Vísir - 25.10.1954, Síða 10

10
Það var breið gata, sem lá í kringum Cheapside Cross, Con-
dust og Pillary. Hjá Cross stóðu tómar vínámur. sem höfðu
verið fullar daginn áður, og hjá Pillary stóð mannvera, í fylgd
lögregluþjóns, sem sýnilega hafði líka verið full daginn áður
til dýrðar drottningunni. Báðum megin vegarins stóðu búðir,
gullsmiðaverzlanir, skartgripaverzlariir og knæþur á stöku
stað.
Allur virðuleikasvipurinn hvarf af Önnu fyrir hinni kven-
legu gleði, sem það vakti henni að handfjalla silki og satin,
sem verzlunarþjónarnir lögðu fyrir hana í búðunum, og skart-
gripina í skartgripaverzununum. Kaupmennirnir héldu fyrst,
að lávarðurinn væri sá, sem borgaði og höfðu verðið hátt, en
þegar þeim var ljóst, að Sir Hilary borgaði, voru þeir vægari
í kröfum og báru fram ódýrari vörur, og valdi Anna úr þeim
af mikilli smekkvísi. John ætlaði að gefa henni kápu úr rauðu
Cathayansilki, en Francis hnippti í hann og tók hann afsíðis.
Hann og Roger komu honum í skilning um, að hann mætti
ekki velsæmis vegna, gefa þeim feðginum nema tiltölulega
ódýrar gjafir, en jarlinn hafði ekki umgengizt fólk á uppvaxt-
arárunum og var því ekki kunnugur venjunum. Það fór því
svo ,að John keypti lítinn safír sem húfskraut handa Sir Hil-
ary og lítið stjörnulagað perludjásn handa Önnu. Jarlinn
hneigði sig fyrir henni um leið og hann gaf henni það.
— Gjöf til yðar, ungfrú Það er vonarstjarnan Látum hana
Verða tákn gifturíkra endaloka
. Hún svaraði honum ekki, en gráu augun hennar báru þess
vott ,að brynja hennar var að láta undan.
Kaupmaðurinn hneigði sig og beygði og fylgdi þeim til
dyra ,en úti á götunni heyrðist hark og maður heyrðist segja:
— Þér berið merki jarlsins af Bristol og heilsið samt ekki
markgreifa.
— Já, og er hreykinn af að bera það, sagði Ambrose, sem
hafði beðið úti fyrir ásamt þjónum jarlsins.
— Þá verð eg að kenna yður mannasiði. sagði Courtenay,
því að þetta var hann, og um leið sló hann Ambrose í andlitið
með svipunni sinni. I sama bili gekk John fram á götuna og
dró sverð sitt úr slíðrum.
Courtenay var drukkinn og sat á hestbaki. Ambrose bar höf-
uðið hátt, en rauð rák eftir svipuna var yfir þvert andlitið.
— Farið af baki, frændi sæll, sagði John með kuldalegri
hæðni. — Eg skal lita kyrtilinn yðar rauðan í yðar eigin blóði.
!Nei, hörfið ekki undan, stigið af baki, Coustenay lávarður.
Courtenay setti upp hæðnissvip, en gætti þess að fara ekki
af baki og halda sig svo fjarri, að John næði ekki til hans með
sverði sínu. Anthony og Francis stóðu við hlið Johns og höfðu
báðir gripið um sverðshjöltún. Þá heyrðist rödd Rogers
— Jarlinn af Bristol er skapheitur, Courtenay lávarður. Eg
bið yður að fyrirgefs honum.
Anthony greip andann á lofti, en Sir Hiiary hreytti út úr
sér blótsyrði. Courtenay rak sporana í síður hestsins, þeysti
áfram og stefndi á John, svo að hann varð að víkja til hliðar,
svo að hann yrði ekki troðinn undir hófum hestins.. Það varð
vlsiR
Mánudaginn 25. bktóber 1954.
steinhljóð um stund, en þá tók John til máls og röddin skalf:
— Þetta var ekki fallega gert, Roger. Eg hefði sigrað hann.
— Við hefðum nú ef til vill komið til skjalanna líka, sagði
Francis.
Roger sagði ekkert og John var sjálfhentur, þegar hann stakk
sverðinu í slíðrin.
— Ef enginn hefur neitt við það að athuga, skulum við fara
aftur til Rose og fá okkur hádegisverð. Gaktu næst mér, Am-
brose! , | i'
Ungfrú Anna smeygði hendinni undir arm hans og þau gengu
á undan heim til Rose.
VI. kafli.
Hádegisverður jarlsins var nú borinn fram. Hljómsveitin lék
lög milli rétta. Roger gaf enga skýringu á framkomu sinni og
samtalið var því mjög þvingað. Anthony, Francis og Sir Hilary
horfðu á diskana sína, þungbrýnir mjög og ungfrú Anna var
eins og marmarastytta. Og ekki varð skapið léttara, þegar
vínið var borið fram.
Roger baðst leyfis að mega fara til herbergis síns. John einn
tók undir við hann, en hin önzuðu honum ekki. Þegar hann var
farinn sagði jarlinn:
— Honum er of annt um mig. Hann óttaðist, að eg yrði drep-
inn, sagði hann með beizku brosi og Anna skálaði við hann í
klaret.
— Það er sennilega ástæðan, lávarður minn, sagði Sir Hilary
og Francis og Anthony tautuðu samþykki sitt.
— Þið verðið að hafa mig afsakaðan, sagði lávarðurinn. •—
Eg verð að fara í smáferðalag og heilsa upp á Otterbridge lávarð.
Gestir hans hneigðu höfuð til samþykkis, og hann skálaði við
ungfrú Önnu. Síðan gekk hann upp stigann og barði á dyr
Rogers.
— Hver er þar?
— John,
Dyrnar opnuðust og varir hans titruðu.
— Hefurðu gleymt því? spurði John — að við eigum að heim-
sækja Otterbridge lávarð?
Það varð uggvænleg þögn. Svo reyndi John að hlæja og
sagði, að hann yrði sennilega fremur óheppilegur fylgdarmaður!.
því að Otterbridge lávarði þætti ekki sérlega vænt um sig.
— Hann verður annaðhvort að taka á móti okkur báðum
eða hvorugum. Komdu.
Þeír gengu niður að hliðinu og Francis gekk þögull á eftir
þeim. Ambrose gekk á undan fylgdarliðinu. Það var löng
ganga til Woolsack bak við St. Pauls kirkjuna, en alla leiðina
þangað var þögnin órofin.
Þjónar Otterbridge lávarðar opnuðu dyrnar, þegar þeir komu,
en þeir voru færri en þjónar Johns. Þegar brytinn heyrði nafn
þess, sem kominn var, hneigði hann sig og skipaði svo fyrir,
að inn skyldi bera sherry og bikara. Þegar þeim veitingum
var hafnað, hneigði hann sig og hvarf úr augsýn.
Innan stundaV kom brytinn aftur og með honum hávaximi
maður í dökkum einkennisbúningi. Hann var mjög tiginmann-
legur í framgöngu, en andlitið var sviplaust og eins og höggvið
í stein. Hann hneigði sig, án þess að heilsa og benti þeim á
inngang bak við stigann. Þetta var Michael, einkaþónn Otter-
bridge lávarðar.
Ósjálfrátt gekk Francis fram, en John bað hann að vera
rólegur.
— Nei, Francís, hægan. Þetta er vinur.
Francis gat hvíslað án þess að Roger heyrði — Vinur?
— Það virðast allsstaðar rísa horn á þessum manni. Ef þér
kallið, skal eg óðar koma yður til hjálpar. Og verið ekki of
seinn að kalla á hjálpina.
Gólffjalirnar brökuðu undir fótum þeirra og það var ein-
kennilegur þefur í ganginum. Michael drap þung högg á eikar-
hurð eina. Dyrnar opnuðust og þeir komu inn í stóra dag-
stofu. Sólin skin inn um gluggana. inni var stór arinn, stólar
Á kvöMvokunni.
Flóttamannafundur var i
Braunschweig. Þar hafði hátt
settur embættismaður verið
að halda rséðu og stóðu nokkrir
Austur-Prússar í hnapp um
hinn skrautlega vagn hans.
Hann hafði lokið máli sínu og
var nú að fara. Hinum mikla
manni var svo vel í skinn kom-
ið, að hann átti í erfiðleikum
með að komast inn um dyrnar
á vagni sínum. Þá heyrðist há-
vær rödd og gamansöm frá
hópi flóttamanan, sem álengd-
ar stóðu. „Það þyrfti að smyrja
hann í sápu. Þá kæmist hann
kannske inn.“
Leo Slezak, hinn frægi söngv-
ari, var boðinn í veizlu til
Mettemich furstafrúar. Þan
var borið fram fat með úrvals-
spergli og rétti þjónninn það'
fyrst að söngvaranum. Hann
gerði sér lítið fyrir skar öll
spergilhöfuðin af og lagði á disfc
sinn. Við borðið varð djúp þögn
andartak. Þá sagði furstafrúin
ljúfmannlega við þjóninn:
„Gerið svo vel, Jean, að bera
disk söngvarans fyrir hina gest-
ina.“
•
Ung kona í Berlín átti 12
ára gamlan son, sem hún áleit
vera undrabarn að tónlistar-
hæfileikum. Hún hafði góð
sambönd og tókst að fá viðtal
við hinn mikla Fuiftwangler
og það með, að hann hlýddi á
slaghörpuleik snillingsins litla.
Henni var mikið í hug er því
var lokið og spurði: Hvað finnst
yður meistari? Ætti eg að láta
blessaðan drenginn minn keppa
| að því að verðá mikill lista-
maður?
— Mm, sagði Furtwangler og
strauk sinn fræga skalla. —«
Það er nú líka fögur mannfé-
lagsstaða, að vera fjölskyldu-
faðir. —
•
í Toronto var málverki stolið
úr listasafni. Það var málverk
eftir Rubens og var það virt á
120 þúsund mörk. Lögreglu-
þjónn fann síðar málverkið í
garðinum við þinghúsið, í
hjarta borgarinnar.
•
1 Mér er sama þó að eg hafi
týnt úrinu, sagði konan, — en
það var í því hárlokkur — frá
því maðurihn minn hafði hárið.
C (Z, Sumufi&i
Hægt en tígulega brokkaði boli
inn á miðjan leikvanginn.
Tarzan stóð hreyfingarlaus, en hver
taug í líkama hans var þanin.
Allt í einu vakti rauða klæðið
athygli nautsins. — Það rumdi 1 því,
og þyrlaði upp þurrum sandinum, —•
og geystist síðan í áttina til Tarzang
af miklum ofsa.
- TARZAN
1676

CVpr. lííl, Edg»r Ricf Burioufhi, Ine.—Tm. R»».h.8.p»t.Off.
Dustr. by United Feature Syndicate, Inc.- 3600-