Vísir - 20.05.1955, Blaðsíða 10

10
VfSIR
Föstudaginn 20. maí 1955.
Emile Zola:
ÓVÆTTURIN.
21
— Monsieur Roubaud, komið þéx- hingað og hjálpið mér.
Þegar Roubaud var kominn upp í vagninn og hafði klofað
;yfir blþðpollinn á gólfinu, var Cauche búinn að finna verk-
«fni handa honum.
— Lítið þér undir hina sessuna, sagði hann, — og aðgætið,
livort þér sjáið þar nokkurt sönnunargagn.
Roubaud gerði eins og fyrir hann var lagt, en sá þar ekkert.
— Hér er ekkert, mælti hann.
Svo tók hann eftir bletti á stoppuðu hægindinu, þar sem
juenn hölluðu höfðinu, og benti öryggisstjóranum á hann. Gæti
þetta ekki verið far eftir fingur? En þeir komust fljótlega að
raun um það, að þetta mundi aðeins vera blóðsletta. En áhorf-
-endur, sem gerðu sér grein fyrir því, að glæpur mundi hafa
■verið framinn þarna, hnöppuðust umhverfis Dabadie, sem
treysti sér ekki til að fara nær en upp á þrepið. Þar sem hann
stóð þarna, fékk hann allt í einu hugmynd.
— Heyrið þér, monsieur Roubaud, þér komuð heim með
-síðustu lestinni í gærkvöldi, var það ekki? Kannske þér getið
-áagt okkur eitthvað?
— Vitanlega! mælti Cauche. — Tókuð þér eftir nokkru
óvenjulegu?
Roubaud svaraði ekki í tvær eða þrjár sekúndur. Svo rétti
hann úr sér því að hann hafði verið að athuga gólfábreiðuna,
-og sagði með sinni venjulegu rödd, sem var nokkuð hrjúf:
— Ég skal með glöðu geði segja ykkur allt, sem ég veit.
Konan mín var með mér, svo að ég vildi helzt bera mig saman
við hana, ef frásögn min á að koma í skýrslu.
Monsieur Cauche fannst þetta mjög eðlileg ósk, en Pecqueux,
,-sem kom á staðinn rétt í þessu, bauðst til að sækja frú Roubaud.
Menn urðu að bíða í nokkrar mínútur, meðan hann gerði þetta.
Philomene, sem hafði komið með honum til að athuga, hvað
um væri að vera, virtist gröm yfir því, að hann skyldi hafa
boðizt til að verða þannig að liði. En þegar hún sá frú Lebleu
koma kjagandi eins hratt og fætur hennar leyfðu, gleymdi
hún gremju sinni og fór til móts við hana til að styðja hana.
í sameiningu fórnuðu konurnar svo höndum yfir þessum ægi-
lega glæp. Enginn vissi í rauninni neitt að ráði um afbrotið,
en menn voru þeim mun duglegri við að geta sér til um alla
•atburði. Philomene tókst að láta heyra til sín þrátt fyrir
'kliðinn, og skýrði hún hiklaust frá kenningu sinni, sem var á
þá leið, að Séverine hefði séð morðið með eigin augum. Það
Tivíldi einkennileg þögn yfir öllum, þegar Pecqueux kom aftur
•og Séverine með honum.
— Sjáið hana bara! tuldraði frú Lebleu. — Hún er líkari
prinsessu en eiginkonu aðstoðarstöðvarstjóra! Hún hefur verið
alklædd þannig frá því fyrir allar aldir í morgun, eins og hún
ætlaði í veizlu.
Séverine gekk með stuttum, reglubundnum skrefum eftir
stöðvarpallinum. Hún varð að ganga talsverðan spöl, meðan
mannfjöldinn horfði á hana, en það virtist ekki setja hana úr
jafnvægi. Henni hafði orðið svo mikið um fréttina, sem
Pecqueux kyndari hafði sagt henni, að hún gat ekki annað en
þerrað tár úr augum sér við og við. Hún var klædd vel-sniðnum,
. svörtum kjól, eins og hún tregaði velgerðarmann sinn, en hún
var berhöfðuð þrátt fyrir kuidann, því að hún hafði ekki
gefið sér tíma til að klæðast til fulls. Menn komust við af að
sjá trega hennar.
— Það er svo sem ekki að ástæðulausu að hún volar, —
sagði Philomene ’lágri röddu. — Heppnin verðúr ekki lengur
með þeim, þegar verndarengillinn þeirra er dauður.
Þegar Séverine hafði gengið gegnum mannþröngina að vagn-
dyrunum, stigu Cauche og Roubaud ofan úr vagninum, og hinn
síðarnefndi tók þegar til við að segja sögu sína.
— Við fórum til að tala við Grandmorin dómara um leið og
við vorum komin til Parísar í gærmorgun, er það ekki rétt,
góða mín? Það hlýtur að hafa verið um það bil klukkan 11,15,
heidur þú það ekki?
Hann leit ákveðinn á hana, og’ hún svaraði auðsveip:
— Jú, klukkan var fimmtán mínútur yfir ellefu.
Hún hafði tekið eftir blóðugri sessunni, og þá fór hún að
kjökra. Stöðvarstjórinn fylltist meðaumkun með henni.
— Frú, þér skuluð ekki horfa inn i vagninn, því að þér
þolið það-ekki. Við skiljum sorg yðar fullkomlega. . . .
— Aðeins fáein orð, sagði öryggisstjórinn, — og þá getum
við leyft frú Roubaud að fara heim aftur.
Roubaud hélt sögu sinni áfram þegar:
— Þegar við höfðum talað um allt milli himins og jarðar,
gat Grandmorin dómari þess, að hann gerði ráð fyrir að fara
til Doinville daginn eftir til að hitta systur sína.... Ég sé
hann enn fyrir mér, þar sem hann sat við skrifborðið sitt. Ég
var öðrum megin við hann, og kona mín hinum meginn....
Er það ekki rétt, góða mín? Sagði hann okkur ekki, að hann
ætlaði að fara daginn eftir?
— Jú, daginn eftir.
Monsieur Cauche leit upp frá minnisblöðunum, sem hann
hafði verið að skrifa á.
— Hvað segið þér? Daginn eftir? Hann fór samdægurs.
— Andartak, mælti Roubaud. — Þegar hann frétti, að við
ætluðum heimleiðis með hraðlestinni, sem átti að fara síðdeg-
is, sagði hann, að verið gæti, að hann færi með henni í staðinn,
það er að segja ef kona mín vildi vera nokkra daga hjá systur
hans í Doinville, eins og hún hefði gert tvívegis áður. En kona
mín svaraði, að hún hefði of mikið að gera heima, svo að
hún gæti ekki þegið boð hans. Þú afþakkaðir það, var það ekki,
góða mín?
— Já, ég afþakkaði það.
—• Nú, það er um það bil allt, sem ég hef að segja. Hann
var mjög vinsamlegur við okkur. . . . Hann spurði mig, hvernig
mér vegnaði, en svo gekk hann með okkur til dyra á vinnu-
stofu sinni.... Er það ekki rétt, góðan mín?
— Jú, hann gekk með okkur alveg að dyrunum.
— Við fórum svo frá París klukkan 6,30, og áður en við
stigum upp í lestina, talaði ég nokkur orð við monsieur
Vandorpe, stöðvarstjórann. Um það leyti sá ég ekki nokkurn
skapaðan hlut. Ég gerði ráð fyrir, að við mundum verða ein í
klefa okkar, og varð mér gramt í geði, þegar ég tók eftir konu,
sem ég hafði ekki veitt athygli, þegar ég valdi klefann fyrst,
en kona þessi sat í einu horni klefans. Þar við bættist, að
hjón komu inn í klefann á síðustu mínútu. Ekkert óvenjulegt
kom fyrir, þar til komið var til Rúðuborgar. Menn geta gert
sér í hugarlund undrun mína, þegar við fórum úr lestinni
þar til að liðka okkur og komum þá auga á Grandmorin
dómara, þar sem hann stóð við gluggann á einkavagni, sem var
þrem eða fjórum vögnum fyrir aftan okkur. Ég hafði orð á
því við hann, að hann hefði afráðið að fara þá um daginn þrátt
fyrir allt. Við hefðum ekki haft hugboð um það, að við værum
að ferðast með honum. Hann svaraði því til, að hann hefði
fengið skeyti, þar sem hann var beðinn að koma. Rétt í þeirri
svipan gaf eimreiðin brottfararmerki, svo að við hröðuðum
okkur aftur til klefa okkar, sem var þá auður, okkur til mik-
iliar undrunar. Allir hinir fyrri ferðafélagar okkar höfðu farið
úr lestinni í Rúðuborg, og þarf ekki að taka það fram, að við
vorum því fegin.... Og þá er sagan öll, eða er ekki svo,
elskan mín?
-— Jú, það er engu við þetta að bæta.
Enda þótt frásögn Roubauds væri mjög blátt áfram, hafði hún
Á kvöldvökunni.
Það var liðið langt fram á
nótt, þegar síminn hringdi á
slökkvistöðinni og áköf karl-
mannsrödd mælti:
„Konan mín er hlaupin að
heiman.“
„Einmitt það,“ sagði nætur-
vörðurinn á brunastöðinni. „Það
var ákaflega leiðinlegt, en því
miður getum við ekkert hjálpað
í því sambandi. Þér skuluð
heldur hringja til lögreglunn-
ar.“
,,Þökk fyrir ráðlegginguna,“
sagði eiginmaðurinn, ,,en það
gerði ég síðast, þegar hún hljóp
að heiman .... og þá fundu þeir
hana.“
Það var daginn eftir stór-
afmæli í fyrirtækinu. Skrif-
stofustjórinn kom í skrifstofuna
í síðara lagi og var enn all-
hífaður, og í fylgd með honum
annar náungi enn drukknari.
Fulltrúinn gekk til skrifstofu-
stjórans, hneigði sig auðmjúk-
lega fyrir honum, en hvíslaði
síðan:
„Varið yður. Hvað haldið þér
að forstjórinn myndi segja, ef
hann sæi yður svona?“
„Spyrjið hann.“ svaraði skrif-
stofustjórinn. ,,Ég er nefnilega
með hann hér í eftirdragi.“
Hinn hræðilegi Kristófer,
kunningi okkar, var eitt sinn á
göng með pabba sínum og varð
starsýnt á eina stórbyggingu
borgarinnar.
„Hvaða hús er þetta?“ spurði
hann pabba sinn.
,,Það hef ég ekki hugmynd
um.“
,,Því í skollanum spurðirðu
aldrei um það, meðan þú sjálfur
varst barn?“ sagði Kristófer.
•
Leikhúsið var hálftómt og í
því var hundakuldi. Þar við
bættist, að leikritið, sem sýnt
var, var drepleiðinlegt. Hinir
fáu leikhúsgestir voru því ekki
í sem beztu skapi. Þess vegna
brá einum áhorfendanum, er
sessunautur hans tók allt í einu
að klappa óstjórnlega, þegar
einn leikarinn yfirgaf sviðið.
„Þótti yður eitthvað varið í
frammistöðu leikarans?“ spurði
maðurinn.
„Nei, alls ekki,“ svaraði sá,
sem klappaði. „En maður verð-
ur að nota hvert tækifæri til
þess að halda á sér hita.“
C & Sutmigki — TARZAN
1820
Tarzan þaut út, því að hann ætlaði
•Skki að missa af Gunnari Milo.
En hann gekk í gildru, því að
einhver barði hann aftan frá mtð
kylfu.
Það voru sjómennirnir tveir, sem
nú létu höggin dynja á honum.
Milo hafði keypt þá til þess að
ráða niðurlögum heljarmennisins
Torzans.