Vísir - 02.02.1955, Síða 3

Miðvikudaginn 2. febrúar 1955
vlsm
ákrifiB
avennasíðunai
om áhug&mál
?§ar.
atur
!AIíjJí3
Um háttatímann
er oft grátur og goístran tanna.
Hvítar baunir og fleskteningar.
1 kg. hvítar baunir.
1 lárviðarlauf og dálítið timian.
ef til er.
1 hnappur af hnapplauk (gar-
Iie).
250 gr. léttsaltað flesk.
1 desílítri matarolía.
1 matsk hveiti.
2 laukar, rifnir.
Itifin múskathneta (múskat úr
dós má nota),
7% dl. soð.
Salt, pipar, strásykur, persille.
Baunirnar eru lagðar í bleyti
í kalt vatn og standi í því heil-
an sólarhring. Þær eru svo sett-
ar á eldinn og er lárviðarlauf-
ið, hnapplaukur og timian sett
út í. Þetta er látið sjóða þangað
til það er alveg meyrt. Fleskið
er skorið í litla teninga og
sjóðandi vatni hellt yfir þá (á
síu).
1 dl. af matarolíu er látinn
í pott á eldinum, baununum
bætt' í. Yfir er dreift matsk.
hveiti og rifnum lauk, músk-
ati og soðinu. Hrært í þar til
það fer að sjóða. Þá eru flesk-
teningamir látnir x. Þetta er
látið sjóða svo sem stundar-
fjórðung. ,Salt, pipar, strásyk-
ur látð í eftir smekk. Persille
er dx«ift yfir, Framborið strax,
K v ei tib ú ðin gu r.
4 matsk hveiti (síað).
% 1. mjólk.
6 egg.
3 matsk strásykur. (Allar skeið
ar sléttfullar).
1 tesk. vaniliusykur.
12 xifnar möndlur.
Rifinn skrælingur af hálfri
sítrónu.
Hveitið er þeytt út í mjólkina
og standi síðan í bleyti Y2 -klst.
Þá er hveitijafningnum .heRt. í
pott og hrært í jafnt og þétt
á meðan suðan kemur upp og
meðan það sýður nægilega —
Framhald á bj« 9
Stutt framlialdssaga;
Það er kunnax*a en frá þurfi
að segja að mörg lítil börn era
mjög ófús að fara að hátta, þeg-
ar sagt er: Nú átt þú að fara í
rúmið.
Fylgir þá oft mikill grátur
og óánægja. Margur er sá
faðir, sem verður sáx-ergilegur
yfir óánægjunni og hávaðanum;
hann langar til áð koma heim
þegar friður ríkir og óánægja.
Móður baihanna þykir þetta
líka mjög þreytandi. Hún reýn-
ir þá að kaupa þau með ýmsu.
Þeim er lofað sælgæti ef þau
þegi og fai-i að hátta með góðu.
Þeim er lofað að mamma skuli
segja þeim sögu, að hún skuli
vera hjá þeim í svefnlierberg-
inu, að ljósið skuli fá að loga
um óákveðinn tíma og þess
háttar.
Það er ekki hyggilget að
kaupa börnin fýrir allsk.on.ar
fi’íðindi til þess sem ekki verð
ur hjá komizt. Hugsa rnargix
feður með sér — og segja það
líka —- „að kvenfólk hafi ekki
hugmynd urn barnauppeldi'*.
Börnin eru
eftirtektarsöm. ,
Konan er kannske sárleið
yfir öllu saxnan og býðúr bónd-
anum að reyna sínar eigin upþ-
eldisaðfex’ðir. — En hann telur
það til lítils gagns.. Hún hafi
þau í sinni vöx’zlu daglangt og
gangi ekki betur en þetta. Þá
muni það ekki koma að miklu
gagni, þó að hann taki til sinna
ráða þenna eina hálftíma, áður
en þau fari að bórða kveldverð-
inn.
Hætt er við að ungri konu
geti orðið eitthvað á í uppeldi
barnanna. Hún er ekki alltaf
sjálfri sér samkvæm í boðum
sínum og bönnum. Börn finna
þetta fljótt, þó að lítil séu. Eins
er um hitt, þau finna það fljótt
að faðir þeii’ra er e.rgilegur yfir
gráti og hávaða og þau nota
sér það og suða um allskonar
fríðindx ef þ.au eigi að fara í
háttinn með góðu og oi’ðalaust.
THn iotlTÍcj nrr f-r”r crn<n.r Gr bað
Sambúð fjölskyldunnar
og fræðsla um það, hvernig
hún eigi að vera.
ekki hyggilegt að fara inn á
þá braut — það dregur dilk á
eftir sér — og hvar á að draga
markalínuna? —- Þetta eru ef
til vill smámunir sem þau biðja
þegar þau eru lítil. En þau
stækka og þá verður það meh-a
og’ stærra, sem þau þurfa að
fá. Og móðir þeirra vill mikið
til vinna fyrir heimilisfriðinn.
Þetta — að láta stöðugt undan
til þess að hafa frið — er mjög
varhugavert. Og móðirin sér
það irni seinan að þetta hefði
hún. ekki átt að gera. Börnin
haía hana þá alveg „í vasan-
um“ og stjói’na henni eftir vild,
þvx að umfram allt vill húh
hafa frið. Þykir þeim sjálfsagt
að þau fái allt, sem þau
heimta, því að það er orðið
venjan að móðir þeirra þreyt-
ist og láti undan.
HeiilaráS
ungrar konu.
Gott er þó fyi-ir börnin að
þeim sé sögð saga, þegar þau
em komin í í’úmið. Þau eru
þá róleg og ánægð áður en þau
sofná. Og saga, sem pabbi eða
mamma segja þeim á kvöldin er
lahgvarahdi endui’minning.
Þáu minnast kannske þeiri-a
góðú stunda alla ævi.
Ungri konu datt í hug gott
ráð. Hún lék sér alltaf við
bömin sín hálfa klukkustund
síSdegis. Síðan háttaði hún þau
og þvoði þeim og’ fæi’ði þau í
náttfötin, þar utan yfir í slopp
og voru þau sett við kvöld-
borðið svona klædd. Þá var að-
éins eftir að bui’sta tennurnar
og þvo sér um hendur og mætti
það ekki mótspyrnu. Þau voru
ánægð eftix’ leiktímann. En hún
kom þeim í skilning urn það,
meðan þau vonx ósköp lítil, að
ef þau væri óþæg að háttá, eða
með' ólund, yi’ði enghm leiktími
næsta dag.— hvernig sem þau
léti. — Alltvar með ltyrrð þeg-
ar faðirimx kom heim og friður
i húsinu.
Önnur, koná vinkona hennar,
Frambald á bls. 9.
Astrid Stoumann var við
nám í Bandaríkjunum, sat þar
á skólabekk í níu mánuði og
segír í þessari grein frá því
að Ameríkumenn hafi tekið að
sinna fjölskylduvandamálum
löngu á undan Dönum eða
öðruni Evrópuþjóðum.
Sjö þúsund nemendur voru
þai’na í háskólanum, segir hún,
en enginn var þar gráhærður
nema eg. Ekki lét eg það þó á
mig fá. Astrid Stoumann er
formaður í heimilisráði Dan-
merkur og sat á skólabekk í
Aþenu. — Þó ekki Aþenu í
Grikklandi heldur Aþenu í
Georgíufylki og kynnti sér þar
fjölskylduuppeldi, eða fjöl-
skyldusambúð (family relat-
ion).
Hvbrs vegna fór hún þangað
til að kynna sér þetta? Hún
gerði það sökurn þess, að henni
var boðið að koma, en einnig
af því að Ameríkumenn hafa
tekið upp fræðslu í þessum
málum löngu á undan Evrópu-
mönnum. Áhugi fyrir þess
háttar uppfræðslu fer mjög í
vöxt í Evrópu enda er þörfin
bi’ýn, mai’gar hættur steðja að
fjölskyldulífinu og heimilislíf-
inu. — En heimilið er horn-
steinn þjóðlífsins.
Hvers vegna
er þörf á námi?
Hvers vegna urðu Vestur-
heimsmenn fyrstir til að gera
þessi mál að námsefni? Þar
getur margt hafa valdið. —
Þjóðin er af mörgum kynstofn-
um runnin. Hjónaskiinuðum
fer sí og æ fjölgandi. Hi-aði og
asi ríkir í hversdagslífinu, svo
að lítill tími verður eftir handa
heimilislífinu. Sálfræðingar,
félagsfræðingar, kermarar,
prestar og læknar sáu að hér
var við rnikið vandamál að
etja, sannarlegt þjóðfélags-
vandamál. Þeir tóku þegar að
rita um málið fyrir 30 árurn
eða þar um bil. Hafa verið rituð
stór verk um þetta en eixinig
bækur, sem hver algengur
maðui’ getur haft not af. Og
bókum um. þessji mál fjölgar
stöðúot.. Svö. n>á heita, að.við
alla háskóla í Bandaríkjunum
sé hliðsjón af heimílislífinu
viðhöfð beint eða óbeint við
alla fræðslu fyrir lækna, lög-
fræðinga, dýralækna, kennara
og þá sem sinna félagssíörfum
—- og fleiri.
Gifting ,,aðeins“.
í húsmæðrafræðslunni er
sérstök áherzla lögð á uppeldi
og sambúð fjölskyldunnar, og
eru þessar fræðigreinar þar til
grundvallar: — Sálarfræði,
barnauppeldi, félagsfræði, fjár-
mál (heimila) og kennsla. Þeir,
sem vilja verða kennarar í
þessum fræðum geta valið um
ýmsar greiiiar og tekið sér-
stök próf í ýmsum greinum
húsmæðrafræðslunnar; er því
xun töluverða atvinnumögu-
leika að ræða á þessu sviði. En
fyrir ungt fólk, sem „aðein.s“
hugsar sér að giftast er þarna
völ á ágætri undirbúnings-
fræðslu.
Skóli fyrir hjónabandið.
Þetta er kjarni málsins. —•
Þetta er undirbúningsskóli
fyrir hjónabandið — ef mér
leyfist að kalla það svo, segii'
Astrid Stoumann. Eg veit að»
mörgurn mun finnast það ein-
kennilegt eða ósennilegt að
fólk gæti lært hvernig eigi að
stofna heimili. Hér er ekki átt
við bústað eingöngu en heimili
þar sem fjölskyldan fínnur að
hún er óhul^t og á sér örtxggan
samastað, þar sem henni líðui'
vel. Flestir álíta víst að þetta.
komi allt af sjálfu sér — eða
þá alls ekki.
Áður fyrr hafði fólk meiri
tíma til að vera saman á heim-
ili sínu, það hafði sömu áhuga-
mál og átti sameiginlega vini.
og kynslóðdrnar tóku þá í arf
ýmiskonar þekkingu og vizk j,
sem reyndist holl í lifinu —
þetta lærðu menn af sambúð-
inni hver við annan, ýmist
ósjálfrátt eða fyrir tilsögn. En
smátt og smátt hafa verið
gerðar meiri kröfur til æsku-
Prh .59 s.
\
Viinill vildi e kki tala.
F ramh.
Hún srierist skyndilega og
ásakandi að John. „Hafið þér í
raun og veru rannsakað málið?
Þér eruð héraðlögmaður og það
ei' yðar verk, er. ekki svo?“
John móðgaðist. Það gat ver-
ið, að hahn hefði látið málið
ganga sinn gang eftir venju.
En hann vissi, að Clyde Weth-
erill var í mikíu áliti í bænuhi,
svo að hann sá enga ástæðu til
að láta grtxnsemdir ráöa gerð-
um sfnum,
Hann sagði: „Gerið svo. vel
að segja það, sem yður bvr. í
bi’jósti, uúgfrú Conlin. Hvað er
það, sem þér ætlið að opinbera
okkur?“
Hún horfði á Wetherill.
Bankástjórinn stóð og starði á
Ixanna. Næst honum stóð Tre-
vard og hoi'fði kímiixn á stúlk-
una.
Þangað til f dag, hóf Kate
Goniin máls, hafði hún verið
fyrir 6 dögum kom Reed frá
Granger Falls, norðar í fylkinu,
þar sem hann átti hexma, til
að Kafá tal af húsbónda henn-
ar. „Dyrnar stóðu opnar og eg
heyi'ði saxntalið — það. er' að
segja, eg komst ekki hjá því
að heyra það.“
„Já, einmitt. Og. hvað var
það, sem þér —,eh — Jcomust
ekki hjá að hevra?"
„Hr. Reed þakkaði hr. Wet-h-
erill fyi'ir að greiða námskostn-
aðinn í s.kóla. Hapn. sagði: ,.Eg
veit að þér vilduð ekki láta
nafns yðar gétið, én mér fannst
eg mætti til að þakka yður. Eg
bað gjaldkerann að segja mér
Eftir Harry
nafn yðár, eg yoþa, ,aj> yður
misliki það eklii.“ Hr. Wether-
ill svaraði: „Jú, mér nxislíkar
það!“ og liann virtist vera mjög
reiðui'. Síðan sagði hann: „Jíéja,
það er sama.‘ Hr. Reed sagðist
vera hér í bænuni til að leita
sér sumaratvixxnu og þá sagði
Wetherili — goít og vel — get-
ur verið ‘að þar geti eg rétt y.ð-
íur hjálparhönd. Svo -fór hann
með Reed í klúbbinn sirnx til
að matast þar.“,
Degi siðar kom hr. Reed tim
það bil kl. 2. Dymar voru þá
lokaðar. „Þá kom hr. Wether-
■
ill fram á skrifstofuna mína
tók síniamx, senx var á ski'if-
borði mínu og hi'ingdi á lejnxi-
lögregluskfistoíu. Baðst hann
þess, að lögregluþjónn yrði
sendur þangað sti'ax. Þér vitið
hvað hann gaf hi\ Reed að sök.
En það ei' ósatt.
Johxx leit á Wethei'jil og
nxinntist vitnisburðar hans
gegn Reed. „Fyrir nokkrum ]
árum heyröi eg getið um þefxna
munaðaiiausa dreng i Granger
Falls og fann þá hvöt hjá mér
til þess að hjálpa honum að1
mnntast., .... Núna, „þegar '
haxxn koxxx öðm simxi á: skiúí- ,
stofu mína tiUvynnti hann mér, |
að hann hefði komi.ð til þess að
lxafa út úr mér peninga — eff
hefði meira en nóg af þeim og
það væri ekki nema sjálfsagt,
að eg hjáloaði sér til að koniast
átfram. 'Hann var, kuldalegur og
rólesrur. Hann hótaði, að brei.ða
(.út óhróður um ínig, t. d. það>
að eá spilaði fjárhættuspil —
spilaði hátt. Haixn sagði:
„Bankastjói’ar mega ekki fá á
sig illt orð. Fyi’ir vesæla 5 þús-
und dali getið þér verið laus
við mig' —• og það er ekki til
vinnandi?' Mér þótti þetta
miður, en lxugsaði nxeð mér, að
eitthvað þyi’fti að gera til að
Iaga hugsunarhátt piltsins."
Lézt hann þá ætla að sækja
peninga til gjaldkera síns, eix
þess í stað kallaði hann.á ]ög-
regluna.
„Hvað hafið þér meira að
segja, ungfrú Conlin. Hvers
vegna haldið þér að hr. .Wethr-
ill hafi logið þessu?‘
Iiún svai’aði: „Sökum fram-
komu hans, er hann kallaði á
lögi-egluna. Harux — hánn hik-
aði — og var svo sakbitimx á
svip. Hann vi.ssi að hann var
að gera rangt!"
John, ságði: „Þér lásuð þetta
út úr svip hdns?“
Lance dómaii sagði: ,,Kanr.-
ske hér 'hafi verið kvenlegt
iixnsæi að verki.“ Hann horfði