Vísir - 11.10.1954, Blaðsíða 10

10
vísœ
Mánudaginn 11. október 195*
IIIRÐ-
klu»h • II*
6
• JERE WHEÉLWRIGHT •
hefur lagt fram handa þér fötin, sem eg var í í gær, ljósbleiku
flauelsfötin. Eins og eg sagði þér, lét eg gera þau í stærra lagi
við minn vöxt. Þau ættu að duga til að byrja með og herra
Osbome er hér til að taka mál af þér. Settu ekki sápuna í aug-
un á honum, fíflið þitt. Svona farðu nú að þurrka hann.
Hinni stóru ámu var nú velt út og tveir þjónar fóru að þurka
jarlinn. Herra William stóð hnarreistur hjá. en hinn smánaði
Ambrose fékk ekki að gera annað en skara í eldinn og gerði
hann það svo hraustlega, að minnstu munaði að hann kæfði
hann. John var farinn að sakna hinna rólegu, hóglegu daga í
Marteinsturninum. Þar, á hinum góðu dögum fangavistar hans,
hafði Ambrose sótt honum morgunverðinn meðan aðstoðarþjónn-
ínn, Dickon kveikti upp eldinn og fangavörðurinn kom inn
til að rabba við fangann og fullvissa sig um, að hann hefði ekki
flúið um nóttina. í átta ár hafði hann dvalizt þarna og kennsla
herra Thomas Verners hafði gert hann að bókvísum smekk-
manni. í turninum höfðu verið margir vitrir menn og lærðir,
menn, sem af pólitískum ástæðum höfðu verið teknir fastir,
■en voru þó ekki svo harkalega innilokaðir. að þeir fengju ekki
að umgangast hverir aðra. Sir John þráði kyrrð og einveru.
Hann hafði verið vanur því, að hurð. hans væri opnuð hvenær
sem var og varðmaður kæmi inn til að athuga, hvort fanginn
væri á sínum stað. Hann þráði að geta læst að sér sjálfur að
innanverðu.
— Viljið þér gera svo vel, lávarður minn, og vera kyrr, svo
að eg geti fært yður í buxurnar.
Hann stóð kyrr meðan æfðar hendur færðu hann í fötin.
Hann var ekki laus við að vera feiminn af því að vera veitt
svona mikil athygli. Honum geðjaðist ekki að því og efaðist
um, að sér mundi nokkru sinni geðjast að því.
— Kyrtillinn fer vel, lávarður minn, ef eg má orða það svo.
Já. það var satt, en honum fannst hann mjög óþægilegur eftir
hin víðu föt, sem hann hafði klæðst í fangaklefanum. Hið ljós-
hláa flauel hafði honum fundizt fara Roger vel, en hann átti
ærfitt með að þola það á sjálfum sér.
Hann fann, að Roger fór höndum um hann miðjan og fann
sverð hanga við hlið sér. Ósjálfrátt greip hann um hjöltin og
dró sverðið til hálfs úr slíðrum, en skellti því í slíðrin aftur.
í sama bili heyrði hann rödd Rogers.
— Þetta er tákn frelsisins, John. Þú berð aftur sverð við hlið.
Hann sá Roger brosa vingjamlega og Ambrose stóð við hlið
lians og brosti út að eyrum.
— Sjáið til herra Roger. Þetta er hjartaknosarinn okkar.
IBorgarstjórinn mun gefa út tilskipun um það, að allir menn
geymi konur sínar innan luktra dyra. Annars muni hann töfra
Joær allar.
John hugsaði: Það vildi eg, að hann lokaði á sér þverrifunni.
Jlér svitna eg af slæmri líðan og fötin eru svo þröng, að eg er
að kafna. Jæja. Roger, festu nú hring á nefið á mér og teymdu
anig svo hvert sem þú vilt.
Dyr opnuðust fyrír framan þá og hann heyrði sk-valdur.
Hann var sveittur í lófunum og vissi ekki, hvað hann átti að
pegja. h ; J
— Þú hefir enga' heilsu til þess ama ennþá, hvíslaði Roger
— en það kemur fljótlega upp í vana. Bryti jarlsins af Mirews-
bury mun halda þjónaliðinu í skefjum og eg skal vera málpípa
þín, ef þú vilt. Þú þarft ekki að gera annað en hneigja þig,
brosa og þegja. Það verður skilið sem vottur um tiginmannleik,
en engum dettur í hug, að jarl sé feiminn.
— Eg vildi heldur, að þú værir jarl ....
— Nei. ekki vildi eg það. Eg hefi haft nógu miklar áhyggjur
af því að vera erfingi þinn, þó að, okkar á milli sagt, það
hafi aukið lánstraust mitt hjá skraddaranum. Móðir okkar gaf
mér nóg land til að lifa á, og ef mig skyldi reka upp á sker,
lauma eg hendinni allra mildilegast ofan í fjárhirzluna þína
bróðir. Jæja, áfram nú.
Shrewsburyhöll var gömul og hinn stóri forsalur hennar var
úr höggnu grjóti og héngu upplituð tjöld á veggjunum. Daufur
sólskinsglampi lék um gullið fax á ljónsmynd, sem stóð við for-
dyrið andspænis líkani af hermanni með forneskjulegan vopna-
,búnað. Það heyrðist skrjáfa í silkibúningum gestanna, sem stóðu
í þröng í forsalnum. Staf var drepið þrisvar í gólfið og rödd
heyrðist tilkynna: „Hans tign jarlinn af Bristol“. John reyndi
að hneigja sig tiginmannlega, en feimni hans var svo mikil, að
hann aðeins kinkaði kolli. — Verið velkomin, stundi hann upp
úr sér. Því næst var hann leiddur að steinstalli og látinn setjast
á fagurlega útskorinn stól, sem var harður og mjög óþægilegur
sem sæti. Fyrir framan hann voru ótal andlit full eftirvænting-
ar. Honum tókst að brosa daufu brosi og þá brostu öll andlitin
líka. Hann sá herra Venner í fremstu röð og við hlið hans stóð'
E^ickon, sem einu sinni var þjónn hans. Þar var einnig Wat, sem
einu sinni var eldasveinn hans. Hann benti gamla kennaranum
sínum, að koma til sín. Þegar Venner gamli kom til hans, greip
hann um báðar hendur hans.
— Góði og dyggi þjónn! Hvernig get eg launað þér? Vilt þú
verða einn af heimilismönnum mínum?
Herra Thomas deplaði augunum ótt og títt og tárin hrundu
af augum hans.
— Nei, drengur minn, nei! Þetta eru aðeins gamals manns tár.
Eg er aðeins glaður yfir því, að húsbóndi minn skuli vera frjáls
maður. Nú getur gamli varðhundurinn skriðið inn í byrgið sitt.
Stúlkan var í frelsishernum
og hafði veríð send út í fjár-
söfnun. Hún hitti roskinn Skota
Hlutverki hans er lokið. Nú langar mig til að fá lausn, svo að ® sinni °S bað hann að
eg geti sezt í helgan stein og hvílt mig.
Þá verð eg að sjá um, að byrgið þitt verði hitað upp, svo
að þér líði vel. Ekki skal þig heldur skorta þjóna og gott atlæti
í mat og drykk. Mér er sagt, að eg hafi vald til þess að úthlutá
löndum og lausum aurum, og þú skalt fá þinn hluta vel mældan.
Vertu hjá mér í minni umönnun, þangað til brytinn minn er
kominn frá Gloucestershire, svo að við getum athugað, hvaða
afsalsbréf eru nauðsynleg til þess að tryggja þér áhyggjulausa
framtíð. Og Rogers, Dickon og Wat verða að vera heimilismenn
mínir.
Hann horfði á gamla manninn staulast burtu grátandi, og
varð þess var, að Roger var að kynna fyrir honum þrekvaxinn,
luralegan mann, langnefjaðan með framstandandi höku með
tjúguskeggi. Augun voru leiftrandi og dálítið ósvífnisleg.
— Lávarður minn og bróðir, sagði Roger alvarlegur í bragði.
Má eg kynna fyrir þér góðan vin minn og þinn líka, Sir Thomas
Wyatt?
Wyatt! Ja, hver skollinn. Tvær endurminningar vöknuðu
í huga hans, og því miður varð honum sún hugstæðari, sem
síður skyldi. j .
— Skáldið?
Sir Thomas móðgaðist ekki. — Til eru þeir sem kalla mig
það, þó að eg hafi aðeins párað léleg kvæði mér til afþreyingar,
þegar eg hafði ekkert fyrir stafni. Faðir minn var skáld, og
þaðan hefi eg fengið skáldnafnið þótt eg verðskuldi það ekki.
Ó, Thomas, afsakið, hvað eg komst klaufalega að orði. Það
voruð þér, sem ætluðuð að sjá um hestaskiptin fyrir mig á
flóttanum frá Lundúnakastala ....
— Þér þurftuð aldrei á því að halda, lávarður minn. Þér
þurftuð aldrei að flýja. Þess vegna var þjónusta mín ákaflega
lítil.
Á kvöldvíökunni.
Þegar Max Reinhardt tók
við stjóm „Þýzka leikhússins“
í Berlín hafði hann mjög lítið
rekstursfé og varð því að reikna
út allan kostnað nákvæmlega.
Einu sinni var verið að leika
nýtízku samkvæmisleikrit. Ger-
trud Eysoldt lék þá hjá Rein-
harílt og heimtaði að fá ekta
kampavín á leiksviðið — sagð-
ist hún ekki geta leikið rétti-
lega án þess. Reinhardt hafði
þegar látið kaupa gerfikampa-
vín, varð ergilegur og sagði:
„Þetta er hlægilegt! Þegar
kampavín stendur í hlutverki
þínu heimtar þú ekta kampa-
vín, En þegar þú átt að taka
inn eitur. ertu harðánægð með
að eitrið sé gosdrykkur.“
•'
Vísindaleg sönnun. Kennari
var að kenna börnum lífeðlis-
fræði, Hann spurði þau hvort
þau vissu að brennsla færi
fram í líkama manna alla tíð.
Ein lítil stúlka lét í ljós sína
skoðun:
„Já, kennari.11 sagði hún. „Eg
veit það. Eg hefi séð reykinn
koma út. þegar kalt er.“
leggja í guðskistuna. en hann
var tregur. „Viljið þér ekki
gefa guði fáeina aura?“ sagði
hún.
„Hvað gömul eruð þér stúlka
mín,“ spurði karlinn.
„Eg er 19 ára,“ sagði yngis-
mærin.
„Já, einmitt það! Og eg er
75 ára. Eg verð því líklega fyni
til að hitta guð. Það er þá bezt
að eg fái honum peninginn
sjálfur.“
Florell heitir hattasali í Hol-
lywood og er snillingur í sinni
iðn. í verzlun hans kom einu
sinni Marlene Dietrich og vildi
fá lítinn hatt. Hún vildi fá hatt,
sem væri einstakui í sinni röð.
Meistarinn tók 2 metra af flau-
elsbandi. brá því um hönd sér
og fléttaði saman á ýmsa vegu
og setti það svo á höfuð leik-
konunnar. Marlene var hrifin
af hattinum. en ekki af verðinu.
„95 dali,“ sagði hún. „Bandið
kostar í hæsta lagi 2 dali. Flor-
ell rakti bandið í sundur og
rétti leikkonunni: „Gerið svo
vel,“ sagði hann. „Bandið kost-
ar 50 cent.“
£ & BuwcuqkA:
- TARZAN
1664
J Flóttamaðurinn barðist hraustlega,
gð lokum sigraði Tarzan.
Var varla við öðru að búast, og
hafði Tarzan hann undir og átti við
hann alls kostar.
„Jæja,“ mælti Tarzan. „Leystu frá
skjóðunni. Hver er Lazar?“
„Viðbjóðslegt, feitt svín,“ sagði
maðurinn ofsareiður. „Jæja, eg
byrja þá á sögunni . « . . “ j