Vísir - 13.03.1954, Qupperneq 7

Laugardaginn 13. marz 1954.
VlSIE
'ff
%imum ha BHIB gjjj IIBB lilfl fi9BB fiiíl BBBB IIIB f|!8 BHBI M BBBB f£| IBIM |!1 I *'.*
I Cnaim Heit Mna I
BBBB

22
B •*•
ÆJítie* JFm van IVych 3£asnn»
jjjS ■■■■ 11 SBBB iij BBBa Ijjjj aana jjjjj bbiieb jljjj bbbh jjjjj ■■■■ jjjjj m“ Sl •■!•:::
skelkaður, en nam þó staðar og ákvað að láta engan bilbug
á sér finna.
„Eg er í löglegum erindagerðum, og geri ekki á hluta neins.
Leyfið mér að halda áfram.“
„Eg spurði um nafn og erindi,“ urraði lögreglumaðurinn og
gekk nær í þeim tilgangi að grípa um tauraa hestsins.
■ „Eg er Paul Bradstreet," svaraði Peter eins rólega og hon-
úm var unnt. „Eg er méð hlass af háimi frá Roxbury. Hestur-
i’nn minn datt, svo að eg varð fyrir töfum.“
„Vitleysa! Klárinn er algerlega óþreyttur. Niður á götuna,
meðan eg athuga hlassið.“ Síðan sagði hann við vegfarendur:
„Eg þori að veðja, að hann hefir annað og meira en hálm á
vagninum. Mér. er sagt, að það sé gróðavegur að smygla.“
Mannfjöldihn tók nú einnig til máls, og létu ýmsir í Ijós,
að Peter yrði að fara ofan úr vagninum, en aðrir, að rétt væri
að athuga hlassið. Hávaðinn af þessu varð svo mikill, að menn
í húsunum í kring komu út í glugga og dyr. Hesturinn varð
hræddur, svo að Peter hafði fullt í fangi með að hafa hemil á
honum.
„Þið hafið engan rétt til að stöðva mig,“ sagði Peter svo.
„Eg á bæði hestinn og hlassið. Eg er ekki að brjóta lögin, svo
að þér hafði engan rétt til að stöðva mig.“
En Peter hafði varla sleppt orðinu, er honum var Ijóst, að
hann hafði gert mikla vitleysu, því að rödd gall við: „Hann
lýgur! Hann á ekki klárinn, því að hann er eign O’Briens. Eg
leigði hann sjálfur um daginn.“
Varðmaðurinn náði taki á taumum hestsins, og sleppti ekki,
þótt klárinn risi upp á afturfæturna. „Niður, segi eg — í nafni
laganna.“
„Já, hann er áreiðanlega smyglari. Niður með þig!“
Mannfjöldinn hrópaði og þokaði sér nær vagninum.
Peter sá, að ekki var til neins að mótmæla frekar, svo að
hann hlýddi og bölvaði óheppni sinni. Nú virtist eina vonin
að vera nægilega frakkur og ósvífinn.
„Snertið mig eldri með skítuguh höndum ykkar,“ sagði hann
við tvo drukkna dóna, sem ætluðu að leggja hendur á hann.
„Annars skuluð þið fá að svara til saka fyrir dómaranum.“
„Já, þetta segja allir óbótamenn,“ mælti varðmaðurinn. Svo
gekk hann aftur fyrir vagninn og sökkti hendinni ofan í hálm-
inn. Eftir andartak rak hann upp siguróp. „Hér er eitthvað,
sem er vafið inn í segl,“ sagði hann. „Eg vissi, að hann var
smyglari!“
Mannfjöldinn var nú orðinn svo mikill, að hann fyllti götuna
húsa á milli, og menn hrópuðu, að þeir vildu fá að vita, hvað
það væri, sem smyglarinn hefði á vagninum.
Vörðurinn bað einhvern að halda ljóskeri sínu hátt á loft, en
iim leið og ljósið skein á réttan stað, rak maðurinn upp skelf-
ingaróp. „Hann er með lík! Þetta er konulík — lík af ungri konu.
— Guðs sé oss næstur!“
Ægilegt reiðiöskur heyrðist frá þeim, sem næstir stóðu. „Lík-
ræningi!“ orgaði fjöldinn. „Hann hefur stolið konulíki.“
Peter varð nú ljóst, að hann var í bráðri lífshættu, svo að hann
losaði af sér skikkju sína og sneri um leið bakinu að hjólinu á
vagninum. „Eg stal þvi ekki!“ hrópaði hann eins hátt og hann
gat. „Eg hefi afsal, sem sannar það. Sjjáið til------“
En hann hefði alveg getað reynt að lægja fárviðri með for-
tölum. Þrír eða fjórir menn ruddust að honum, en Peter kunni
talsvert til að nota hnefana, svo að hann beygði sig undir högg
þeirra, og svaraði þeim með þungum höggum. Mennirnir létu
undan síga sem snöggvast, en svo mjög var ýtt á þá, sem næstir
honum stóðu, að þeir voru neyddir til að ryðjast tit hans, hvort
sem þeim líkaði betur eða verr, og bardagi tókst í annað sinn..
Peter lét höggin bylja á mannhringnum og barðist af slíkum
móði, að menn hopuðu í annað sinn. Hefði hann ef til vill getað
losnað við frekari meiðingar, ef frosinn moldarköggull hefði
ekki komið fljúgandi utan úr myrkrinu og lent á öðru gagn-
auga hans. Hann sá tungl og stjömur og hné niður.
Óður lýðurinn hefði vafalaust drepið hann, ef hesturinn hefði
ekki orðið dauðskelkaður aftur, svo að hann prjónaði hvað eftir
annað, og barði um leið frá sér með framfótunum, svo að ýmsir
hlutu meiðsl af, en um leið rann líkið aftan af vagninum og
skall á götunni, þar sem það lá harla fáklætt.
Mannfjöldanum brá svo við að sjá nábleikt andlitið með hálf-
lukt augu, að allir urðu sem stéini lostnir og hreyfðu sig ekki.
„Breiðið yfir hana — fyrir Guðs skuld! Það er svívirðilegt
að láta hána liggja þannig.“
Þá kal-laði vel-klæddur borgari allt í einu: „Ha— nei, þetta
er lík Jennyar McLaren!“
„Eruð þér viss um það?“
„Já, hún hefir verið aranni minn í fjögur ér. Hún dö i Jyxra-
dag.“
Reiðí mtigsins marvfeldaðist við þessar aipplýsingar., og hann
sneri sér -nú afhm að Pe!er til að refsa hontrra,
aði. P’eter hafði risið á fætur og tveir menn héldu honum, en
ærslabelgir, sem stóðu utan manngrúans, vörpuðu á hann svo
miklu af grjóti, spýtum og moldarkögglum, að ýmsir urðu fyrir
skeytum þessum, sem þau voru ekki ætluð. Féllu sumir í öng-
vit, en mennirnir, sem héldu Peter beygðu sig og losuðu um
leið tökin um handleggi hans. Eðlisávísun Peter hvíslaði að
honum, að honum mundi ekki gefast annað eins tækifæri til að
komast undan, svo að hann sleit sig skyndilega lausan og rudd-
ist á mannhringinn, þar sem hann virtist gisnastur.. Ótfinn við
hryllilegan dauðdagg gaf honum aukið þrek, svo að hann gat
haldið ferðinni, enda þótt menn reyndu að þrífa til hans, þegar
hann ruddist framhjá þeim.
Það var honum að nokkru leyti til hjálppar, hve þarna var
margt manna saman komið. Fæstir í þyrpingunni báru kennsl á
hann. Með því að beygja sig snögglega, þegar margar hendur
voru á lofti, til að veita honum högg, gabbaði hann menn til að
slá hverir aðra, en það sannaðist þó um síðir, að enginn má við
margnum, og allt í einu var fæti brugðið fyrir Peter, svo að
hann féll við, og á samri stundu varpaði maður, sem var risi á
vöxt, sér á hann ofan, svo að hann stóð á öndinni.
„Hérna er hann!“
Ósjálfbjarga og skelfingu lostinn reyndi Peter með veikum
burðum að verjast höggum þeim og spörkum, sem buldu á hon-
um, en hann gafst ekki upp, fyrr en einhver sparkaði í höku
hans, svo að hann dasaðist.. Munnur hans fylltist af heitu, söltu
blóði.
„Við vefðum að varðveita siðgæði borgarinnar!“ „Hengið
hundingjann!“ „í snöruna með hann!“ „Kaðal!“ „Einhver sæki
reipi!“
„Það er fyrirtaks kaðall í hesthúsinu þarna!“ kallaði einhver.
„Bíðið, meðan eg sæki hann.“
Tveir sterklegir þrjótar, sem voru bersýnilega ökumenn, lyftu
Peter á fætur, og' urðu þeir að halda honum uppi, því að svo
voru fótleggir hans máttfarnir. Mannfjöldinn skipaði sér um-
hverfis hann, hæddi hann með ókvæðisorðum og hrækti í and-
lit hans. Síðan var hann dreginn eftir götunni, og að dyrunum
á smiðju nokkurri, þar sem skilti járnsmiðsins hékk neðan í
sterklegri stöng.
Peter lézt vera enn máttfarnari en hann var í raun og veru,
en reyndi eftir mætti að hrista höfuðið, til þess að stökkva á
burt þokunni, sem þar hafði setzt að. Rétt áður en þeir komu að
hinum fyrirhugaða aftökustað, þóttist hann falla í ómegin.
Höfuðið seig' niður á bringuna og hné hans létu undan, svo að
mennirnir urðu að draga hann.
„Veikið hann!“ kallaði einhver. „Og hengjum hann svo!“
„Hér er kaðall. Hann er góður og sterkur, og eg vil fá hann
aftur!“ hvein í gömlum karli, sem gekk um leið út úr húsi sínu,
er var næst smiðjunni. Allir litu til hans, og mannfjöldinn vék
til hliðar, svo að hann kæmist út á götuna.
Gæddur því ofurafli, sem þeim er gefið, er skilst, að þeir eru
í yfirvofandi lífshættu, tók Peter skyndilega viðbragð mikið
og sneri sér um leið, svo að mennirnir misstu tökin á honum.
Svo tók hann á rás eftir geilinni, sem mynduð hafði Verið fyrir
— BRIDGE —
^ Á, G, 5
¥ K, D
♦ Á, K, 9, 7, 5, 3
♦ 8, 7
N.
S.
4b K, 10, 4
¥ Á, G, 8, 5, 4
♦ 6
♦ Á, D, 9, 5
Suður spilar 6 hjörtu og er
útspilið frá Vestur hjarta 10. —
Spurt er hvernig Suður eigi að
haga spilinu. Ráðning í næsta
blaði.
tergt er BkrMi&\
Flóðhestar voru hagvanir í
í Shakespearebænum Stratforá.
(Viýjai’ rannsóknir kofllvarpa eldri kenning-
um um myndun IV/liðlanda í Englandi.
Það hefur vakið nokkra at-
Jhygli, að sannazt hefur, að end-
ur fyrir löngu voru flóðhestar
hagavanir á slóðum Shake-
speares þar sem nú er Strat-
ford-on-Avon.
Vísindamemi hafa leitt þetta
í ljós með uppgreftri og borun-
um í leirlög og malarruðning,
og fullsannað þykif, að hin
fræga Avon-á í Warwickshire
hafi einu sinni verið djúpt jök-
ulstöðuvatn, um 80 km, á lengd
og heimkynni flóðhestahjarða.
Þessar nýju rannsóknir og
niðurstöður byggjast á því, að
fundizt hafa leifar ýmissa dýra-
tegunda frá ísöld. M. a. hafa
fundizt leifar hreindýra, hý-
ena, villihests, mammúts, fíls,
loðins nashymings og heilleg
hauskúpa af flóðhesti, sem
fannst undir benzínafgreiðslu í
Goventry.
Sá heitir Frederick W.
Shotton, prófessor við Birm-
inghamháskóla, sem hefur
á kvöSdvÓkunnL
Bería, yfirmaður rússnesku
1 eynilögreglunnar, sem tekinn
var af lífi um jólaleytið, hafði
geysimikil völd, og þótti vita
manna bezt, hvað gerðist í
Rússaveldi, enda óttuðust menn
hann mjög. Þessi saga er sögð
um hann og tvo aðra valda-
menn: Eftir dauða Stalins á-
kváðu þeir Malenkov og Molo-
tov að kanna, hverjar væru
vinsældir þeirra meðal almenn-
ings. Þeir klæddust gerfi ó-
breyttra verkamanna, og fóru
inn á knæpu, þar sem þeir báðu
um tvö glös af vodka. — Þjón-
ustustúlkan brosti vinalega til
þeirra og sagði: „Mér er ánægja
að því að ganga um beina fyrir
félaga Malenkov og Molotov.“
Þeir litu undrandi á hana og
sögðu: „En hvernig vissuð
þér — — ?“
Þá brosti stúlkan enn meira
og sagði: „Bjánarnir ykkar. Eg
er Bería.“
•
Dómarinn leit reiðilega á
sakborninginn: „Það dugði yð-
ur ekki að ráðast á manninn í
strætisvagnabiðstofunni og
berja hann, heldur komuð þér
þangað aftur og börðuð hann á
ný. Hvað hafið þér yður til af-
sökunar?"
„Herra dómari! Vagninn. var
á eftir áætlun.“
staSíð.Tyrir
4ím á jaiðlagúm MíO-Englands,
er þykja hafa kollvarpað ýms-
um fyrri kenningum og tilgát-
um um jarðsögu landsins. M. a.
hefur það vakið athygli jarð
fræðinga, að fundizt hafa mörk
mikils jökuls-stöðvatns á þess
um slóðum. Vatn þetta hefur|
verið á 2. hundrað metra á
dýpt og hefur náð frá Moreton-
in-Marsh og alla leið til Lei-
eester. j
Þá þykir mega ráða af ýmsum
ísaldarleifum, beínum og ýms-
um frumstæðum mannaverk-
um, að þrír jöklar hafi umluk-
ið Stratford fyrir um það bil
200.000 árum. Einn stefndi í
norðvestur frá vatnasvæðinu
enska, annar kom frá Skand-
inavíu og Norðursjó, sem þá
mátti heita þurrt land, og sá
þriðji skarst inn í Warwicks-
hire frá írlandshafi.
Jöulstöðuvatnið, sem jöklár
þessir mynduðú, hefir nú með
jarðfrseðingum verið nefnt
Handsons-vatn, eflir kunnum,
enskum jarðfræðingi.
CiHU AÍHHÍ ÚZK...
Fréttir úr Vísi fyrir 35 árum;
Prófprédikun.
Eftirfarandi frétt var í Vísi
13. marz 1919: „Prófprédikun
flytur Freysteinn Gunnarsson
guðfræðikandidat í dómkirkj-
unni á föstudaginn kemur kl.
5 e. h.
Bryggjusalan í Hafnarfirði.
Sama dag birtist þessi frétt:
„Á borgarfundi, sem haldinn
var í Hafnarfirði um bryggju-
söluna, voru flestir ræðumenn
og allur þorri fimdármanna
sölunni eindregið fylgjaindi. Var
því meðal annars haldíð fram,
að bryggjan hefði ekki borið
sig svo vel undanfarin ár
(stríðsárin), að slíku boði, sem
gert væri í hana, væri hafn-
andi“.
Grímudansleikur.
Og loks var þessi fréttr
„Grímudansleik ætlar verzl-
unarmannafélagið að halda á
laugardaginn annan er keiáur.
Það verður fyrsti, og líklega
eini grímudansleikurinn á vetr-
inum.“