Vísir - 27.03.1951, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 27. marz 1951
V í S 1 R
æseæsesKsœææææææ
<02>
g F. Marion-Crawford:
1 Efri hojan. I
88 cp
§ 3 I
eæææææææææææææææssæææææææ
,.Hvað er að?“ spurði eg forviða.
„0 — svo sem eldd neitt,“ svaraði hann. „En farþggar
liafa kvartað yfir þessurn lclefa í seinustu þremur ferðr
um.“
„Það mun eg vissulega gera lika,“ sagði cg. „Það hefir
verið vanrækt að gera lireint þarna og' viðra allt. Það er
skömm að þessu.“
„Eg hýst eldii við, að það sé 'llíegt að ráða bót á þessu,“
sagði hann. „Eg trúi, að það sé jæja, eg ætti annars
eldei að vera að skjóta farþegunum skelk í bringu.“
„Eldd þurfið þér að óttast, að þér gerið mig hræddan,"
svaraði eg. „Eg er ekki kvefgjarn, en fái eg kvef, leita eg
til yðar.“
Eg bauð kekninum vindil, sem liann athugaði vandlega.
„Hann er ekki rakur þessi,“ sagði hann loks. „Eg held
annars, að það muni fara vel um yður, þótt svona færi
fyrstu nóttina. Eruð þér einn i idefanum?“
„Nei, því er nú ver. Sá, sem hefir efri kojuna, hagar
sér all-einkennilega. Rýkur á fætur uin miðja nótt og
skilur allt eftir opið á eftir sér.“
Læknirinn horfði á mig undrandi. Því næst kveikti liann
i vindhnum, jálryggjufullur á svip.
„Kom hann afitur?“ spurði liann.
„Já, eg var sofandi þegar liann kom, en eg heyi'ði liann
ixylla sér. Mér varð kalt aftur, hafði um mig teppunum
og sofnaði. Og þegar eg fór aftur á fætur i morgun var
kýraugað opið upp á gátt.“
„Heyrið mig,“ sagði læJíiiirinn rólega. „Mér er ekki um
það, sem gerzt hefir á þessu skipi, og mér er fjandann
sama þótt óorð komizt á það. Eg liefi rúmgóða káetu.
Þér getið fengið að vera þar hjá mér það, sem eftir er
ferðarinnar, þótt við þekkjumst ekki neitt."
Mig furðaði á þessari uppástungu. Eg gat ekki skilið í
livers vegná læknirinn lét sér skyndilega svo annt um
velferð mina. Og mér fannst einkennilegt hvernig liann
tók til orða urn skipið.
„Það er mjog vinsamlegt af yður að bjóða mér þetta,
læknir,“ svaraði eg. „En sannast að segja held eg, að far-
þegarýmið liafi ekki vcrið ræstað svo vel sein skyldi.
Ilvers vegna tókuð þér svo til orða, sem þér gerðuð um
skipið?“ "
„Menn í minni stétt eru ekki hjátrúarfullir,“ sagði 1 ; -m.
„en það eru sjómenn oft. Sjórinn héfir þessi áhrif'á menn.
Því fer fjarri, að eg vilji gera yður hjátrúarfullan eðá
ve’.ja beyg í brjósti yðar, n g ræð yður lieilt er eg segi:
Flvtjið úr farþegáldefa nr. 105. Mig langar eldcert til að
sjá yður stökkva fyrir borð, en lcannske væri það ekkert
verra en að vera áfrarn í ldefanum.“
Hann virtist tala í fyllsttu einlægni.
„Hamingjan góða,“ sagði eg undrandi. „Hvers végná?“
„Aðeins vegna þcss, að í seinustu þrcmur ferðum liafa
farþegarnir í nr. 105 raunverulega kastað sér úlhyrðis,“
sagði hann alvarlega.
Það fór einss og ónotahrollur um mig, er liann sagði
þetta. Það verð eg að játa. Eg' liorfði um stund á lækninn
til þess að komast að raun um hvort þess sæjust nokkur
mérki á svip luins, að hann væri að gera gys að mér, en
honum virtis véra fyllsta alvax'a.
Eg þakkaði honum lilýlega fyrir tilboð hans, cn sagði
lionúm, að eg ælaði mér að vera undantekning frá regl-
umxi, og eklci stökkva fyrir borð hvað sem á dyndi. Hann
sagði ckld mildð eftir þetta, yar jafn alvarlégur á svip og
áður, og lcvaðst vona, að eg athugaði málið betur. Eftir
nokkura stund settumst við a ðmorgunverðarborði, en
fæistir farþeganna voru komnir á kreilc. Eg veitti því at-
hygli, að einn yfirniannanna, senx sat við sama borð og
við, var ákaflega alvarlegur og áliyggjufullur á svip.
Að niorgunverði loknum fór eg aftur inn í ni*. 105. Eg
veitti því athygli, að fyrirliengið var enn dregið fyrir
efri kojuna. Ekkert liljóð heyrðist. Klefafélagi íninn svaf
enn, að því er virtist, værum svefni.
Er eg Ixom út kom brytinn og sagði, að eg væri beðinn
að koma tafaraust á fund skipstjórans. Hann skundaði
á undaii niér, og var sem liann vildi forðast að verða að
svara nokkurum spui'ningum. Eg geldc fyrir skipsljórami
í kiáetu lians.
„Hérra nxinn,“ sagði liann, „nxig langar til að boja vður
að gera nxér greiða.“
Eg kvaðst reiðubúnn að gera það, senx liann í'æri franx á.
„Klefaíélagi yðar er horfinn,“ sagði hann. „Það er
kunnugt, að liann fór snemnxa að liátta i gærkvöldi. Veitt-
uð þér athygli nokkuru sérkennilegu í fai'i hans.“
Eg var sem steini lostinn, því að þessi spurning virtist
staðfesta það, sem læknirinn lxafði sagt.
„Þér óttist þó ekki, að liann liafi stokkið fyrir borð?“
„Þvi nxiður óttast eg, að svo sé.“
„Þetta er stórfurðulegt,“ sagði eg.
„Við hvað eigið þér?“
„Hann er þá sá fjórði,“ sagði eg og; til þess að forðasí
frekai'i spuriiingar um þetta, sagði eg lionum frá viðræð-
um niinunx og læknisins. Eg væx'i því kunnugur sögú
nr. 105. Það virtist koma ónolalega við liann, að eg skyldi
vita þctla. Eg sagði honum frá því, sem gerzt hafði um
nóttina.
„Það senx þér segið mér,“ sagði hann, „er að kalla ná-
kvæmlega liið sama og kom fyrir þá, sem voru félagar
liinna, sem stukku fyrir borð. Varðmenn sáu tvo þeirra
lienda sér útbyrðis. Við stöðvuðum skipið og settum út
bát í leitar skyni, en það har engan árangur. En engínn
vai> vitni að þvi, að farþeginn, félagi yðar, stvkld í'yrir
borð, — liafi hann gert ]xað. Brytinn, sem er mjög hjá-
trúarfullur fór inn í morgun til þess að vita hvort liann
óskaði nokkurs, en kom að kojunni mannlausri. Fötin
hans lágu, þar senx lianli hafði skilið við þau. Brytimx,
esm var eini maðui'inn á skijxinu, sem þekkti liann i sjón,
liefir leitað hans hvarvetna. Ilami er liox'fiixn. Nú vil eg
biðja yður um að ræða þetta ekk við aðra farþega. Eg vil
ekki, að skipið ftái óoi'ð á sig — en ef citthvað kæmist á
kreik um þessa atburði, gæli það liaft óheppilegar afleið-
ngar. Menn niundu liætla að ferðast með sldpinu. Þér
getið valið um vistarverúr yfirmannanna. Þér getið jafn-
vel fengið inni hjá mér, ef þér óskið þess. Er þetta sann,-
gjarnt tilboð að vðar áliti?“‘
„Mjög svo,“ sagði eg. „Og eg er yður þakklátur. En
þar sem eg er einn í nr. 105 — og eg lxafði gert mér vonir
um, að geta verið þar einn, í þessari sjóferð, liygg eg ekld
á flutning. En eg óska þess, að fai'angur mannsins vei'ði
fluttur á bi'olt. Eg mun ekki ræða málið við aðra farþega
og eg hygg, að mér sé óhætt að lofa yður, að eg mun ekki
fara að dæmi mannsins í efi'i kojúnni.“
Skipstjórinn reyndj með öllu nxóti til þess að fá mig
ofan af áformi nxínú, en eg vildi heldur vera einn en gerast
Fraus í hel á
fjalBsftindinum.
B. Aires: U.P). — Þekktur
fjallgöngugarpur frá Boliviu
fi'aus nýlega í hel á Aconca-
gua-fjalli.
Ætlaði liann, ásamt fleiri
mönnum, að fi'eista að klífa
þetta hæsta fjall Yesturbeims
— það er 22.835 fet á liæð —-
en gafst upp, er komið var í
19.800 feta liæð og króknaði.
Margir menn liafa áður beð-
ið bana i baráttunni við þetta
fjall.
Kven- og
karlm.úr.
Úr- og slcart-
gripaverzlun
Magrvúsar Ás-
mundssonar
& Co., Ingólís-
stræti 3.
Kuldaúlpur
á börn og fuilorðna.
RAFT£KJASTÖÐIN h/f_ v
TJARN/VKGÖTU 39. s’lMI 6-15-18.
VIOGERÐiR OG UPPSETNING A OL-LUM
TEGUNDUM RAFMAGNSHEiMILISTÆK JA
FLJOTT OG VE-L AF HENDI LEYST.
Eanpnm gull
Sxg orgeir Signr|Ó2isgoa
hæetaréttarlögm&Sar.
Skrifstofutími 10—12 og 1—(S.
A' 'atstr. 8. Sími 1043 og 80950.
GUÐLAUGUR ElNAItSSON
Málflutningsskrifstofa
Laugavegi 24. Simi 7711 og 6573.
BEZT AÐ AUGLfSA t VISI
„Þetta er Tarzan,“ sagði d’Arnot. Og
nokkru síðar heyrðist til hans: „Halló,
d’Arnot.“
„Hefir þxi frétt af stúlkununx?“ spurði
d’Arnot. „Já, ég vcit, hvar þær eru nið-
ur komnar."
„Þetta er Oku-Onya, fjall lxins illa
auga,“ sagði Tai'zan. „Þar er Aslira
inni í gígnum.“
„Þangað voru slúlkurnar fluttar af
ránsmönnunum, og þær eru liafðar þar
í lxaldi.“