Vísir - 17.03.1954, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 17. marz 1954
VISIR
B
25 -:j:
!j:« JEíiis* W. vauaz JIíwwío |;i:
.... .... ................ .... ............ . »:•:
iKi BBB* !u;| BBBH jiiíj Dial Siiji BBBB ijiij HBBIBH jjnj BB9BB jjjjj BBII jjjjj ÍSSB Uiij isaa.%
Um kvöldið fór Lucius Devoe í heimsókn til Stanton-fjöl-
skyldunnar og var hvergi hræddur, er hann barði að dyrum.
Honum brá þó heldur, er hann sá, að það var fjöldi kunningja.
sem komu til að kveðja Santos höfuðsmann og. biðja hann
fyrir bréf til ættingja og vina í hernum.
Devoe gekk hægt inn í eina stofuna, og lagði við hlustirnar.
Heimilisfaðirinn hafði orðið, og lét í Ijós þá ósk, að Drottinn
hjálpaði nýlendubúum til að rjúfa hafnbann Graves flotafor-
ingja með.aðstoð Frakka, svo að hægt væri að taka upp sam-
göngu við Evrópu á ný, því að ella virtist baráttan. gegn Bret-
um vonlaus. Nýlendubúar voru ekki en búnir að ná sér eftir
að þeir misstu átján víkingaskip og herskip í einu lagi. Flota-
foringinn hafði verið rækur ger, en það bætti ekki skipatjónið,
og nú gátu nýlendubúar ekki haldið uppi siglingum með strönd-
um fram eða við önnur lönd nema heppnin væri með þeim skip-
um, er reyndu að'rjúfa hafnbannið.
Lucíus heilsaði brátt heimafólki og gestum, og svo kom hann
auga á Söbru, sem fagnaði honum glaðlega, en lét í Ijós undrun
sína yfir ,því, að hann skyldi vera í ferðafötum. „Er ferðalag
framundan?" spurði hún.
„Já, veiztu — veiztu það ekki?“
„Veit eg ekki hvað?“
Lucius brá litum. Jæja, svo að Jósúa Stanton fannst ekki
ástæða til að geta þess, að hann hefði fengið stöðuna við her-
ráðið. Sá tími skyldi koma, þegar sá maður yrði, hvort sem
honum líkaði betur eða ver, að veita því athygli, sem Luicus
Devoe segði eða gerði. Hann sagði henni, hvernig í þessu lá,
en undrun hennar var svo ósvikin, að Lucius roðnaði énn meira
en áður.
„Ó, það virðist eintóm ógæfa fylgja þessari stöðu,“ sagði
Sabra, en bætti svo við: „En hvað það er annars gaman, að þú
skulir fara til West Point.“
„Ó, Sabra, viltu gera svo vel að óska mér alls góðs!“ sagði
hann biðjandi. „Ef þú hvetur mig til dáða, þá mun méf ekki
um megn að gera kraftaverk.” ,
Sabra hafði verið að undirbúa kaffiborðið, og þegar því var
lokið, sagði hún Luciusi að fylgja sér inn í bókaherbergið, þar
sem hún hafði kvatt Asa. Hún fekk hjartslátt, þegar hún sá,
hvað Luciusi var mikið niðri fyrir, en hún var samt staðráðin
í að vera gætnari nú en hún hafði verið forðum heima hjá
frú Fletcher.
„Þú ert sannarlega eftirlæti hamingjunnar,“ sagði hún.
Hver skyldi hafa trúað, að þú mundir fara með Jósúa fyrir
þremur dögum.“
„Hefðir þú heldur viljað, að Asa eða Peter færu með hon-
um?“ spurði Lucius eftir stutta þögn.
Fyrir komu augnablik, þegar hann fann til samvizkúbits
af því að starfsferill Peters hafði verið eyðilagður, en hver
hefði getað ímyndað sér, að múgurinn gæti orðið svona vit-
stola? Hann hafði ekki átt von á því. Hvað skyldi hafa orðið
af þessum ógæfusama félaga hans? Það gat vel verið, að Peter
hefði dregizt í eitthvert fylgsni og dáið þar með harmkvælum.
En svo hratt Lucius öllum hugleiðingum um þetta frá sér með
harðri hendi.
Sabra hafði aldrei verið girnilegri en á þessu augnabliki, en
hún var alvörugefin, og þegar hann spurði hana, hver orsökin
væri, sagði hún, að hún harmaði, hvernig farið hefði fvrir Peter
Burnham.
„Vertu ekki svona hnuggin,“ sagði Lucius þá. „Peter gerði
þetta allt til að þjóna mannkyninu. Þrjóturinn Moor hlýtur að
hafa logið að honum. Hann sagðist hafa keypt líkið — —“
Luicus þagnaði skyndilega, af því að hún starði á hann.
„Lucius, þú sagðir þarna inni í stofunni, að þú vissir ekkert
úm þetta.“
„Nú. — —“ Hann áttaði sig fljótt. „Ja, mér fannst, að eg
Kefði ekki rétt trl að segja neinum það, sem eg vissi, en Peter
hafði nefnt einhverja fyrirætlún um að komast yfir konulík.
Eg reyndi að telja honum hughvarf, og úr þvi að mér tókst
það ekki,“ hann stundi og varð niðurlútur, „á eg víst nokkra
sök á þessu.“
„Nei, þamnig má,ttu ekki hugsa,“ sagði Sabra. „Hvers vegna
hefir þú ekki nefnt þetta við neinn?“
„Til þess að betur gengi fyrir mig að finna iilmennið Murdo
Moore, sem sveik Peter þannig, en hann er víst sloppinn.“
Söbru fannst rétt að brjóta upp á öðru viðræðuefni og sagði:
„Meðal annarra orða — frú Fletcher segir að henni fári mikið
fram. Hún heldur mikið upp á doktor Saxney og þig fyrir að
hafa fengið hann til þess að líta á hana.“
,,Sabra!“ sagði Lucius nú og tók undir hendur stúlkunnar.
„Viltu ekki gefa mér eitthvað, sem eg 'get átt til minningar,
meðan eg cr fjarverandi? Margar daprar stundir ei*u fram-
undan.“
Hún brcr': d.'dúilðen svo snerti hun vanga haiis
með vörunum. Þetta var aðeins veik eftirlíking þeirra kossa,
sem hann hafði fengið heima hjá frú Fletcher.
En Lucius var harla glaður. „Viltu trúa á mig, Sabra? Eg mun
vinna mikil aírek.“ Hann reynái að leggja handlegginn utan
um hana, en hún smeygði sér úr örmum hans og bað hann um
að sýna þolinmæði. „Já, það skal eg gera,“ svaraði hann, „en
að ári liðnu mun öll Boston-borg þekkja nafn mitt.“
„Eg veit, að það mun rætast,“ sagði Sabra og bætti svo við:
„Þú veizt að mér þykir vænt um þig, og eg skal heita þér því,
að eg skal ekki lofast neinum, rneðan þú ert fjarverandi, eða
án þess að veita þér tækifæri til að kynnast mér betur.“
„Eg sætti mig við það loforð,“ svaraði hann og kyssti á hönd
hennar, en einhvern veginn fannst honum, að hún væri ekki
eins alúðleg og áður. tlver hafði tareytt afstöðu hennar? Asa,
auðvitað! 1 ; i ' * ! ! áM
„Hefir þú frétt nokkuð frá Asa?“ spurði hún því næst.
Lucius neitaði, en nú hafið hann fengið grun sinn staðfestan.
„Segðu mér,“ sagði hann svo, „þótti þér mjög vænt um hann?“
„Já,“ svaraði hún og leit upp. „Hvers vegna ertu svona kvíða-
fullur?“
Lucius var eldrauður í vöngum. Hann ætlaði að tefla á tvær
hættur, því að aldrei var að vita, hvernig kona brást við, þegar
hún varð fyrir áfalli. Hann leit undan og stundi. „Eg vildi, að
mér væri heimilt að segja þér frá nánari atvikum í sambandi
við brottför Asa.“
„Nánari atvikum? Eg veit, hvers vegna hann fór — vegna
veikinda heima.“
Lucius horfðist í augu við hana,. „Nú hann hefir fengið þig
til að trúa þeim skáldskap.“
„Skáldskap?“ Sabra rétti úr sér. „Lucius, við hvað áttu
eiginlega?"
„Æ, hver fjárinn, alltaf tala eg af mér!“
„Herra Devoe, ef þú veizt eitthvað um Asa, sem eg ætti að
vita, segðu mér þá frá því. Hann er góður vinur minn, og eg
þykist eiga rétt á að vita, hvers vegna þú kallar hann lygara.“
Lucius leit undan og þóttist hnugginn. „Eg get ekki fengið
af mér að baka þér sorg.“ Hann var svo slóttugur, að hann hefði
getað fengið tortdygginn mann til að trúa leik sínum. „Þegar
eg fór til herbergis Asa til að sækja bók, sem sá ágæti drengur
gaf mér, fann eg------þenna miða innan í henni.“
Hann rétti henni velktan miða, sem einhver menntunar-
snauður hafði hripað bréf á. Þótt skritfin væri vart læsileg,
var enginn vandi að skilja bréfið, er hljóðaði svo:
20. desember 1780.
Elsku unnusti minn.
Pabbi hótar að láta mig giftast Will Dobson,
sem á sútunarverkstæði, bát og tvær kýr, og getur
séð fyrir konu, segir pabbi. Asa, þú verður að koma
strax, ef eg á að verða konan þín, eins og mig lang-
ar svo til. Þú hefir verið of lengi að heiman. Eg þoli
ekki að vera svona lengur. Flýttu þér til mín, elsk-
an. Eg hefi verið þér trú, þótt margir hafi sótt á
mig. Eg hefi verið þér trú öll þessi ár.
Þín óþreyjufulla og væntanlega eiginkona
Jessie.
Hendur Söbru skulfu, og augu hennar fylltust tárum. Á
Hvað viltu vita?
T. S. spyr:
„Af hverju stafar kalda-
vermsl?“
Svar: Vísir hefur borið þetta
undir dr. Sigúrð Þórarinsson og
fengið hjá honum eftirfarandi
skýringu: Kaldavermsl stafar
af því, að jarðvegur er svo
gljúpur að vatn sígur langt nið-
ur þannig að dægurhiti hefir
lítil áhrif á það. Vatnið heldur
um það bil meðalhita ársins og
verður því mun kaldara a
sumrin, en heitara á veturna en
vatn sem rennur yfir eða stend-
ur á föstum botni..
Halldór spyr:
„Er það rétt, að ránnsókn
sem gerð var fyrir ári, hafi leitt
í Ijós, að fjöldi fóíks vissi ekki
hvað ráðherrarnir hétu?“
Svar: Þetta er rétt. Almenn-
ingur vissi að jaínaði aðeins um
3—4 ráðherra af sex. Þá var
fólk mjög í vafa um það hvaða
flokki ráðherrarnir fylgdu og
þó einkum hvaða ráðimeytum
þeir stjómuðu.
Leikhúsg'estur spyr:
„Er danskí riíhöfundurmn
Karen BramSon húsett í Frakk-
landi enn eða hefir hún flutzt
til Danmerkur aftur?“
Svar: Karen Bramson dó fyr-
ir 18 árum og er grafin í París.
Þóra spyr:
„Er það satt, að bömin sem
greiða hálft fargjald í strætis-
vögnum megi ekki taka sæti
frá fullorðnum í vögnunum?
Hefur börnum verið leyft að
standa uppi í sætum vagnanna
og láta öllum illum láíum?“
Svar: Það liggur í hlutárins-
eðli að öll ólæti i strætisvögn-
um éru ‘ stranglega bonnuð og
■ber bílstjórunum að hafa eftir-
lit með því að slíkt sé ekki lát-
ið óátalið. Börn, sem greiða að-
eins hálft fargjald mega ekki
taka sæti frá fullorðnum og ber
að benda þeim á það ef þess
gerist þörf.
Vigfús spyr:
„Er það satt að Jón Kaldal
ljósmyndari hafi hlotið viður-
kenningu á mörgum al'jijóða-
sýningum fyrir myndir sínár?“
Svar: Þetta er ré-tt, en Jón
.mun lítt hirða um að .halda þvi
á lofti.
Á kvöidvökunní.
Fyrir rúmum fjörutíu árum
reyndi bandarískur blaðamað-
ur, Arthur Brisbane að nafni,
dálkaritstjóri hjá -Hearst-blað-
inu American, að gerast spá-
maður, en mistókst hrapallega.
Hann fór að sjá kvikmynd, og
skrifaði síðan í blað sitt: „Kvik-
myndin er ekki annað en dæg-
urfluga, sem ekki er ómaksins
vert að skrifa um í blaðið.“
@
Þessi saga er sögð um dansk-
an stjórnmálamann, sem lengi
lá þungt haldinn í sjúkrahúsi.
Einn góðvinur hans og flokks-
bróðir hringdi til konu hans og
sagði:„Jæja, hvernig líður vini
okkar í dag?“
Konan svaraði: „Okkur er
rórra. Læknarnir hafa rann-
sakað hjarta hans og heila, en
fundu ekki neitt.“
Marcel Pagnol rithöfundur
(höfundur Topaz og fleiri leik-
rita) var á ferð í sumarleyfi
sínu í Pyreneafjöllum. Þar hitti
hann gamlan bónda, sem kom
honum mjög á óvart fyrir vís-
dóm sinn og skynsamleg til-
svör. Pagnol leitaði í fórum
sínum og fann þar rit eftir Plato,
heimspekinginn mikla. „Má-
ske þér hafið gaman af þessu,‘c
sagði hann við bóndann og
fékk honum bókina. Svo hitt-
ust þeir nokkrum dögum síðar.
„Jæja, hafið þér lesið Plato?“
„Jú, það er að segja, eg byrj-
aði á honum, en svo fann eg, að
við vorum ósammála um margt,
og að ekki var ómaksins vert
að lesa hann.“
C/Hu Áhmi
Úr Vísi fyrir 35 árum.
Stiandferðir.
Eftirfarandi fréttir voru í
Vísi 17. marz 1919: „Það er
auglýst, að fyrsta áætlunar-
strandferð Sterlings á þessu
ári falli niður, vegna þess, að
skipið verði nú sent til Dan-
merkur með gærur. Er ráðgert,
að skipið verði komið til Seyð-
isfjarðar aftur 29. apríl og kom-
izt þar inn í aðra strandferðina
norður um land.“
Skemmdir á
loftskeytastöðinni.
Ennfremur var þessi frétt
sama dag: „Loftskeytastöðin
skemmdist minna qn horfur
voru á í fyrstu og getur nú tek-
ið á móti skeytum eins og áður.
©g særlfr v® BetíSifenfii
London AP. — Fregnir frá
Saigön heríhá, að heldur h’áfi
dreglð úr bardijgum í biíi.
Maimíjón cr -60p.0 .« liði upp-
reistarmanna samkvæmt á-
giskunum, þai’ af 3000 fállnir.
Frákkar héldu áfram áð
flytja lið og birgðir loftlciðis
í gær þrátt fyrir sk.othríð úr
löftvarnabyssum, og var ríú
eingöngu sent fallhíífalið, því
áð ekki er hægt að lenda þar
sem flugvöllurinn liggur undir
stöðugri skothríð.