Vísir - 30.12.1950, Blaðsíða 11

Laugardaginn 30. desember 1950
V 1 S I R
11
3taric es«*£’nip 3'tattscn:
Iiún stóð fyrir ntan starí's-
mannabyggingu sjúkraliúss-
ins og hikaði við að fara
inn. Vöxtnr liennar var
grannur og unglingslegur,
cnda þótt hún væri 24 ára
að aldri. Andlitið var kringlu-
leitt eins og á barni - munn-
uriim lingerður og augun
gráblá — oftast þunglyndis-
leg og dreymandi eins og
núna, jjar sem hún stóð
]>etta vetrarkvöld og borfði
yfir mannlausan, snæviþak-
inn vcginn gegnt skemmti-
garðinum. Hún var sér þeSs
vel ineðvitandi, að bún slóð
á hleri lilcraði eftir l'óta-
taki frá veginum, því að bún
var mjög . einmana, og jiað
gat cinhver komið — þýzluir
hennaður máske — bún var
ein af ástandsmeyjunum —
og í augum hennar vottaði
íbyggnu
tilhugsunina um
fyrir
brosi við
orðið „ástandsmær,“ sem
sámborgararnir Jiöfðu titlað
hana með af miklu örlæti.
Hún skildi þá vel á sérstak-
an hátt — því að ekki vissu
þeir — livað vissu þeir um
orsakir hcnni viðkomandi
og hún lét liugann hvarfla
til einmanalegu æskuáranna
á hinu stranga og guðrækna
heimili sinu — livernig hún
bafði, vegna tilbliðrunarsemi
við foreldra sina, sem oftast
jafnvel án þess að þau þyrftu
að láta óskir sínar i ljós,
smátt og smátt eiriáhgrazt
l'rá jafnöldram sínum og því,
sem þrátt fyrir vandlætingu
foreldranna, var kannske það
sem gaf lífinu gildi. Einangr-
unin óx, án jæss að hún yrði
þess vör, en einn góðan veð-
urdag uppgötvaði hún, að
hún var einmana, að þetta
öákveðna „gildi lífsins“ yar
orðið .benni hræðilega í'jar-
lægt pg myndi vgrða það
ineir og me.ir ineð hverjum
degi sem leið. Eitthvað
skelfilega dimmt í skauti
i'ramtíðarinnar, sem gerði
hana ringlaða og ráðþrota,
virtist nálgast, og hún gat
ckki skilgreint þctta óttalega
myrkur sem annað en sál-
sýki.
Þá varð hún hrædd
ennþá hræddari en við ó-
kunnugt fólk. Hún gerði ör-
væn t ingarf ulla úrlausnar til-
raun og réð sig sem lærling
á stóra sjúkrahúsið — ekki
iil að hjálpa öðram, heldur
til að bjarga sjálfri sér og
kynnast öðru í'ólki, því ó-
þékktá í fai’i þess.
Það var ekki auðvelt. A'
deildinni var hún að visu
kölluð laglega frölcénin og á
karmapnadeijdinni jafnvel
litla sæta frökenin, og hún
brosti lil sjúklinganna og
var á þönum allan daginn
vegna Jæssara orða. Yfir-
boðararnir kölluðu hana ung-
lrá Bang með stuttaralegum
kuldalegum raddblæ, eða
með lítið citt mihlari „náið í
fyrir mig“ tón. Aðeins i skóla
stol'unni bafði ávarpið í sér
binn rétta blæ, því að hún
kunni og hafði áhuga á sinu
fagi. En það var hjartað,
sem hamraði í brjósti Iienn-
ar við hvert tækifæri. Oft
blóðroðnaði bún, og augnn
glömpuðu, og henni lá við
gráti al' jireytu, en bún var
þrátt lyrir allt meðal fólks,
og Jiað var út af fyrir sig
mikils virði. En á kvöldin
sagði engin litla, sæta fröken
við hana, og kumpánlegu,
bláklæddu hjúkrunarkon-
urnar breyttust í lifsglaðar,
uugar stúlkur, henni óvið-
komandi, sem ælluðu úl með
vini sínum. Hún hafði engan
til að fara með lit, og svo
var aðeins um að ræða ein-
mana rölt í skemmtigarðin-
um. Það var þar, sem hún
hafði liitt hann, piltinn i
græna einkennisbúningnum.
Hann var aðeins 19 ára. En
snotra, bjarta andlitið bans
bar þegar rúnir eftir alvöru
lílsins, svo að hún liafði trú-
að honum, þegar hann sagð-
ist vera 22ja ára. Þá var
aldursmunur þeirra ekki svo
mikill. Seinna hafði hann tjáð
henni, hve ungur hann var í
raun og veru. Þau höfðu far-
ið saman i skemmtigöngu, og
J)á hafði. hann hallað vanga
sínum upp að hennar vanga.
Hún hafði aldrei fyrr tekið á
móti blíðuatlotum frá karl-
manni —og óþekkt, angjjr-
vær tilfinning fvllti sál benn-
ar .kyrrlátri gleði; þau töluð-
ust ekki mikið við og þó
íannst henni, að þau æku
saman. Það var svo fagurt
og gott, og svo gerði luin
þetta hræðilega, sem opin-
beraði öllum, hve fyrirlitleg
hún yæri. Hún bauð honum,
J)ýzkum hermanni, upp á
herbergið sitt. Hann bafði
meðferðis lítinn poka með
vínarbrauðum, og þetta lát-
leysi snerti streng í sál henn-
ar. Glöð, en lítið eitt tauga-
óstyrk fór hún l'ram í eld-
hús og bjó til kaffi. Vinur
hennar sat mni í lierberginu
og beið eftir henni. Já, hann
beið eftir henni. Vissulega
myndu aðrir segja---------
en það skipti engu máli. Hún
bar fram kaffið lilið cítt
feimin og klaufalcg og tók sér
sæti við hliðina á honum á
legubekknum. Honum fanust
herbergið vera vistlegt og
sagði henni frá lieimkynni
sínu og fjölskyldu i Bayern.
Klukkan hálf tíu fóru Jiau
út. Hann átti að vera kominn
til herbúðanna fyrir kl. tiu.
Þau hittust eitt kvöld enn og
gengu saman í skemmtigarð-
inum. Þögul settust þau á
bekk, og hann lagði arminn
varlega utan um hana og
laut niður að henni. Ilann
reyndi ekki að kyssa hana,
en í þögn báðu augu hans um
leyfi til þess — en hún sneri
sér undan með alvörusvip,
því að hún var enginn lélt-
úðardrós. Þau stóðu fljótlega
á fætur og héldu göngunni
áfram, og þau höfðu ekki
mikið að tala um, en hún var
ánægð af því einu að ganga
við lilið hans. Það var Jiá,
scm hann sagði við hana, að
Jiað væri víst bezl að ])au
hittust ekki aftur, að liún
væri falleg stúlka, og Iiann
sagði eitthvað viðvíkjandi
karhnönnum, sem Inin skildi
ekki, og bætti við, að útlitið
væri ekki gott fyrir liana, og
hún skildi, að Jiað væri af
því að liún hagaði sér ckki
eins og aðrar stúlkur. Samt
hafði Iiann fylgt henni til
sjúkrahússins og farið. —
Rudi vinur hennar var far-
inn. En slúðursögurnar
gripu um si|; og Jicir rétt-
látu fengu nóg. að hugsa um.
Undirskriftalisti var látinn
ganga um sjúkrahúsið í þvi
augnamiði að koma henni
burt; en henni hafði ekki ver-
ið sagt upp, rnáske af ótta
við, að hún myndi hefna
sín. Á skemmtun, sem nýlega
var haldin að afloknu prófi,
las einn af nemendunum
upp ’ gamanþátt, þar sem
skopast var að ónefndum
meðnemanda, er hefði liegð-
að sér skammarlega. Og yfir-
læknirinn þakkaði þeim fyr-
ir að liafa staðið saman og
sýnt, hvernig dönsk stúlka
ætti að hegða sér. Yfirlækn-
irinn, sem hún dáðist að og
leit upp til, því að hann var
svo vingjarnlegur og auð-
sýndi sjúklingunum svo
mikla hluttekningu. En nú
hafði liann fellt sinn dóm
yfir henni, og hún sat alein
í gapastokknum initt á meðal
þessa sjálfumglaða fólks og
reyndi að hálda aftur tár-
unum með því að leitast við
að gleyma, að það var hún,
scm átt var við.
Það fréttist íijótlega til átt-
liaga hennar, að hún væri
eiginlega hermannamella, og
fjölskyldan ásakaði hana
nieð sárri beiskju íyrir að
bafa leitt vansæmd vfir Jigu
öll.
Hún stóð og lét þeita allt
reika um hug sinn. „Fyrir-
litleg hegðun danskrar
stúlku.“ En hve þau öll voru
skilningslaus og langt úti!
Hvers vegna skyldi hún endi-
lega hegða sér á danska visu?
Hana langaði aldrei heim til
átthaganna, hafði aldrei átt
félaga, aldrei átt danskan
vin, þaðan af siður kærasta,
og nú var Rudi orðinn sem
sé þreyttur á henni, af því
að............ og hún hugs-
aði um íjarstæðumar i sögu-
burðinum og um fyrirlitn-
ingúna, sem henni var auð-
sýnd — vegna hans, sem nú
var íarinn - og' þuriglynd-
islega, íbyggna brosið i aug-
uin hennar færðist yfir var-
irnar. Nei, enginn vissi — og
enginn skildi. Og hún stóð
enn um stund og horfði yfir
, Frh. u 12. síðu.
•
o
a
•
9
©

©
©
Q
9
©
G
©
9
©
.9
■ 9
9
• c
.•
- •
- •

G
©
9m
©
©
©
©
O
©
cji mjar
pöll ftpri'r vt&óliptin d li&na arinu.
Sælgætisgerðin Víkingur.
Svanur h.f.
©
9
-•

lÍ
/
ecýi rujar
pöll l'ijrir vi&ilíptin á Una drimt.
Lúllabúð.

/ - /
etjt nijar!
HicL annu.
pöll j-tp'ir vi!iíiptin á fií li
Slippfélagið í Reykjavík h.f.

. •
£•
t " /
ecft Mjar!
pölí f'jrir uioóíiptin a íi&na drin
Búðir Halla Þorarins h.f.
. •

©

©

eöiiecýi nijar
©
pöff fyrir lifna árif. •
.
Ölgerðin Egill SkaHagrímsson. J
.
o
e
o
ecfi mjar
Sldpafélagið Fold h.f.
ecýi nijar
Ásg. G. Gunnlaugsson & Co.
tðe.o.e.oo.
e<ji nvjar
PqII P •ir viÍiliptin á liÍna árinu.
Sölufélag garðyrkjuiaanna.
»3009.0«6
leóiie^i mjar
pöll p rir vifiLiptin á Una árinu.
Bifreiðastöð Reykjavíkur.