Vísir - 28.03.1952, Side 7

V í S I R
Föstudaginn 28. marz 1952
Hvað sem gerist nú og hvernig sem líðan þín er nú,
muntu einhvern tíma verða mér þakklát.
Guðmóðir þín,
Anastasia.
P.S. E£ þér finnst þetta bréf ruglingslegt, er það því
að kenna hvernig allt er og hugurinn í uppnámi — og
svo er það skrifað 1 mesta flýti.
„Já, ætli þetta hafi ekki tilætluð áhrif,“ sagði hertogaynjan
og kinkaði kolli, ánægð með sjálfa sig og gerðir sínar. „Hún
hraðar sér heim — eins og hestarnir geta farið — og ef hún
fær samvizkubit ætti það að hjálpa til að kæfa hrokann í sál
hennar — og ekki mun af veita. Og svo flýgur hún í þessa
sterku arma — og kossarnir, Harry, — — dáist þér ekki að
tnér, Harry?“
„Það geri eg,“ sagði hann ákafur, „það veit sá sem allt veit,
að eg dáist að yður.“
„Það geri eg líka,“ sagði hertogaynjan.
XLIÍ. KAPITULl.
Sam og Ralph sættast. Cecily segir tíðindi.
Meðan hertogaynjan tuggði fjaðrapennann stikaði Sam í
áttina til málverkasalarins, þar sem héngu málverk aí hin-
um alræmdu fórfeðrum hans. Á leiðinni mætti hann Perkins,
sem stundi því upp skjáífandi á beinunum, hvort ekki væri
hyggilegra af honum að ganga vopnaður til móts við Ralph,
og rétti honum byssu, en karlinn hafði í einfeldni sinni gripið
til kindabyssu. Sam svaraði engu, hló hjartanl,ega og klapp-
aði á púðruðu hárkolluna, og gekk inn í salinn, þar sem Ralph
stóð og virti fyrir sér málverk af illilegum, brynjuðum her-
manni, og var á myndina letrað: Japhet Scrope, lávarður,
fiotaforingi.
„Enginn getur efast um,“ sagði Ralph, er hann sneri sér við,
„sem sér þessa mynd, að þú ert af Scrope-ættinni, — Sam.“
• „Hárrétt,“ sagði Sam og var eins þungur á brúnina og
flotaforinginn, „en hafirðu komið til þess að berjast verður það
að bíða, því að það er orðið meira en nóg um blóðsúthellingar.“
„Við hvern þremilinn áttu — Sam?“
„í fyrsta lagi var ráðizt á mig við' ittýlhu.tjömiria — þú
hefir kannske frétt það?“
„Hvernig ætti eg að hafa frétt það?“
„Og nú nýlega var gerð tilraun til þess að myrða Sir Róbert
Chlamers — þú hefir kannske ekki heldur frétt neitt um
þetta?“
• „Nei, nei, þetta er furðulegt. — reynt að drepa Sir Róbert?“
„Var hann kannske vinur þinn?“
„Ó, nei. Eg hefi aldrei hitt hann.“
„En þú varst kunnugur vinum hans, einkanlega Twiley
markgreifa.“
„Já, já, eg veit það, en eg fekk nóg af þeim kynnum —
og hefi algerlega snúið við honum bakinu.“
„Og af hverju, ef mér leyfist að spyrja?“
„Af sömu ástæðu og eg nú kalla þig Sam, ef þú hefir þá
tekið eftir því.“
• „Eg gerði það — og var hissa á því.“
„Vegna þess, — Sam — að eg kom ekki hingað í vígahug,
heldur til þess að biðja þig fyrrigefningar, játa, að eg sé erki-
asni og bölvaður óþokki í ofanálag. Eg held, að einhver bölvun
hafi hvílt á mér.“
„Ó, já, sú bölvun, serp hvílir á Scrope-ættinni —“
„Já, sagá hennar er bæði löng og ljót —'kannské er ökkur
meinað að vera öðruvísi en forfeðurnir — é8a éitthvaS ‘í Íík-
iogu við þá?“
„Fjarri því, Ralph, því að — það hafa verið heiðarlegar
undantekningar. “
„Ein eða tvær kannske.“
„En eg er að vona, að við verðum taldir í flokki þeirra —
og að við getum hrist af okkur þessa bölvun ættarinnar. Hvað
ségirðu um það, —- Ralph?“
„Kannske, Sam. Eg er að minnsta kosti staðráðinn í að
reyna að hafa skjöld minn hreinan — Cecily vegna.“
„Veit hún, að þú hefir farið á minn fund?“
„Vitanlega, Sam. Þegar hún hafði sagt mér allt af létta urn
þessi stefnumót ykkar og eg sannfærðist um, að hún sagði satt
og rétt frá öllu, var ekki um neitt annað að ræða, en eg verð
að játa, að eg sagði við hana, að eg mætti búast við að þú
mundir ráðast á mig og hafa mig undir og ganga milli bols
og höfuðs á mér, áður en eg fengi sagt eitt orð, því að þú værir
hörkutól mesta. „Já, það er hann —“ sagði hún —“
„Sagði hún það?“
„Hún gerði það, — Japhet, eg meina Sam, en hún bætti
við, „en undir niðri er hann blíðlyndasti og bezti maður, sem
eg hefi fyrir hitt á lífsleiðinni, svo að þú skalt hætta að kalla
hann „helvítið hann Japhet“ og byrja að kalla hann Sam,
ein sog eg hefi alla tíð gert“ — og nú skilst þér kannske hvers
vegna eg kalla þig Sam í annari hverri setningu."
„Og Ralph, nú get eg þá spurt þig hvort axlarsárið sé gróið."
„Svo má það heita.“
„Eg þakka þér af hjartans grunni fyrir að bjarga syni
rnínum.“
„Það var leikur einn,“ sagði Ralph, drjúgur eins og strákur,
sem þykir lofið gott, „en eg hefði þó ekki getað það, ef eg hefði
ekki notið aðstoðar góðs vinar, flakkara, sem er menntamað-
ur og hnefaleikakappi, — já,- hann barðist við Jessamy Todd,
— eg er stoltur af að eiga slíkan vin.“
„HvaS heitir hann?“
„Tawno Loyel.: Fólk. af hans ætt ber þéf vel söguna — en
flestum öðrum herramönnum illa, en skógarverðir þínir hafa
þó ekki getað látið þá í friði upp á síðkastið. Og nú bið eg þig
um að Lovelarnir verði ekki fyrir neinni áreitni.“
„Eg skal sjá um það, Ralph.“
„Þ&kka þér fyrir, þá hefi eg víst sagt það, sem eg ætlaði að
segja, nema — hér er hönd mín, ef þú —“
„Vissulega vil eg taka í hönd þína, Ralph, en fyrst ber mér
að afsaka öll mín ónot og illyrði í þinn garð á liðnum tíma.
Og um Cecily þína, sem elskar þig qg þig einan, vil eg segja,
að með fégurð sinni og hjartagæzku sigraði hún mig líka fyrir
löngu, en þó á þann hátt, að öllum hefði átt að vera til góðs —
og er nú orðið það. Og nú, Ralph —“
En nú, eins og ekki hefði þurft nema að nefna nafn hennar,
birtist Cecily allt í einu, í reiðfötum og með fjaðrahatt á höfði,
og var auðséð á því hve rykug hún var, að hún hafði riðið til
Wrybourne Feveril í skyndi.
„Hvað er þetta, ert þú komin?“ sagði Ralph og breiddi út
faðm sinn móti henni. „Þú hefir grátið?“
„Ó, já, elsku Ralph, því að — ó, Sám — eg kom til þess að
segja ykkur, að það var skotið á Twiley markgreifa — og hann
er látinn, — hann dó í örmum mér og játaði allt á sig, að
hann hefði skrifað nafnlausu bréfin — barnsránið — og með-
sekt í morði, en eg veit, að hann iðraðist gerða sinna á dauða-
stundinni, og þess vegna gat eg beðið til guðs á þeirri stund,
er hann gaf upp öndina, að miskunsamur faðir vor allra tæki
hann í sitt riki — og nú, ó, eg bið fyrir ykkur báðum, vinir
mínir, að ykkur megi lærast að elska hvor annan — að vera
bræður en ekki fjandmenn — og takist nú í hendur.“'
Og með styrkum höndum greip hún um hendur þeirra beggja
og lét þá takast í hendur og innsigla þannig sín í milli varan-
legt traust og vináttu.
ivwwwvvuyyvwvwvvvvvAF
Pulrænai'
frásagnir
Konan í skipinu.
Kemur mér strax í hug, að hér
sé eitthvað óvenjulegt að birt-
ast mér. En þar sem eg hafði
heyrt talað um áður, að sæi
maður eitthvað slíkt, mætti
hann ekki líta af því, þá gaf eg
mér ekki tíma til að heilsa, svo
að eg gæti gengið úr skugga
um, hvort þetta væri missýn-
ing, og hafði eg ekki af hennr
augun.
Sá eg nú konu þessa mjögr
vel. Hún var á að gizka rúm-
lega tvítug, með móleit augu,
mjög fögur, fagurt nef, og
dökkjarpt liðað hár. Var hið:
fegursta samræmi í andliti
hennar, og var hún með fríð—
ustu konum, er eg hefi séð;
Þegar eg hafði virt hana veí
fyrir mér og ekki litið af henni.
í að minnsta kosti tíu mínútur,
þá yrði eg á mennina í lúkarn-
um og lít snöggvast af stúlk-
unni, sem við það hvarf og sást-
ekki síðan.
Segja þá mennirnir við mig:
„Á hvað varstu að horfa?“ —
Eg lýsti sýninni fyrir þeim og
spyr þá um leið, hvort þessi
stúlka hafi sézt hér fyrr. Kváðu
þeir svo vera. Sögðu þeir það
vera munnmæli, er gengið
hefði milli manna, að þá er
skipið var byggt og því hleypt
af stokkunum, hefði það fallið-
á hliðina og dóttir eigandans
orðið undir því og látizt.
Varð svo þetta skip ekki gam-
alt hér við land, en talið var,
að innviðir úr því hefðu verið
notaðir í annað skip minna,
sem byggt var hér, og var það-'
í almæli, að eftir það hefði
þessi fagra stúlka sézt á því
skipi. Eg hefi nú stöðugt stund--.
að sjó á þilskipum í 51 ár, og
er þetta eina enkennilega at-
vikið, sem fyrir mig hefir kom-
ið á þessum tíma. — Þess skalt
getið, að það var aðeins í þetta
eina skipti, sem eg kom um
borð í skip þetta. (Frásögn
Guðmundar Guðnasonar skip-
stjóra. — Rauðskinna).
BEZT AÐ AUGLYSAI VlSI
1100
M’Lunga haf ði þó ekki reiknað með
kröftum og snarleik Tarzans', sem
tók eldsnöggt í aðra hönd honum,
svciiiaor nonum ynr oxi ser. i\u
var það M’Lunga, sem lá marflatur
á setingólfinu. I
Þegar M’Lunga reis skjögrandi á
fætur, greip Tarzan hann heljartaki,
og herti áð.
Tókst Tarzan að ná traustu taki
undir hendur M’Lunga og aftur.fyr-
ir hnakkann á honum.
£ SúftCUfkS:
w*