Vísir - 04.03.1952, Blaðsíða 7

ÞriSjudaginn 4. marz 1952
V I S I R
I :Síi'íS »
. \ ás>, l
'■! 44*
iV'v./.tCííVv l£. '.\v"v
Heiður og hefnd
yðar — af því að mér er vel ljóst, að þér — áræðið ekki að
spyrja.“
„Og því í fjandanum skyldi eg ekki áræða það?“
„Það kynni að koma í ljós, að grunur yðar reyndist réttur.“
„Sleppum þessu, Chalmers. Tölum heldur um — skipti
okkar.“
„Eg vísa þeirri uppástungu burt með fyrirlitningu. Bezt að
halda heim og skipta um föt. Þér ættuð að gera slíkt hið sama.“
„Vitleysá. Það er heitt af sólu. Fötin þorna von bráðar. Seg-
ið' mér hvérs vegna þér björguðuð mér?“
„Eruð þér staurblindur maður —?“
„Ef til vill —“
„Eins og þér óskið, Wrybourne. Hér er ástæðan. Ef eg hefði
ekki bjargað yður iægjuð þér þarna niðri á tjarnarbotninum
oi'pinn leir og slýi. Þér hefðuð fengið frið. Þess í stað sitjið þér
hérna í sólskininu — áhyggjufullur mjög, út af því sem gerst
hefir og er að gerast á heimili yðar.“
Jarlinn sat hreyfingarlaus, kipraði saman augun, og varð
hörkulegur á svip. Ósjáifrátt greip hann bareflið og handlék
það.
„Meðal annara orða, Wrybourne, ef fyrir yður vakir að
rota þetta vopn á mig, þá skuluð þér ekkert vera að draga
það.“ .
Er jarlinn svaraði engu, bætti hann við í hæðnistón:
„Saga ættar vðar er saga morða og blóðsúthellinga —“
„Því miður er alltof mikill sannleikur í þessum orðum. Auga
fyrir auga og tönn fyrir tönn. Slík hafa einkunnarorðin verið
i Scropeættinni.“
Hann varpaði bareflinu út á tjörnina.
,,Én hér situr samt maður af Scropeættinni, sem hefir fengið
óbéiií á hatri og hefnd og blóðsúthellingum og biður yður af
lijarta um — vináttu. Yðar vegna ekki síður en mín, gleymið
hinu liðna. Sýnið nú, Sir Robert Chalmers, að þér séuð maður
tii þess að hverfa að fullu af braut haturs og hefnda. Þér hafið
bjargað lífi mínu. Viljið þér lofa mér að verja lífi mínu til
þess að sanna einlægni mína og vinsemd?“
Sir Róbert" svaraði engu þegar í stað,. en loks tók hann til
máls, hægt og slitrótt:
„Þér haldið þó ekki, að .... vegna þess, að eg dró yður nær
dauða en lífi upp úr tjörninni, að .... þér getið þröngvað upp
á mig vináttu yðar? Þér vogið yður .... að hreyfa því, að
eg gleymi . ... . þrátt fyrir það að eg er örkumlamaður af
yðar völdum.......Vináttu mína skuluð þér hljóta .... þegar
þér gefið mér aftur hönd mína — sálarfrið minn og sjálfvirð-
iugu — fyrr ekki — og þangað til er eg og verð svarinn fjand-
maður yðar.“
Sir Robert var mikið niðri fyrir. Hann dró andann ótt og
títt, eins cg maður, sem er nær yfirkominn af mæði. En hann
hjálpaði Wrybourne til þess að rísa á fætur, með miklum erf-
iðismunum, og hélt svo á braut, en jarlinn stóð eftir og horfði
hugsi út á tjörnina, þar sem bareflið flaut. Hann var einmana
og hugsjúkur á þessari stundu — og þungbærast var tilhugsun
hans um það, hver mundi hafa hrundið honum út í, en um það
þóttist hann viss.
Svo reið hann heim. Og ér heim kom viku þjónar hans til
hliðar eins og skelfingu lostnir af að sjá hann eins og hann
var útlits, en hugur hans var við annað bundinn, og hann sá
þá ekki, og er hann kastaði af sér votum klæðum sínum minnt-
ist hann orða Sir Roberts:
„Saga ættar yðar er saga morða og blóðsúthellinga.“
xxvin. kapituli. ... ...
Anna frasnka les yfir jarlinum — árangurslaust.
Þegar hann hokkru síðar sat einmana í kyrrð og ró lesstofu
sinnar kugleiddi hann enn þessi orð fjandmanns síns. Allt i'
einu var barið hægt að dyrum. Er hann svaraði gekk Anna
frænka inn, virðuleg að vanda, og Sam fannst skrjáfa ónotaléga
í pilsunum, og það fór ekki fram hjá honum, að ekki vottaði
fyrir brosi á vörum Önnu, né h.eldur í augum hennar.
„Ef þér er það ekki móti skápi, langar mig til þess að tala
við þig.“ " t '^«1
„Jæja,“ andvarpaði hann og hneig niður í stól. „Þú líka,
Anna frænka, hefir fjarlægst mig, eins og allir aðrir — og nú
ei' eg eins og ókunnugur maður á mínu eigin heimili. Hver
þremillinn hefir hlaupið í ykkur öll.“
„En þú átt kannske aðallega við jarlsfrúna —?“
„Nei, — en hún átti þó upptökin. En þú hefir forðast mig
upp á síðakastið — en þar sem þú ert nú hingað komin, vil
eg spyrja þig aftur—hvað er hér á seyði?“
„Ef þetta hefir farið alveg fram hjá þér, er sennilega bezt
að eg þegi. Eg er fráleitt rétta manneskjan til þess að ræða
um þetta við þig.“
„Vitleysa, Anna frænka, ef þessu fer svona fram endar
það með því, að eg fer að kalla þig frú Leets og bera þig, þú
hefir verið mér sem vinur og ráðgjafi, allt frá því er Sam,
sem enga ömmu átti, komst svo í mjúkinn hjá þér, að þú
komst mér í ömmu stað sem Anna frænka. En — guð minn
góður, Anna frænka, hvað hefir komið fyrir okkur öll? Seztu
nú í þennan hægindastól og segðu mér allt af létta — seztu,
segi eg, eða eg tek þig á hné mér og sit undir þér.“
Þessi hótun dugði, en skrjáfið í pilsunum var hieð mesta
móti, og benti til, að Önnu frænku líkaði miður, að verða að
hlýða.
„Jæja, Anna frænka, leystu frá skjóðunni.“
„Gott og vel — lávarður minn.“
„Nei, þú verður að byrja aftur.“
„Ef lávarðurinn leyfir mér —“
„Nei, nei, nei — þetta dugar ekki —“
Anna frænka leit allt í einu beint framan í hanní skörpum
hvössum augum, en svo varð hún allt í eiiiu mild á svip.
„Er það hugsanlegt, Sam, að þú skiljir ekkert, botnir ekki
neitt í neinu?“
„Nei, eg hefi ekki minnstu hugmynd um það.“
„Að þú hefir farið á leynifund — með konu annars manns
— og hefir auk þess brugðist konu þinni, sem þú hafðir heitið
ást og tryggðum.“
„— Konu annars manns — og eg á að hafa brugðist konu
minni — fari í heitasta.“
„Bölvaður ekki, Sam, — en, hvað hefirðu um þetta að
segja?“
„Segja —“ .
„Geturðu neitað þessum ásökunum?“
„Eg neita þeim algerlega, — það er ekki minnsti fótur fyrir
þeim.“
„Eg —- treysti þér.w
„Það geturðu líka vel gert, en hvaða endemis vitleysa er
þetta, fari í —“
„Bölvaðu ekki, Sam, það kemur ekki að neinu gagni.“
„En þú trúir mér, Anna frænka.“
„Já, eg hefi aldrei reynt þig að ósannindum, — eg veit vel,
að þú getur ekki sagt ósatt — þá átt ekki neitt slíkt til, en
samt lá við, að eg efaðist —“
„Nú skil eg,“ sagði hann og spratt á fætur. „Andromeda,
konan mín, hún trúir þessu — konan mín, sem eg ann og dái,
hún trúir þessu um mig — fjandinn hirði —“
„Ef þú hættir ekki að bölva, fer eg og skil þig eftir einan.“
„Einan — eg er farinn að verða því vanur, að vera skilinn
eftir einn.“
„Og þú getur engum um kennt nema sjálfum þér, væni
minn. Af hverju ferðu ekki .til Andromedu og segir henni
allt af létta.“ '> . •
Dulrænar!
frásagnir
Nú verður sagt í stuttu máli
frá nokkrum einkennilegum
draumum. En m. a. orða, hafi
yður dreymt einkennilega
drauma, sem komið hafa fram,
og þér. hafið fært í letur. viid-
um vér gjarnan birta. ■frásögn
yð.ar, einnig frásagnir af furðu-
legum, dulrænum atburðum.
Óski menn að halda nafni éða
réttum nöfnum leyndum, verð-
Ur það tekið til greina, en nafn
sitt' og heimilisfang verður
hlutaðeigandi að láta í, té, og
skoðast það trúnaðarmál. XJt-
anáskrift: Dagblaðið Vísir.
„Dulrænar frásagnir“, Rvk,
— Ensk kona, sem var bú-
s.ett í Finnlandi, átti bróður
sem var á vígstöðvunum í fyrri
heimsstyrjöld. Hann var yngri
en hún. Hann beið bana í árás,
sem gerð var í birtingu í einni
loka viðureign styr j aldar innar.
Á sömu stundu sá systir hans x
draumi allt sem gerðist — og
heyrði. Hún sá vígstöðvarnar,
heyrði skothríðina, og sá rosk-
ínn, skeggjaðan Þjóðyerja
henda einhverju, að því er
Virtist handsprengju — og hún
kastaðist til jarðar. Nokkrum
nóttum síðar dreymdi konuna
annan draum, jafnskýran hin-
um fyrri. Hana dreymdi, að
framliðinn maður, sem mikill
Ijómi stóð af, leiddi hana eftir
vegi suður í Frakklandi. Aspir
uxu beggja vegna vegarins. Að
lokum námu þau staðar, þar
sem lík bróður hennar lá.
Konan lýsti því þá yfir, að
hún hefði gilda ástæður til að
ætla, að bróðir hennar væri í
bii’gðastöð nokkurri að baki
víglínunnar. Það var ekki fyrr
en eftir vopnahléð 11. nóv.
1918, sem kunnugt varð af op-
inberum plöggum um fall
piltsins.
Draumar þessarar tegundar
eru mýmargir, í sannleika sagt
svo algengir,- að enginn sann-
gjarn maður getur neitað gildi
þeirra.
Snemma í fyrri heimsstyrjöld
var óttast um son manns að
nafni Maurice Hewlett. Konu
nokkrá í Skotlandi dreymdi
greinilega, að flugbátur bjarg-
aði manni nokkrum, og heyrði
£ & SuwouqhAi
TARZAM
1079
tCopi iít»..........— _
Dtstp t»y Unittd Feature Syndlcáte Inc.
Þaö inunaði aðeins hársbreiéð að
Kailuk lenti í klóm ljónanna. :
Jafnskjótt ög hann varkominn inn
fyrir hliðið, lokaði Tarzan því.
„Þar skall hurð nærri hælum,“
tautaði Kailuk, er hann hafði náð sér.
Nú urðu þeir að fara varlega til
þess að vekja ekki verðina.