Vísir - 11.01.1956, Side 4

4
VfSIR
Miðvikudaginn 11. janúar 1956.
Jliinn j/íf/arwrf);
Sigurður Pétursson,
sJ^pstjóri.
' Sigurður Pétui'sson fyrrum
skipstjóri andaðist að heimili
sínu Pálsbæ á Seltjarnarnesi þ.
4.: þ.m. og verður hann til
.moldar borinn í dag.
Hann var fæddur að Hrólfs-
. skála þ. 12 ágúst 1880. For-
eldrar hans voru Pétur Sigurðs-
son óðalsbandi og útvegsmaður
þar og kona hans Guðlaug
Pálsdóttir.
Ungur að aldri byrjaði hann
að stunda sjóinn, fyrst á ái'a-
bát með föður sínum í Hrólfs-
skálavör, og. síðan á skútum er
fjölgaði þá öi't, með tilkomu
kútteranna er voru keyptir frá
Englandi fyrir og um síðustu
aldamót. Voru það glæsileg
skip er hrifu hugi hinna ungu
•og framgjörnu manna.
Er Sigurður var nítján ára
]auk haim prófi frá Stýri-
inannaskólanum í Reykjavík.
En hann var stórhuga og vildi
fg meiri þekkingu í sjómanna-
fræðum og að öllu er að sjó-
mensku laut, er hann gat aflað
sér hérlendis, og fór til Dan-
merkur og lauk skipstjóraprófi
við sjómannaskólann í Kaup-
rnannaliöfn vorið 1902. Og
jkömmu áður en hann tók við
skipstjórn á Gullfoss, eða seint
á-áriPW 1914 tekur hann loft-
skeytamannspróf við sjómanna
skólann í Svendborg.
Sigurður heldur svo áfram
sjómensku hér heima og er
.-stýrimaður og skipstjóri á skút-
unum til ársins 1908, er hann
breytir um og fer á verzlunar-
skipin. íslenzki verzlunarflot-
inn var ekki s.tór á þeim árum.
Eina skipið, e.s. Ingólfur, er
annaðist ferðir um Faxaflóa. —
Var hann þar stýrimaður 1908
—-'09. Árið 1910 byrjar Thore-
félagið strandfei-ðir við ísland,
með tveimur nýjum skipum:
Austra og Vestra, og íór hann
þá fyrsti stýrimaður á Austra
og var þar um tveggja ára
skeið. Árið 1913 fer hann stýri-
rnaður á e.s. Mjöhxi, er þá var
i siglmgum hér við land og er-
iendis.
Fróðleiks og athafnaþrá Sig-
urðar var slík, að hann vildi
kynnast atvinnuháttum sem
flestra þjóða, og seint á árinu
1913 fer hann til Englands og
siglir þar á enskum togurum er
veiða hér við land. Þessi ár
voru mikil umbrota og fram-
fara ár hjá okkur íslendingum.
Á þeim árum fjölgar togurum
ört, og einnig' þá er íslending-
um orðin ljós nauðsyn þess að
eignast kaupskipaflota, og fyrir
foi'göngu dugandi og fram-
sýnna manna, er Eimskipafélag
íslands stofnað snemma á árinu
f914. Er þá strax hafinn undir-
búningiu' undir smíði tveggja
skipa og þótti það mikið í ráð-
ist þá. Er farið var að hugsa
fyris skipstjórum á þau, þótti
Sigurður sjálfsagðiu' skipstjóri
annars þeirra, og þá ráðinn á
hið fyrra, skipið. Gullfoss.
Ásamt Emil Nielsen, er strax
var ráðinn framkvæmdarstjóri
félagsins, . sér hann að mestu
leyti um allan frágang og bún-
að skipsins og tekur við stjórn
þess, sem sagt um leið og það
hleypur af stokkunum. Siglir
hann sínu nýja og glæsilega
skipi í heimahöfn hinn 15. ágúst
1915.
Sú stund, eða sá dagur er
ógleymanlegri í sögu þjóðar-
irinar. Þá sáum við hvers megn-
ugir við erum. Ekki einungis
það, aðvið getum safnað meðal
þjóðarinnar kaupverði skipsins,
heldur gátum við einnig mann-
að það með íslenzkri áhöfn. Að
eiga þeim manni á að skipa er
gat tekið að sér stjóm slíks
skips var gæfa þjóðai'innar,
ekki síður en hitt að geta greitt
! skipsverðið.
Þegar’ um stjórn farþega-
skips er að ræða, kemur fleira
til greina en að sigla skipinu
hafna og landa á milli. Þar
kemur ekki síðui' til greina
manngildi skipstjórans og
framkoma hans öll gagnvart
fai'þegum og oðrum þeim er
samskipti hafa við skipið og
útgerð þess. Hin prúðmannlega1
framkoma Sigurðar og hjálp-
semi hans, var honum svo eðli-
leg og sjálfsögð að hann vann
traust og virðirigu hvers þess,
er hann hafði einliver samskipti
við.
Sigurður Pétursson sigldi
skipi sínu Gullfossi í full 25 ár
og má nærri geta að oft hafi,
gefið á bátinn, þvi vetrarferðir I
um Norður-Atlantshafið eru
ekkert gaman. spil. Skipið alltaf!
eða oftast yfirhlaðið og þarfj
því vakandi auga og góða stjórn
ef vel á að fara. En sú mikla'
gæfa.fylgdi skipstjórn hans, að.
hann sigldi skipi sinu ávallt
heilu í höfn.
vSkipstjórn á Guilfossi' hafði
Sigurður frá byrjun og meðan
skipið var í höndum íslendinga,
en það lenti í herkví í Dan-
mörku vorið 1940 og kom aldi'ei1
til íslands aftur, og harmaði!
þjóðin afdrif þess. Það máj
næri'i geta, að það hafi ekki
verið sársaukalaust fyrir Sig-j
urð .a.ð skilja við skip sitt á
þennan hátt, og vita ekkert
hvað um það yrði. Á því hafði
hann marga hildi háð við Ægi ,
gamla og alltaf borið hærri!
hlut. En við það afl sem þarna’
var að vei'ki gat hann ekki'
þreytt fangbrögð. Það mun1
hann hafa skilið og sætt sig
við þessi endalok skips síns.
Síðustu skips.tjórnarár sín
gekk Sigurður ekki heill til
skógar. — Hann þjáðist af gigt-
veiki, og er sá kvilli sérstaklega
næmur fyrir kulda og vosbúð.
En með karlmensku og hörku
við sjálfan sig bauð hann sjúk-
leika sínum byrginn og sinnti
sínu ábyrgðarmikla starfi. —
Enda þótt heilsa Sig'urðar batn-
aði lítið eitt eftir að harrn hætti
sjóferðum, varð hann brátt svo
altekinn af sjúkleika sínurn að
síðustu árin hafði hann enga
eða litla fótavist.
Eftir að Sigurður kom heim
haustið 1940 var hann við ýmis
störf hjá Eimskipafélagi ís-
lands, meðan heilsan leyfði.
Hann var bæði við verkstjórn
og eftirlit með skipum félags-
ins, og einnig mun han.n hafa !
verið með í ráðum, er félágið!
undirbjó smíði hin.na nýju
skipa er það lét smíða að lok- j
inni styrjöldinni, bæði fyrir ^
þau skip er félagið rnissti afi
styrjaldarástæðum og sömu-
leiðis hins glæsta farþegaskips, I
nýja Gullfoss.
Árið 1904 kvæntist Sigurður
Pétursson eftirlifandi konu
sinni,. Ingibjörgu Ólafsdóttur |
óðalsbónda Guðmundssonar í
Mýrarhúsum á Seltjarnarnesi.!
Var hjónaband þeirra og heim- j
iiislíf með ágætum og eignuðust
þau 4 börn, tvo svni og tvær
dætur, er öll lifa. Þau hjónin
menntuðu börnin sín vel. Pétur
geemr nú vandasömu og á-
Dyrgðarmiklu starfi, er forstjóri
Landheígisgæzlunnar. Ólafur er
skipaverkfræðingur og g.egnir
slíku starfi í Svíþjóð. Dæturnar
Anna og Sigurlaug báðar bú-
■settar hér, starfandi hjá Eim-
skipafélaginu.
Samhliða sjómennskunni
stundaði Sigurður Pétursson
búskap á eignarjörð sinni Páls-
bæ á Seltjarnarnesi. En þar
sem hann var oftast fjarverandi
við störf sín á sj.ónum, er Ijóst
að búsfon'áðin og búsáhyggjurn
ar hafa að mestu leyti lent á
herðum konu hans- Ingibjargar,
en þeim vanda var hún vel
vaxin og stjórnaði hún búinu
jafnt og öðrum verkum hús-
freyjunnar með skörungsskap
og prýði.
Þegar litið er yfir starfsæfi
Sigurðar Péturssonar er hún
glæsileg. Hann er með í öUum
þeim miklu framíörum ,er gjör-
brevta . öllum atvinnuháttum
árum, bæði til lands og sjávar.
Hann byrjar sjómensku sína á
lítilfjörlegum árabát og endar
hana eftir margra ára happa-
sæla skipstjórn á glæsilegasta
skipi er íslendingar áttu þá. —
Sama rná segja um búskapinn,
Hann byrjar þar, eins og aðrir
á þeim tíma, með hin einföldu
og afkastalitlu tæki: orf og ljá,
en hefur þar að leikslokum
hinar afkastamiklu vélar.
Meðal þeirra mörgu og góðu
kosta er einkenndu Sigurð Pét-
m-sson var átthagatryggðin. Á
Seltjarnarnesinu sá hann ljós
hins fyrsta dags ævinnar og þar
var hann búsettur alla sína
löngu ævi: Og á „Nesinu“ hvarf
honurn ijós. hins síðasta dags
æfinnar.
Nöfn þeirra manna, er ruddu
þjóðinni hraut bæði menning-
arlega og efnalega, geymast á
spjöidum sögunnar. Og þar
mun nafn Sigurðar Péturssonar
skipstjóra standa á verðugum
stað.
Blessuð sé minning hans.
Þorv. Bjömsson.
okkar Islendiriga á síðustu 60
Það tilkynnist hér með, að vér höfum látið af hendi um-
boð fyrir International vörubifreiðar hér á landi til Öxuls
h.f., bifreiða- og vélaverkstæðis, Borgartúni 7. Jafnframt
hafa þeir yfirtekið varahlutabirgðir vorar og vonum vérj
að þeir njóti velvildar og viðskipta eins og vér höfum
örðið aðnjótandi.
M«*£íitsnin M'&Sslm fa.f.
S9. St&ínsMss&n fa.í.
Samkvæmt ofanritaðri tilkynningu höfum vér tékið við
umboði fyrir International Harvester vörubifreiðar hér á
landi. Munum ver liappkosta að veita viðskiptamörmum
vorum eins fullkomna þjónustu og fyrirgreiðslu og kostur
er á og vöriumst vér til, að International vörubifreiðar
njóti héðan af sem hingað til óskiptrar hylli notenda.
VirSingarfylist,
ÍhvuH fa.f.
Bifrei^a og velaverlsstæði
Borgarrani 7. — Sími 44Ö8 og 7490.
i

■ - -.W.'.w.
<3g ólíklegt að þá hefði líkið jafn
vel fundizt í kvöld. Hann verð-
ui’ ekki kallaður skræfa hér eft-
Ir, hann Mummi okkar. En það
•er allt þér að kenna, kelli mín,
ælS svo hefir verið gert. Þú værir
búin að eyðileggja hann, ef það
hefði verið hægt.“ Hann sagði
þetta brosandi og fólst því ekki
i orðum hans ásökun, enda fór
vel á með þeim hjónum. En
húsfreyjan sat niðurlút og grét
i hljóði.
„Vertu ekki að þessu væli,
kona. Nú er ástæða til að láta
liggja vel á sér.“ Sagði hann nú
konu sinni það, sem kaupmað-
urinn hafði sagt honum um af-
rek Mumma, og hafði gamli
maðurinn ekkert undan dregið.
„En það, sem eg þarf að vita
<er það, hvernig á því stóð, að
IMummi var kominn út á höfn
í báti, með óvita. Það er ekki
venja hans. Og nú ætla eg að
vefcja kappann, þó að hann sé
Æteinsofandi, og þú verður að
gefa honurn eitthvað gott og
hlýtt í kroppinn á sér, — svo að
hægt verði að ferma strákinn á
morgun, eins og' efckert hafi í
skorizt."
Konan ætlaði að malda í mó-
inn, en bóndi herinar fór upp á
loft, og hún „setti pott á hló-
ir“.
„Guð gefi að honum verði nú
ekki meint af þessu, elsku
drengnum minum!“ tautaði hún
hvað eftir annað fyrir munni
sér.
Mummi svaf fast, en þó sett-
ist hann þegar upp í rúminu,
er hann heyrði rödd pabba síns
og sptfrði með ákafa:
„Hvernig líður honum Kalla?“
„Hann er eins bráðlifandi og
þú, — en líklega ert þú svengri
en hann, því að búið er að hella
ofan í hann, — ja, eg veit ekki
hvað miklu, — af volgri mjólk,
og tvö linsoðin egg át hann í
kaupmannshúsinu. Og á heim-
leiðinni var hann símasandi
um Mumma og meiri mat. En
hvernig liggur í þessu, —• og
hvernig stóð á því að þú varst
að flækjast úti á sjó með óvita,
og það þá einmitt núna, þegar
þú áttir annað að gera?“
Húsfreyja kom upp, í þessuni
svifum, kyssti Mumma og spurði
strax: „Hvernig líður þér, elsku
vinur?“
„Mikill húðarselur get eg
verið. Eg gleymdi alveg' að
spyrja um það,“ varð bónda
hennar að orði.
„Mér líður ágætlega. Það var
dálítill hrollur í mér, rétt áður
en eg sofnaði, en nú er mér
hlýtt. En eg er víst svangur
eins og Kallí.“
„Eg ætla að skreppa ofan eftir
matnum handa þér, — og svo
segir þú okkur þetta allt, þegar
eg get sett mig niður hérna hjá
ykkur.“ Hún var stundarkorn
niðri að taka til matinn handa
Mumma. En hann tók við hon-
um íegins hendi og var sýni-
lega svangur.
Mamjna hans sat á rúm-
stokknum, en bóndi hennar á
stólnum. Þau sátu hljóð á með-
an Mummi var að' svala sárustu
matarþörfimri. En svo stóðst
pabbi hans ekki lengur mátið,
og spurði:
„Hvernig atvikaðist það, að
þú varst kominn út í bát, —1 á
þessum slóðum og með smá-
strák, sem eklci veldur einni
smáárt hvað þá tveim?“
. „Ja, — það verðið þið nú að
fyrirgefa mér, — en þetta var
allt svo einkemiilegt."
Síðan sagði hann þeim allt
af létta, undur blátt áfram og
var frásögn hans í aðalatriðum
eins og hún hefir verið skráð
hér að framan, — um atburð-
ina, frá því hann hafði komið
út úr búðinni á Tanganum.
„En hvað þetta er dásamleg
tilviljun, — og að. þú skyldir
þora, að steypa þér eftir honum
Kalla?“ varð konunni að orði,
um leið og hún laut niður og
klappaði á vangann á Mumma.
„Hann Mummi okkar er eng-
in kveif, — það hefi eg alltaf
sagt. Og þaS var óþarfi að fara
með hann eins og hann væri úr
brothættu postulíni. En þetta
er engin „tilviljun", þetta er
svo margþætt og merkilegt að
hér getur ekki verið um að ræða
annað en handleiðslu Guðs,
dásamlega handleiðslu. Og at-
burðurinn gerist alveg á sömu
slóðum og þar sem Mummi var
sjálfur rétt drukknaður, og
enginn þá nærstaddur heldur,
nema öldungstetur, sem varla
var rólfær, en tókst þó að
bjarga honum. Það er eins og að
þetta sé fermingargjÖf til
Mumma, að veita honum þessa
uppreisn, fyrir allt háðið sem
hann hefir orðið aS þola. En eg
get þó ekki gert mér grein fyrir
þessu, eins og eg hefði viljað.“
Frh.