Vísir - 17.11.1954, Qupperneq 10

10
VlSIR
Miðvikudaginn 17. nóvember 1954.
ugluaugu og sjái betur í myrkri. Sé svo, lávarður minn, og þér
verðið fyrir vonbrigðum, tek eg á mig alla sök.
Konan kveikti á hverju kertinu á fætur öðru. Hvelfdur
barmur kom fyrst í Ijós og hvítur háls, skarlatsrauður kjóll,
og fagurrautt hár konunnar, sem mælt hafði, og var engin
önnur en Elisabet prinsessa.
John hneig niður á kné sín í auðmýkt.
— Mætti aðdáun yðar eiga rót sína að rekja til útlits míns en
eigi tignar.
— Eg veit eigi hvern eg ávarpa, sagði John í auðmýkt.
— Lygari, svaraði prinsessan, en eins og henni væri skemmt.
■— Eg mun ekki láta svo sem eg viti ekki, að þér báruð þegar
kennsl á mig. Rísið á fætur, lávarður góður, og látið aðeins
sannleikskorn falla yður af vörum.
Hann stóð upp og horfði drykklanga stund í hezlihnotubrún,
gáfuleg augu hennar. Tillit þeirra var athugandi, rannsakandi
og hann reyndi að vera sem bezt á verði, svo að hún gæti ekki
lesið leyndar hugsanir hans, en hann var sér þess meðvitandi,
að hún hafði rýnt dýpra í hug hans en nokkur önnur mann-
eskja. Hann furðaði sig á því, að hún bar kennsl á hann, og hún
tók til máls, eins og hún hefði einnig lesið þessa hugsun. hans.
-— Eg hefi séð yður tvívegis, lávarður minn. Eitt sinn, er eg
kom til Lundúna í fylgd með drottningunni, og í gær, er eg fór
úr turninum með henni. Þér voruð hörkulegur, ófrýnilegur
útlits, klæddur stálbrynju og hjálmi.
— Eg vona, að eg hafi ekki skotið börnunum skelk í bringu.
-—- Nei, iávarður minn, aðeins mér, en eg vísaði óttanum á
bug, er eg heyrði yður kalla til mín.
— Eg vonaði, að þér heyrðuð til mín.
— Já, eg heyrði hvert orð. Öllum blessunarorðum ber að
fagna.
Hún horfði á hann svo athugandi augum, að hann gat ekki
gert sér fyllilega grein fyrir hverng á því mundi standa. Og
nú gat hann haft vald á tilfinningum sínum og mælti og bar
hratt á:
— Eg vona, að yðar tign hafi ekki heyrt nema gatt eitt um
mig. i *"
Svipur hennar breyttist ekki, en það lagðist í hann, að hún
hefði hörfað til innri virkiahrings. En hún svaraði. í léttum tón.
— Þér spyrjið mig, lávarður minn, hvort eg hafi heyrt
nokkuð annað en gott um yður talað. Ef yður leikur hugur á
að ræða málið eins og lærður doktor, þá ætla eg að biðja yður
um að leita yður að öðrum andstæðingi, sem meiri líkur eru til,
að geti staðið yður á sporði svo að leikurinn verði jafnari.
— Eg ætlaði ekki .... Yðar náð, eg veit ekki, hvers vegna
eg sagði það, sem eg gerði, nema það hafi verið til að réttlæta
mig- í augum yðar.
— Þarfnist þér slikrar réttlætingar?
— Ekki gagnvart yður, yðar náð, en svo margt illt hefir verið
um mig talað, að eg hefi farið að þrá að komast undan öllu
slíku. . .
— Með ungfrú Hudson? Nei, herra minn, tér megið ekki reið-
C,: R. &UPhCtífkj s
ast. Þér verðið að virða mér það á betri veg, þótt eg finni til
dálítillar afbrýðisemi gagvart yður.“
— Afbrýðisemi? Það var greinilegt, að furða hans var engin
uppgerð, svo að hún gat ekki annað en farið að hlæja.
— Heyrið nú, vitið þér ekki, hversu margir hafa lagt að mér
að giftast yður vegna heilla ríkisins? (Otterbridge, hugsaði
John). — Getið þér ætlast til þess, að yngismey finni ekki til
neinnar gremju gagnvart annari yngismey, sem hefir rænt
hana mannsefni hennar? Þér megið vera viss um, að eg mun
ekki.giftast yður, og eg get bætt því við, ef yður skyldi þykja
það betra, að eg hefi alls ekki í hyggju að giftast. En eg skal
bera smyrsl á særðar tilfinningar yðar. Mér hefir sýnst, að þér
séuð tryggur, hugrakkur, einlægur maður og gæddur góðum
gáfum, enda þótt þér beitið þeim ekki alveg eins vel og efni
standa til.
Það er eins og Cecil hafi orðið, hugsaði hann. og Cecil er þjónn
hennar. Eg þarf ekki að gera frekari leit að fréttauppsprettum
hennar. Hún var svo vinsamleg, að hann varð helzti: djarfur.
— Eg get'fullvissað yður um það, yðar náð, að eg er engr'i
konu eins trúr og yður, að undanskilinni hennar hátign drottn-
ingunni.
— Hver talaði um trúmennsku? Enginn þegn hennar hátignar
er henni trúrri en eg. : ; 1
Þessi andmæli hennar höfðu önnur áhrif á hann en prinsessan
hafði gert ráð fyrir. Bæði hún og hann voru á valdi örlagavefs
kringumstæðnanna, þar sem allir voru grunaðir nema þeir, sem
allra tryggastir voru. Við því að búast, að hver vanhugsuð
setning væri tekin og gerð tortryggileg. Hann var að hugsa um
lafði Jane Grey, þegar hann svaraði. Hún var i Lundúnakastala
og dæmd til dauða aðeins seytján ára gömul. Elisabet var ekki
fjarri því að hljóta sömu örlög.
— Tryggð er ekki nægjanleg yðar náð. Það eru tíminn og
kringumstæðurnar, sem öllu ráða. Við verðum aðeins að gera
okkur vonir um, að tilviljanirnar geti orðið okkur að liði. Eg
lofaði Will Cecil ....
Hann þagnaði, en hún skildi hann loksins og hneigði sig.
— Eg skal muna þetta, lávarður minn, og ef einhvern tíma
gefst tækifæri til þess, munu þér komast að því, að gott er að
njóta minnis míns.
Hann leit svo á. að hún hefði slitið samræðunum, svo að hann
kraup á ný og kyssti á hönd hennar, en að því búnu fór hann
aftur út á ganginn. Þar var enn þröng mikil, en hann mjakaði
sér gegnum hana og komst út í garðinn, þar sem Francis og
Anthony biðu hjá mönnum hans. Borið hafði verið á borð, og
nóg var þarna af göróttum drykkjum, en hann veitti því eftir-
tekt, að báðir voru allsgáðir, þrátt fyrir glauminn umhverfis þá.
Hann benti þeim að ríða við hlið sér, þegar drukknir þjónar
fóru fyrir með ljós út úr höllinni. Þeir fundu, hvernig honum
var innanbrjósts, svo að þeir voru einnig þöglir.
Hann rifjaði upp fyrir sér það, sem gerzt hafði um daginn í
ljósi þess, að koma Rogers til Kent var notuð gegn honum, að
því er Cecil hafði látið uppskátt. Ráðið hlaut þá að vita um
samsæri Wyatts. Shrewsbury hafði haft í hótunum, án þess að
fara í launkofa með það, og hann tortryggði Renard, er mælti
með þeirri stefnu, að menn eins og hann væru settir úr leik.
Elisabet hafði sýnt fram á hina miklu þörf fyrir gætni í sam-
ræðum, og ef hann talaði einu sinni of mikið, gat það gefið
Spánverjanum þær upplýsingar, sem hann þarfnaðist. Það voru
sennilega njósnarar hans, sem sendu ákærurnar. John sá enga
leið út úr þessu, og hann varð að hugsa um bróður sinn og vini
hans.....Hann komst að niðurstöðu, og skýrði þeim frá henni
blátt áfram og í fyllstu einlægni, án þess að líta á þá.
— Þið hafið báðir heiínild til að hverfa úr þjónustu minni.
Hvorugur svaraði, svo að jarlinn hélt áfram máli sínu: —
Þið hafið veitt mér drengilegan stuðning, og eg mun ekki gleyma
því, sem þið hafið gert fyrir mig, þótt þið hverfið úr þjónustu
minni. Eg kem eins heiðarlega fram við ykkur og‘ komið hefir
verið fram við mig. Eg geri ráð fyrir, að mér verði, komið í hel,
hvað sem eg kann að-gera til að koma í veg fyrir það, og eg vil
ekki að fall mitt komi niður á yður. Eg mun tryggja tekjur
TARZAIV)
Á kvöldvokuniti.
Theodore Roosevelt, sem einu.
sinni var forseti Bandaríkjanna,.
hélt lengi þeirri venju, sem
tíðkaðist í „villta vestrinu" að
ganga með skammbyssu í vas-
anum. Einu sinni var blaða-
maður svo heppinn að hittæ
hann á götu og greip tækifærið
til að biðja forsetann um við-
tal. „Eg hefi ekki tíma til þess
núna,1, sagði forsetinn. „Eg á
að snæða hádegisverð með bisk-
upinum í New York.“ Hann:
þagnaði skyndilega, stakk.
hendinni í vasann og hrópaði:
„Nei, hamingjan góða! Eg hefi.
gleymt skammbyssunni minni.‘c
9
Heinz Rúhmann hafði lofað
konu sinni Herthu Feiler að
hann skyldi koma heim ekki!
síðar en um miðnætti. En tím-
inn leið og hann kom ekki.
Klukkan varð eitt og hún varíS
tvö. Varð hún þá óttaslegin og
hringdi á ritsímann og bað um:
að 4 vinum hans yrði sent svo-
hljóðandi skeyti: „Heinz er ó-
kominn heim — gisti hann hja
yður?“ — Þegar hún var-að
leggja heyrnartólið á kom,
bóndinn heim illa útlítandi,
hann hafði lent í bílslysi. Morg-
uninn eftir fékk hún 4 sam-
hljóða skeyti eldsnemma:
„Hafið engar áhyggjur, Heinz
gisti hér.“
•
Prófessorinn var orðinn aldr-
aður og fyrir löngu komínn á
eftirlaun og þótti nágrönnun-
um hann vera undarlegur í
háttum sínum. Dag nokkurn;
tók ein nágrannakonan eftirr
því að hann var að vökva blóm-
um í, steinkrukku úti. í garðí
sínum, en hafði ekkert vatn í
garðkönnunni.. Kallaði hún þá
til hans: „Herra prófessor, það
er ekkert vatn í garðkönnunni
yðar.“
Prófessorinn svaraði nm hæl:
„Það gerir ekkert til. Þetta eru
gerfiblóm," .
•
„Borba“, stjórnarblað Júgó-j
slava, tók fyrir skömmu upp
þann sið að taka auglýsingar
eins og vestræn blöð gera. Ein
hálfsíðu auglýsing var þar svo-
hljóðandi:
„Niður með fasisma. — En
einnig niður með allar veggja-
lýs, bjöllur, flugur og köngu-
lær!“
Meindýúaeyðingarfélag
Belgradborgar.
1095
TARZAN TURNEP THE tURRENTON
AND QUICKLY QRA66EQ THE HOSE
TOTHE 3URNING HOUSE—
Tarzan hleypti vantsstraumnum á
elönguna og beindi henni að bálinu.
-JUSTA5 HOLT, COU6HING ANP SPUTTER-
INö EMER6ED WITH THE GIRL' .»
Á m'eðan hafði Holt tekizt að
brjótast inn í eldinn og bjarga
Lúcíu.
Geysilegur kraftur var á vatns- Hann beitti sér nú að því að
bununni, en Tarzan tókst samt að slökkva æðandi eldinn í húsinu.
halda slöngunni.