Vísir - 21.12.1955, Qupperneq 10

10
VÍSIR
Miðvikudaginn 21. desember 1955
Hún yppti öxlum aftur.
„Þú ræður alveg hvort þú trúir þyí. En hvað sem öðru líður
er það satt. Dettur þér virkilega í hug, John, að ég mundi
leggja lag mitt við annan eins mann og Dirk Lockhart — létt-
úðugan sjálfbyrging, sem mjög misjafnt orð fer af? Hvernig
setti ég að vera hrifin af honum, begar allt í fari hans er einmitt
það sama, sem ég fyrirlít karlmennina mest fyrir? Þesskonar
flagarar sitja eingöngu um ungar og óreyndar stúlkur. Ég fór
til hans til þess að reyna að bjarga vinstúlku minni, sem mér
þykir mjög vænt um, og sem því miður hefur lent í klónum á
honuln. Vitanlega hef ég reynt að sannfæra hann um, að hann
verði að giftast vesalings stúlkunni, en mér hefur ekki tekizt
að koma því í kring. Ég gerði það sem ég gat, og það munaði
minnstu að ég grátbændi hann á berum hnjánum. Veslings
stúlkan er bókstaflega gengin af göflunum út af honum, og
.... ég verð að játa að hún hefur ekki beinlínis farið dult með
þetta. En ef hann hefði kunnað sóma sinn hefði hann vitanlega
gifst henni, eins og ég bað hann um að gera.“
Eloise andvarpaði og hélt svo áfram:
„Því miður fékk ég ekkert nema vanþakklæti hjá henni fyrir
slla fyrirhöfnina. Ég hef lært af því. Það þýðir aldrei að reyna
að skifta sér af annara högum og reyna að hjálpa, jafnvel þó
maður sé allur af vilja gerður. Aðrir hafa ekkert gagn af því,
en sjálfur flækist maður í málið í níu tilfellum af hverjum tíu,
og hefur ekkert nema skapraun af. En það verð ég að segja,
John, að aldrei hefði mér dottið í hug aJ þú gætir grunað mig
um að vera hrifin af manni, eins og þessum Lockhart.“
Gremja hennar virtist ekki vera nein uppgerð, enda hafði
Eloise jafnan verið duglegur leikari og lagin á að falsa sjálfa
sig. Andlitið á manni hennar hafði breytt um svip hvað eftir
annað meðan hún lét dæ'luna ganga. Eftir beinan grun hafði
hann um stund verið á báðum áttum og síðan varð hann vand-
' ræðalegur. Eloise hafði gert sér far um að vera sannfærandi.
En hvernig sem á því stóð var John ekki sannfærður ennþá.
Hann var ekki þannig gerður, að hann væri fljótur að láta
sannfærast.
„Þessi saga er fremur ósennileg, Eloise,“ sagði hann stutt.
„Hún er að minnsta kosti sönn,“ svaraði hún hvasst. „En þú
þarft ekki að trúa henni fremur en þú vilt.“
Og svo færði hún sig fram að dyrum, eins og málinu væri
lokið.
, John Trevell hugsaði sig vel um áður en hann svaraði:
1 „Ég trúi þér ef þú segir mér hvað þessi vinstúlka þín heitir,
sem þú varst að reyna að hjálpa,.þegar þú fórst heim til Lock-
harts til að miðla málum. Eða ennþá betra: ef þú sérð um að
hún komi hingað sjálf, og staðfesti það sem þú hefur. sagt mér.“
Hann ræskti sig og bætti við: „Mér finnst þetta vera nægilega
gott tilbo5.“
Nú varð þögn aftur. Hann fór að ganga fram og aftur um
gólfið. Eloise þagði .enn. Hún beit fallegu hvítu tönnunum á
vörina.
„Ef þú gerir þetta ekki máttu ekki búast við að ég trúi þess-
ari sögu þinni,“ muldraði hann eftir dálitla stund. „Þú verður
að áfsaka að ég rengi það sem þú segir, því að mér finnst þessi
saga beinlínis lygileg.“
Eloise reigði sig. Hún stóð beint fyrir framan hann, frökk og
með háðsglott um varirnar. En hún var falleg líka.
„Auðvitað skal ég segja þér hvað unga stúlkan heitir,“ sagði
hún. Það getur ekki skaðað hana, því að það fer ekki lengra en
til þín. Og ef þú villt, skal ég biðja hana um að koma hingað
og segja sjálf frá hvernig í öllu liggur. Mér finnst það vera
það minnsta, fyrir þann greiða sem ég er búin að gera henni.“
Hann hætti að skálma um gólfið.
„Jæja?“ sagði hann stutt. „Hvað heitir hún. Ég lofa að ég
skal þegja yfir því.“
„Það er hún frænka mín,“ svaraði hún. „Anna Carrington. Þú
manst að þegar faðir hénnar dó fyrir nokkru, stóð hún ein uppi
og allslaus. Ég gaf henni peninga til að komast til London fyrir
og læra hraðritun og vélritun. Hún býr ein. Það er líklega
ástæðan til að hún hefur lent í klónum á þessum andstyggilega
Lockhart. Ég varð beinlínis uppvæg, þegar ég frétti hve náin
þessi samskipti þeirra voru orðin. Auðvitað fór ég til hans í
þeim tilgangi að fá hann til að giftast stúlkunni.“
Maðurinn hennar fitjaði upp á trýnið.
„Ef þú segir þetta satt, á ég erfitt með að finna nokkrar máls-
bætur hjá þessari frænku þinni. Ung stúlka, sem fer svona að
ráði sínu, er engu betri en púta. Mér er ómögulegt að skilja, að
i þú skulir hafa viljað leggja svona mikið í sölurnar fyrir hana.
I Ég mundi aldrei hafa gert það, og hvað því viðvíkur að þú
I fórst heim til mansins.... Þú hltur að hafa verið viti þínu
fjær, Eloise!“
Hún andvarpaði. „Mér var svo órótt út af aumingja stúlkunni
,,Órótt!“ hrópaði hann. „Ég gef ekki túskilding fyrir svoleiðis
fólk. En hvernig sem því er nú varið,“ bætti hann við og pírði
augunum um leið og hann leit á Eloise. „Þá vil ég nú gjarnan
hitta hana. Ég vil ekki efast um það, sem þú hefur sagt, góða,
en samt kýsi ég fremur að fá að tala við hana. Viltu gera svo
vel að biðja hana um að koma hingað í kvöld? Það er bezt að
við bindum enda á þetta leiðindamál sem fyrst,“ sagði hann
og að svo mæltu labbaði hann þungstígur út úr stofunni.
4. KAP.
Anna sat við ski’ifborðið sitt á skrifstofunni og var að velta
fyrir sér merkjunum, sem hún hafði hraðritað á blaðið fyrir
stuttu. Sólskinið flæddi inn um gluggann og myndaði ferheyrn-
ing kringum andlitið á henni og brettunefið og gerði rauða
blæinn á hárinu á henni sýnilegan. Hún hnyklaði brúnirnar.
Nú óskaði hún þess að hún hefði verið dálítið ástundunarsamari
þegar hún var að læra hraðritunina í verzlunarskólanum. Mað-
ur var sjálfsagt fljótur að gleyma hraðritun. Maður heldur að
maður kunni hana, og svo rekur maður sig á að merkin, sem
maður hefur skrifað eru jafn óskiljanleg og híeróglýfur.
Það var einmitt þetta, sem hafði komið fyrir Önnu. Og hún
tók sér þetta sérstaklega nærri, því að það var Cyril Red~wood
sjálfur, sem hafði lesið henni bréfið fyrir, fyrir ekki meir en
hálftíma. Hún kenndi því um, að hún væri alltaf annars hugar
þegar hann las henni fyrir. Þegar hann horfði á hana — beint í
augun á henni — og það hafði hann gert óteljandi sinnum síð-
ustu dagana, flýði hver skynsamleg hugsun úr höfðinu á henni.
Hún varð svo annarleg og uppvæg. Þetta var ákafléga skrítið,
og hún varð gröm sjálfri sér þegar það skeði. Því að Cyril skifti
hana engu, að öðru leyti en því, að hann var húsbóndi hennar
þangað til faðir hans kæmi aftur. Hún hafði hvað eftir annað
reynt að innprenta sér þetta. En samt varð ekki hjá því komist,
að hjartað í henni sló alltaf svo einkennilega þegar hann gekk
I gegnum skrifstofuna sem hún sat í við ritvélina sína, og ef
hann staldraði snöggvast við og sagði eitthvað við hana fann
hún að hún roðnaði alla leið í eyrnasneplanna. Hún reyndi að
hlæja að þessu ástandi sínu. Það var eldgamla sagan um vél-
ritunarundirtylluna, sem varð ástfangin af syni forstjórans!
Og sagan varð enn hversdagslegri fyrir það að sonurinn var
svo viðfelldinn. Ef hann hefði verið smámenni eða klunni, hefði
orðið dálítið frumlegri og hressilegri blær yfir sögunni.
Ég verð að reyna að hrista þetta af mér, reyndi hún að segja
við sjálfa sig. Annars verður mér ómögulegt að vinna hérna
áfram. Samt vissi hún, er hún var í þessum hugleiðingum, að
Assa heillar.
„Asía heillar" er ný bók eft-
ir Roy Chapman Andrews, í
þýðingu Ævars R. Kvaran, sem
Ferðabókaútgáfan gefur út.
Höfundur bókarinnar er
frægur landkönnuður og nátt-
úrufræðingur. Hann er Banda-
ríkjamaður og var áður for-
stöðumaður Náttúrugripasafns
New-Yorkborgar.
Auk þess, sem bókin er
merkilegt náttúrufræðirit hef-
ur hún tvo kosti, hún skýrir
frá sönnum atburðum, sem eru
áhrifaríkir og furðulegir, henni
/ er ennfremur skipt í marga
sjálfstæða frásagnarkafla um
ólík efni.
Bókin er ágætlega þýdd og
allur frágangur hennar hinn
prýðiíegasti
Gunnar Sigurðsson.
Til sölu nokkur stykki af
16 skildinga frímerkjum,
hópflug ítala, eins og
tveggja krónu, Alþingis-
hátíðarþjónustu laégri
merki o. m. fl.
SigmtinÉr Agustsson
Grettisgötu 30.
Hring-fluorescent'
í eldhós
nýkoranir
Verð kr. 315
Hefgi Magnússon
& €o.
Hafnarsfræti 19.
Sími 3184.
/VWVWV%WVUVVWW.WJV

TÁRZAN
1975
' Tarzán beið:þess er verða vildi, eni 'Þess’ir • tveirÍíjáödmenn tóku nú að .
nú geystist Turo til hans. berjást upp á líf og tíauða. f.
Yar sýnt, að annar hvor varð að
’íáta lífið/iþvíjfeð hö* vfþijú'.engin grið
Turo hafði mistekizt tilræÖið ýið
ÍFaran og var öskureiðui*.
gefin.