Vísir - 19.05.1954, Page 7

Miðvikudaginn 19. mai 1954.
VISIB
1
.V.W.V,’V.V*V*V.V.V.%*.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.VWAy^V/.*.».V.V,V,VV.VAV.V.
«»■1 lá ■■■■ H ■■■■ !! .■■■■ m ■■■■ ■■■■ li ■■■■ lii ■■■■ li ■■■■ iila
s*
X ii
Si
V *
<•1
x«
g"
X*
S!
Cnýinn fieit Áína
ævina,

Liiaa
Eftir Fm tam Wych Masom. gii:
64' ■:?
X"
!;:í: ■■■■ jjjjl ■■■■
■ ■■■ iijjj ■■■■■
!1
■■■■ «H ■■■■'-
veginn var fegurð Emmu Wynkoop og persónuleiki blátt
áfram og svo mikill, að hann var skelkaður. Að því er hann
bezt gat séð þekkti Emma Wynkoop alia, sem hátt settir voru
— eða gátu gert sér vonir um að komast hátt í metorðastig-
anum. Það var ekkert vit í öðru en að þiggja vináttu hennar.
„Skyldi mér auðnast að koma því til leiðar, að þær verði vin-
konur, Sabra og hún? Sabra ætti að geta skilið hve mikilsverð
vinátta frú Wynkoop gæti reysst sér.“ ,
Svo varð hann allt í einu grettinn og leiður á svip, því að
hans var dálítið efins um afstöðu Söbru, en vonaði, að hún yrði
ekki afbrýðisöm.
Næstu viku hafði Lucius mörgu að sinna. Auk venjulegra
skyldustarfa þurfti að annast ýmsan undirbúning að brullaup-
inu. Honum til mikillar ánægju bauð frú Arnold honum upp á,
að maður hennar, hershöfðinginn, yrði svaramaður brúðarinn-
ar. Það var síra dr. Hitcock, sem átti að gefa þau saman, og
átti athöfnin fram að fara á herstjórnarsvæði Arnolds, og' þess
vegna mátti ganga út frá því sem gefnu, að viðstaddir yrðu þrír
hershöfðingjar, auk fjölda herdeildarforingja.
Gagnger viðgerð fór fram í smáhúsi því, sem hin ungu hjón
áttu að fá til íbúðar. Var Lucius sínuddandi, vegna þess að
smiðirnir voru á eftir áætlun með að framkvæma verk sitt.
Ekki bætti það skapsmuni hans, að það ætlaði að verða erfið-
leikum bundið að fá nauðsynlegustu húsgögn. Ef erfingjar bónda
nokkurs hefðu ekki efnt til uppboðs mundi honum alls ekki
hafa tekist að ná í ýmis húgögn og búsáhöld. Þetta gat dugað
fyrst um sinn, en vitanlega yrðu þau að fá smekklegri og þægi-
legri húsgögn innan tíðar. Það sem mest á reið, var að koma
sér fyrir nú þegar.
Já, innan ekki svo mjög langs tíma mundi Sabra Devoe verða
húsfreyja í stóru og fallegu húsi, hlöðnu úr múrsteinum. Þar
yrðu franskir gluggar, sem vissu út að fögrum garði, en í her-
bergjunum yrði hátt til lofts og vítt til tveggja. Og nú minntist
hann þess allt í einu, að það hafði áður flögrað að honum að
flytja inn ítalskan marmara til þess að skreyta með framtíðar-
heimili sitt. Þá hugmynd mætti hann alls ekki leggja á hiiluna.
Og þá gæti það heldur en ekki orðið til prýðis, að setja upp
nokkrar myndastyttur í garðinum og fyrir dyrum úti. Líklega
yrði heppilegast að fá einhvern Frakka eða ítala til þess að
skipuleggja garðinn.
Joshua Stanton höfuðsmaður kom við hjá honum á leið sinni
til Paramos, en Stanton gegndi skyldustörfum í Toconderoga-
virki.
Hann var sólbrenndur og hraustlegur, og áhugasamur mjög.
Hann var mjög hrifinn af því, að hafa fundið þar nokkrar gaml-
ar, franskar fallbyssur, sem hann hugðist taka í notkun, ef
þörf krefði.
„Eg hefi orðið næstum nóg af fallbyssum handa heilu her-
fylki,“ sagði hann og fleygði frá sér hattinum.
„Jæja,“ bætti hann við hressilega, „hinn mikli dagur nálgast.,
Lucius“.
Joshua var glottandi út undir eyru. „Og hvern hefirðu fengið
til að splæsa ykkur saman?“
„Síra dr. Enos Hitchcocks, Josh. Hann er herprestur við
Patterson stórfylkið.“
„Fyrirtaks náungi,“ sagði Joshua. „Eg á annars að skila kveðj-
um til þín frá öllum heima.“
Joshua skálmaði um og leitaði að drykkjarvatni og kom þá
auga á hinn nýja, gullskreytta einkennisbúning Lucius.
„Jæja, jæja, svo að þú hefir lagt þér til gullfuglafjaðrir.11
„Já, hvernig'lýst þér a glitklæðin?“ sagði Lucius og roðnaði.
„Og hattinn, maður?“ og reyndi að láta sem honum væri
skemmt.
„Þvi er helvítis hatturinn svart og hvítur? Hann ætti að
vera blár og hvítur.
„Mér skilst að það sé til heiðurs Fökkum, sem hvíti
liturinn er þarna. Blái liturinn er nú hinn „opinberi litur“, eins
og þeir kalla það, í bandaríska hernum. Hefur þú nýjan ein-
kennisbúning?“
„Já, splúnkunýjan — annars lá við, að það ætlaði ekki að
lukkast að fá efnið, en loks tókst það í Edinborg. Hvernig
er það annars? Kemur pabbi til þess að vera í brúðkaupinu?
Það var ekki minnst á það í seinustu bréfunum, sem eg fékk?“
Lucius ygldi sig.
„Mér þykir leitt að verða að segja þér það, en eg held að
hann geti ekki komið. Vitanlega kemur frú Stanton.“
Hann þagnaði skyndilega.
„Vesalings mamma. Hún mun sakna Söbru — og ef eg þekki
hana rétt gæti eg ímyndað mér, að hún hefði kosið að veizlan
væri haldin þar sem hún réði húsum.“
„Eg hefi reynt að undirbúa allt sem bezt, — það verður reynt
að skreyta allt sem bezt, og Arnold hershöfðingi og frú hans
og allir aðrir munu hjálpast að við að allt fari sem ánægjuleg-
ast fram.“
Joshua höfuðsmaður, hinn stóri og sterkegi bróðir Söbru,
kastaði sér í stól.
„Þú ert kvennagull mesta, Lucius — skilur kvenfólkið. Eg
er viss um, að þetta mun ganga eins og í sögu — svo að réttast
er fyrir þig að njóta frelsisins, þessa fáu daga, sem þú átt eftir
að vera frjáls maður.“
Lucius horfði hvasslega og rannsakandi augum á Joshua
bróður tilvonandi brúðar sinnar. Skyldu einhverjar Leitis-
Gróur hafa masað eitthvað um hann og Emmu Yynkoop? Nei,
vitanlega var hann aðeins að glettast.
Joshua kinkaði kolli og hélt áfram:
„Auðvitað er eg að stríða þér, eg er viss um að þú hefir lifað
fyrirmyndarlífi.“
„Þótt eg hefði verið við skyldustörf í París mundi eg samt
hafa gætt sæmdar minnar,“ sagði Jamaicaniaðurinn kuldalega.
„Auðvitað, auðvitað,“ sagði Joshua, enn kankvíslega, reis á
fætur og gekk að borðinu, þar sem var ávaxtaúrval frá frú
Wynkoop.
,,Þú ert sannarlega heppinn að hafa þessa ágætis ávexti, Við
höfum ekkert þessu líkt í Ticonderoga.“
Joshua beit hraustlega í eplið og stóð svo með gapandi fullan
gúlinn, því að skyndilega kvað við fallbyssuskot í fjarska.
Hann gleypti eplisbitann og horfði skyndilega á Lucius.
„Hvernig í þremlinum getur staðið á þessari skothríð niður
með ánni?“
„Eg hefi ekki hugmynd um það, nema það sé æfing?“
Þeir héldu áfram viðræðu sinni, en eftir nokkrar mínútur
kváðu enn við skotdynkir, og enn nokkru síðar hófst skothríðin
af nýju.
„Hvað geturðu verið hérna lengi núna?“
Lucius vonaði, að hann þyrfti ekki að fara strax. Einhvern
veginn hafði Joshua þau áhrif á hann, að það glæddi af nýju
ástina, sem hann, þrátt fyrir allt, bar í brjósti til Söbru. Og
einhvern veginn fannst Luciusi, að hann væri sterkari á svell-
inu með Stanton höfuðsmann sér við hlið.
Sun-cafki! — TARZAN “
Á kvöidvökunni.
Jóhann fór til forstjórans
húsbónda síns og bað um
launahækkun. „Það hefir nefni-
lega fjölgað hjá okkur“, sagði
hánn.
„Eg óska ykkur allra heilla,“
svaraði húsbóndinn. „Og hvað
hafið þið eignast? Pilt eða
stúlku?“
„Það má segja að það sé
hvorugt eða hvorttveggja,“
sagði Jóhann. „Hún tengda-
móðir mín er sezt að hjá okk-
ur ...
•
Guareschi, höfundur bókar-
innar Heimur í hnotskurn, varð
veikur um tíma. Sex læknar
komu til hans en gátu ekki
fundið hvað að honum gengi.
Sá sjöundi kom og sagði strax
eftir stutta rannsókn: „Þetta er
greinileg botnlangabólga.“
„Nei, það getur ekki verið,“
sagði sjúklingurinn. „Haldið
þér ekki að yður skjátlist?“
„Þér eruð furðu djarfur,"
sagði læknirinn. „Ætlið mér að
skjátlast. Eg þori að segja að
þér hafið enga hugmynd um
það hvar botnlanginn í yður
er!“
„Ójú, eg veit það,“ sagði
sjúklingurinn. „Hann liggur í
spiritus, ofan í flösku.“
• t
Barnalæknir einn frægur var
að prófa tvær ungar systur,
sem voru að læra bamahjúkr-
un. „Jæja,“ sagði hann. „Getið
þið sagt mér hvaða klæðnaður
er hentugastur við barna-
hjúkrun?“
Systurnar svöruðu sam-
stundis einum rómi: „Stuttar
skyrtur opnar að aftan...“
•
„Hvernig líkar þér að vera
eiginmaður?“ spurði Hardy vin
sinn Adrian.
„Og alveg ágætlega. Eg yng-
ist með degi hverjum. Nú er eg
farinn að stelast til að reykja,
eins og þegar eg var strákur.“
•
Bíleiganda í Waking á Eng-
landi var skipað að koma fyrir
rétt, hann hafði ekið bifreið
án ökuréttinda. Hann sendi
bréf í staðinn fyrir sjálfan sig
og í því stóð: „Ég harma það
mjög að geta ekki komið tií
viðtals. Ég á hundrað svín og
tvö hundruð hænsni og verð að
sinna þeim. Geri ég það ekkS
verð ég kærður fyrir grimmúð-
uga meðferð á skepnum“...
„Þetta (iyar iftikil ,pgeefa“, . mælti En arabískir þrælasalar fóru með , „Þeir eltu okkur, eins og v.ið Meira að segja hér inni í frum-^
svertingjáhöfðjnginn. . „Upphaflega slíku ofríki gegn okkur, að við urð- værum veiðibráð, én nokkrum tókst skóginum verðum við oft að verjast
komum við úr norðri. um að flýja“. þó að flýj'a. árásum þeirra“.