Vísir - 14.04.1955, Side 7

Fimmtudaginn 14. apríl 1955
VfSIR
T
LEIKSDPPUfl
Eftir ROBIN MAUGHAM
14

Pat væri einmana og yfirgefin, ósjálfbjarga í heimiiíum. . .. Eg
hafði taiið mér trú um, að greinarnar, sem eg skrifaði, mundu
láta gott af sér leiða.... En nú er öllu lokiö.... Eg ætla að
hætia að skrifa greinar um siðferði og því líkt.... Eg skal
aldrei, aldrei framar vera hræsnari ....
„Leiðin til vítis er vörðuð góðum ásetningi,“ svaraði Peter.
„Er ekki rétt, að þú farir að hafa fataskipti?"
„Eg get það ekki — eg get ekki farið niður! Viltu ekki segja
fyrir mig, að eg sé veikur.“
„Þú verður að standast þessa raun, John! Eg get ekki látið
þig vera einan hér uppi með svartsýni þína og hugarvíl.“
„Eg get ekki.
„Heyndu að harka af þér! Þú vilt væntanlega ekki, að þau
fari að gruna eitthvað. Farðu nú að skipta um föt, og svo at-
hugum við, hvernig þér verður innanbrjósts, þegar þú verður
foúinn að fá þér einn lítinn.“
Jchn svaraði ekki, heldur fór rakleiðis inn í baðherbergið.
Feter leit um gluggann út í rökkrið og virti fyrir sér Ijós-
deplana úr gluggum húsanna handan við götuna, og þá tók
hann eftir því sér til undrunar, að hann var ekki að hugsa um
Jchn heldur um Pat. Hann rifjaði upp fyrir sér hin ýmsu atvik,
sem John hafði sagt honum frá, og hann minntist þess einnig,
er fundum þeirra bar saman. Hann efaðist um, að það væri
rétt, að hún væri aðeins „léttúðug stúlka.“
Ei hann langaði til að skapa sér skoðun á skapferli hennar
og eðli, ýrði hann fyrst að geta greint satt frá lognu. Líklega var
það satt, sem hún hafði sagt frá fyrstu kynnum foreldra sinna,
áesku isinni og andláti föður síns. Móðir hennar hafði einnig
kannazt við það gagnvart Barker, að einn af vinum bróður
henriar hafði tekið hann nauðuga.
Fat hafði aðeins gripið til ósanninda, þegar hún þurfti að
verja gerðir sínar. Samúð hennar og Barkers voru henni trygg-
ing gegn öryggisleysi. Hún varði þess vegna þessa sambúð
þeirra, þegar hún vildi telja John trú um, að ekkert ósæmilegt
væri milli hennar og Barkers. Og hún varð einnig að verja ást
sína á Jack gagnvart bæði Barker og John ....
Og þá fór Peter að hugsa um það einkennilega kvöld, þegar
John hafði komið með hana í heimsókn til hans. Þá hafði Pat
sagt það, sem henni bjó í brjósti, þegar hún hafði sagt, að hún
óskaði þess, að John færi ekki bónarveg að henni heldur tæki
þaö með valdi, sem hann óskaði að njóta. Hún vildi að karl-
macurinn væri sterkari en konan og tæki það, sem hann vildi.
Kannske var lykillinn að eðli hennar fólginn í þeim orðum.
Vegna þess að hún hafði verið tekin með valdi, hafði hún
andstyggð á karlmönnum og óttaðist líkamlegt samneyti. En
undir skelfingu hennar og viðbjóði leyndust þó eðlilegar ástríð-
lir. Það var aðeins hægt að vinna bug á hleypidómum hennar
með því að beita þvingunum. Þegar hún kynntist Barker,
haíði hún verið neydd til að finna einhvers staðar skjól og
hæli. „Hvers vegna eigum við að skjóta því á frest....“ hafði
hún sagt.
Eri þegar Barkef breyttist úr húsbónda hennar, sem sagði
henrii fyrir verkum, í undirgefinn ölmusumann, og þegar húri
sá, að hún gat notið verndar hans, án þess að Véra um leið
ambátt, voru þvinganir ekki lengur fyrir hendi, og hún fyrir-
leit hann alveg eins mikð og John. Jack var hinsvegar „sterk-
ur“ maður, sem tók það með valdi, hann hafði girnd á, og
sveigði hana með ofbeldi.
En það var þó ekki hægt að rekja hegðun Pat að öllu leyti
til nauðgunarinnar. Faðir hennar var drykkjumaður og móðir
hennar dansmey, sem var orðin beizk og reið lífinu. Það var
þess vegna ekki hægt að vænta þess, að ávöxtur líkama þeirra
yxi í frjóum jarðvegi. Pat hafði alizt upp í andrúmslofti haturs
og siðleysis. Eðli hennar var þegar orðið’spillt, þegar hún fór
að heiman og geta hennar til að elska orðin að engu.
Hún hafði ímugust á því, hvað hún var háð Barker, og síðar
John. Pat leit á demantaúrið, peningana, sem hún fékk að láni,
jafnvel máltíðirnar, sem John bauð henni að neyta með sér,
sem viðjar, er hlekkjuðu hana við sæng hans. Sjaldan launar
kálfur ofeldið, hugsaði Peter, og örlæti vekur oft hatur á
þeim, er lætur það í té, í brjósti þess, sem nýtur þess.
„Þú ert mjög hugsi á svip,“ sagði John, þegar hann kom
aftur út úr baðherberginu.
„Má eg segja þér stutta sögu?“
„Já, ef þig langar endilega til þess,“ svaraði John og brosti
dápurlega.
„Eg þekkti einu sinni kappakstúrsmann, sem velti einu
sinni bifreið sinni. Það var hreint kraftaverk, að hann skyldi
ekki bíða bana. Hann settist samstundis upp í aðra bifreið og
ók með leifturhraða eftir kappakstursbrautinni. Þegar eg
spurði hann, hvers vegna hann hefði gert það, svaraði hann,
að annars hefði hann aldrei getað stigið upp í kappaksturs-
bifreið aftur.. . . Þess vegna máttu ekki hlaupa í felur fyrir
fólkinu, sem hún móðir þín héfir boðið heim í kvöld.“
„Vertu alveg rólegur — — — eg ætla ekki að láta mig
vanta.“
„Gerir þú þér grein fyrir því, að svo getur vel farið, að
sjálfsmorð Barkers verði rætt?“
„Já.“
„Og þú ætlar ekki að segja neina vitleysu?"
„Nei.“
„Þá skaltu búa þig í snatri. Við skulum fara niður eins fljótt
og okkur er mögulegt.“
í fyrstu skildi Peter ekki, hvers vegna móðir Johns litaðist
um við borðið með miklu sigurbrosi.
Cynthia hin fagra var meðal -gestanna eins og ævinlega.
Hún var töfrandi fögur, brosti eins og drottning, og virtist
yfirleitt ekki gera sér grein fyrir því, hvaða harmleikur hefði
átt sér stað í sáiU Johns vinar hennar síðustu mánuðina.
Blaðakongurinn var látinn sitja við hlið húsfreyjúnnar, og
handan hans var einstaklega lágvaxinn maður, sem gaf út
kvennarit. Á vinstri hönd móður Johns sat Bain þingmaður
eins og venjulega, og þegar hann borðaði, höfðu menn það á
tilfinningunni, að með matarlyst sinni sýndi hann baráttu
umbjóðenda sinna til að bæta lífskjör síiri
Við hinn enda borðsins, þar sem húsráðandi sat, gat að líta
þöglan greifa, er starfaði í utanríkisráðuneytinu, og að auki
bróður Cynthiu, sem barðist alltaf við áð bæla niður meðfæddan
hikstann. •
Farið var að borða ábætinn, þegar það gerðist, sem Peter
hafði einmitt óttazt. |
„Það var eftirtektarverð frétt í Kvöldpóstinum í dag,“ sagði
bróðir Cynthiu og beindi orðum sínum til blaðakongsins, er
sat gegnt honum. Hann sagði þetta mjög hátt til að ráða bug
á hiksta sínum.
Peter veitti því eftirtekt, að John varð' samstundis náfölur af
kvíða.
„Eg vona, að blaðið hafi birt meira en eina eftirtektarverða
frétt,“ svaraði blaðakonungurinn með rembingi.
Bróðir Cynthiu hló kjánalega.
„Eg á við fregnina um þenna „leyndardómsfulla Joihn“, sem
birt var á fýrstu síðu.“
Peter langaði til að segja eitthvað. til að béina samræðunum
Á kvöldvökunni.
Maður nokkur kom inn á lög-
reglustöðina og spurði:
„Ekki vænti ég að hingað hafi
verið skilað armbandsúri?“
„Hafið þér tapað úrinu yðar?“
„Já.“
„Og hvar haldið þér að þér
hafið glatað því?“
„Á Lækjartorgi í gær. Ég
var að missa af sti'ætisvagni,
þegar úrið datt af mér, hélt
áfram og lét það liggja, og hef
ekki séð það síðan.“
•
Tvær piparmeyjar ræddust
við. „í síðustu viku auglýsti eg
eftir eiginmanni,“ sagði önnur.
„Nei, var það?“ sagði hin.
„Fekkstu nokkurt svar?“
„Hundruðum saman. Og þau
voru öll á sömu leið: „Þér meg-
ið eiga minn karl“!“
•
Mannætur tvær höfðu verið
settar í geðveikrahæli. Einn
daginn kom önnur þeirra að
hinni, þar sem hún var að rífa
myndir af körlum, konum og
börnum úr myndablaði og eta
þær.
„Segðu mér,“ sagði sú fyrr-
nefnda. „Er nokkuð varið í
þetta þurrkaða mannakjöt?"
•
Læknirinn: „Ungi maður, eg
er hræddur um, að eg hafi
slæmar fréttir að færa yður.
Þér munuð aldrei geta unnið
framar.“
Ungi maðurinn: „Það er allt
í lagi, læknir. En hverjar voru
þessar slæmu fréttir?“
•
Ef konu yðar langar til að
læra að aka bifreið, skulu þér
ekki standa í vegi fyrir henni.
•
„Fyrir þremur árum, þegar
eg leitaði til 3Tðar vegna gigt-
arinnár, réðuð þér mér til að
forðast raka og bleytu.“
„Já?“
„Haldið þér eltíki, læknir, að
mér sé óhætt að fara í bað
núna?“
•
Smith fann, að hann var að
verða helzti feitur, svo að hann
leitaði ráða hjá lækni sínum.
„Einfaldasta ráðið til að losna
við nokkur pund,“ sagði lækn-
irinn, „er að hrista höfuðið
hægt og einarðlega,“
„Og hvað á eg að gera það
oft?“ spurði Smith.
„í hvert skipti seni einliver
býður yður í staupinu.“
C. & SuwcugkA
- TARZAN -
1797
Aður en varðmennirnir gátu áttað
Tarzan var soltinn og fór þegar að
■ $ig á j>ví, hvað;• var að gerast, voru elta uppi Horta, göljtinh. honum
■"jþ’eir fólagar Éomhir; ihir'i^skógihín.' ■h'ói íU 4trrá ÍM-TS pxú? > ..m'híiuv*.
Sií.Á? ■-••rsíþ'i.-tO M’íri ...,.J_ .....
Meðan hann var jað flá dýrið, datt
nýtti f hug. r ' ' ..
•JJíX
in ýrii'ýbó S'.pö.f/c ouí
Bráðum skyldi Milo fá að kenna
á reiði lávarðar skógarins.