Vísir - 27.03.1951, Blaðsíða 4

*
VI S 1 R
Þriðjudaginn 27. marz 1951
D A G B L A Ð
Ritstjórar: Kristján Guðlaugsson, Hersteinn Pálsson,
Skrifstofa Austurstræti 7.
Dtgefandi: BLAÐACTGAFAN VlSIR li.f
Afgreiðsla: Hverfisgötu 12. Símar 1660 (fimm linur).
Lausasala 75 aurar.
Félagsprentsmiðjan h.f.
Eimi siiiii vai ...
Me^an Alþýðuflokkurinn tók þátt í starí'i ásamt lýðræðis-
flokkunum, var hann vel viðmælandi, þótt óttinn við
kommúnista teygði hann tíðum al'vega. Meðan Alþýðu-
flokkurinn hafði svo sjálfur stjórnarforystu á hendi, sýndi
hann varúð í stjórn efnahagsmálanna og lagði kapp á að
tryggja atvinnulífið í landinu. Þá var talið að miklar
fórnir væru færandi til þess að vinnufriður yrði tryggður
og vísitalan bundin við 300 stig. Kommúnistar reyndu
að efna lil æsinga innan verkalýðsfélaganna, vegna slíkra
ráðstafana, en í öllum kauþstöðum landsins börðúst full-
trúár Alþýðuflokksins gegn kommúnistum og fengu því
áorkað, að ekki kom til stöðvunar á atvinnurekstri, enda
lögðu flest verkalýðsfélögin beinlínis blessun sína yfir ráð-
slafanir ríkisstjórnarinnar. Þá var það ekki talið aðal-
atriðið, að kaupgjald yrði sem hæst og vísitala greidd að
fullu og útreiknuð mánaðarlega, heldur miklu frekar hitt
að atvinna héldist trjrgg og örugg, þannig að menn þyrftu
ekki að búa við atvinnuleysi.
Eftir Iangan og óvenju strangan velur, sem leitt hefur
af sér óvenjulegt atvinnuleysi, hvetur Alþýðublaðið dag-
iega til verkfalla, á þeim forsendum, að jafnvel þóít
atvinnureksturinn þoli ékki hækkað kaupgjald, þoli verka-
lýðurinn í landinu ekki „svona lágt kaupgjald“ og því
beri honum frekar að velja algjört atvinnuleysi, en stöðuga
og örugga atvinnu. Blaðið talar svo uin að ríkisstjórnin
hafi reldð flís í þjóðarlíkamann, sem valdi bólgu, sem nú
sé „að springa og valda tjóni.“ I slíkum ummælum felst,
að þau verkíöll, sem blaðið sjálft er að hvetja til, muni
— Hfmnmg. “
Frú Margrét Hfartarefóttir Líndal
Heimili Hjartar Líndals
hreppstjóra aö Efra-Núpi í
Miöfiröi var orölagt fyrir
myndarskap og rausn um
langt skeiö, og ekki spillti
þar heldur, að þar bjuggu
svo glæsilegar heimasætur
aö orð fór af, enda þóttu
ekki betri kvenkostir þar
nyrðra. Ein af dætrum Hjart
ar og ekki sízt aö fegurö og
glæsileik, • var Margrét Lín-
dal, sem í dag er borin til
grafar. Hún fæddist 8. ágúst
1886 og var þannig tæplega
65 ára er hún lézt hinn 17.
þ. m., en andlát hennar baiy.
aö í svefni og án undangeng- in8um °g svörum. Hún mun
ins dauöastríös. hafa veriö örgeðja, en aldrei
Atvikin höguöu því þann- vai® Þess þó vart og á einsk-
ig, að foreldrar mínir og frú^s manns úlut gerði hún að
Margrét Líndal bjuggu í Iyrra bragði.
ar slóðir, enda vann hún
sjálf meö honum að útgáfu
ög afgreiöslu blaösins, meö-
an þaú hjón héldu henni
uppi. Birtist frásögn hennar
um þaö tímabil 1 síöasta
jólablaöi Vísis, þannig að
þar er engu viö að bæta öðru
en þökkum frá ritstjórninni
til þessa „fyrsta starfsmanns
blaösins“ auk stofnandans
sjálfs.
Margir munu sakna frú
Margrétar Líndal úr hópn-
urn og þakka henni glaðar
stundir, góövild hennar og
vinfesti. Hún var heil í
hverju starfi og hjartahrein,
en umbun fær hver verka
slnna.
K. G.
sama húsi viö Laugaveg hér
í bænum um margra ára bil.
Hinu kunni
hún illa, ef smælingjar voru
órétti beittir og kunni vel að
Ekki fór hjá því að allnáin rétta hlut þeirra, ef út af
kynni tókust meö fjölskyld-
unum, en þótt leiöir skildu,
gleymdust ekki þau kynni,
enda bar fundum saman við
og við. Á þessum árum var
Margrét að koma upp börn-
um sínum tveimur, en mann
sinn Einar ritstjóra Gunn-
arsson hafði hún misst áriö
1918, frá börnunum korn-
ungum. Þau voru Ragnhild-
ur, sem gift er Þóröi Sigur-
björnssyni tollverði hér í
bænum, qg Hjörtur, sem
„valda tjóni“ og er heiðarlegt, er óskynsamleg viðleitni er
studd af svo skynsamlegum rökum. Má þá ætla að almenn-1 lagði stund á iðnnám er
ingur hafi vit fyrir þeim, sem til óhappaverkanna hvetja, jer bann hafði aldur til, en
en viðurkenna þó sjáífir að þau hljóti að valda tjóni.: fórst meö húökeip, er hann
Kommúnistar haga sér enn sem fyrr af fullri lævísi. I öðru1 atti °S lag'ði a 1 óvarlega ferö nusverka haíÖ1 hun með
orðinu hvetja málgögn þeirra fil verkfalla, en í hinu orð- hér 1 nágrenninu. hondum saumaskap heima
bar. Bindi hún vináttu við
einhvérn, varö henni ekki
haggaö, hvaö sem á bjátaöi.
Margrét var gáfuö kona, vel
lesin og ljóðelsk. Góðrar
menntunar mun hún hafa
notiö í æsku, og hvarvetna
kom hún fram meö viröu-
leik. Hún kunni vel að meta
glaðværð, en mun aö sama
skapi hafa gert sér fátt um
víl og vol. Þótt hún heföi úr
litlu aö spila, meðan börnin
voru- aö komast upp, heyrð-
ist aldrei frá henni æðruorð,
en þeim mun afkastadrýgri
var hún við vinnuna, en auk
Táknar það, að
hana lífsgæfu sína.
Margrét var meö fríðustu
konum, dökkhærö, fölleit,
gáfuleg og hvatleg í hreyf- Þess að leggja inn á ótroön
inu vara þeir við þeim, af þvi að Alþýðuflokksmenn bljóti Hinn 12- janúar 1935 gift-
að hafa þar forystuna. Kommúnistum er vel ljóst að verk-1 ist Margrét heitin Marteini
föll „hljóta að valda tjóni“, en þeir ætlast lil að tjónið velstjóra Kristjánssyni, ágæt
bitni þyngst á þeim flokki, sem barðast beitir sér fyrir um manni, enda fór vel á
verkföllunum, en þar hefir Alþýðuflokkurinn forystu. með Þeim Þar th yíii' lauk.
Árferði hefur allt til þessa veríð óvenju erfitt. Afla- Hl mél kunnugt um að Mar-
brestur varð á síldveiðum á síðasta sumri, en fiskafli hefur grét unch vel hag sínum og
reynzt tregur í flestum verstöðvum það, sem af er verlíð. 'Þ611'1'1 ráöabreytni og taldi
Þjóðinni er því lífsskilyrði að bæta sér slíkan halla,
með því að nota hvert tæki og hverja stund til aukinnar
framleiðslu, ekki einvörðungu i því augnamiði að henni
verði fært að standa á eigin fótum frá mánuði til máhaðar,
heldur og vegna viðsjárverðra tíma, sem í hönd kunna
að fara. Alþingi og ríkisstjórn hafa gert virðingarverðar
tilraunir til þess að bæta og tryggja þjóðarbúskapinn, ekki
sízt með frjálsari verzlunarháttum og nauðsynlegri vöru-
söfnun í landinu. Slíkar ráðstafanir eru enn ekki farnar
að sýna sig, en þrátt fyrir það lítur almenningur nú þegar
I ijartari augum á framtíðina, en þekkst hefur um margra
ára skeið. Það er því mjög ósennilegt að Alþýðuflokknum
íakist með ofbeldisráðstöfunum, að eyðileggja árangurínn
af þeim rástöfunum, sem tvímælalaust miða til bóta í
lifskjörum þjóðarheildarinnar, en þó ekki sízt þeirra
stétta, sem lægst hafa launin. Fyrir þær stéttir er það kaup-
máttur krónunnar og viðunandi verzlunarsldiyi’ði, sem
gildi hefur,. en hvorki aukinn krónufjöldi né hálfgerð eða
algerð vöruþurrð.
Einu sinni var Alþýðuflokkurinn ábyrgur flokkur, sem
vissi hvar hann átti að skipa sér í sveit. Nú íætur hann
reka á reiðanum undan straumnum. Flokkurinn hefur að
vísu átt drjúgan þátt í að mynda það ástand, sem allir
sjá að ráða verður bót á og aðrir lýðræðisflokkar berjast
gegn. En vissulega er það ömuríegt lilutskipti, er lítill
flokkur verður of jai’l höfuðandstæðinga sinna í ósómanum,
en gleymir svo við það siðferðinu, að ekki verður um það
i’áetl í sambandi við hánn, nema sem fyrirbrigði, sem einu
sinni var.
fyrir og hvaö eina, sem gat
aukiö tekjur til uppeldisins.
Er fyrri maöur hennar,
Einar ritstjóri Gunnarsson,
stofnaöi „Vísi til dagblaðs í
Reykjavík“, hafði hann ver-
iö hrakinn frá störfum í
stjórnarráðiiíu, aö því er tal-
iö var af pólitískum ástæö-
um. Mun Margrét þá frekar
hafa hvatt hann en latt til
vor
snemma í
Dýravinur nokkiu’ leit inn
til ritstjornar blaðsins um
miðja vikuna og kvaðst hafa
séð þess merki, að fuglar
mundu finna á sér fljóta vor-
komu, enda þólt enn væri
snjór á. jörðu og kuldi í lofti.
Sagðlst hann hafa veitt þvi
atbygli, að þegar veður væii
skaplegt, söfnuðu dúfur
kappsamlega stráum og öðru
sliku til hreiðurgerðar. Kann-
' ske þær finni á sér, að senn
' fari að vora þrátt fyrir harð-
indin, sagði hann.
I þessu sambandi má bæta
því við, að sagt var frá því í
enskum blöðum nýlega. að
farfuglar hefðu haldið norð-
J ur á bóginn frá S.Afríku með
fyrsta móti í ár. Vona menn
þar, að það tákni skjóta vor-
komu í Evrópu.
Dr. Adenauer, forsætisráð-
lierra Vestur-Þýzkalands, hef-
ir látið svo um mælt, að
stjórn hans ætli að fá leyfi
til þess að skýra frá sjónar-
miðum sínum vaiðandi
Þýzkalandsmál á fundi vara-
manna utanrildsráðherranna.
Það liggur í augum uppi,
að fjöldi fólks í landinu
hefir notið páskanna á fann-
breiðunum eins og skíða-
fólkið óskar að hafa þær-
Vona eg, að skíðafólkið hafi
notið helgarinnar svo að um
hafi munað-
En, svo aS vikið sc að ööru
máli og fjarskykln, mér hefir
borizt bréft út af þætti Péturs
Péturssonar þttíar s. 1- þriöju-
dag'- Vegna þess, að eg á hér
'hlút aS'máli, hliöra eg mér viö
aö rabba mu þetta a{ cigin
brjósti, enda þótt mér liggi ým-
islegt á hjarta í þessu sambandi.
En bréfiö, sem „J. M.“ skrifar,
er á þessa leiö: „Pétur Péturs-
son þulur hefir cnn einu sinni
staöfést: Imgkvæmni sína efgpaj—
úö Viö þátt sinn, „Sitt af hvérju
tagi”, mcö því að reyna þá. aö-
ferö að setja sig í samband viö
hlustendur, er hann gerði til-
raun meö í gærkveldi (20.
nrarz). Hugmyndin er ágæt og
lieföi reynzt þaS í framkvæmd,
ef nokkrir tekniskir gallar hefðu
ekki spillt atriöinu.
Fyrst mætti geta þess að
svo virðist, sem símanotkun
hafi truflað útvarpssending-
una mjög bagalega á ltöfl-
um. Til dæmis mætti nefna,
. að í hvert skipti, er töluskíf-
unni á símanum var snúið,
kafnaði útvarpssendingin.
Auðvelt er, vonandi, fyrir
verkfræðinga útvarpsins að
lagfæra þennan galla.
En jafnvel enn meiri orsök til
þess, aö mistök urðu, var hið
gullna tækifæri.ær litj.ir karlar
og léttvægar kvensur, fengu
þarna til aö augiýsa hiö lág-
kúrulega; sálarlif sitt, og sýnir
það þó nokkurn vott um vit-
glóru, aö fólk þetta skyldi hat'a
vit á aö segja ekki til nal’ns.
Eg vil benda Pétri á aö auö-
velt ætti aö vera aö útiloka
gemlinga þessa, meö því aö fá
lánað eitt af leyninúmermn
Landssímans til notkuuár viö,
þetta atri|j .þáttarins, én .trúmer
þessara sima eru císki nin i
símaskráií'hi, eöa annársstaöar,
o<r er því'ekki hægt aö hringja
til þeirra- .
Skora. ég siðan á Pétur aö
gera aöra lilraim næst nieÖ þessa
nýbreytni, en ganga jaíiúrann
þannig fráý aö framangr.eindar,
truflanir veröi eigi til að spilla
fyrir því, að fólk meö heilbrigt
geö, geti ferigið óáreitt aö stytta
sér stundir viÖ þá léttu gleöi, er
þátturinn heíir ýeittog nuin'
vonandi véita um langan ttma-:
J. M.“ . ,