru farnir að kasta höndun-
um til verksins, er þeir setja saman nýjar bifreiðir."
„Hvað lcom fyrir,“ var sagt að baki þeirra. i
George sneri sér við og liorfði á náfölt andlit Valerie.
„Þekkirðu nokkurn, sem þú gætir trúað til að vilja
eyðileggja nýju bifrejðina þína?“ sagði hann.
„Hvað segirðu?“ spurði hún. Iienni brá rnjög við þessa
spurningu.
,,Já, og i þokkabót vildi sjá yður hálsbrjótá yður,“ sagði
Joe Short.
„Nei, sannarlega ekki. Hvers vegna spyrjið þér?“
„Það er mitt lilutverk að spyrja?“
„Við hvað á hann, George?“
„Skrúfa var laus —,“ sagði George.
„Já, og vegna þess að þcs.si skrúfa var laus lak glycerin-
forðinn niður — og ef glycerinforðínn gengur til þurrð-
ar verka hemlarnir ekki. Skemmdarverkamenn viðhafa
þessa aðferð.“
„Og.þér haldjð að þetta liafi verið gert af ásettu ráði?“
. „Það er liægt að gera þetta á hálfri mínútu. Fyrst í stað
verka hemlarnir — kannske nokkurar klukkustundir —
en smám saman gengur glycerinið til þurðar — og svo
— allt í einu — hemlarnir koma að engu lialdi.“
Hún horfði á Joe Sliort stórum augum.
9 „En liver liefir getáð gert þétta?“ spurði hún.
„Enginn,“ sagði George. „Það hefir verið gengið illa frá
þessu í verksmiðunni og skrúfan hefir losnað smám
saman. — En — sagði eg ekki að þú ættir að líggja kyrr ?“
„Það er allt i lagi með mig?“
„Treyslið þér yður til að leggja af stað?“ spurði Joe.
Þau gengu að lögreglubifreiðinni uppi á þjóðveginum.
Þau sátu öll i framsæti bifreiðarinnar. Valeria milli
þéirra.
„Skildu okkur eftir við liús mitt,‘ sagði George. „Eg
hefír niína bifreið þar.“
„Sjálfsagt,“ sagði Joe Short. „Veiddhðu nokkura blá-
fiska i dag?“
„NoIdaira.“
„Mary sagði mér, að þú hefðir farið á sjó. Leitt, að liún
skuli vera svona sjóveik.“
„Mjög lei Lt,“ sagði George.
„O-jæja, fiskveiðar eru íþrótt fyrir karhnenn.“
George svaraði þessu engu og Valerie mælti ekki orð
af vörum.
Hún hallaði sér aftur í sætinu með augun lukt aftur
og virtist draga, andann þungt. Hún opnaði ekki augun
fyrr en Joe beygði inn i hliðárgötu og nam staðar við hús-
dyr George.
„Eg tala við þig á morgun, George,“ sagði hann, „þegar
eg 'hefi skoðað bifreiðina.“
Þegar þau stóðu þarna fyrir ulan húsið sagði Valerie:
„Eg geri ráð fyrir, að lögregluforinginn hafi haft orð á
þessu áðan vegna þess að það sé vani hjá þeim, að laka
fyrst til atbugunar, hvort ekki sé eitthvað grunsamlegt á
ferðinni, — George, eg get ekki gert mér í hugarlund, að
neinn hafi farið að vinna skemmdarverk á bifreið minni,
til þess að illa færi fyrir mér.“
„Það mundi enginn gera neniá sá, sem hataði þig,“ svar-
aði George.
„Já, en eg' liefi ekki neina ástæðu til að ætla, að nokk-
ur hati mig,“ sagði liún.
„Komdu inn fyrir,“ sagði George, „oklcur veilir ekki
af að fá smáhressingu.“
Hann opnaði dýrriar og sneri sricrli og varð á svipstundu
bjart í forstofunni og setustofunni. Hún horfði í kringum
sig, þreytnleg, en eins og' lienni héfði létt, og sagði um leið
og liún liálfhneig niður í hægindastól: ^
„Það er gott að vera komin lringað.“
Hann fór fram í eldhús og kom brátt með g'lös sem i
var dálítið vatn og ísmolar.
„Þetta er ekki þi.tt verk,“ sagði Valerie.
. „Ilvað áttu við?“ spurði George.
„Að það er kona, sem liefir gengið liér frá öllu. Stúlkan
þín?“
„Einkaritari minn -- eða öllu heldur ætti eg að segja
skrifstofustúlkan mín, Mary Lawson.“
„En liún er stúlkari þín, er ekki svo?“
‘ „Nei,“ svaraði liann.
„Við skulum vera hreinskilin,“ svaraði Valerie.
„Hún er vinstúlka mín, g'óður vinur, það er allt og
sumt.“
Hann blandaði i glösin.
„Já, við skulum vera hreinskilin. Hvað var eiginlega
um að vera i kvöld? Hver er þessi náungi, James Carter
— eða Chcster?“
„Aðeins gamall kunnjngi,“ sagði hún og yppti öxlum.
Hungursneyð
á
Madras (UP). — Hung-
'irsneyö vofir yfir um það
nl hálfri milljón manna í
’urstadæminu Travan-
:ore.
Fregnir þaðan hermœ,
ið um þriðjungur milljón-
ir hafi ekki séð hrísgrjón
' hálfan mánuð og í höf-
iðborginni, Trivandrum,
’.r ástandið svo slæmt, að
Yörn hníga niður á götun«
'im af hungri.
Munið
happdrætti
sjúklinga á Vífilstöðum.
5. vinningur:
Hiærivél frá General
Electric.
Verð hvers miða er kr.
5,00. (
Karlmanna-
hanzkar
Iitlar stærðir.
VERZL.
BEZT AÐ AUGLYSAIVISÍ
£. (Z. SumutfkÁ!
TARZ4N
738
„Petta er .
báðum,“ mælti
gera?“ — ~
svarað.
nvisiaoi bcrru,
imw, sagði stúlkan. „Hann ver'ðui’
feginn að sjá y'ður.“