Vísir - 16.03.1955, Page 10

10
V7SIH
MiS\ ikudaginn 16. roarz- JÍMSS-.
IhM5

JJLl
27
Eftir ROBIN MAUGHAM i

Á kvöldvökunni.
lofti og dagsbirtan skein. gegnvun græn gluggatjöjdin. Hann
vélti sér á hliðina og-Jeit yfir ad 'hdnu rúminti. ' '
Pat var vakandi og virti hann fyrir sér. Andlit hennar var
slétt og hressilegt. „Mér þykir leitt, að eg skyldi hegða ■ mér.
svona óhemjulega í gærkvöldi," sagði hún. j ®va var ákaflega ástfangin
Hann langaði eiginlega til að spyrja hana, hvers vegna hún aí unnusta sínum og unnust-
hefði komið svona seint heim, en honum fannst augnablikið inn var mjög ástfanginn af
ekki rétt valið til þess.
„Það er ekkert við því að gera.“
„Ertu mér þá ekki afskaplega reiður?“
„Nei, ekki lengur.“
„Elskar þú mig ennþá?“
„Já . . .
hann
Hann
Og þrátt fyrir þetta hafði hún ekki hörfað frá Goddard, þeg-
ár hann haíði farið að þukla hana... . „,
John fyijtist örvílmin, þegar hann hugsaði um atburði síð-
ustu klufekiístundar. Harm minntist þess, hvernig þau höfðu:
skrafað saroan í hálfum hljóðum, og.hvernig þau höfðu hlégið
íjaman, og hann mundi eftir því; hvemig þau höfðu litið hyort
a. annað. Árangursíaust. reyndi hann að sefa harm sinn og
livíða með þyi að segja, að Pat hefði verið undir áhrifum
áfengis, og að.hún hefði því aðeins slegizt í förina með þessum
okunnugu- Ícarfmöhnurn, af því að hún hefði orðið svo reið
ýfir því, að hann skyldi gagnrýna hegðun hennar við Leveritt
liöfuðsmann. . ,
’ En hann gat samt.ekki kveðið niður þann grun, að Pat óg
Coddard hefði þegar orðið ásátt um að fara saman, þarná við
barinn ,í veitingssal.num, ög að allt hefði veriö undirbúið váhd-
lega þar. Pat hlaut að. hafa vitað, áð -hann ihundi veigra sér við
áð fara méð þeirn, en hún hafði samt ekki. látið. það háfa
áhrif á sig- ' ”
Þegar hann hafði legið lengi ög hugsað, kveikti hann ijósid
á ný og leit á klukkúna. Hún var' eitt. . • • ■ •
; Skyndiléga sá hann hús Lútons í anda. Hann. yissi méð sjálf-
«m sér, að þar mundi vera vistleg stofa, og þar mundu einnig
yera útvarpsgrammófónn og bar eins og í Véitingastófu. Og
Pat verða ein hjá Goddard. Og Pat var drukkin, og þau höfðú
þegar þau hefðu fen.gið sér meira að drekka þar, mundi Lutoh
áreiðanlega. bverfa með rauðliærðu stúlkunni, og þá mundi
or'ðið ósátt . . . Hún mundi kæra sig. kollótta um það, sem
mundi .koma fyfii-, er þannig stæði á. ..!
John slökkti aftur Ijósið' á náttborðinu, grúfði andlitið í
koddana og engdist sundur og saman af afbrýðisémi. ... I
Allt i eiúu heyrði hann fótatak frammi á ganginum. Hann1
Jyfti höfðinu pg lagði; við hlustirnar. Hjarta hans sló glaðlega,
og honum fannst hann Véra frjáls og hamingjusamur. Þegar á
það var litiff. að Luton átti. heima í einu af úthvérfum hæjarins, ■
hafði hún ekki getað verið þar lengur en klukkustuiid. Þegar
hún kæmi inn í herbérgið, mundi hann ■faðma hana að sér,
og i ástríðuhita mundu þau gleyma deilu sinni.
Nú var fótatakið béint fyrir framan dyrnar hjá honum .... |
Hann. skalf .frá .hvirfli til ilja, 'þegar hann beið eftir því að
heýra að hurðhrni væfi lokið' upp.
En fótatakið nanj ekki staðar fyrir framan dyrnar lijá hon- !
um, og svo heyrði hann hvernig hurð við hinn enda gangsins
var opnuð og síðan lokað þegár aftur. |
■ I
• Hann haiiaði i:ér hægfá koddann aftur. Nú var alger kyrrð
í grstihúsinu; Hann héyrði, hvernig öldurnar lömdu ströndina.
Alðrei á ævi sinni haföi honum íundizt hann vera eins einmana
og á þessári stundu.
Klukkan fjögur um nóttina sá hann ljósbjarma læðast fram
fcjá hurðinni, og hann breikkaði, er Pat opnaði upp á gátt og
gekk inn. John kveikti samstundis.
• Pat var.föl og þrútin i andliti. Niður eftir hægri vanganum
hékk hárlokkur. Hún deplaði augunum vegna birtunnar, og
virti' Johh fvrir séx; þegjandi.
„Ertu vakandi ennþá?“ sagði hún síðan og reyndi að stilla .
rödd sína. Að því búnu lét hún fallast á rúm sitt, lá þar hreyf-
ingárlaus drð andann títt og djúpt.
John fór frarn úr rúmi sínu og beygði sig yfir hana. Hún
starði á hann með blóðhiaupn.um augum.
„Eg skal hjálpa þér að hátta og búa um þig í rúminu,“
sagði hann rólega og bvrjaðí síðan að færa hana úr. Hún
Ætieittist ekki á móti. Handleggir hennar féllu máttlausir og
þunglega á rúniið, þegar hann sleppti þeim, eins og á brotinni
brúðu.
,,Og nú verð eg að koma þér undir sængina, til þess að ekki
slái að þér,“ sagði hann blíðlega. ,
„Nei . . . nei . . eg vil ekki hafa neitt yfir raíér!“
„Þá hlýtur þú að kvefast!“
„Færðu mig úr öllu, eða eg fer alls ekki í rúmiff!“
Þegar Iiann var. búinn að færa hana úr hverri spjör, ejns og
hún skipaði honum, brosti hún til hans ölæðisbrosi, en líkami
hennar- vap enrr stvrkýr og faliegur.
Hann laut niður að henni og1 kyssti hana. !
„Elskar þú mig þá enn?“ spurði hún.
.. Á næsta augnabHki' heyrðí hann af djúpum, reglulegum
«andara,rætti hennar, ,a& hún, var sofmið.
• ■ • '-..ödviríi'. n.Vtí: ! » ..... .
Þegar hairn vaknaði á föstudagsmorguninn, var dagur á ■
var
henni. En Evu íatinst'
hafa einn stóran gaEa.
var svo feiminn.
Svo var það eitt kvöldið, að
haiín ætlaði með hana í bíó og á
eftir gengu þau heim í tungls-
ljósinu, að hann tók eftir því,
Hún fór fram úr rúminu, gekk að þvottaskélinnj og.,.fór aö ag hún var á -gífurlega hæla-
snyrta sig. Þegar hún hafði þvegið sér og greitt, gekk hún til háum skóm.
hans og settist á rúmstokkinn.. Hann þreif hana til sín og .—Hvemig stendur á þvx, að
kyssti hana æðislega. Skelfing hans og örvjeutíug fpngu nú þxj ,eryá svona„hælahá.um skóm,
útiás í endalausum kossi. Það. var eins og sársaukinn vegna Eva? spurði hann.
íjarveru hennar, grimsemdirnar_og.vonbrigðin végna kvöldsins. — Það get ég sagt J>ér, sagði
áður hefðu orðið að ge>*silegri elfur, sero hamaði.st við stíflu- hún.„ — Það er af því,, að ég
garð. Og skyndilega voru flóðgáttirnar opnaðar,, óg vatns- er oröin diauðleíð.á þyí aé vera
straurnurinn ruddist æðislega fram. Skyndilega yorú allur tregi , aldi-ei kysst tuinars staðar en
hans-og. allttr ótti hans orðhir að engu. Hólpinn og sattúr við á ennið.
' ' " ’ ... - _ \
allt og.alla hrfldr hann. i örmum hennar. Og, þannig lágu þau
lengi, þar til Pat lyfti skyndilega höfðinu til að líta á hann.
„Eg vona, að við eigum aldrei eftir að hitta þettá viébjóðslega • . fc, 1®yson sat^a-umiastu
fólk aftur,“ sagði hún. ' . Y ! ' * *■' í sinil‘L a afeðls :*** 1 earSmvttK
„Hvers vegna vildir þú fara með þeiro?“ : ; , ' |og hann. var svo hugsandi, «8
, Af því að eg var svo reið .við þig ““. v .,' 'r ' ' |hun sa|ði: „ .
„Og hvers vegna komstu ekki heim-fýrr éík ÍKlukkan fjögur ° V1 -fc
; ' - -r shxSling fynr að fá-að vita, um
hvað þú ert að hugsa núnæ ; .
— O. ég var nú bara aö
- „-•*, . . , hugsa uro, hvaðþað'væri gam-
„Hvað kom eiginlega tynr?“ -, p; , .
„Við skemmtum okkur með því að'skrafa saman og leika áian 2 J SÍ!a
útvarpsgram móf óninn.“ '
„Ekkert annað?“
/ „Æ, eg veit svo’sem, hvað þú ert að hugsa . . . . En það er
ekki rétt: Er eg ekki búin að segja þér, að þú sért eini maðúrinn,
sem eg, leyfi að koma við inig?“
„,Þú varst mjög; dukkin.....“ '
„Hann reyndi vitanlega aff koma sér vel við. mig,- en eg vísaði
slikum-tilraunum-á bug.“ -
„Er það alveg víst?“ ’
„Auðvitað. Eg ætti líklega að vita það. eða hvað? Er það nú ’sendan ógreiddan. Hárinhrúigdi
líka áreiðanlégt, að þú sért mér ekki reiður framar, Jolmny?“ ^ í sjúklipginn og sagði .
„Já . . . .“. j —• Reikninguririn minn, sem
John trúði henni ekki, en hann taldi ekki til néins að leggja ég sendi-yður, er kominn aftur.
frekari spurningar fyrir hana. * — Það er gigtin mín líka,
„Eg hegðaði mér alveg viðbjóðslega í gærkvöldi. Getur þú ’ s®sði sjiiklinguiinn.
nokkru sinni verið góður við mig aftur?“
,,það veiztu eins vel og ég.“
i nxorgun.?
„Var klukkan orðin svo margt? Þá hefí eg v£st verið drukkn-
ari én eg hélt.“
.Kysstu mig þá, Mac .....
— ... Já,, vina mín, en fyrst
vildi ég. fá að vita,. hvort þét
ætlar; að- stánda við tílbÐð;.:þitt.
Sérfræðingur í gigtarlækn-
1 ingum í Los Angeles sendi ein-
um sjúklingi sííiúm allháan
reikning og fékk hann eridur-
Skyndilega ftinn Ixanri, hvéj’nig likami hennar nötraði áf ekka.
,,þú ert svo„afskaplega góður við mig,“ sag&i hún og gat. varla
stunið þyí upp fyrir ekkastxgum, „og ég.-er svo andstyggileg við
þig.... Ég vil.það alls ekki.... En ég get bara ekki að því gerf.
Ilún. gi'ét ein.s og hún hpfði. fengið inóðui’sýkiskast. Svo sleit
hún sig úr faðmi iuutö og faldi andlt stt-í koddunum. Hann gerði
tilrauii til að sefa lutna, en það (bar ekki árangur, og hún virtist
gráta aí sífellt meiri ofsa þrátt fyrir þoð.
Eftii- nokkra hrið haföi Imn jafnáð sig. svo, að hún gat litið á
harm með.grátmim augúm, og .þá sagði hún kjökrandi: „þú færir
mor gjafir, þú •gefui-rnér. svo oít citthvað, en ég hef ekkert lianda
þér. Mig Iangar syo imlcið til að gefa þéi- eöa veita þér eitthvað,
en ég á.okkert, sein ég geí látiö -koma á móti.“
„pú veítir mér nlla ]>á hamingju, sem héiinurinn hefur uþp á
uö bjóða, ástin míri."
„Neí, nei.... :ég geri þig aðeins óhamingjusama. Ég er vond,
trúðu inér, ég er vond. Og ég get ekki breytt því. Gerðu það, farðu
frá mér, John! Gerðu það, gerðu það fyrir mig, skiptu þér ekki
af mú framar! Ég get aldrei gert neitt gott. ..... Ég mun áðeins
gcra þig óhámingjusaman.... En þú skilur það ekki. þú þekk-
ir inig ekki, þú hefur ekki hugmynd um, hvemig ég er raun-
vrrulega."
,;Ég véit 'íúSéiris, áð' ég elska þig.“
Hin unga, svártá, .dans- og
söngkona Earta Kitt, náS n.ý-
lega tali af Alliert. Einstriri óg
fckk að rai)j)i! við hánn 1.
klukkutíma. Meffal annai'S
spurði Jiún:
— Ilvernig ATSiíð þér eigin-
lcga, að, veröldin, lia.fi orðiö tfl?
— Jiað hef' :cg: ckki hngmynd
um, ungfrú, sagði. Eiristcin..—
Að vi.su er eg -orðinn ganiall
maður, cn cg var fni samt .
ekki viðstaddúr,1 þegar það
skeði.
•
Kristofer litli var I heiinsókn
hjá frmnku sinni. þau voru að
borða og Jvristófor falaði stððugt
með fullan niunninú. Loks gái
fnenkan ekki orða bundizt og
sagði:
iivernig geturðu talað.
svona rnc.ð fullan munninri?
- - O, það cr vanirin, sem gerir,
frænka, sagði Kristófer.
er fjölreyt
Síðan Vísir varð 12 síðar áníian hvern dag, er þáð viSurkennt, að
blaðíð er' bað f jölbreýttasla og fróðlegasta, sem gefið er nt feér,
ÞAÐ W AUBVELT AÐ FÁ SANNANIR FYRIR t>ESSU.
Látið senda yður blaðið ókeypis til mánaðamóta
^tniiiih er. W6Ö.
■ SímSnn> er- I
t