Vísir - 19.03.1955, Blaðsíða 7

liaugardagimi 19" matz 1955
visn?

ágpotgí

1 LEffiSDPPlffl
Eftir ROBÍN MAUGHAM
3Ú Jj
yin bróðtir hennar, er hafði tekið hana með valdi, beizk tárin,
sem streymdu niður vanga henhar, þegar hún hugsaði um dauða
föður síns, hin áköíu ósk hennar um að komast á brott frá Barker,
•jafnveí ihaiihinn, sem hafði reynt að fá haha til að leggjast með
sér„ meira að segja lörigun hennar í áfengi.... Ög allt virtist
bendá tii þess, að Pat gæti ekki orðið hamingjusom fyrr en hún
nytj mejra öryggis. Hafði hún ekki sjálf sagt, að enginn mundi
r.vilja giftast henni, að minnsta kosti enginn, sem henni fclli við.
Hann mundi, áð rödd hennar iiafði lýst bæði sorg og beizkju,,
•þegar hún hafði síigt þetta,, og hann sá hana fyrir sér í anda —
stóra munninn og fölar varirnar, dapurleg augum og rauðjarpt
háríð — og máttur tilfinninga hans stökktu öllum efasemdum
á flótta. ...
Hann 'gat ekki hugsað sér neina aðra. stúlku en Pat. Hún var
alltaf í huga hans. ■ .
Og meðan iiann var að hugsa þannig um hana, sveif á hann
evefnhöfgi.
EHLEFTI KAFLÍ.
þega.r hann vaknaði morguninn .eítir, minntist hann þess. að
Barker var enn erlendis, svo a'ð sér rnundi véra óhætt að heim-
sækja Pat á leiðinni i vinnuna.
,.Hann hraðaði sér niður og drakk morgunkaffið ísíiatri, en síð-
an tók hami leigubifi’eið til Tait-götu. þegar 'liann hringdi dyra-
bjöllunni, nötraði hann af eftirvæntingu.
Mögur, óvinsamlég kona, sem kom 'þama á hverjum morgni til
að ræsta húsið, opnaði fyrir iionum. þetta var #í fvrstti. skipti,
sem hann kom þama á mórgni, en hann þékkti koriuna af-ríýs-
ingu þeirri, 'sem Pat hafði gef'íð honum á henni.
„Er ungfrá Doyne heimaV"
Hann hafði það á filfinnmgunni, að konan virti hann fyrir sér
eitt hvað einkennilega.
„Ég veit ekki, hvort hún er komin á fætur," sagði. hún og tók
sér stöðu fyrir framan setustofuhui'ðina, eins og tni.ii vissi ekki,
livort' húri ætti að hleypa honum inn.
„þáð gei'ir ekkcrt til. Eg bið bara eftir lienni í setustofimni,"
Jnælti John þá, gekk hiklaust frám hjá konunni ihn í stofuna og
lokaði á eftii' sér. þegar svo var komið, gekk liann liljóðlega að
dyrum þeim, som vissu að svefnherbergi Pat
þung flauelst.jöld voru fyrir giuggunum, eri þó var nokkur birta
'í herbérgiriu, og stafaði hún frá krómuðum lampa, sern stóp á
riáttborðimi'. Hjá lampanum stóðu tvö hálf-tæmd glös.
Pat var í ríimi sínu og hvíldi þar í örmum Barkers....
Nokkra. stund var John oins og lamaður. Ifann starði -moð
trylltu augnaráði á höfuð Pat, sem hvíldi á féitu, loðnu brjósti
Bai’kers. Svo snerist hann á liæl og hljóp út úr fbúðimii.
Jjégar liann var köriiinn niðnr á götúriá, leið hönum s'vo illa,
að hánn várö að taka sér leiguhifreið Bann fór þakle.itt, heiiri,
og þar varpaði h'ánn sér grátandi á ríim sitt. þegar hann lmfðj
legið þannig all-lengi, fór hrollur um hann h'vað, ’eftir annað.
Honum leið svo illa, að honum fannst rétt að mr !a sig.og. er
hann gerði það, reyndist hitiun vera 39,2. Einhvern voginn létti
honura við vissuna um það. ]>að skipti hann engu máli, hvort
hann hafði veikzt við að kóSia í íbúð Barkers eða fyrr. Ef til
vill hafa hann ofkælzt mcira en hann hafði gert ráð fyrff. þegar
hann fór út að ganga með Pat........
þegar áliðið var dags, liringdi hann til Peters vinar síris, en
klukkan var orðin sjö, áður én Peter barði að dyrum hjá honum.
Um leið færði þjónustustúlkan houum mat á bakka.
John hafði enga matarlyst, svo að Peter gKiypti í sig mat hans,
enda var ekki um mikið að ræða, sem sjúklingnum liafði vferið
fært. En Peter var ekki búinn að borða, þegar .Tolin fór að leysa
frá skjóðunni, opnáði hjarta sitt fyrir vini sínum.
Hann mælti.með rólegrí, hásri röddu, og gerði sér allt far um
að segja frá hlutdrægnilaust og ástrííSulausí. Hann reynd að lýsa
málinu eins og lögfræðingur en ekki eins og smáður elskhugi.
En þegar hann lýsti morgunlieiinsókn sinni í íbúð Barkers, fór
hann að síama og Iiann sneri sér til veggjar, til þess að Peter
gæti ekki -séð, hvers.u sálarstríð háris.yæri sárt,
„Mér þykir leit.t, P.feter, að ég skuli vera að íþyngja þér með öll-
um vandræðum mínum, eri ég mundi árciðanlega verða vitskert-
ur, ,ef ég gæti ekki taiað iini þau við einhvern."
,,þú rnunt jafna þig fljótlega," svaraði Peter hinn rólegasti.
„það má bara teljast. happ, -að máíið skuli vera til lykta leiít."
„Heldur þú, að það hafi verið til lykta leiti, að því er mig
snertirV"
„Vitarilega.... pað er gott, að þú skiilir liafa séð haria í réttu
ljósi, áður en það. vár um seinan."
„Heldur þú, að hún sé.,..“ Hann gat ekki fengið sig til að
segja neitt Ijótt um Pat,
„Hún er einskis virði, hvemig sem á hana er litið."
„Néi!" hröpSði John. „Nei! Ég heí ekki sagt sér söguna rétt, úr
því aö þú lieldur þetta.":
, „Guð sé oss næstur,' John, reyndu að láta skynsemiria ráða!
Ilenrii hefur tek-izt að hafa út úr þér meira en hundrað pund og
demantsúr, jafnframt því sem hún hefur látið Barker vinna fyrir
sér. Hún er ekkert annað cn óbreytt götustelpa, ,sem er þö kannske
búin einlivri'i sérstakri gáfu til að segja lygasögur."
„Hvernig ég. gct vitað það? John rninn góður, það var mér deg-
inum ljósara fyrir lieilum mánuði, þegar þú sagðir méi; alla
söguiia uni luina. Nú hefúi' þú sóð hana í rúniinu, hjá öðrum
karlmanni. Trúir þú-ekki þíniim eigin augumV
„það gæti vcrið, að henni hefði verið gefið deyfilyf."
„Vertu ekki að gora þig hlægi-le'gan, John. ])ú verður að lnptta
að telja .siálfum þér tni um annað cins. þú veizt. jiú cins vel og
ég, að Pat liefur verið frilla Bai-kcrs frá upþhafi."
Jolin’snéri sé.r úridan ög fór að handleika vasaklút sinn.tauga-
óstyrkur. „Hvers veguu hefur Barker logið að mé'r?.“
•„Senriilega af þeini sökurn, að hann hefur gert, ráð fyrir, 'að þú
gætir kohiið honúhi að eiiiliverj.u gagni einn góðan voðurdag. Eða
hann hefur inigsað sér að hafa fé út úr þér."
„Ég, er sannfau’ður um, að hann læfur ekki haft. riein brögð í
iiuga,"
„Af. því að það hefði sairt. stærila'ti þitt að hugsn, að citihver
íiefði þig áð fiíli."
„])að er nú 'ekki rnikið eftir a.f srieri.læti ijaínu."
„þíinnig liugsa nienn alltaf, þegar þeir eru daufir í dáikinn."
„En ef Barker hefur viljað hafa fé út úr mér, hvers vegna hefur
hann þá ekki krafizt þess af mcr, að cg greiddi honum hhttabréf-
in út í liönd?"
„þú hefrir vist staðfcst. kaupin gagnvurt honrim skriflega?"
„Nei."
„J'ú liefur ekki skrifnð undir nein skjöl?.".
„Nei .... En ég hef fengið hjá homrin viðurkehningu á því.'að
liahn geymi hlutabréfin fyrir mig."
„Gæti hann gefiö út. lueru, til þcss að fá féð fyrir þau greitt,
þegar hann óskar?"
„Homira mundi vcitast mjög erfitt að sanna staðhæfmgar sin-
ai' í því ,efni.“
„Uffl hvaða hlutabréf er að.ræða?"
„í Cobieigh-flugyélasniiðjunum."
Peter leit forviða á liann. „Hversu mikið ætlaðir þú að kaupa?"
„Ég keypti bréf fyrir þi'isund pund„ þegar þau voru sjö síiillinga
virði. Hvers vegná?"
Á kvöSdvÖkunni.
Maður nokkur sótti um stöðu
hjá stóru fyrirtæki, og forstjór-,
inn yfirheyrði hann um eit't og'
annað. Meðal annars spurði
hann:
„Hvers vegna hættuð þér
störfum hjá Hansen & Hansen?“
„Það skal eg segja yður, For-
stjórarnir tveir voni stöðugt að
rífast, og eg gat ekki hlustað
á það lengur.“ .
„Voru þeir alltaf að rífast?“
„Já, léti annar mig í friði með
rifrildi, hellti hinn yfir. mig
skömmunura."
Stúlkan lioríði á vinkönu
sína og sagði:
„Óskaðu mér til hamingju, —
nú er eg ástfangin.“
„Það hefir þú verið svo oft,
en aldrei orðið neitt úr neinu
fyrir þér.“
„Það getur verið, en nú er eg
sannfærð um að eg hefi fundið
þann rétta.“
„Hvernig geturðu verið viss
um það?“
Eg er eins og í öðrum heimi
þegar hann þrýstir sér að mér
og tjáir mér hve yndislegur
hann sé.“
•
Charles Chaplin var nýlega á
gangi með vini.sínum úti í sveit
í Sviss, Tók vinur hans þá allt
í einu eftir því að hahn var með
kastaníu í vasanum, horfði und-
arlega á hann og sagði: ý
,,Charlie, ekki datt mér í hug
að þú værir hjátmarfullur,
þetta er hrein bábilja.“ ,
„Bábilja og bábilja,“ svaraðí
Chaplin. Eg get fullvissað þig
um, að frá þvi eg byrjaði að
ganga með kastaníu í vasanum
hefi eg aldrei fengið gigt ....
að vísu,“ bætti hann við eftir
stundar þögn, „hafði eg aldrei
gigt áður, en eg byrjaði að bera
kastaníuna á mér.“
•
Éngiendingur cinn hefur skýrt
frá því í „Daily Mail" hvernig
liann fer að lialda á sér hita í
vctrarkuldunum, þegar hann er
háttaður á kvöidin. Hann segir:
„Áður en eg fer að sofa les cg
alltaf um hálftima, og á meðan
lilýja. eg mér á fótumini með því
að eg anda að tnéi' gegnutn
ncfið, eu frá méi' gegnuni
gúmmíslöngu, sem og leiði nið-
ur að fótum nrimirn, og eft.ir
fimm mínútur er mér öllum orð-
ið funheitt."
C & SuwmfkAi
TARZAIM
1781

• Þegar Tarzan vissi að Milo var
svikari, ráðgerði hann dirfskulega
flóttatilraun. Hann ákvað að reyna
að hjálpa Bamárd til að 'riá'ríöglégri ‘
eign 'sinni á námunni;
Eftir að Tarzan hafði slegiö
■Bárnti'cfW: fpóþ’efe1 ’áfri Ka'nlÉyrði'"! vM:'d'2TÍ‘ hjo’
i -kki' grunaður,' hljóp hann að tómum taugina milli ptgnsins
vagni. Og vágninn vár laus
1 h'áiVíV "’kuridriri
og vindunnar.
frá víndunni.