Vísir - 18.05.1954, Qupperneq 7

IÞriðjudaginn 13. mai 1954.
VI S I B
&'■■■■ 8 ■■«■ 8 >■■• iiilj ■■■■ ■■■■ jíá ■■«■ 'A ■■■■ Si ■■■■ 8* :
5:S
:-:s
CHfÍHH titit
ævina
IHKl
>:»
í:«
v«
v »
>:• i
fe* @R bbsb ■«£■• l|ni e a o■ p •••• •>«aJjj£ li• ■ I iTJ? «•:■• *■:■■■ .1$ may
Eíiir W. ran I? ych 3
63
,Hamingjan gefi, að honum takist að fá hina ágsetu bandá-
menn vora til þess að veita okkur fjárhagslegan stuðning. Eg
veit ekki hvað annars getur orðið okkur til bjargar.“
Tatcher varð allt í einu mjög' alvarlegur á svip.
,,Það lá við tvisvar, að um samblástur yi’ði að ræða meðai
hermannanna, en því var bjargað með þvl að greiða kaup, sem
geriða átti í janúar síðastliðnum.“
,,Og hver á að hafa herstjórnina með höndum í fjarveru hans?“
,,Nat Green, vitanlega — hver annar,“
Jamaicamaðurinn beygði sig niður og fór að setja í töskur
sínár til undirbúnings heimferðinni.
,,Því ekki Arnold — hann er eldri,“
Thatcher leit hvasslega á Lucius.
„Ef hann hefði ekki notið góðvildar yfirhershöfðingjans hefði
honum, þínum ágæta vini, verið vikið frá í fyrrasumar.“
„Það var skammarlegt allt saman,“ sagði Lucius, því honum
geðjaðist vel, og jafnvel dáðist að yfirmanninum í West Point.
Ásakanirnar voru aldrei sannaðar. Eg get ekki skilið það, að
þjóðþingið sýni honum vanþakklæti, þó að kannske sé ekki
við mildu að búast úr þeirri átt, en skiljanlegt, að aðrir for-
ingjar öfundi hann, því að margir vilja fá stöðu hans. Fæstir
þeirra hafa þó orðið eins mikið á sig að leggja og hann. Jæja,
snúum okkur að öðru. Eg vona, að þú komir í brullaup mitt.“
„Þann þrítugasta. Vissulega, eg kem til að kyssa brúðina.11
Á langri leið heim til.West Point, en Lucius fór ríðandi, veitti
hann landslaginu enga athygli, og var hann því þó vanur. Má
af þessu marka, að hann var mjög hugsi. Vafalaust var. heppi-
legt, að klárinn var þaulkunnugur leiðinni.
Júpíter, þetta var ljóta klípan!
Það var alkunna, að þau voru trúlofuð, Sabra Stanton og
hann — og Joshua höfuðsmaður, bróðir hennar, var \únsæll
mjög og þekkti marga. Knox hershöfðingi, yfirmaður stórskota-
liðsins, hafði lýst yfir, að svo sannarlega skyldi Stanton fá
hershöfðingjatign bráðlega.
Það var gott að hugsa á hestbaki. Allt lá brátt. svo ljóst fyrir.
Og ljósara en allt annað var, að hann elskaði Söbru Stanton.
Já, Hann elskaði hana heitt. Hann tók smámynd upp úr vasa
sínum og horfði á hana í lófa sínum langa stund. Fögur, glað-
leg, hressileg og sakleysisleg — án vafa hið bezta konuefni.
þót hún væri kannske skapmikil — og það var hún áreiðanlega.
Og þegar hann hafði stungið smámyndinni aftur í innri
brjóstvasa sinn fór hann að hugsa um það í hundraðasta sinn,
hversu miklu eignir Stantons gamla mundu nema. Fyrir styrj-
öldina hafði hann vissulega verið einn af auðugustu kaup-
mönum Bostonborgar — kahske átti hann meira en 90.000
pund sterling!
En rýr viðskipti undangengin sex ár höfðu vafalaust leikið
hann grátt — það hlaut að hafa gengið af honum. Og það voru
þrjú önnur börn, sem mundu njóta arfs eftir hann. En hann
hafði beðið sér Söbru Stanton fyrir konu og fengið jáyrði
hennar og samþykki föður hennar. Meira var ekki um það að
segja. Þetta var sagt og gert.
Ef hann nú þægi boð frú Wynkoop að koma til Ramsdorp
Orðrómur um ferð 'nans þangað mundi fara um héraðið og' víðar
1
sem eldur í sinu. Liðsforingjarnir mundu ræða það sín í millii
— og það mundi berast til eyrna Stantons höfuðsmanns. En
því skyldi hann taka það nærri sér, þótt menn mösuðu. Hann
fór ekki til Ramsdorp til þess.að hitta frú Wynkoop vegna þess
að fegurð hennar hafði hrifið hann, heldur vegna þess að hún Biskupinn af
hafði boðið honum birgðir handa sjúklingum hans, sem hann einu sinni ag
hafði brýna þörf fyrir. Alltaf var bigða þörf. • Hann hafði hvernig. hann
gaman af að sjá framan í hvern þann, sem mundi. haína jafn j himnai’íki E°
góðu boði og Emma Wynkoop hafði gert honum. j þy£ j
Hann fór að hugsa um allskonar umbætur, sem hann mundi
gera á sjúkrahúsinu, þegar hugur hans allt i einu beindist
eldingarsnöggt að því, hversu fögur ekkjan var og hve miklu
lífsfjöri hún virtist gædd. Ef hún hefði verið karlmaður mundi
hún sennilega hafa komizt hátt í hernum, kannske orðið hers-
höfðingi. Hún var svo örugg og róleg — fædd til þess að segja
öðrum fyrir, stjórna. Og samt var hún ákaflega kvenleg. I fari
hennar þóttist hann verða var margs, sem var skj'lt svo mörgu
í fari hans sjálfs. Vafalaust var hún líka óeirin sem hann —
blóð hennar ólgandi. — Ef þau aðeins hefði hittzt fvrir nokkr-
um mánuðum.
Hann var allt í einu kominn í vont skap og hann keyrði hest-
inn sporum. Fari í heitasta, — hann hafði engan rétt til þess
að hugsa þannig um Emmu Wynkoop, hann, sem átti að ganga
í heilagt hjónaband með elskulegri stúlku, sem treysti honum,
eftir stuttan tíma. Einu ættingjar Emmu voru rammir íhalds-
menn í New York. Hver gat ásakað þá fyrir afstöðu þeirra? I
bardögunum ’76 höfðu frelsissve.itirnar brennt ’nús þeirra og
rænt eignum þeirra miskunnarlaust.
Að lokum tók hann þá ákvörðun, að fara ekki til Kaaterskill kegar eff var strákur
—- ekki undir neinum kringumstæðum.
Á kvöidvökunni.
Salisbury var
því spurður,
hugsaði sér
get ekki lýst
smáatriðum,1' svaráði
En það er áreiðanlegt,
að þar eru engir talsímar."
•
„Heyrðu pabbi,“ sagði Frikki.
„Eg fór í dýragarðinn í gær og
þar sá eg apa, sem var eins stór
og' þú.“
„Hvaða vitleysa er þetta,
barn. Það eru ekki til eins stór-
ir apar eins og eg er.“
•
„Hvernig kanntu við það, að
vei’a eiginmaður?“ spurði
starfsbróðir vin sinn, sem var
kvæntur fyrir skömmu.
■ „Það er alveg ágætt,“ svaraði
hinn. „Eg yngist með hverjum
( degi sem líður..Eg er far-
! inn að reykja í laumi. eins og
Stórskotajhríð neðar með ánni.
Að sjálfsögðu skrifaði Lucius ekkjunni fögru þakkarbréf
fyrir vinsemd hennar og bað hana afsökunar á, að hann gætii
ekki komið. Bjóst hann hálfpartinn við, að hún mundi þvkkjast
við, þótt hann reyndi að vei’a sem kurteisastur. Var furða hans
mikil, er hún allt í einu sendi honum birgðir þær, sem hún
hafði loíað honum. Þrír stórir vagnar, sem uxar drógu, hlaðnir
matvæíum, komu dag nokkurn til West Poínt. Sendingin kom
niður Hudson-fljótið í flatbotnuðum bát, sem frú Wynkoop
átti. Hermennirnir þj'rptust á lendingarstað til þess að horfa á,
er uxarnir drógu vagnana frá íljótinu í áttina fil sjúkrahúss- |
ins. Við nánari athugun á birgðunum kom í ljós, að á vögnun-
um voru, auk matvælanna, fjölda margar þungar ábreiður. i
Ábreiðurnar voru svo vel þegnár, að þær voru gulls ígildi í
augum manna. Og hermennirnir, sem voru svo heppnir að fá I
þær á rúm sín, tóku við þeim grátfegnir.
Hans Hodenpuyl, Hollendingurinn, sem hafði ýfirmiisjón >>Og hvað kemur það fötunum
með flutninghum, tilkynnti hátt og kröftuglega, að Lucius De- mímim við?“
voe yrði að kvitta fyrir séTidinguna. Það mætti enginn annar
gera.
Hodenpuyl færði honum einkennilegt bréf frá Emmu Wyn- . endur sína hver yrðu vandamát
koop. í bréfi þessu sagði hún, að hún skildi vel ástæðurnar. fjölskyldu, sem ætlaði að kaupa
fyrir því, að hann hefði ekki þekkzt boð hennar að koma til s®r nýían vagn. Svörin voru.
Ramsdorp, og bæri meiri virðingu fyrir honum þess vegha en Þessi. Vandamál föðurins:
alla. Hún kvaðst hafa hugleitt það, sem hann hefði sagt um ^ xHversu mikið bensín notar
vandamál lækna cg sjúkrahúsmálin og kannske gætu þau fengið hann á 100 km. ferð? Móðir-
tækifæri til þess að ræða þau síðar? Og svo gat hún þess, að *n sPyr: ,)Hvernig ætli liturinn
hún hefði verið beðin að koma í heimsókn til vinkonu sinnar, j.^-ain sparifötin mín?‘ Son-
Stórkaupmaður einn kom af
skrifstofunni heim til konu
sinnar, kyssti hana léttilega
kvartað undan því í 5 ár, að
þú værir miklu ver til fara
og sagði: „Þú hefir stöðugt
heldur en frú N., nágranni
okkar, sem alltaf er prúðbúin."
„Já, og hvað svo,“ sagði frú-
in. „Hefi eg ekki rétt fyrir mér
í því?“
„Maðurinn er farinn á höfuð-
ið..... Hann er skuldunum
vafinn og hefir nú lýst sig
gjaldþrota.“
„Já einmitt,“ sagði frúin og
hristi höfuðið undrándi. —
Lundúnablað eitt spui’ði les-
frú Arnold, og kannske gæfist einmitt þá tækifæri tii viðræðna.
„Eg verð gestur þeirra fjóra daga — kem þangað 23. septem-
ber. Kannske skyldustörfin leiði yður þangað einmitt ein-
hvern þessara daga?
Lucius strauk sér um vangann. „Þann 23.“, sagði hann við
sjálían sig. Ef allt færi eins og ráðgert var mundi Sabi’a koma
hinn 25. — Aftur hugsaði hann á þá leið, að gott var, að hann
hafði verið stefnufastur, og ekki farið til Katerskili. Einhvern
miV0 K ée£$-
urinn spyr: „Hversu hratt get-
ur hann ekið?“ Nágrannarnir
spyrja: „Hvaðan fá þau pén-
inga til að kaupa sér nýjasr
vagn?“
Þægileg staða. í erlendu
blaði kom þessi auglýsing:
i Húshjálp óskast. Sérherbergi
jmeð sérbaði. Fjarsýnistæki til
i eigin afnota. Uppþvottavél.
IHátt kaup og kurteisleg um-
gengni.
&uwtuqk&i
TARZAIM
Duru-menn, hinir nýj u ; vimr
Tarzans, tóku honum forkunnar vei.
Slegið var upp dýrlegri veizlu og
öllu tjaldað til, sem bezt var.
Er þeir sátu að veizlunni, sagði,
Kasula fra ýmsum sögnum ættbálks-
ins.
• „Eitt sinn, endur fyrir lön'gu,
voru Durumenn voldugir, er mikil
ógæfa dundi yfir.“