Vísir - 14.03.1952, Síða 7

Föstudaginn 14. marz 1952
VlSIR
/tarriQ!: ■ • **
Heiður og hefud
GO
virkjum aí hans hendi — og fá hann hengdan, eins og hann
hefir til unnið margsinnis —“
Bellenger rak upp villidýrslegt öskur og stakk hendinni í
barm sinn eftir skammbyssu sinni, en Twiley greip heljartaki
wm úlnlið hans og mælti:
„Hagaðu þér ,ekki eins og fífl, Arthur.“
„Slepptu mér, helvítið þitt.“
„Það verður nú ekki af því —“
Það kom til harðra átaka milli þeirra, en Sir Robert sat ró-
legur og horfði á, eins og honum kæmi þetta ekkert við, og
liyorki hreyfði hann hönd né fót eða mælti orð, er Twiley kom
í veg fyrir að lokum, að Bellenger gæti gripið til vopnsins.
„Þarna sérðu, kæri Bob,“ sagði markgreifinn, „hvernig það
er að taka að sér svona heimskingja og hugléysingja.“
„Fari í helvíti, Twiley, ef þú ert ekki í bruggi með fantinum,
þá er eg illa svikimi. Eg fer að skilja alit betur — en kannske
ég geti séð um, að þú svíkir ekki vin oftar.“
„Og má eg skjóta því inn í, Twiley markgreifi,“ sagði Sir
Robert, „að því fer mjög fjarri, að eg hafi — eins og þið fé-
lagar orðið það, sigað lögregluhundunum á ykkur — eg hefi
valið þá aðferð, að láta þorparann kveljast milli vonar og ótta,
— eins og hann kvaldi þá, sem hann beitti þrælatökum sínum.
En verði hann nú tekinn og hengdur, eins og hann hefir til
unnið, mun eg vissulega ekki reyna að hindra það —“
Aftur bjóst Bellenger til að ráðast á hann og aftur greip
Twiley hann, — en —’allt í einu, stóðu þeir báðir grafkyrrir
og lögðu við hlustirnar, og störðu báðir í sömu áttina, en undra-
fögur og skær barnsrödd ómaði í söng:
Hjá álfum allt var ljósum lýst
og litla stúlku bar þar að —
Og svo kom Jane..........
XXXV. KAPITULI.
Sam, hinn einmana maður.
Ned og vinnumaður hans Tom voru að störfum á býlinu, en
gamli Toop sat skammt frá bát, sem hvolft hafði verið, og
horfði á þá félaga með eigi litlum fyrirlitningarsvip, einkum
son sinn Tom.
„Nei, nei,“ hvæsti karl allt í einu.
„Og hverju ertu nú að neita, pabbi gamli,“ sagði Tom, fyrr-
verandi sjómaður og Trafalgar-hetja.
„Þegar eg segi nei, Tom, meina eg nei, og þar með búið, og
hefi eg á ævi minni, og löng er hún orðin, séð mann handleika
heygaffla eins og yklcur. Á mínum ungu dögum —“
„Þeir eru svo löngu liðnir, faðir sæll, að þú getur ekkert
munað um það, faðir sæll, sem þá gerðist.“
„Ó-ekki — ætli eg muni ekki þegar eg var að berja úr þér
prakkaraskapinn, drengur minn, og lagði þig á kné mér með
leðuról í annarri hendi, en þá hafðirðu laumað froskum í rúm
mðður þinnar, kappinn. Já, eg var ekki að hlífa þér, vel man
eg það.“
„Og hafði eg til þess unnið,“ sagði Tom og kinkaði kolli.
„En annars voru froskarnir ekki heimi ætlaðir — við Will
vissum nefnilega ekki betur en að mamma yroi að heiman um
nóttina, heldur hinum ágæta maka hennar — og um það
hvernig á að handleika heygaffal, hver skyldi hafa kennt mér
það, annar en þú?“
„Ó, já, víst gerði eg það, en svo strýkur þú og gerist sjó-
H 5 á i i'
. maður og_lerð að -ber.jast við Fransara,- og..gleymir, því, £env.
eg hafði kérínt'þér. 'Ekki kárintmað plægja, óg ékki kanntu
áð handleika heygaffal — eg skil ekkert í þér, Ned kapteinn,
að þú skulir geta notast við þennan strák minn.“
„O-jæja, strákurinn hefir verið þér til sóma, karl minn.“
„Þú segir það, já, kannske, en ekki stenst hann samjöfnuð
við bróður sinn William, sem féll í orustunni, nei, nei, og sei-
sei, nei, — en hver kemur þarna ríðándi, svei mér, ef það er
ekki —“
Ned og Tom litu í sömu átt og Toop gamli og sá mann koma
ríðandi með líkfylgdarhraða, eins og Toop gamli sagði.
„Hann er aldrei hress og kátur eins og hann áður var,“
bætti hann við.
„Við verðum að vekja hann,“ sagði Ned og rak upp slíkt
öskur, að vart mun annað eins hafa heyrst úr siglutré í grenj-
andi roki.
„Hæ, Sam, gamli félagi.“
Reiðmaðurinn svaraði engu, en leit upp og lyfti hendinni
til merkis um, að hann hefði heyrt kallið.
„Hann er daufur í dálkinn, jarlinn, í seinni tíð,“ sagði Tom
af samúð.
„Það er eðlilegt, hann hefir átt við mótlæti að stríða svo
mikið, að hann hefir nærri bugast látið, hinn sterki maður.
Eg ætla að ganga til móts við hann.“
Hann lagði heygaffalinn til hliðar og stikaði með sérkenni-
legu þilfarsgöngulagi til móts við sinn gamla vin.
„Jæja, Sam,“ sagði hann, er þeir höfðu tekist í hendur.
„Hvernig líður þér?“
Sam tók nokkru þéttar í hönd félaga síns en vanalega og
mælti:
„Hún er farinpNed — án þess að segja eitt orð — og hún
hefir tekið barnið með sér — og kvennalið allt, að undan-
tekinni Önnu frænku. Höllin er eyðileg, og eg er einmanalegri
í þessum auðnarlega geim en eg hefi nokkrurn tíma verið. Eg
hefi engan við að ræða, nema vitanlega Önnú frænku — og
hún er ekki eins opinská og hreinskilin við mig og hún var
— virðist jafnvel forðast mig. Og þannig er þá komið, gamli
félagi, að eg er kominn aftur til Willowmead, ef þú vilt „hífa
mig á dekk“ — og eg get fengið gömlu kojuna mína aftur.“
„Hvort þú getur! Vertu velkominn, — þetta verður eins
og í gamla daga áður en þú þurftir að burðast með jarlstign-
ina. Og Kata verður glöð, vertu viss, og kannske ekki síður
Deborah frænka — og við öll. Legðu því að félagi, þú ert
kominn heilu og höldnu í höfn.“
Og þannig atvikaðist það þá, að jarlinn reið inn í húsagarð-
inn á Willowmead og heilsuðu þeir honum vel, Tom og Toop
karlinn, faðir hans.
Svo leiddust þeir, Sam og Ned, heim að húsdyrum, en allt
í einu heyrðist söngur mikill og hávaði, svo að Sam brá all-
mjög, enda taugarnar í megnu ólagi.
„Hvað var þetta?“ spurði hann.
„Glamraði í bollum og diskum, drengur minn, það var allt
og sumt — og kona, sem syngur við vinnu sína — hér er nefni-
lega heimili, karl minn.“
„Jæja, gamli vin, það er gott að koma — heim.“
Er inn í eldhús var komið, en það var bjart og rúmgott,
fagnaði Kata, sem furðaði sig nokkuð á ákvörðun Sams, þeim
hið bezta. Aldrei hafði Sam séð hana fegurri en nú, enda varð
vart í svip hennar öllum gleðinnar yfir að hún bar líf undir
brjósti. Hún rétti Sam báðar hendurnar og rak honum svo
rembings koss.
„Þú kemur alveg mátulega, því að teið er til. Legðu nú á
| boðrið meðan Ned sker' nokkrar sneiðar af svínslærinu —
| bafðu þær ekki of þykkar, Ned — því að Deborah er úti með
I barnið, Sam, og Nancý og vinnustúlkan eru úti að snúa —
| ó, Ned, náðu í nokkur kálblöð, væni minn.“
| „Jæja, jæja, skipherra,“ sagði Néd og hló, „sú kann nú
! að skipa fyrir, svo að hlýtt sé — og ekki er harðneskjan, en
j ákveðin samt. Jæja, Kata, Sam ætlar að vera hjá okkur um
tíma. Þú segir henni allt af létta, Sam, það er alltaf gott við
hana að rabba.“
Og meðan Kata skar sneiðar og smurði sagði Sam henni

Boðskapur frá
framliðnum..
Framh.'
Liðþjálfi í útlendingaher-
sveitinni, fæddur í Rúmehíu,
skrifaði rannsóknarstofunni
um einkennileg atvik í sam-
bandi við andlát langömrnu
sinnár. Sex ættingjar voru við-
staddir er hún lézt og síðustu
stundina sem hún lifði virtist
hún vera með óráði. í óráðinu
lýsti hún helför sinni í aðal-
atriðum. Hún minntist á turn,
sem væri rétt hjá kirkjugarð-
inum. Væri verið að gera við
hann og vinnupallar reistir
umhverfis hann. Þá hrópaði
gamla konan: „Það er skamm-
arlegt að hlægja á svona
augnabliki.“
Það er eftirtektar vert, að
þegar kistu hennar var rennt
niður í gröfina, tveim dögum
síðar, rak verkamaður, sem.
stóð á vinnupalli við turninri
upp skellihlátur, skyndilega. í
sundurlausu óráðshjali sínu
var gamla konan líka að tala
um svartan hund, sem elti lík-
fylgdina og gerði syrgjendum
ónæði. Þetta reyndist líka rétt.
Svartur hundur kom að þegar
jarðarförin hófst, gerði við-
stöddum ama og leiðindi og
elti líkfylgdina.
Þetta er einkennilegur at-
burður og gott dæmi um það
hvernig vitneskja getur borizt
úr undirdjúpum hugans, sem
sumir kalla vitundarleysi, upp
fyrir þröskuld þess, sem kallað
er vitund.
Rannsóknamenn þessir óska
eftir sem flestum frásögnum
um reynslu af þessu tagi. Telja
þeir að það geti gefið nýjar
bendingar um það hvernig
hugur rhánnsins starfar og hvað
hann sé í raun og veru. Þeir
vilja nota sem áreiðanlegastar:
aðferðir til þess að komast að
því hvort þau öfl, sem kölluð
eru sálræn, beri vitni um yfir-
skilvitlegan anda, sem sé ekki
algerlega dauðlegur. Slíkar
rannsóknir á ósjálfráðri reynslu
manna eru áríðandi leið til að
ráða þessa mikilsverðu gátu.
Dreymt fyrir morðárás.
c & Suncuqhi: _ TAR7AIM —
Fíllinn Svarti Malluk réðist gegn í sama mund renndi Tarzan sér af Nú héldu þeir, að þeir ættu alls Hann vatt sér undan spjótlagi, hóf
borgarhliðinu, en Kohriinenn hrukku baki og snerist gegn hinum óðu kostar við Tarzan, en hann var einn stríðsmanninn á loft óg fleygði
skefldir undan. stríðsmörinum. óhræddur. . • honum frá sér. . . s