Vísir - 01.06.1954, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 1. júní 1954.
VISIB
3
Y '//.VAV/AV.VíV.'/.V.VAV/.V.V.V.V.V.V.'.'.'íV/.V/AVAV#*
Wiút fc'éiii'a *•■■■ y '■■■■"« ■»«■'■■■■ a ■■»■** *■«■■ É«
CttéftHH fieit ÁÍHa
ævina.
Lllll
m>:
m:-:
x«
VB
í: ■-..;
V ■...
í. H •■•■M ■«*■ [!!!!■■■■ !!!!! ■■■■ !!!!! ■■«■■ !!!!! ■■■■ |® ■■■■ i| ■■■■ í® ■■■■--•
Eítir JP. vati WEgjch 3Æa$on~
72
mý.
s:j*
ekki hita og fjör Emmu. Og Emma er gáfuð — og auðug.“
Þannig voru hugsanir hans, nokkuð á reiki, en allt stefnai
nú í sömu áttina, að eins eitt dró nokkuð úr, að Joshua mundi
grípa til hefnda. Honum fannst, að hann hefði ekki gert Söbiu
neitt iult, og Emmu ætti hann þó nóttina góðu að þakka.
Margir mundi telja sér skylt að eiga konu eftir slíka nótt.
Emma var farin að draga að sér hönd sína, eins og til þess
að gefa honum til kynna, að henni mislíkaði þögn hans og hik.
í hálfdimmunni gat hann séð, er hann horfði í augu hennar, að
hann hafði sært hana. Og þá hugsun fékk hann ekki afborið.
„Ó, Emma, Emma, elskan mín,“ sagði hann og greip hana
aftur örmum, „eg þrái þig og eg vil, að þú verðir konan mín —
og það eins fljótt og unnt er.“
„Ó, já, já, já,“ sagði hún allshugar fegin. Svo strauk hun
hár sitt og hagræddi því?
„Síra Carver er enn í Robinsonhúsinu------“
„En — en það verður að lýsa með okkur — það verður að
líða að minnsta kosti hálfur mánuður.“
„Það skiptir engu um þessar heimskulegu gömlu venjur.1'
sagði Emma og hló. „Geturðu ekki látið þér detta í hug, að
með nokkrum gullpeningum er hægt að koma ýmsu til leiðar?“
Og skömmu fýfir miðnætti þetta sama kvöld gaf síra Carver
þau saman. „Mínir ástkæru, við erum hér saman komin--------“
byrjaði hann. Þerna Peggy Arnolds sagði eftir á, að það hefði
verið indæit og ógleymanlegt. Hitt vitnið, luralegur og hrana-
legur undirforingi, rak upp rosahlátur og handlék fimm silfur-
peninga, sem dottið höfðu í lófa hans.
„Jæja, læknir, eg óska yður til hamingju með konuna. Og
svo sannarlega skal eg fara á rennandi fyllirí á laugardags-
kvöld og ná mér stelpu í bólið.“
Svo hvarf hann út í dimmuna, en þau hjónin, Lucius og
Eamma, horfðu með undrunarsvip hvort á annað.
Hugleiðingar við arineld.
Þremur eða fjórum árum fyrr mundi Joshua Stanton höfuðs-
maður ekki hafa verið að hafa fyrir því, að slá Lucius Devoe
utan undir með hanzka sínum, né heldur munai hann hafa sent
Calvert höfuðsmann til hans með hólmgönguáskorun. Hann
mundi bara hafa gripið fyrsta tækifæri sem bauðst, til þess að
ganga milli bols og höfuðs á honum. En einvígi voru orðin svo
almenn í hernum, að Stanton blátt áfram flaug ekki annað i
hug en skora hann á hólm.
Lucius sat hugsi við arineld og var ekki í vafa um, af þvi
að hann þekkti Joshua, að hann hafði gert mesta — og sein-
asta glappaskot ævinnar, með því að svíkja Söbru í tryggðum.
Lucius ól litlar vonir um að sleppa lífs úr einvíginu. Hann var
enginn sklimingamaður og honum var lítil huggun i því, að
Stanton mundi ekki vera góð skammbyssu skytta frekara en
aðrir stórskotaliðsmenn. Hann vissi, að Joshua Stanton mundi
ganga af honum dauðum. Hann var svo sannfærður um það,
að ekkert gat því raskað.
Aldrei mundi hann gleyma þeirri stund, er Joshua sló han.i
með flötum lófanum. Og hvílík viðbrigði — hann hafði notið
vinsælda og hlýleika hvers manns. Nú fyrirlitu hann allir, —
hvarvetna mætti hann kulda og lítilsvirðingu. Hve heimskur
hann hafði verið. Og bitur voru orð David Pagés höfuðs-
manns, er hann bað hann að vera einvígisvott sinn.
„Að eg verði einvígisvottur þinn, nei, aldrei að eilífu! Eg
■ vildi heldur vera einvígisvottur sjálfs Belzebubs, en manns
sem er jafn gersneyddur að heiðarleika sem þú.“
Loks hafði Lucius orðið að sætta sig við Gustave nokkurn
Delacroix, sem var liðsforingi í miður góðu áliti í höfuðstoð
Lafayette. Þessi franski liðsforingi játaði hiklaust, að hann
gerði það eingöngu vegna þess, að hann hefði gaman af ein-
vígum.
Lucius teygði sterkan mjöð. En hann gat ekki hrundið frá
sér sjálfsásökununum. Hvílíkur reginasni hann hafði verið.
Jafnvel Emma hafði stórfurðað sig á því, að hann skyldi ekki
hafa séð fyrir, að hann yrði að heyja einvígi, eftir að hafa
svívirt á þennan hátt systur virts liðsforingja. Henni gleymdist
hver áhrif hún sjálf hafði haft á hann.
„Við hverju bjóstu, heimskinginn þinn. Þú hefir komið okk-
ur í laglega klípu,“ sagði hún fljótlega. „Hvers vegna sagirðu
mér ekki, að stelpan væri á leið frá Boston, til þess að giftast
þér?“
„En eg hélt þú hefðir vitað það,“ sagði hann og bar sig lítt
karlmannlega. „Þetta vissu allir í herbúðunum.“
„Geturðu ekki skilið það, að það gerir allan mun að slíta
trúlofun, þegar annar aðilinn er í fjarlægð, en að láta allt reka
á reiðanum og ganga að eiga aðra konu fyrir framan nefið á
heitkonu sinni, að kalla má! — Hver getur skilið, að þú skyldir
ekki hugsa um þá hneisu, sem þú bakaðir mér með þessu.“
Hún hafði nú tekið þessu svona. Og hvernig sem hann hug-
leiddi málið var sem engin leið væri úr vandanum. Álit hans
var farið og hvaða framavonir gat hann gert sér nú? Jafnvel
þótt eitthvert kraftaverk gerðist og hann héldi lífinu — af
því að hann hefði gert Joshua óvígan eða drepið hann? Kannske
mundi gull Emmu greiða honum brautina. Menn voru gleymn-
ir, þegar frá leið, einkanlega ef glóandi gull var annarsvegar.
Næst varð honum fyrir að hugsa um betra embætti, sem
ItRlDGEÞATTUII
4 ▲
* VÍSIS . 4
JLeensn « Ilr'tfltfc-þra u t:
* 9, 4, 2
V Á, 7
♦ K, 6, 3
^ Á, G, 7, 6, 3
A K, 6, 3
V D G, 10, 9, 8
♦ G, 9, 7, 5
* 4
A Á, D, 5
¥ K, 6, 3
♦ Á, 8, 4, 2
* K, 9, 2
Á G, 10, 8, 7
¥ 5, 4, 2
♦ D, 10
* D, 10, 8, 6
Suður spilar 3 grönd og út-
spil frá vestur er hjartadrottn-
ing. Spurt er hvernig heppi-
legast sé fyrir suður að spila
spilið til vinnings.
Suður hefir tvo hæstu í rauðu
litunum báðum og spaðaás.
Eðlilegast væri því að byrja á
laufi og spila það fjórum sinn-
um, sem alltaf er hægt, ef
skiptingin er ekki verri en t. d.
4—1. Suður tekur hjartaærottn
inguna með kónginum heima
og spilar laufatvisti undir ás
hjá blindum, en síðan laufa-
þrist irndir kónginn heima.
Láti nú Austur lágt nægir níu,
en komið tía hjá Austur er
hún drepin með kónginum. —
Hafi vestur haft fjögur lauf er
þristur tekinn með kónginum
og níu spilað út. Fái suður
laufaníuna kemst hann inn á
tígulkónginum til þess að spila
laufi á ný, en þá er líka hjarta-
ás innkoma til þess að nota sér
síðasta laufið. Það var því rétt
að taka strax með hjartakóngi
heima í upphafi spilsins.
í kvöldvökunní.
Tvær bifreiðir mættust með
nokkrum hraða og varð árekst-
ur. Báðir bifreiðastjórar stigit
út og höfðu ekki meiðst. Annar
þeirra tók upp koniaksflösku
og bauð hinum að súpa á, kvað
það vera til hressingar er menn
yrðu fyrir skelk eða hnjaski.
„Þetta er sannarlega hugul-
semi!“ svaraði sá er sopið hafði
á. „En ætlið þér ekki að fá yður
hressingu sjálfur?“
„Nei, eg held eg hinkri við
þangað til lögreglan er búin að
líta hér eftir.“
Gesturinn við skutulsvein-
inn: „Kaffið hérna hefir tvo
framúrskarandi eiginleika.“
„Já, er það ekki, herra?“
„Annar er góður en hinn er
slæmur. Sá góði er það að það
er enginn kaffibætir í því. Erst
sá lakari er það, að það er ekk-
ert kaffi í því heldur.“
•
Útiskemmtun hafði verið í
þorpinu og í fréttablaði stað-
arins kom þessi klausa: „Helga
kona Jóns Jónssonar setti met.
Hún kastaði kökukeflinu 75
fet. Jón Jónsson vann 100 metra
i sprettinn.
•
Árni blái kemur að miða-
sölu á járnbrautarstöð. „Eg ætla
að kaupa farmiða fram og aft-
ur.“
„En hvert?“ spyr miðasali.
„Nú, hingað vitanlega,“ sagði
Ámi blái.
■4! r ■ m m ' ' ■> r ‘ !
Hansen og frú höfðu verið
önnum kafin við að ganga i
búðir og komu nú heim í tnugls
ljósi. „Nei, sjáðu tunglið,“ sagði
frúin. „Er það ekki fallegt?“
„Jú,“ svaraði hann alveg ut-
an við sig. „Hvað kostar það?“
•
Barnadauði hefir minnkað í
flestum löndum frá árinu 1938
segja skýrslur, sem byggðar'
eru á rannsóknum í 44 löndum.
Hagfræðitölur sýna að fyrir
styrjöldina dóu frá 3 upp í 24
prósent af lifandifæddum böm-
um á fyrsta ári. 1952 hafði talan
lækkað frá 2 til 16 prósent og
fer en lænkkandi.
•
Bílstjóri: „Eg ók yfir köttinn
ykkar rétt í þessu. Og eg ætla
að bæta fyrir hann.“
Konan: „Já, blessaðir komið
þér þá. Það er mús í búrinu.“
TARZAINI -
/$<5/
Fíllinn réðst að Tarzan og hugðist
reka hann á hol með vígtönnunum.
hann gat ekki grunað hve
Tarzan var að víkja til hliðai.
Svo sætti Tarzan lagi, og rak spjót
sitt beint í hjartastað á fílnum.
Fíllinn féll dauður niður, en Tarz-
an sté upp á hann og rak upp sigur*
öskur sitt.
t