Vísir - 11.01.1955, Blaðsíða 7

Þriðjudagiim 11. janúar 1955.
VfSIH
einhvern ókennilegan hreim í rödd einkantara síns og leit undr-
andi upp. Einaritarinn leit á haim og brosti.
—• Þér eigið. nokkra vini„ lávarður rmhn, sem þér þekkið,
og nokkra, sem þér ekki þekkið. Þessir vinir eru fremur lítilla
sanda og sseva, en munu þó g'era al\t, sem 1 þeirra valdi stendur,
ef á þarf að halda, til að hjálpa yður. Þeir eiga það, líka allir
sameiginlegt með yður að þeim geðjast illa að Otterbridge
lávarði, því að hann hefir einu sinni of oft sleppt úlfinum inn
til lambamia. Einn þessara manna getið þér fengið að sjá í kvöld,
ef þér viljið koma út á götu ásamt mér og herra Francis, því
að það er hæítulegt fyrir hann að koma hingað.
—■ Ef til vill Sir William Cecil?
— Ekki hann. En vinir hans vinna fvrir hann, þegar tæki-
færi gefst. Þér þekkið hann. Það er herra Culpepper — dyra-
vörður hjá hennar hátign drottningunni. Eg hitti hann á morgun
og hann hefir fré’ttir að færa yður, ,
—• Ef það er ný uppreist, þá er eg búinn að fá nóg af slíku,
sagði jarlimi.
— Nei, það er ekki, lávarður minn. Við, sem erum í flokki
Eiizabetar prinsessu, látum tímann vinna verkin fyrir okkur.
Allt og sumt, sem við gerum, er að reyna að sjá um, að hún
verði ekki tekin af lífi, en það er erfitt verk nú á dögum. Og
ennþá erfiðara verður það, ef hún verður send í Kastalann, en
Renard er stöðugt ao reyna að fá drottninguna til að hneppa
hana í fangeli, Við, sem erum í þessum flokki gerum líka allt,
sem við getum til að bægja hættum hver frá öðrum. Þér megið
kalla það bandalag héranna, ef þér viljið.,
— Hvernig komst eg í yðar félag? spurði John undrandi. —■
Eg hefi aldrei sótt um það. ,
— Ekki með orðum, kannske, lávarður mmn, en með verk-
um. Prinsessan sjálf hefir talað vel um yður, og hún er bæði
gsedd hugrekki og eldmóði. Það hefir Sir Wiliiam Cecil líka,
en svo virðist, sem þér hafði töfrað hann. Eg heíi þekkt hann
um margra ára skeið og aldrei heyrt hann tala eins vel um
nokkurn mann og yður.
Hversu mikið af því er smjaður,-herxi| einkaritari?
— Ekkert! Það er eg sannfærður um. Þér haíið aldrei spurt
mig að því, hvernig eg komst í bjónustu yðar. Herra William
áleit, að þér væruð hæfur eiginmaður handa prinsessunni, því
að hann haíði kynnzt yður í Kastalanum. Hann tók yður fram
yfir herra Courtenay. Eg átti. að ftytja honum skýrslur um
yður, framkpmu yðar og eðliseinkunnir. Þetta hefi eg gert og
afleiðingin er sú, að þér hafið stuðning okkár, þótt v.eikur sé,
og allt útlit sé á, að við- sökkyum en fijótum ekki,
John vai'ð hlýtt innan brjósts. Hann var orðinn svo vanur
því að vera tortryggður, grunaður og hataður, að honum þótti
Hann minntist nú fyrsta samtals síns við Otterbridge og tók
ákvörðun.'
— Eg skal koma, sagði hann hlæjandi. — En þér verðið fyrst
að sannfæra Francis.
— Það er þegar gert, sagði herra Blaekett og glotti. — Sann-
leikurinn er sá, að hami hefir verið í flokki prinsessunnar frá
upphafi, jafnvel þótt honum hafi ekki verið það ljóst. Ef mér
skjöplast ekki því meir, heyri eg fótatak hans, svo að hann
getur svarað fyrir sig sjálfur.
Francis kom inn og þegar hann heyrði málavexti var hann
áfram um að fara. — Við þurfum á bandamönnum að halda
og við þurfum á upplýsingum að halda. Ef herra Culpepper
vill iáta okkur í té upplýsingar, er hann meir en velkominn í
félagsskapinn. Annars hef eg gert nokkrar ráðstafanir, sem
því, að eg' get nú sofið betur en áður, í stuttu máii sagt:
Ef Ráðið sýnir ótímabæran áhuga á því, að konia lávarðinum
af Bristol í Kastalann, mun lögfræðingur með tötralegan þjón,
ásamt nokkrum sjómönnum, stíga um borð í skip, sem fer til
Dunkirk.
— Laglega af sér vikið, sagði John. En hvernig á að koma
því í framkværad?
— Ef við getum komist frá Rose, áður en þeir ná okkur, get-
um við farið til Steelard, til húss Nicholas Trenk, kaupmanns
frá Flanders.
— Og er því spænskur þegn., greip herra Blackett fram í. —j
Eg' vona að þér hafið ekki verið of opinskrár við hættulegan
mann, herra Franlis?
— Það er engin hætta á því. Það g'etur vel verið, að Niekolas
Trepk sé. spænskur þegn, eri það var harin, semi ráðstafaði ráns-
feng mínum í Cadiz. Frakkar og Flæmingjar hafa smekk fyrir
ódýrar, spænskar vörur, sem berast á náttarþeli að ströndum
þeirra, hljóðlega svo að tollmennlrnir verði ekki fyrir óþarfa
ónseði. Herra Trenk hefir staðið sig vel. Hann er bæði trúr
og þagmælskur. Hann mun hafa til reiðu viðeigandi klæðnaði
og mún koma okkur í fyrsla lianfugt skip, en þangað til mun
hann fela okkur. Það mun að. \':su verða dýrt, en þeim pening-
um er vel varið.
Stjörnuturn íyrirliugaður
á suðurskautslandi.
Bandarískur ísbrjoiur á leið
snðtir ]iangað.
Á kvöMvbkttinii.
Yngismær við aðra: „Hann
segir að sig langi til að muna
alltaf eftir mér eins og eg er
núna, og þess veg'na sleit hann
trúlofuninni“.
•
Sigga litla hegðaði sér illa
þegar verið var að kenna kver-
ið.
„Heyrðu mig Sigga mín“»
sagði kennslukonan, „langar
þig ekki til að komast í himna-
ríki þegar þú deyrð?“
„Jú, víst langar mig til þess“»
sagði Sigga. „En — ekki ef
aðrir úr bekknum hérna eru
þar.“
•
Óverðskuldað loforð kemur
mönnurn. í gott skao. Lof gerir
ekki, aðeins ráð fyrir því að
við séum betri en við erum;
það stuðlar að því, að gera
okkur betri en við erum.
(New Statesinan).
Virðing fyrir titilmn. Coud-
enhove Calergi, hinn helgískí
greifi, barðist mjög fyrir banda-
ríkjum Norðuráifu. Segir hann
frá því í endurminningagrein-
um að titlar hafi áhrif á þá
,,rauðu“. Rétt eftir heimsstyrj-
öldina fyrri, voru kommúnistar
öllu ráðandi í Múnchen. iEtl-
uðu þeh’ þá að taka greifann.
fastan, en greifafrúin bjargaði
málinu. „Eruð. þig,herrar góð-
ir, eitthvað andvígir greifum?41
sagði hún. „Eg veit ekki betur
en Leo Tolstoy hafi. verið
greifi?“
Ekki gátu hinir ,,rauðu“
herrar neitað því og fórií 4
burt úr íbúðinni, án greifans.
Wellington, Nýja Sjálandi.
— Fyrir skömmu lagöi ísbrjót-
urisrn ,,ATKA“ úr baiiuaríska
flotanum af stað í þriggja mán-
aða r annsók n ar leið a ngu r til
þess iilula suðurheimsskaut s -
landsins, sem einna síðast var
■ 0
gerður uppdráttur að.
Með .þesari för „ATAK“ er
hafin áætlun, sem m. a. miðar
að því að koma upp stjömu-
tumi á suðurheimsskauta-
baugnum og öðrum á Marie
Byrd Larid;
.Vísindamenn um borð í
„ ATKA“ munu framkvæma
Víðtækar vísindaramisóknir,
sem eru liður í undirbúningi
vænt um að heyra, að til væri flokkur, sem dáðLst að Iaonum
og lét s.ér annt um hann. En liami var þó pkki ennþá laus við; ^ð alþjóðlegum jarðeðlisrann-
allar grupsemdir: Er þá ekkert saipsæri. í sambandi viði þetta? í f.yrir- árið 1957—58.
— All.s.ekki, lávarðui' minn. Það.er öréttmætt áð saka' práns- ] 0g m,un starfssvið. þessara vís-
essuna um sfuðning við Wyatí.
hvolfinu að sjárarbotninuin,
Þessir fyrirhuguðu stjörnu-
turnar Bandaríkjamanna í
suðurheimsskautinu munu hafa
samvinnu við stjörnutrna sex
annarra landa, sem hyggjast
s.tarfrækja rannsóknarstöðvar
á þess. svæði árið: 1957—58.
Aðalbækistöð „ATKA“ verð-
ur á austurströndinni við
Weddellhaf. Slik bækistöð við
þá hlið meginlands suðurheims-
skautsins, sem að. Atlantshafinu
snýr, gæti komið að notum sem
lendingarstaður flugvéla á. rann
sóknarflugi frá Little America
eO’a Sultzbergerflóa.
Skipið er 80 metra iangt og
áhöfnin er 267 manns. Skip-
stjórinn, sem eimnig er foringi
leiðangursins, er Glen Jacobsen.
indamanna ná álit 'frá. gufu- • ýfirflotaforimgi,
Glysgjarnir eins og páfuglar.
— Nýlega var haldin ráðstefna
vefnaðarvörukaupmanna í
New York. Þar talaði meðal
annarra fonnaðui’ ullarskrif-
stofu, sem Ackermann heitir.
Hann sag'ði að karlmenn værii;
„skrautgjarnir eins og páxugl-
ar“ og væri þeim mjpg um það
hugað að vera vel til fara. Þeir'
hefði engu minni áhuga exi
konur fyrir fatnaði sínum, en.
fatnaður kvenna væri miklu
dýrai’i Vel búnum karlmanní.
ykist sjálfstráust og stuðlaðli
það að hamingju hans í hjóna-
bandinu, ,
.VWANW.’.W.'.V.V.^WV
BEZT AÐAUGLYSAIVISI

„Hesturinn hlýtur að hafa
iangt ini i skóginn, eða svo fanxist
már að minnsta kosti", sagði hún.
„Þegar ég komsi til meðvitundar
aftur, varð ég þess vör, að ég var
umkringd. hópi villimanpa.“
Tárzan hlustaði með eftirtekt.
„Þessir menn fóru með'mig til þorps-
ins, þar sem mannæturnar átti*
heima“. j
sem slútti niður, í höfuðið á.mér“,
hélt hún áfram.