Vísir - 30.04.1955, Blaðsíða 7

Laugardaginn 30. apríl 1955
VlSIR
7
Emile Zola:
ÓVÆTTUR
9
könnu áður, tvær dætur, sex og átta ára? Þetta hafði skeð fyrir
átta árum og hún hafði alltaf séð eftir því síðan.
Nú lifir hún hér í eymd og volæði. Hún var í útlegð í kulda
norðursins og átti engan nágranna, sem hún gæti rætt við.
Þau höfðu mjög litlar tekjur og gátu ekkert komizt burt frá
La Croix-de-Maufras. Þar urðu þau að lifa og deyja. Samt
gleymdi hún þeim unaðarsælu dögum, áður en hún veiktist,
Þegar maður hennar var fjarverandi og hún var ein heima
ásarnt litlu telpunum sínum og orðrómurinn um fegurð hennar
barst víða, milli Rúðuborgar og Le Havre, og umsjónarmenn-
irnir voru vanir að koma til hennar, þegar þeir voru á eftir-
litsferðum sínum. Það hafði jafnvel orðið vart talsverðar af-
brýðisemi meðal umsjónarmannanna, .og hún var miðdepillinn,
sem allt snérist um. Og um mann hennar var það að segja,
að hann var aldrei fyrir neinum. Hann gekk hljóðlega út og
inn og tók aldrei eftir neinum. En nú var sá tími liðinn og hún
hafði setið mánuðum saman i stólnum sinum og kraftarnir
þurru smám saman.
— Ég segi þér satt, að hann er að gera út af við mig. Þó að
hann líti meinleysislega út, er það ekkert að marka. Ég er
viss um, að hann ætlar að sála mér.
Jacques, sem áður fyrr hafði strítt fóstru s.inni á þeirri að-
dáun, sem hún hafði vakið meðal járnbrautareftirlitsmann-
anna, gat ekki varizt því að segja brosandi: — Kannski hann!
sé afbrýðisamur.
Phasie yppti öxlum, en augu hennar leiftruðu og hún gat
varla varizt brosi.
— Hvernig getur þér dottið þetta í hug drengurinn minn?
Geturðu hugsað þér hann afbrýðisaman? Hann hefur aldrei
]átið slíkt í Ijós. Honum er víst sama, svo lengi sem ég bið
hann ekki um peninga. Því næst yppti hún öxlum aftur' og • kvikinyn'dadísinni
sagði: — Nei, hann hefur aldrei haft neinar áhyggjur af
pví. Hann hugsar ekki um annað en peninga. Það, sem honum
gremst, er það, að ég skyldi ekki láta hann fá þúsund frankana,
sem ég erfði árið sem leið eftir föður minn. Hann sagði að ef
ég neitaði því, mundi ég verða fyrir ógæfu. Og það hefur rætst.
Ég hef verið veik síðan.
— Ohnppið-
Framh. af 5. síðu.
leiti sífellt, í áttina til hans, og
virði hann f.yrir sój- lengi, þvi
að þetta er liár og vörpulegur
maðui’. En hún er sjálfri’ sér
gröm fyrir að gera þetta.
þegai' samkvæmið ci- á endá,
hittir hún hann af tilvil.jun
frammi i anddyrinu — eða
kannske það hafi ckki verið
nein tilviljun? — þar sem þau
eru bæði að fá yfirhafnir sinar.
„Herra I*'orell, ef þ;ið væri
okki alltof rnikið uinstang fyrir
yður, mcgið þér fylgia mér
licim," sagði hún við hann, seni
Iiafði ekki fyi'ir því að hjálpa
henni í kápuna, hcldur leyfði
öðrum að hafa ánægjuiia af því.
Hann virtist alveg upptekinn af
að hugsa um að koma sér í sína
kápu.
„Vitanlega mundi eg liafa
hiná mestu ánægju af því,“
svaraði hann og ljómaði allur.
Við þotta varð liún alveg
rugluð. 1-Iún hafði vorið aiveg
sannfærð um, að hann mundi
afþakka þetta góða hoð hcnnar,
og þ;i hafði hún einmitt verið
tilhúin ineð nokkrar setningar,
sem hún ætlaði að senda hönum
til að gera hann að engu. Og
svo fór þetta þannig. Hún skildi
ekkert í honum. Auk þess var
ánægja hans yfir boði líénnar
svo fölskvalaus, að það var al-
veg eins og hann hefði allt í
einu fengið Nohelsverðlaunin.
þ.egar þau ýoru komin út í
hifreiðina, kom i Ijós, að hann
var hinn ræðnasti og skemmti-
legasti maður, sem kunni vcl
að konia fyrir sig orði. Ilann
kunni mjög vel að skenunta
Að þetta skuli hafa komið
fyrir mig, einmitt mig, sem ....
það er bara ckki hægt að skilja
þetta, hvernig seni á það er litið.
En þá þrífui' hún allt í einu
kápuna, sem liún hefir fléýgt
fi'á sér, fer í hana aftur og lirað-
ar sér út. Skömmu síðar stend-
ur hún fyrir framan dyrnar á
íbúð hennar og Iiringir.
„þér .... ?“ það or ekki neinn
vafi á því, að hann er nijög
glaður yfir að sjá liana.
,,.Tá, eg! Eg fann lieimilisfang-
ið yðar í símaskránni, og nú
ætla eg að þiggja tcsopa li.já
yður!“
Og eftir þctta íór svo vel á
með þeim, að þau voru trúlofuð,
þegar dagur rann. Og fjóriun
vikum síðar héldu þau hrúð-
kaup, kvikmyndadísin heims-
fræga og málarinn, sem var lítt
þekktur.
þegar þau eru búin að vcra
fáeina daga á brúðkaupsför
sinni, gctui' hún ekki á sér setið
lengur. það, sem hún licfir í
huga, liefir verið að kvelja hana
all-lengi, en í hvert skipti sem
hún hefir aitlað að lara að
minnast. ;i það, hefir hann ævin-
lcga slcipt um umrœðuefni. En
nú gct.ur hún ekki heðið lengur
og segir: „Segðu mér, Peter,
hvernig var það ciginlega fvrsta
kvöldið? Hvers vegna vildir þú
ekki kvssa á hönd mína, þegar
við vorum kynnt í samkvæin-
ingu fól'ðum?"
„Æ, kjáninn þinn,“ sagði
liann lilæjandi, „iangar þig'
endjlega lil að vita það?“ Og
hann aitlar enn að reyna að'
tel.ja liana af því að spyrja um
þetta, mcð þvi að loka rnunni
liennar með kossi, cn hún tekur
um eyrun á honuni, og heldur
lionum frá sér.
„Nei, eg verð skilyrðislaust að>
fá að vita þctta, og það á stunil-
'inni.“
„■Jæja, ef eg get elcki komizt
lijá því að segja þér þetta, þá er
víst be/.t. að leysa frá skjóð-
unni: Einmitt þegar eg laut.
niður til að kyssa á hönd þina,
.... á sama augnabliki .... Já„
þá slitnuðu axlaböndin mín ..“
„Hyað segir þú? Axlaböndin
þín ....?“ Hún er forviða.
„Já, það getur svo sem vel
komið fyrir. Ertu kannske roið'
vegna þess?“
„Reið? Nei, það er eg alls-
ekki.“
Hún er talsveft undrandi, e»
hún er ekki lcngi að átta sig.
„Já, það má seg.ja, allt geti
orðið til góðs,“ sagði hún hugsí
og þrýsti sér upp að honum.
„Jafnvel ómerkileg axlabönd."
Ungi maðurinn áleit, að lasleiki gömlu konunnar stafaði af
þunglyndi hennar og hélt, að hann gæti talað um fyrir henni.
En hún hristi höfuðið og hélt staðfastlega fram gi'unsemdum
sínum.
— Jæja þá, sagði Jacques að lokum. — Ef þú vilt verða
heilbrigð aftur, skaltu fá honum þessa þúsund franka.
Með því að neyta ýtrustu orku gat hún risið á fætur.
•— Þúsund frankana mína. Það skal aldrei verða. Heldur skal
ég deyja. Ég hef falið peningana þar sem hann finnur þá
aldrei, get ég sagt þér. Hann rná leita um allt húsið, hátt og
tágt. Hann finnur þá ekki. Hann er þegar búinn. að leita tals-
vert. Ég heyri hann banka í veggina á nóttunni. En hann má
vera svo illmannlegur á svipinn sem hann vill. Það borgar sig.
Ég hef svo gaman af að sjá hann leita. Við skyldum sjá, hvort
okkar gefst fyrr upp, ég eða hann. Ég gæti þess vel, að borða
ekkert og drekka ekkert, sem hann framreiðir. Os jafnvel þótt
„Ef þér liafið áhuga fvrir því,“
sagði hún, þegar Iiifreiðin nam
staðar fyrir utan heimili henn-
ar, „getum við fengið okkur te-
so])a lijá mér, áður en þér hald-
ið áfram lieim.“
„þetta er ákaflega skcnnnti-
lcgt. hoð af yðar hondi,“ svaraði
hann, „cn eg er því miður tals-
vert þreyttur, og þar að auki
iiefi eg enga löngun til að
drckka te. Kannske eg geri það
síðar með yðar leyfi?"
þarna kom það aftur, — hann
óvirt-i liana!
þegar hún var húin að ná sér
af imdruninni, sem hafði gri|)ið
hana, sneri hún sér snögglega
frá honum og skildi hann eflir á
gangstéttinni.
þegar hún er komin lil íbúðar
sinnar, gengur hún lengi fram
og aftui' og er aivarcið.
Myndiistaskólinn í Reykjavík
Um þessar mundir er að liúka námskeiði í barnadeildum
skólans, sem staðið hefur frá því í janúar s.l. og 150 börn
hafa sótt. í tilefni af því verður í dag laugardag 30. apríl,
kl. 2—5 e.h. í skólanum, Laugavegi 166, sýning á verkum
barnanna, þ.e.s. teikningum, lituðum myndum, klipptum
myndum, bastvinnu og leirmunum. Sýningin verður aðeins
opin þennan eina dag.
Innritun á vornámskeið fyrir börn, sem stendur til 1.
júní n.k., hefst n.k. mánudag í skólanum kl. 5% e.h. —
Skólagjald kr. 50,00, og er allt efni, sem börnin nota við
narnið, innifalið í verðinu

Krisíniboðsféíag kvenna hefur
1. maí kl. 3 e.h. í Rristniboðshúsinu Betaníu, Laufásvegi 13.
Góðir Reykvíkingar!
Styrkið gott málefni og drekkið síðdegiskaffið hjá okkm'.
Kristniboðsfélag kvenna.
£ & SunouykA
TARZAN
MS07
Milo fékk það, sem hann átti skilið,
sagði apamaðurinn. Því næst sagði
hann við Barnard.. -—Fílarnir Hafa
stHlzt. Við skulum Halda áfram ferð-
•—En við höfum enga innfædda
menn, sagði ungi maðurinn dapur-
lega. Tarzah brosti og sagði. — Við
sjáum nú-4il.
Hann kallaði nokkrum sinnum á
máli Swahlimanna.
Og einn aí öðrum komu hinir inn-»
bornu út úr skógarþykkninu og Riki
með þeim. . ,