Vísir - 30.03.1955, Qupperneq 7

MSSvikiíiiágmft ‘30, marz 1955
VÍSIR
wm
LEIKSDPPUR
Eftir ROBIN MAUGHAM i
37

Ö'g %á get eg greítt allar skuldir mínar og keypt ýmislegt í
íbúðina okkar. En ef eg tapa, þá neyðist eg til að biðja þig um
peninga . . . En eg sver, að það verður í síðasta skipti.“
„Hversu miklu hefur þú hætt í veðmál?“
„Fjörutíu pundum.“
. „Þér er þö kunnugt, að eg hefi ekki úr miklu að spila!“
„Þú verður að trúa mér, John! Eg lofa því upp á æru og
trú, að þetta skal verða í síðasta skipti.“
„Þetta verður að minnsta kosti síðasta skipti, að eg borgi
fyrir þig slíkar skuldir---— það er víst og áreiðanlegt. Hvenær
færðu að vita, hver árangurinn hafi orðið?“
„Á þriðjudag — það er að segja á morgun. Getum við ekki
hitzt í Hirtinum klukkan sjö?“
„Eg verð að fara til Bristol á morgun, til þess að mæta þar
fyrir rétti fyrir einn af skjólstæðingum mínum. Eg verð áréið-
anlega ekki kominn aftur fyrir miðnætti.“
John mátti varla til þess hugsa, að hann fengi ekki að sjá
Pat í heilan dag og nótt að auki, og hann var elcki ánægður,
fyrr en þau voru buin að ákveða, hvernig þau ættu að verja
miðvikudeginum.
Þau ætluðu að leigja herbergi í Radcliffe-gistihúsinu þá um
kvöldið og hittast í Hirtinum klukkan sjö.
•K-
Það hafði talazt svo til, að John hitti blaðakónginn, áður en
þann legði af stað til Bristol. Hann átti að koma í skrifstofu
foins mikla manns í Fleet Street, blaðagötunni.
Þegar hinn smeðjulegi einkaritari blaðakóngsins fylgdi John
um óralanga ganga hússins, þar sem ritvélaglamur heyrðist
hvarvetna eins og fjarlæg yélbyssuskothríð, og. síðan gegnum
hvert forherbergið af öðru, þar sem ritarar voru eins. og varð-
menn, hafði John á tilfinningunni, að'.sér .vaéri fylgt -úm vígvöll
til að hitta hershöfðingja.
Hann var dálítið taugaóstyrkur, af því að hann vissi ekki,
hvers vegna blaðakóngurinn hafði óskað eftir að tala við hann.
BlaðakóngUi'inn sat við langt skrifborð, sem þakið var gler-
plötu. Hann var að lesa ljóshærðri stúlku fyrir bréf, eg pataði
•í allar áttir til áherziu á meðan.
„Brezkur almehningur er gæddur mjög miklu langlundar-
'geði,“ sa'gði hann einmitt, þegar John gekk inn í herbergið.
„Hann lætur marga hluti afskiptalausa og er gæddur heilbrigðri
mannþekkingu — komma — en sá dagur mun samt renna
upp . . ...“ -
Hami reis hægt á fætur úr sæti sínu og rétti John spikaða,
máttlausa hönd.
. „Kæri: ungi vinur minn,“ tautaði hann fyrir munni sér, „það
er mér sérstök ánægja að hitta yður.“
Einkaritarinn, förunautur Johns, og hraðritarinn fóru þegj-
'• • ■■•'■;, ■ 'Vwa -
andi léiðar sinnar.
, „Það gleður mig, að þér skylduð geta komið því svo fyrir,
að þér hefðuð tækifæri til að hitta mig,“ hélt blaðakóngurinn
áfram og virti- John ■vinsamlega 'fýrir sér. „Mér skilst þó, að
þér hafið mikið hð gera við allskyns fhálfæfslustörf."
; „Já, ég er-öhnum kafinii á þvi sviði,“ ■svaraði John og fór
hjá sér.
„Hvífíkúr heimur!" .sagði blaðakóngurinn og ífórnaði* feit--
lögnum höndunum ■ einS og ífullur örvæntingar. „Maður vinn-
ur — maður/vinnur mýrkrahna á milli — óg svo er það kallað
að lifa'. . . :
John vissi ekki, hverju hann ætti að svara þess, og fannst
þvihyggilegast að þegja,
„Eg þarf ekki að segja yður, ungi vinur, að greinar yðar hafa
notið mikilla vinsælda — — — mjög mikilla vinsælda. Þar
sem ég veit um lítillæti yðar er mér ljóst, að þér gerið yður
grein fyrir, hversu mikið þér megið þakka áróðri þeim, sem
við höfum haft í frammi vegna yðar . . .
Hann gerði hlé á máii sínu og virti John fyrir sér með hálf-
luktum augum.
„Eg býst ekki við, að yður mundi veitast auðvelt að koma
greinum yðar á framfæri í öðrum blöðum, þar sem nafn yðar
jer.orðið syo nátengt-„K:völdpóstinam“.;Eg vona einnig, áð þetta
muni verða þannig um langan aldur . .“
Hánn gerði aftur hlé. á máli sinu. Svo kom það:
„En svo að eg sá einlægur við yður . . . . Eg verð að benda
yðui' á það að . . . þrjár síðustu greinaxnar yðar voru ekki til—
takaníega góðar . . .“ ;
Hann leit nú reiðilega og harðlega á John undan þungum
augnabrúnunum.
„Það þykir mér leitt að heyra,“ mælti John dapurlega.
| Blaðakóngurinn spennti greipar, eins og hann ætlaði að fara
l biðjast fyrir. „Yður virðist skorta einbeittni, sannfæringar-
kraft . . . Greinarnar vekja þá skoðun manna, að þér hafið
glatað sjálfstrausti yðar . . . Eins og þér trúið ekki lengur á
hugsjónir þær, sem þér eruð að prédika fyrir mönnum . . .“
Hann leit á John og hvessti augun. „Eg vona, að þér séuð
enn sánnfærður um dyggðir brezkra kvenna? Eða um þá sið-
ferðilegu skyldu, sem við verðum allir að inna af hendi . . .
„Nei . . .“ stamaði John.
„Segið mér ekkert um það — vitanlega eruS þér sannfærður
um þetta atriði! Eg vil aðeins segja það, að þér verðið fram-
vegis að berjast ötullega fyrir hugsjónum yðar! Þér verðið að
verða sami ötluli baráttumaðurinn og áður! Ef til vill getum
við þá fundið rúm handa yður í einhverju sunnudagsblaðanna
okkar.“
„Þakka yður kærlega fyrir,“ mælti John, og reyndi að leyna
því, hversu illá honum leið undir þessum samræðum.
„Eg vonast til að fundum okkar beri' samán á fimmtudags-
kvöldið hjá móður yðar,“ mælti blaðakóngurinn og þrýsti
hönd hans að skilnaði.
„Já, það er víst, herra,“ svaraði John. I
„Verið þér sælir, æri ungi maður, eg vona, að yður gangi
ævihlega allt í haginn!“ ’ . .',.! . :
... . : . ■ ■■ ■'' .•'
„Hjörturinn“ var opnaður klukkan hálf-sex, og ,þar var
þegai; hver,t.. gæti skipað,, þegar John kom þangað á miðviku-
dagskvöldið. Hánh var dálítið kvíðinn, af því að hjann var
tuttúgu mínútum á eftir áæ.tlun. Hahn litaðist áhyggjufullur
eftir; Pat, en gat hyergi komið. auga á. hana.
Bob, veitingamaðurinn, var heldur ekki sjáanlegur.
í ljarlægasta hluta yeitingástofunna|' kom hann auga á feit-
láginn mann, sem sat einn við borð. Hann hélt höndum fyrir
andlitinu, og höfuð hans var beygt eins og af trega.-
Þetta var Barker, ,
Tárin strejondu niður eftir feitlögnum vöngum haiis. Hann
leit ’upp, þegar John gekk að borðinu, og þeir horfðust stutta
stund í augu, án þess að mæla orð eða hræra legg eða lið.
Þá spratt Barker skyndilega á fætur, velti glasi sínu í fátinu
og skjögraði til Johns,-
„&ér megið ékki fara frá mér, John! Gerið það fyrir Guðs
skuld að fara ekki frá mér,“ stundi hann og hélt dauðahaldi
uih annan hándlegg Johns.
John hafði það á tilfinningunni, að menn þeir, sem voru
íveitingastqfunni, hefðu 'ekki af- þeim augun. . „ ;■
„Þér verðið að jafha ýður og setjast aftur,“ sagði hann ein-
beittiu'.
kvöldvökunni.
Maður kom inn í bókaverzi-
un og spurði afgreiðslumann-
inn: ..
„Þér hafið vonandi einhverja
góða sögubók handa mér?“
„Já, áreiðanlega. Hvers
konar bók ætti það helzt að
vera?“ spurði afgreiðslumaður-
inn.
„Það þarf að vera sérstak-
lega góð saga, einhver sem
getur gefið konunni minni
skilning á því,- hvérs vegna
eiginmennirnir koma stundum
seint heim á nóttunni.“
•
Dóra var kominn á þann ald-
urinn, að hún var farin að
hafa gaman af því að vera úti
á kvöldin. Einn morguninn
spurði faðir herrnar í ströngum
tóni:
„Hvaða náungi var að kyssa
þig hérna á horninu í gær-
kvöldi?“
Dóra horfði á hann stórum
augum og spurði:
„Hvað var klukkan þá?“ S
•
Franski leikarinn Robert
Lamoureux er hreykinn af
syni sínum, og eitt sinn sagði
hann við vin sinn. Ég hef
aldrei þurft að hirta hann, og
yfirleitt aldrei þurft að hreyfa
hönd við honum — hema í
sjálfsvörn.“
•
Hnefaleikamaður einn hafði
unnið meistarakeppnina x
þungavikt og éftir kappleikinn
bauð umboðsmaðúr homun á
náttklúbb ásamt fleira fólki;
Þar voru haldnar fyrir honum
margar skálaræður og afrek-
um hans og snilld hrósað. Áð
endingu var komin röðin að
hnefáleikameistaranum til þess
að þakka' fyrir sig. Hann stóð
upp og mælti:
„Ég er enginn ræðumaður,
og þess vegna get ég ekki hald-
ið tölu. Ég er heldur ekki söng-
vari, og þess vegna get ég ekki
sungið fyi'ir ykkur, en ef ein-
hver af ykkur vill fá einn á
snúðinn, þá er ég tilbúinn.11
■ •
Það var í miðjum öðrum þætti
ópei’unnar og þeim hundleidd-
ist.
— Þessi bai-j'ton er blátt á-
fram hræðilegur, sagði hann.
— Já; eigum við ekki að
* fara? sagði, hún.
— Nei; hann verður myrtur
í næsta þætti, og ,af þeirri
skemmtun vil ég ekki missa.,
£ £ &unw(jkó — TARZAJN —■ *7m
»X£tl
ftior !»JI. SdtinRiM Scrramh; lnc —Tm.a»e 0 8 P*i Ofl
Dutr. by Unile4 Feature 'Byndicale, Inc.
En, gleði Tarzans var skamrnvinn:
'Hann' : ýar' 'búndinn' ög ; .þvr'Várnar-1
'íáus. gégn hættum .fnimsk&gáfiHá: 'x"
'' ^gar-;:méhnirriir:'IÍ^í|jSu'sig', skutö' En.það bar 'engan árangur. Tantor
ílS51;-: :'í&« ■; -'ííadF*v- *-. ■h
é úíjqy .iarfiwv^d