Vísir - 19.06.1952, Blaðsíða 7

Fimmtudaginn 19. júní 1952
V I S I B
«UWWVVUWWLWWAVWWWbWLWUVWVUWUWWVVWVWW
ábyrgðina — ef til vill eiga hér margir sök, orðrómur hefir
komizt á kreik og leitt til þess, sem gerðist. Þar að auki, skað-
inn er skeður, eins og menn segja, og bezt að láta nú allt kyrrt
liggja. Valdið yður ekki hugaróróa með því að gruna vini
yðar.“
„Eða sjálfa mig.“
„Yðui', eg var ekld að tala um yður.“
„Ef það væri hann — Nicholas Pecksall .... þá er það vegna
þess, að eg sagði honum .... herra Douce — þér minntust á
Pecksall?“
„Eg verð að játa að mér hefir verið sagt, að hann hafi látið
í té upplýsingar, en vafalaust hafa margir — “
Að baki hennar voru opnar dyr og hún hvarf inn um þær
og hurðin skall að stöfum, áður en hann lauk setningunni.
38.
Hún sat alein í svefnherbergi sínu, huldi andlitið í höndum
sér og reyndi að hugsa.......Nicholas Pecksall, — hún hefði
átt að geta sagt sér þetta sjálf .... eða var Robert Douce að
Ijúga þessu upp til þess að velta sökinni á annan. Nei, rödd
hans, tillit augna hans, framkoma hans öll hafði borið sann-
leikanum vitni. Og hví skyldi hann Ijúga — hið sanna hlaut
að koma í ljós fyrr eða síðar. Hann hafði talað um orðróm,
þetta hafði þá verið á allra vitorði, — þetta var þá það, sém
Nicholas Pecksall gat gert vegna haturs síns á Tuktonefólkinu
— en með þessum svikum sveik hann einnig þá trú, sem enn
bjó í hjarta hans — og með þessum svikum hefði hann getað
valdið dauða mínum, hugsaði Katrín, og vissulega hatar hann
mig ekki.
Hún gat ekki trúað því, að hann vildi vera valdur að því, að
hún yrði sett í fangelsi — og kannske líflátin. Hún mundi
hversu hann hafði lagt að henni, að leggja sig ekki í hættu —
hún hafði jafnvel fengið fyrirlitningu á öllu þessu hjali hans
um öryggi.
Orðrómur, sem fór um heila byggð og kannske fleiri en eina,
var að öllum líkindum ósannur, hvað sem leið málshættinum
„sjaldan lýgur almannarómur“. Kannske var hann í rétti sínum
— kannske var honum skylt að skýra frá starfsemi trúvillinga
í sókn.sinni — að minnsta kosti mundu margir ætlast til þess
af honum. En hvað sem þessu leið — hún hafði ekki sagt honum
daginn né stundina. Einhver annar hlaut því að hafa lagt hon-
um vitneskju í té. Harman kannske. Hún vildi ógjarnan ætla
honum illa, en þó fremur honum en Pechsall. Það að ef það var
Pecksall var það hennar verk. Hún hafði verið ræðin um of, er
hún ræddi við hann — en það var vegna þess, að hún bar fyllsta
traust til hans — hún var svo viss um, að hann vildi ekki fremja
illan verknað. Hann kunni að aka seglum eftir vindi og gerði.
Pilatus gat hann verið, en Judas ekki.....Kannske hafði hann
komist að raun um það allt í einu, að grunur hvíldi á honum,
og hann hefði gripið þetta tækifæri til þess að hreinsa sig. Hún
varð að fá að vita hvernig í þessu lá. Hann mundi ekki ljúga að
henni, nema hann hefði allt í einu orðið háður djöfullegum á-
hrifum. — Hún hljóp til hesthúsanna og bað um hest og svo
þeysti hún í áttina til Starwencrowhæðar og yfir hana.
39.
Það hafði góð áhrif á hana að koma á hestbak. Kyrrð og ró
kom yfir hana, en hún sveif áfram, gegnum eilífðir fannst henni,
við eilífa hreyfingu, til eilífrar hvíldar. — Hún vaknaði sem af
draumi upp úr hugleiðingum sínum, er tumspírurnar í Leasan
báru við himin. Þetta var á svölum septembermorgni og rósa-
blöðin voru fokin út í veður og vind, en anganin frá stönglunum,
sem enn stóðu grænir féll henni betur.
Hún kom hvergi auga á Pecksall í garðinum og er hún barði
að dyrum sagði ráðskonan, að hann væri í kirkjunni, við bæna-
lestur.
„Viljið þér bíða hér eftir honum?“
„Nei, eg ætla til hans.“
Hún gat ekki staðið kyrr, eða setið, hún varð að vera á hreyf-
ingu — svo að hún gekk aftur sömu leið og hún kom, meðfram
rósarunnunum, og að kirkjuhliðinu, og gekk inn í kirkjuna, en
hún var ekki fyrr inn komin en hún óskaði sér þess, að hún hefði
ekki komið — hinir beru, hvítkölkuðu veggir höfðu alltaf haft
truflandi áhrif á hana — allt í einu kvað við hvellur klukkna-
hljómur, og nú kom hún auga á Nicholas Pecksall, þar sem liann
stóð hempuklæddur, hár og fölur, og hið hvíta í-ykkilín bylgj-
aðist niður frá öxlum að fótum hans. Hann hélt á opinni bæna-
bókinni nýju og kirkjuþjónn kom æðandi, til þess að nema stað-
ar andspænis og svara bænunum. Katrín stóð hreyfingarlaus.
Hún var að hugsa um hvort hann hefði komið auga á hana. Það
var litað gler í gluggunum og því fremur dimmt í kirkjunni og
hún stóð þar sem skugga bar á við skírnarfontinn, en þar sem
dyrnar voru opnaðar var ólíklegt, að hún sæist ekki. En ef hann
gerði það, því skyldi hann lesa með svona miklum hátíðleik, og
er hún stóð þarna og horfði á hann varð hún fyrir einkennileg-
um áhrifum, hann sýndist hærri en hann var, hann leit upp
og hann las hvert orð hátíðlega, eins og þyldi hann konunglega
tilskipun:
Því bið eg yður og hvert yður, alla, sem viðstaddir eru,
að fylgja mér, hógværir í lund og hjartahreinir, að hásæti
Drottins, og hafið upp eftir mér ....
-----Það brakaði, skyndilega í eikargólfinu og það var sem
hinn hái, hempuklæddi maður hrykki í kufung. — — Katrín
gekk út. Hún furðaði sig á, að hún skyldi hafa verið þarna svona
lengi.
Að lokum beið hún í herbergi, þar sem allir veggir voru huld-
ir bókum, á hverju borði og jafnvel stólum hlaðar af bókum.
Hún hafði nægan tíma til þess að líta í kringum sig, því að enn
varð hún að bíða í tuttugum mínútur.
„Katrín — elsku barn.“
Andartak var hún orðlaus — svo hlýlega hafði hann mælt.
Hann heilsaði henni með handabandi og ’var sem hann ætlaði
aldrei að sleppa hendi hennar.
„Eg er þakklátur fyrir, að þú komst, því að eg hefði ekki haft
tíma til þess að ríða til þín. Eg var í Conster í morgun, en eg
vildi ekki láta vekja þið, því að eg vissi, að þú mundir vera
svefns þurfi.“
„Eg — eg þurfti að finna þig.“
„Viltu ekki glas af víni? — Eg á portúgalskt vín, sem er styrkj-
andi.“
Hún hristi höfuðið. Hemii þótti næstum betra að deila við
hann en að verða að þola góðvild hans, eins og komið var.
„Þökk, eg er nýbúin að borða. Eg þarf einskis."
Hann sá, að henni leið illa, og vildi ekki leggja fastara að
henni að þiggja neitt. Þau settust — hann gegnt henni, en milli
þeirra var borð, sem liún lagði hönd sína á.
„Eg vildi, að eg gæti huggað þig, Katrín,“ sagði hann og greip
hönd hennar — og einhvern veginn yljaði það henni alveg að
hjartarótum, en allt í einu mundi hún, og kippti að sér hendinni.
Hann varð undrandi á svip og henni skildist, að hann hafði ekki
hugmynd um hvers vegna hún var kominn. Hann hélt, að hún
hefði komið til að leita huggunar í vansæmd og sorg.
„Katrín, þú veizt, að eg er vinur þinn.“
Þarna bauðst henni tælcifæri, sem hún var ekki sein á sér að
nota.
„Eg — veit það ekki, — eg er ekki viss um það?“
Hann skipti litum. Var það vegna sektar — eða hafði hún
móðgað hann?
Dulrænav
frásagnir
„Karatl!n“.
hent, þessu næst gengið á „spil-
ið“ og með hávaða og orða-
skvaldri, er hann skildi eigi.
Tvisvar fór hann upp og var
þá allt með kyrrum kjörum.
En einatt þegar hann kom nið-
ur heyrði hann ólætin og gekk
á þessu alla nóttina. Beið hann
nú niðri eftir því, að komið
yrði til hans. Þegar birti af
degi komu skipverjar úr landi.
Sagði Höskuldur þeim fyrir-
brigðið og að sér hefði ekki
komið dúr á auga alla nóttina,
og kvað þá mundu alla feiga,
er á Karatlin væru þá eða yrðu
þar eftir, og það væri af sér að
segja, að hann færi af henni í
dag og yrði aldrei framar á
henni meðan guð gæfi sér lífið.
Þeir hlógu og kváðu hann
dreymt hafa. Hann bað vini
sína að ganga af skútunni með
sér, en þeir kváðu þetta vit-
leysu og fylgdi enginn honum
af henni. Síðan lagði Karatlin
út og kom heilu og höldnu úr
þeirri ferð inn á Seyðisfjörð,
því að þaðan var henni haldið
út. Þar var hún sett upp og
látin standa yfir veturinn.
Þóttust menn þeir, er fram hjá
henni gengu, einkum á síð-
kvöldum, heyra ærinn og ein-
kennilegan hávaða í henni,
helzt efvdimmt var og fóru af
því sögur.
Um vorið sigldi hún út og
kom aldrei aftur inn á Seyðis-
fjörð. Voru þá á henni allir
sömu menn og þá, er fyrir-
brigðið varð, nema Höskuldur
stýrimaður og Stefán sonur
séra Einars Hjörleifssondr í
Vallanesi, sem er enn á lífi,
þegar þetta er ritað. Aldrei
spurðist framar til Karatlin, né
neins af þeim, sem á henni
voru. Þessa sögu sagði Hösk-
uldur stýrimaður sjálfur Þór-
unni Pálsdóttur ísfeld, móður
Eiríks, sem skrásetti söguna,
og það með, að hún yrði sér í
minni meðan hann lifði.
BEZT AÐ AUGLYSAIVISI
c & Sumu^ki: — TARZAN
1/60
Hatturinn gaf litlar upplýsingar,
en vandlega vafða innan í vatnsheld -
an dúk fann hann dagbókarbrot.
Maður þessi hafði heitið Paige og
ákvað Tarzan að leita bróður hans
uppi, sem talið var að væri í haldi
hjá hellisbúum.
Hann, tók utan af dagbókinni, en
þar stóð að hellisbúar hefðu tekið þá
félaga höndum.
Þar var líka slo-ifuð lýsing á leið-
inni til lands hellisbúa, þar sem einn
hvítur maður væri í haldi ennþá.