Vísir - 03.01.1956, Side 7

7^2f, 3f/£
THS PBTÉCTNB CRUMPLBD TO
THB &ROUUP, CHOKUe, 3RSATHIHG
SWSBT AiR íKiTO Hie TORTUREP
LUN6$— HS \MAS SAfB!
pRsaous mmrss hap alsbaoy passsp, anp,
WiTH EV.AiMS' LIPB AT ITS LOIMBST EB9, TARZAN
AiMEP CAREFULLY, HURLEP HíS 5PEAR —
’ P(dí-lL«,
JhpfWúmátslyspl\tths rops!
í»i». 1K1. tdinnicf Dorr(.u«b». Jr.c — Tm R*g.Ð.n.P»t.oB.
Dlstr. by Unitcd Pcaturc Byndicate, Inc.
Þriðiuclaginn 3. janúar 1956
VtSIR
Hcm4u aftup
til mín!
allt, sem hún hafði gert fjTÍr hana. Hún átti henni mikið að
þakka, og nú var tíminn kominn til að votte þakklseti sitt. Og
— eins og Eloise hafði réttilega drepið á — mundi það ekki
skifta miklu máli um ókomna æfi hennar, hvaða álit John
Trevell hafði á henni. Það var miklu betra en að hann tryði ein-
hvérju misjöfnu um konuna sína. Hún andaði djúpt.
„Það gerir ekkert til, Eloise,“ sagði hún stutt. „Hvað villtu
að ég geri?“
„Elsku Anna,“ sagði hún, „ég er þér eilíflega þakklát.“
.Jtg hafði ástæðu til-að vera þakklát þér,“ svaraði Anna ró-
h|gá. „Segðu mér nú hvað ég á að gera og hvenær ég á að
gera það.“
Nokkru síðar, þegar Anna fór út frá Mallards og flýtti sér
á skrifstofuna, hafði hún lofað að koma heím til Eloise um
kvöldið og segja John Trevell viðeigandi sögu. Það yrði ekki
beinlínis skemmtilegt samtal. Henni bauð teð að hugsa um
það — en vegna Eloise varð hún að taka þessa þráut á sig.
Það hafði verið bjart og fallegt fyrripart dagsins, er hún fór
á veitingahúsið. Nú hafði ský dregið Jyfir sólína. Loftið var
hráslagalegt. Þetta er dómsdagur, hugsaði hún með sér og það
fór hrollur um hana. Eiginlega hefði hún ekki þurft að biðja
um annan mat en salat, því að hún hafði varla komið nokkrum
bita niður, af öllu því, sem hún hafði beðið urrt.
Anna haíði ekki búist við að samtal hennar við John
Trevell mundi verða skemmtilegt, enda varð líka raunin á.
Hann þrumaði skammaræður urn ungu stúlkurnar nú á dögum,
sem virtust hafa týnt öllum hugmyndum um æru og samvizku.
Þetta var nú uppáhaldsefnið hans, og í kvöld tókst honum upp.
Anna sat gi-afkyr meðan á þessum reiðilestri stóð. Hún var föl,
en reiðin brann í dökkum, stórum augunum.
„Það verður ekki einu sinni séð að þú kunnir að skammast
þín,“ hreytti hann út úr sér. „Ég veit ekki hvar þetta lendir,
hér í veröldinni. Mikið er ég feginsi, að ég skuli ekki eiga
neinn son! Það fer hrollur um mig er ég hugsa til þess, að
sonur minn ætti að giftast stúlku eins og þér.“
Anna stóð upp. Henni fannst nóg komið af móðgununum.
Hún ætlaði ekki að kingja fleiri, fyrir Eloise.
„Ég er líka þakklát fyrir að þér eigið engan son, herra Tre-
vell,“ sagði hún. „Ég er þakklát hans vegna. Verið þér sælir!“
Og svo snerist hún á hælf og strunsaði teinrétt út úr stofunni.
Cyril Redwood laut fram á borðíð og sagði:
„Mér virðist þér vera svo áhyggjufull,■ ungfrú Carrington! í
gær sýndíst mér að ekkert í veröldinni gæti bugað yður, en í
dag.. ..
„Það gengur ekkert að mér. Ég svaf bara hálfilla í nótt.“
„Það var leiðinleg. Kannske þér hafið lagt of mikið á yður?“
Hún hló háit. „Það liggur við að mér finnist þetta hæðni,
þegar þér segið það.“
„Ég meinti það alls ekki þannig," sagði hann og roðnaði.
„En. ...“ hélt hann áfram og það mátti lesa kvíða úr augum
hans.“ Það gengur eitthvað að yður, er það ekki rétt?“
„Alls ekki,“ sagði hún. Hun gat ekki fyrh-gefið sér að geta
ekki hrist þetta af sér. Hún varð að hrista af sér þessa angist-
arkennd, sem hafði verið í henni síðan hún talaði við Trevell.
En meðvitundin um að hún var saklaus og að hinar svívirðilegu
ásakanir hans voru óverðskuldaðar, gerðu þær enn þungbærari.
En í rauninni var það hlægilegt að vera gröm útaf þessu
samtali. Og sérstaklega hlægilegt að vera að hugsa um þetta
núna, er hún sat i horni á Boulestin-veitingasalnum og var
að snæða hádegisverð með Cyril Redwood.
5. KAF.
Meðan þjónninn var að bera á borð sagði Cyril upp úr eins
mannshljóði:
„Hafið.þér nokkuð á móti að ég kalli yður Öimu, þegar við
erum ekki á skrifstofunni?“
„Það er gaman að einhver man að ég heiti Anna,“ sagði
hún og hélt svo áfram: „Mér var meinilla við þetta nafn, þegar
ég var lítil. Mig langaði til að heita einhverju háfleygara nafni,
Madgalena til dæmis, eða Jasmína eða Desirée, en nú'ér'ég
harðánægð með að heita Anna.“
„Var skemmtilegt að borða með henni frænku þinni, frú
Trevell í gær?“
Nú fór skuggi um andlitið á henni. „Það var gaman,“ sagði
hún stutt.
„Mér þykir svo vænt um a'ð hann faðir minn skuli vera
svona mikill vinur herra Trevell;“
„Hvemig er hann faðir þinn?“ spurði hún og bætti svo við,
hlæjandi: „Eiginlega er hjákátlegt að koma með svona spurn-
ingar.“
„Það kann að vera,“ sagði hann, „en sonur á vitanlega að
þekkja föður sinn betur en nokkur annar. Pabbi er viðkunnan-
legasti karl, en hann er einrær.n i ýmsu. Til dæmis hefur hann
skrítnar hugmyndir um hjónabandið.“
Hún studdi olnbogunum á borðið óg lét hökuna hvíla á krept-
um hnefanum.
„Hvað áttu við með því?“ sag'ði hún.
Hann brosti og ságði: „Faðir minn fyrirlítur sjálfa hjóna-
bandshugmyndina — og ég spyr hann oft um, hvernig heirn-
uriim ætti að haldast við, ef ekki væri hjónabandið. Hann
hafði slæma reynslu af þvi sjálfur, skilurðu!"
Og sem snöggvast varð hann dapurlegur á svipinn.
„Móðir mín var leikkona. Nokkru eftir að ég fæddist yfirgaf j
hún lrann, og dó aðeins ári síðar. Mér finnst hann aldrei geta
jafnað sig eftir það. Eins og hann sé hræddur um að ég geri
sömu skissuna sem hann geroi — ég veit ekki hvernig ég á að
koma orðurn að því — að ég giftist einhverri yfirborðsmann-
eskju, sem er laus í rásinni. Það hefur engin áhrif þó ég fullvissi
hann um, að ég ætli- ekki að gera það. Hann segir að ég sé
langtum of ungur til að hafa dómgreind á fólki, sem ég um-
geng'st, og vitanlega er það hlægileg firra,“ sagði haim hálf
gremjulega.
„Hvað ertu gamall?“ spurði Anna, en undir eins og orðin
vöru komin út úr henni varð hún vandræðaleg, og iðraðist eftir
að hafa borið upp svona persónulega spurningu.
„Ég er tuttugu og þriggja ára,“ sagði hann. Hann vildi ekki
spyrja hana hins sama en horíði fast á hana.
„Ég er tuttugu ára,“ sagði hún.
„Háskóladeildin mín ætlar að halda dansleik í næstu viku,“
sagði hann eftir augnablik. „Viltu koma með mér þangað?"
Hún fékk hjartaslátt Átti lmn að fara með honum? En það
eitt að hann vildi hafa hana með sér, gladdi hana ósegjanlega.
Svo deplaði hún augun og svaraði kaldhæðnilega:
„Það mundi skólastjóranum mínum mislíka stórum. Það er
í frekasta lagi að ég borði hádegisverð með syni húsbónda míns,
en að fara með honum á dansleik.......“
Hún mændi upp í loftið og þóttist alveg agndofa.
„Æringi!“ sagði hann hlæjandi. „Þú kemur með mér — ég
treysti því.“
Og auðvitað fór Anna með honum. Hún gat varla um annað
hugsað næstu dagana. Ekld svo að skilja að hún hefði ekki um
Á kvöídvökunni
Þegar Paasikivi Finnlands-*
forseti var í heimsókn í Mosk-
va, og færði ráðamönnunum í
Kreml blómvönd, er hann ætl-
aðist til að lagður væri á gröf ó-
þekktta hermannsins, fekk hanrt
þetta svar:
„Við eigum enga óþekkta.
hermannsgröf hér. Blóm og*
þess háttar leggjum við á gröf
Stalíns. Hann verður líka me5‘
hverjum deginum meira og.
meira óþekktur hér.“
Sonurinn var mjög hug->
myndaríkur, og móðir hans
umbar það alla jafna með mesta
þolgæði, en einu sinni var henni
þó nóg boðið, þegar drengur-
inn kom inn úr garðinum og*
kvaðst hafa séð stóran bjöm
þar úti.
„Skammastu þín, Henry, að
skrökva svona,“ sagð i hún..
„Farðu strax upp i herbergi
þitt og biddu guð fyrirgefning-
ar á skreytni þmni.“
Litlu síðar kom hann niður
mjög ánægður á svipinn.
„Jæja,“ sagði móðir hans,.
„baðstu nú guð fyi-irgefning-
ar?“
„Já,“ sagði Henry fullviss-
andi, ,,og hann sagði að það
væri alveg óþarfi, því að hann
hefði sjálfur haldið að þetta
væri björn( fyrst þegar hann sá
dýrið.“
Drengurinn kom heim úr
skólanum eftir nokkurra daga
dvöl í honum, og sagði við móð-
ur sína:
„Alltaf er kennslukonunni
minni að fara fram. Fyrst sagði
hún að 6 og 3 væru 9, en nú
segir hún að 5 og 4 séu 9.“
Fangvörðurinn leit inn í
klefann til nýja fangans og
sþurði:
„Vegna hvers eruð-þér nú
kominn hingað, kunningi?“
„Eg sit hér vegna trúar
minnar.“
„Fyrir trú yðar Hvaða trú-
arbrögð voru það^ sem þér vor-'
uð dæmdur í tukthúsið fyrir?“
„Eg trúði því emlæglega, að
ekki myndi heyrast til mín,
þegar eg brauzt inn.“
C P.
jmim
1979
Dýrmætar mínútur höfðu liðið frá
því að Olga drottning hafði fellt
gálgapallinn undan Evans.
Tarzan sá, að allt var að verða um
seinan, og nú miðaði hann vandlega
og þreytti spjótinu.
Fimi Tarzan brást ekki nú frekar
en fyrri daginn, því að spjótið hæfði
kaðalinn.
Evans féll niður úr gálganum, og
nú streymdi loft í lungu hins sár-
þjáða manns.