Vísir - 24.07.1953, Blaðsíða 7

Töstudaginrt. 2.4* ..ÍÚJL IS5JL
VÍSÍB
I LjuðCaud JOénedihtódóttir:
.1 • » 'i • • • • • • • > i
>••••••••••••••• *< • '• #••••!
A stofo flmm
Steinhildur var setzt upp og horfði á gömlu konuna. Aldrei
á ævi sinni háfði hún séð svoná spaugilega gamla konu. Hún
var þarna á f.jórum fótum í rúminu eins og óþægur krakki og
teppin hennar öll í einum hrærigraiit, og sofið hafði Margrét
með gleraugun alla nóttina, en aðeins önnur. Hvað skyldi Gróa
segja, þegar hún kæmi inn?
Steinhildur gat ekki stillt sig, hún hló upphátt. Aldrei nokk-
urn tíma hafði hún séð nokkra manneskju með tvenn gleraugu,
néma þessa gömlu konu, — og nefið var eihs og skapað fyrir
þau.
¦ „Naumast það liggur vel á þér núna," sagði Elín. „Þú hefur
þó ekki veri'ð vön því að hlæja á morgnana. Þú ættir að muna
eftir konunni, sem var lögð hérna inn í nótt. Eg vissi það ekki
fyrr en í morgun, að það hefði komið sjúklíngur." i ,k
„Eins og þið séuð sjúklingar," sagði Margrét. „O, ekki'held
eg það. Ekki hefði blessaður doktorinn drifið mig hérna inn, ef
þið væruð með eihhverja pest. — Æ, þarna köm þá blessað
„Nú.já, já,. sjáum til'. Gddfríður er þa áð hressast, það'gr'un-
áði mig."
Konan leit á lækninn, stórum, gráUm, þokukenndum augum.
„Hún er rétt a*ð vakná nú.na," sagðf hjúkrunafkonan.
„Það hefir ekki verið svikin sprautan, sem þér gáfuð mér í
nótt," hvíslaði konen veikum rómi. „Eg hefi ekki haft hugmynd
um neitt síðan, ekki einu sinni, þegar þeir drösluðu mér hingað
inn."
„Þeir kunna riú réttu handtökin, þessir piltar sem fara með
sjúkrabÍHnn," sagði læknifinn.
Næstu daga þurfti Elín ekki að gráta yfir auðum rúmum eða
tómleikanum á stofu fimm. Ef Margréti gömlu vantaði tóbaks-
glasið sitt, átti hún það til að snúa öllu við í rúminu, hvort sem
var á nóttu eða dégi. Eiria nóttina vöknúðu þær á stofunni við
það, að gamla konan var búin að koma dýnunni á gólfið, hvað
þá heldur hínu, sem ofar átti að vera. Næturvaktin varð að
ganga frá svo búnu, að koma nokkru aftur i rúmið, fyrr en
Margrét rak stóru tána í glásið sitt úti á gólfi. Þá settist hún
á stól. og tautaði við glasið:
„Hvernig hefði nú fárið, ef stóra táin míri hefði ekki fundið.
þig, ótætið þitt? Hanh er þó ekkert spaug, þurrkurinn í nefinu
á mér núna." Hún tók í nefið, lagðist fyrir og sófnaði þegar.
Ekki var því að ieyna, að þeim sem fyrir voru á stofu fimm,
fáhrist nóg -til-um fyrirgang gömlu konunnar. Jafnvel Elínu
iðraði þess, hversu innilega hún hefði beðið þess að fá bara
emhverja manneskju við hlið sér, freker en að rúmið stæði autt.
Vísír óg Síeíndót
Framhald af 1. síðu. ]
um. Fyrir börn að átta ára aldrf
-er tekið hálft fargjald en %]
gjalds fyrir börn 8—12 ára. j
¦¦ Upplýsingar um þessar ferðiH
verða gefnar á hverjum laug-«
ardagsmorgni frá kl. 9—12 á'
skrifstofu Vísis (sími 1660) ogl
farmiðar seldir á afgreiðslit
blaðsins á suhnudagsmorgnuittl
kl. 10—12. Lagt verður af stað
kl. 2 e. h. frá Miðbæjarbarna-«
skólanum og komið í bæinri aft-«
ur um 7 leytið að kvÖldi. !
Ákveðið hefur verið að fyrstaí
ferðin verði í Heiðmörk á'
sunnudaginn og verður starfs-
maður frá .Vísi með í förinni tif
þess að leiðbeina fólki. '
glasið mitt." Hún kraup á hnén í rúminu, barði glasinu við nögl Nú þotti henni nærri liggja, að allurþessi atgringur Margrétar
sér og setti tóbak á handarbakið.
„Aldrei má eg án þess vera að finna af því ilminn, svo eg fái
ékki slæmsku í nefið, þó hefi eg ekki verið kvillásöm um ævina,
það segí eg sátt. —¦ En bíðufn hú við, eitthvað vantar þó örlítið
á sjónina mína." Gamla konan þreifaði upp á nef sér. — „Ójú,
eg mátti vita það. Mig vahtar fremri augun mín. Allt týnist í
þessu öngþveiti. Það hefði verið nær að legg'ja ekki Margréti
gömlu í bleyti í gær."
„Þú stakkst gleráugunum þínum undir koddann, Margrét
mín," sagði Elín.
„Sennilegt er, að eg ha'fi stungið augunum uhdir koddann.
Nei, enginn skyldi nú ætla Margréti það, að hún lægi á augun-
um sínum."
Steinhildur gat ekki stillt sig um að smáhlæja. Þetta var
fjörug kona.
„Já, það er von þú hlægir, barn," sagði sú gamla og leit yíir
til Steinhildar. „Það er von. Þú ættir heldur að fara að klæða
þig og koma þér út í góða veðrið."
Gróa kom inn að líta eftir sjúkhngrium, sem ennþá lá í móki.
Húri var kímin á svip, þegar hún leit yfir til Margrétar.
„Þessi rassaköst leyfast nú ekki hér, gamla mín. Þú átt að
hafá lakið þitt og teppin í fíiði. Sjá lakið, það er rétt eins ög
þú sért búin að liggja við það í mánuð."
„O, eg þarf nú ekki léreft undir mig og ofan á hérna, það
get eg látið þig vita. En ekki get eg haft vit á, hvað orðið hefur
af augunum mínum."
Gróa tók lakið upp úr gólfinu, færði til téppin og bjó um, eins
og það átti að vera. Þegar hún lagaði koddann, komu gleraugu
gömlu konunnar í leitirnar. . .
„Já, þarna koma þau," sagði Margrét alls hugar fegin. Um-
yrðalaust lét hún Gróu laga sig í rúminu, setti gleraugun í há-
sætið og hrukkótt andlitið ljómaði af ánægju.
„Nú sé eg betur kóngurinn," sagði hún og lagðist fyrir aftur.
Þegar læknirinn kom á stofugang, var gamlá konán svo ann-
ars hugar, að hún tók ekki eftir honum fyrr .en hann ávarpaði
hana.
„Hraust eins og æfinlega," sagði hann og kom við hönd Már-
grétar.
Hún leit svölítið séinlega á hann, én svo kom bros á andlit
hennar.
„Æ, það er þá blessaður doktorihn, sem er kominn. Eg þarf
nú að fá fötin mín og komast til drengjanna í Vaðnesi, eftir
tóbaksögn í glasið mitt."
„Þú hefir nú kyrrt um þig hérna í dag," sagði hann hlýlega.
„Eg skal láta tóbaksögn á glasið þitt."
„Nei, það er ekki að tala um, doktor. Þú hefir ekki svipað
því eins gott tóbak og þeir í Vaðnesi."
„Láttu mig prófa þitt tóbak og fáðu þér korn úr minum dós-
um." Hann rétti henni dósirnár og tók glasið brosandi úr hendi
Márgrétar.
, „Hún er sama sem tóm, þessi glaspína hjá þér, Margrét mín.
Það er rétt svo eg finn, að þetta er sæmilegasta tóbak."
„Ekki ;skal mig nú furða á því, eg hefi alltaf ilmbaun í því.
Sérðu hana ekki? En þitt tóbak er sterkt og lyktarlaust." Um
léið hnerraði Margrét svo gleraugun skulfu.
„Nú, er það ilmbaun í glasinu þínu? Eg hélt það væri tappi,
serii þú hefðir misst í það."
„Ónei. Eg lserði ag .meðhöndla neftóbakið eins/ðg - annað,
þégar eg var ráðskQ'ija hjahonum Þórði .sálug'a,--BaTm kurin^
betur við að hafa það í lagi eins og'annað; Eg skar ,nú fyrir hanri
líka, það reyndist ódýrara,. sagði hann."
Á meðan á samtaliriu stóð hafði læknirinn látið á glasið, og
þegar Margrét tók við því, bar hún það undir birtuna og gretti
sig. „Það jafnar sig kannsek af ilmbauninrd minni, ruddinn sá
arna," sagðihún.
Læknirinn sneri sér við oggekk að.rúmi konunnar, sem kom-
ið var með um nöttina.
um nætur, gæti haft vafasöm áhrif á heilsu síria
Steinhildur tók þessurn nýja þætti með gleði bárnsins. Hún
breiddi lakið sitt ýfir andlitið, þegar rykið úr rúmfötunum
varð til óþæginda, og sá svo í huganum, hvernig gamla konan
hafði rutt öllu lauslégu úr rúminu sínu, eins og hún átti vanda
til, þegar erfiðast var að finna það sem leitað var að.
Dóra, sem ávallt sýndi þolinmæði, varð hálf önug yfir slík-
um draslarahætti og kváð slíkan vandræðagrip eins og þessa
kerlingu, aldrei hafa komið inn fyrir dyr. En ævinlega lárik
þessu umróti svo, að gamla konan lagðist fyrir aftur og sVaf
fram á dag.
Þegar fram í sótti og Oddfríður hresstist, varð það venja
hennar að kalla á Margréti á morgnana og biðja hana að gefa
sér í nefið.
Fyrst í stað var ekki láust við urg í gömlu konunni yfir að
hún skyldi vekja sig, en bráðlega fór hún að skilja það mæta
yel, að konan þurfti að fá í hefið, en lét þó ánægju sína í Ijós
yfir því, hvað klaufalega henni færist að nota'færa sér tóbakið
eftir settum reglum. Hún fekk jafnvel hugmynd um, að Odd-
fríður henti því í gólfið ónótuðu.
Eitt sinn varð svo mikil rimma hjá þeim út af þessu, áð
Á kvöldvökiinni
Jimmy Durante hitti eitt sinn
Margaret Truman, og brátt
barst samtal þeirra að nefinu á
Jimmy.
„S'egið þér m'ér nú í alvöru,"
sagði Margaret: „Eruð þér alls
kostar ánægður með nefið á
yður?"
„H%'ort eg er," sagði Durante.
„Hafið þér gert yður það ljóst,
að eg er eini maðurinn í heim-
inum, sem þárf ekki að taka
vindilihn út úr mér, þegar eg
fer í steypibað."
Bylgjuiengd Ijósshis ákveður
lit þess.
ÚHtí MhHí Jfeft^.
Eftirfarandi mátti lesa í bæj-
arfréttum Vísis hinn 24. júlí
1918:
Frances Hyde
hafði rennt á grun á Seyðis-
firði á mánudagihn. Hafði
bjöllustrengurinn frá stjórn-
palli í vélarrúmi bilað og skip-
ið því ekki látið að stjórn, seg-
ir skipstjörinn í skeyti til eig-
Hinn kunni Englendingur
Harold Nicholson, segir eftir-
farandi sögu: Ungur maðUr í
sjóhernum var að ganga undir endanna. Það var sandrif, sem
próf.enprófdómarinnvargam- skiPið strandaði á, laskaðist
all, geðillur aðmíráll. j Það Því ekkert °S losnaði aftur
„Jæja, ungi maður," sagði af Því ffieð næsta floði °6 fór
aðmírállinn. „Getið þérþá nefnt|írá Seyðisfirði í.gær.
mér þrjá mestu sjógarpa En^
árbók landbúhaBarms.
Nýkomið er ú't 2. hefti IV. ár<
gangs Árbókar lándbúnaSárins,
Upphafsgreiníri nefnist:„LeÍk:'
mannsreynsla og leikmanns-
þankar um ræktun sauðfjár S
fslandi", skemmtilega rituð og
athyglisverð grein éftir ritstjórS
ánn. Getur hann þess í uþpháfi,
að er þessu ári lýkur háfi á 10',
árum verið skipt um fjárstófn
á meir en % hlutum lándsins*
„Gamall, landvanur fjárstofn
hefur verið fell'dur, en riýr f jár-
stofn fluttur iriri í stað háns.
Þessi mérkilegi viðburður hefir:
orBið til þess, að 'mérin hafá
veitt sauðfénu meiri athýgli en
áðUr, og áhugi á ræktun þess
orðið almennari". Er í grein-
inni sagt margt frá reynslu
manna, sem allir, er áhuga hafa
fyrir sauðfjárrækt, munu hafa
gagn og gaman af að kynna sér.
Höfundur bendir á það í niður-
lagi greinar sinnar, aS menn
verði að temja sér bæði ná-
kvæmni og víðsýni, ef þeir vilja
vera góðir fjármenn og fjár-
ræktarmenn. „því að fjár-
mennskan er fyrst og fremst
íþrótt gáfaðs manns".
Næst er grein eftir Arne Sol-
braa, „Breyta Bandaríkjamenn
verðlagningu landbúnaðáíaf-
urða?", þýdd, birt mönnum til
fróðleiks um sjónarmið Bánda-
rikjamanna.
Þriðja aðalgreinin nefnist
„Framtíðarhorfur í íslenzkum
landbúnaði", eftir ritstjórann.
Er þar að mörgu vikið og rétti-
lega á það bent, að „í landbún-
aðarmálum okkar bíða ný úr-
lausnarefni í tugatali, og við
verður að gera þau hispurs-
laust upp, ef landbúnaðinum á
vel að farnast."
Loks eru skýrslur o. f 1. —Ár-
bókin er gefin út af Fram-
leiðsluráði landbúnaðarins, —-
Frágangur er hinn vandaðastL
lendinga fyrr og siðar?" . ,,,'
„Já,"'svaraði ungi maðufinn.
„Það er Örá'ke, og þáðer Nelsori
Sildarvart
hefir nú ófðið fyfir Vest-
fjörðum. Fyi-ir helgina fekk
og það er, afsakið, eg heyrði eitt skip þar Um 80 tunriur af
ekki nafn yðar, herra?" síld og í fyrrádag fengu allir
% eða fiestir mótorbátar ísfirð-
Casablanca . er borg faalla og inga eitthvað." MéstUr af li á skip
skemmtigarða, en fyrir þrjáiíu var að sögn 120 'tunnur.
áfum var hún aðeins lítið fiski- I
mannaþorp. íbúatalan er um Nýr vélbátur
500.0Ö0 manns. í kom nihgað í gær frá Sví-
• ' þjöð. Hafði hann verið hátt á
Horace Coleman í Dallas í arinan mánuð á Mðinni, olíu-
Texas var vottur. að einvígi laus léngst af. BátUrihri héitir
milli tveggja¦ kunningja sitíná.' Leó':'0'g; er eign Magriúsar
Hann fékk sfcot í báðar fætur.. Kjærnésted skipstjófa. Lúðvígs
|i.j 'M. Lárussonar og fleiri.
Kjöfmiðstöð í
smíðum.
Um þessáf mundir er verið
að Ijúka fyrstu byggirigum
kjötmiðstöðvar Beykjavíkur á
vegum S.I.S.
Er þar um að ræða nýtt'
frystihús, 1400 férmetra, seni
tekur við af frystihúsinu
Herðubreið. Mun þetta nýja
frystihús taka til starfa í slát-
urtíðinni í haust. Fást irieð því
rúmbetri geymslusk'ilyrði fyrir
kjötbirgðir Reykvíkiriga o. fi.
vistarve'rur.
í hinni fyrirhuguðu kjötmið-
stöð, sem skipulögð hefu-r vefið
fyrir atbeina borgarlæknis,
verður skoðun og stimplun á
öllu kjöti er tiibæjarins berst.
Allar likur benda nú til þess-
að Réyk'vík'ingár þurfi ekki að
kvíða kjo'tskofts eftir' '1354, og'
gért er ráð' fyrir talsvérðum
útflutningi eftir þann tíiria.' \