Vísir - 03.06.1954, Page 4

VlSIB
Fimmtudaginn 3. juní 19o4
DAGBLAÐ
Ritstjóri: Hersteinn Pálsson.
Auglýsingastjóri: Kristján Jónsson.
Skrifstofur: Ingólfsstræti 3.
Útgefandi: BLAÐAÚTGÁFAN VÍSIR H.F.
'Afgreiðsla: Ingólfsstræti 3. Sími 1660 (fimm línur).
Lausasala 1 króna.
Félagsprentsmiðjan h.f.
Tónlistaríélagið :
Ameríski blásarakvintettinn.
Almenningur veit betur.
T^að er broslegt að sjá, hvað kommúnistum er það mikið
áhugamál um þessar mundir að sannfæra sjálfa sig og allan
elmenning um það, að „alþýða“ manna leggi af mörkum fé það,
sem Þjóðviljinn segir daglega berast í svonefndan Sigfúsar-
sjóð. Sést af þessum ákafa kommúnista, að samvizkan er ekki
sem bezt hjá þessum „þjóðlegu“ mönnum, en væri allt í lagi
með uppruna fjárins, mundu rauðliðar vafalaust láta sér í léttu
rúmi liggja, hvað um fjársöfnun þessa væri sagt meðal and-
stæðinga þeirra, og jafnvel í þeim hópi, er þeir telja sér tryggan.1
Kommúnistum virðist gleymast, að það hefur lengi veiið
eðalhlutverk blaða þeirra að sanna almenningi, að íslenzk
alþýða eigi ekki nokkurn eyri aflögu, því að svo sé hún þraut-
pínd af spilltri yfirstéttinni! Hvað eftir annað hefur Þjóð-
viljinn lýst því, hversu mörgum þúsundum sé árlega stolið
af hverjum óbreyttum verkamanni, og þar sem það er á
allra vitorði, að laun þeirra eru ekki há, hlýtur að mega trúa
þeirri fullyrðingu Þjóðviljans, að verkamenn sé blásnauðir, ef
kauprán og stuldir af öðru tagi bætast ofan á alla aðra óáran,
sem þeir verða að þola.
En svo undarlega hefur brugðið við, að þrátt fyrir þessar
lýsingar kommúnista á því, hve illa hag verkamanna og allrar
alþýðu sé nú komið, virðist enginn skortur vera á fé til fram-
3aga, þegar þörf er fyrir samskot til handa samtökum kommún-
ista. Er því annað tveggja, að hagur alþýðu manna í landinu
er engan veginn eins bágborinn og kommúnistablöðin hafa
haldið fram, eða fé það, sem nú streymir í þenna ofangieinaa
sjóð, getur alls ekki komið frá þeim, sem kommúnistar halda
fram, að sé gefendurnir. Þjóðviljinn hefur ekki látið í ljós, að
nein breyting hafi orðið á efnahag almennings — nema þá tii
hins verra — og leiðir þá af þessu, að féð getur ekki komið
úr pyngju alþýðunnar. Hvaðan er það þá?
' En hér kemur fleira til greina, og það er líka veigamikið
atriði, sem mælir gegn fjársöfnunarfullyrðingum kommúnisla.
Fylgi kommúnista hefur hrakað til mikilla muna síðustu árin,
eða um næstum fjórðung frá kosningunum á árinu 1948 ril
síðustu kosninga, er fram fóru í janúarmánuði síðastliðnum.
Það eru færri vasar en áður, sem kommúnistar geta seilzt ofan
í, þegar þeir þurfa á fjármunum til flokks síns að halda, og
gerir það allt gaspur þeirra enn tortryggilegra en ella, og var
þó ekki sennilegt áður.
Þegar þessi tvö atriði eru athuguð af skynsemi og æsinga-
laust — allsleysi alþýðunnar, sem kommúnistar klifa hvað
mest á, og minnkandi fylgi kommúnistaflokksins að undan-
förnu — þá er ekki nema eðlilegt, þótt menn spyrji sjálfa sig,
hvaðan kommúnistum komi fé það, sem þeir segja nú að streymi
í Sigfúsarsjóð. Það liggur í augum uppi, að minnkandi fjöldi
með minnkandi tekjur getur ekki efnt til „glæsilegustu söfn-
unar“, sem um getur, hvað sem Þjóðviljinn og kommúnistar
í heild segja um það. Sennilega hefur þunnt móðureyra úti í
löndum heyrt kveinstafi kommúnistanna hér, og hlaupið undir
bagga í þessu efni, enda er það ekki ný bola, hvorki að því
er snertir „íslenzka“ kommúnista né aðra.
Alþýiusambandi stefnt saman.
Gamkvæmt frásögn útvarpsins í Moskvu hefur alþýðusam-
^ bandi Sovétríkjanna verið stefnt til allsherjarfundar á
mánudaginn. Má þetta til tíðinda teljast, því að síðast kom
þetta samband alþýðunnar austur þar saman árið 1949, eða
fyrir fimm árum, en þá hafði'þáð ekki verið kvatt til fundar í
17 ár samfleytt eða frá árinu 1932.
Vafalaust mundi forvígismönnum verkalýðssamtakanna hér
á landi þykja það nokkur skerðing á frelsi sínu og réttindum,
ef svo langt yrði að líða á milli þinga Alþýðusambands ís-
lands að boði stjórnarvaldanna, því að það eru fyrst og fremsí
þau, sem segja fyrir verkum í þessum efnum austan ján-
tjalds. Hagur verkamanna verður að víkja fyrir þeim áróðurs-
kröfum, sem þarf að uppfylla hverju sinni.
Alþýðusambandsþingið í Moskvu mun heldur ekki gera
neinar kröfur um hærri vinnulaun. Um slíkt má það ekKi
fjalla, og mundi íslenzkum verkamönnum vafalaust þykja orðið
þröngt fyrir dyrum, ef slík stefna réði einnig hér. Þó eru þeir
menn til hér á landi, sem óska einskis frekar, én að þessum
málum verði hagað að rússneskri fyrirmynd hér á landi, og
þeir menn telja sig sjálfkjörna foringja íslenzkra verkalýös.
Blásarakvintett Fíladelfíu
(Philadelphia Wood Wind
Quintet) hélt tónleika á vegum
Tónlistarfélagsins í Austur-
bæjarbíó á mánudag og þriðju-
dag við mikla aðsókn og hrifn-
ingu. í kvintett þessum eru
William M. Kincaid, flautu-
leikari, John Sherwood de
Lancie, hápípuleikari, Anthony
M. Gigliotto, klarínettuleikari,
Sol Schönbach, lágpípuleikari,
og Frederick M. Jones, horn-
leikari. Eru þeir allir forleik-
arar, hver á sitt hljóðfæri, í
hinni ágætu Fíladelfíuhljóm-
sveit og allir snillingar í sinni
grein.
Á fyrri hluta efnisskrárinnar
var höfundunum raðað eftir
aldri. Fyrst var fríó-sónata (út-
sett fyrir kvintett af Harl
McDonald) eftir Jean-Baptiste
Loeillet (1653—1728), unaðs-
legt verk og sjaldheyrt. Þá kom
divertimento í b-dúr eftir
Haydn og loks sextett op. 71
eftir Beethoven (útsett fyrir
kvintett). Voru öll þessi verk
leikin af fágaðri snilld og hin-
um nákvæmasta samleik.
Að hlénu loknu léku þeir fé-
lagar nokkur tónverkfrá20.öld:
Svítu eftir Nicolai Berezowski,
Bandaríkjamann, fæddan í
Rússlandi um aldamótin, past-
oral-kvintett eftir Vincent
Persichetti, Bandaríkjamann, f.
1915, eins af athafnasömustu og
skemmtilegustu tónskáldum
hins nýja tíma í Ameriku, og
þrjú smálög eftir Frakkann
Jacques Iber (f. 1890). Auk
þess lék Kincaid „Syrinx“ eftir
Debussy á flautu án undirleiks
með þeirri leikni og þokka, að
fögnuðinum ætlaði ekki að
linna. Með meðferð sinni á sam-
tímatónlistinni sannaði kvin-
tettinn það enn betur, sem auð-
heyrt var á sígildu lögunum, að
leikni hvers einstaks og sam-
leikur allra er með þeim ágæt-
um, að fá dæmi munu finnast.
Eiga þeir félagar miklár
1 þakkir skilið fyrir komuna,
ekki sízt fyrir að hafa gefið
hlustendum tækifæri til að
kynnast sjaldleiknum nútíma-
verkum. Mun heimsókn þeirra
að því leyti verða þörf áminn-
ing til íslenzkra tónlistarmanna
að gefa meiri gaum að tónlist
vorrar eigin aldar, sinfónskri
eigi síður en kammertónlist.
Annar eins samleikur hefur
sjaldan heyrzt hér í bæ, nema
ef vera skyldi Busch-kvartett-
inn.
B. G.
Bergmáli hefur borizt eftirfar-
andi bréf:
„Það er farið að ryðja sér æ
meira til rúms á Norðurlöndum
og í Ameríku að kennarar leið-
beini nemendum um stöðuyal.
Þar sem þetta er afar merkileg
nýjung frá menningarlegu óg
úppeldislegu sjónarmiði, er vou-
andi, að kennarar þessa lands
taki einnig upp slíka leiðbein-
ingastarfsemi.
Tvær lerBir Ferða-
féiagsins um helgina.
Ferðafélag Islands efnir til
tveggja langferða um hvíta-
sunnuhelgina, er hvor um sig
stendur yfir í hálfan þriðja
dag.
Önnur þessara ferða er út á
Snæfellsnes, en þangað hefir
Ferðafélagið farið á ári hverju
um langt skeið og hafa þær
ferðir orðið mjög vinsælar. —
Lagt verður af stað kl. 2 e. h.
á laugardaginn og þá ekið vest-
ur að Arnarstapa. Þar verður
gist, en gengið daginn eftir á
jökulinn, en þar er venjulega
afbragðs skíðafæri um þetta
leyti vors.Á annan í hvítasunnu
verða ýmsir fagrir og merkir
staðir á nesinu skoðaðir, en
komið heim um kvöldið.
Hin ferðin er í Landmanna-
laugar og hefst á sama tíma.
Ekið verður sem leið liggur um
Landsveit og upp í Landmanna-
laugar og gist í sæluhýsi
Ferðafélagsins þar. Á hvíta-
sunnudag vérður gengið á nær-
liggjandi fjöll. Fólk er beðið
að hafa með sér sundföt, því að
í Landmannalaugum er hin
ákjósanlegasta sundlaug af
náttúrunnar hendi.
Búast má við mikilli þátt-
töku í báðum ferðunum og
vissara að tryggja sér far í
tæka tíð.
MARGT A SAMA STAÐ
IAUGAVEG M)
StMl 33R
\Margt er shtítjð■
Rauðbrystingar spá um
framtíð manna.
Ovenjulegui* gróðavegur í Japan.
Gáfuðustu rauðbrystingar,
sem sögur fara af, í bili að
minnsta kosti, eiga Sieima í
Kamakura, nokkra kílómetra
fyrir utan Tokíó.
Sagt er, að þeir geti sagt
fyrir óorðna hluti, án þess að
blikna eða blána, ög yfirleitt,
eru þeir sagðir hafa í fullu tré
við mannfólkið, en þó eru þeir
frábrugðnir því að, því leyti,
að þeir taka ekkert gjald fyrir
upplýsingar sínar. Hins vegar
geta fuglar þessir ekki talað,
eins og að líkum lætur, en er
margt annað vel gefið.
Einn þeirra hefir t. d. verið
taminn á þann hátt, að hann
gaggar „George Washington“,
og þá liggur í augum uppi, að
bandarískir ferðamenn ganga á
fyrir fugl, sem leysir úr „vand-
ræðunum" og segir til um fram
tíðina. Gerist það með þeim
hætti, að rauðbrystingurinn í
búrinu tekur við myht í nefið,
hoppar að sérstakri öskju og
léggur hana þar frá sér. Síðan
klingir , sami fuglinn bjöllu,
labbar sig inn í öskjúna, tekur
upp pappírsmiða og færir hann
viðskiptavininum.
Á þetta blað er letrað, — á
japönsku, — framtíð viðkom-
andi manns. Hitt er svo annað
mál, hvort taka beri þetta al-
varlega.
Sá, sem temur fuglana, heitir
Ryozo, og hann fullyrðir, að
það taki eitt ár að kenna hverj-
um fugli þessar listir, og hann
segir ennfremur, að þetta sé
Vita ekki hvað þeir vilia.
Eins og kunnugt er, eru ung-
lingar í skólum sjaldnast búnir
að gera sér grein fyrir í hvaða
átt hæfileikar þeirra og löngun
snúa. Þegar svo skólagöngunni
er lokið, og þeir eiga að fara að
velja sér æfistarf, vita þeir ekk-
ert, hvert þeir eiga að snúa sér.
Oft taka þeir fýrsta starf, sem
býðst sem svo alls ekki er við
þeirra hæfi, vinna þar kannske
um nokkur ár og fá þá starf, sem
þeim líkar betur, en oftar er þó
orðið um seinan að skipta um
starf, þegár þeir loksins sjá hvað
hefði hentað þeim bezt.
Leiðinleg störf.
Ailir vita hve vinna, sem fólk
hefur ekki áhuga á, getur haft
niðurdrepandi áhrif á það og
aðra, sem í kring um það er.
Fólk sem leiðist störf sin getur
aldrei leyst þau jafn vel af hendi
og það sem unun hefur að þeim.
Einnig er sorglegt að vita til
þess, þegar unglingar hefja langt
framhaldsnám, vegna einliverra
áhrifa — oft vegna metnaðar for-
eldranna eða annara, sem gera
sér ekki grein fyrir hæfileikum
þeirra eða vilja ekki sjá þá vegna
þess að þeir einblína á eitthvað
ákveðið starf, sem þeir hafa cctl-
að börnum sínum. En svo finna
unglingarnir eftir nokkurra ára
nám, sem kostað hafa bæði tima
og mikla peninga, að þeir hafa
ekki nokkurn minnsta hæfileika
eða löngun til að halda slíku
námi áfram eða þvi starfi sem
náminu fylgir síðar.
Hlutverk kennaranna.
Þarna kernur til kasta kenn-
aranna. Þeir hafa fylgzt með nera
endunu.m i barna- og unglinga-
skólunum á þroskabraut þeirra,
þeir finna fljótt á hvaða náms-
greinum þeir hafa áhuga á og
geta oft betur dæmt um hæfi-
leika þeirra en foreldrar og skyld
fólk. Þetta á þó ekki við nema
um kennara, sem gera sér far ura
að kynnast nemendum sínum og
skilja þá. Ef þeir taka þátt í leikj
um þeirra og hafa augun opin
fyrir áhugamálum þeirra, þá geta
þeir oft “gefið þeim eða foreldr-
um leiðbeiningar, sem komið
geta að miklum notum i framtið-
inni. — Er.“
Bergmál þakkar bréfið. — kr.
hljóðið. Síðan má ferðalangur- svo erfitt, að 80 af hverjum
inn snúa sér að búrinu, en þar 1100 fuglum fatist prófið.
0£uHm.i¥n*tmaÁctrt,
itNpARaÓTU2SSmi3iJ*3
t