Vísir - 11.01.1956, Síða 9

Miðvikudaginn 11. janúar 1956.
VÍSIR

slands
íi A
©
Ú>'
©
.1
9
6 7 2 0000,00

3i#Hféiilé.'!^|éii|i

o
e
*
• •
dimmmt
® j|;:f ©153* j!;s*E*;ii5 ® ilís«jjií ® 35; o s;;‘ e; jjje
;*!;iS®s;;:«::;;;effiiej;;e;;i;iej!|eijI®ji;;;e:!ii;»ij!:;«jjjEei3j!»ii»iiii;e;;;s*ii;;;#liej;;í;»i;»j;i|*
HappdrsíítiiS greiðir í vinnmga 70% aí söiuverði a!!ra hiutanna.
seii
§
'$
\
\
í
.t
.•
&
m
10 rsumerum fá
HappdrættiS býðtír beztu kiör aí öllum happdrættum á Norðurlöisdum.
Þa3 lý©ur iangbeztu kjör hér á landi: 70% af söíuverði alira -númera í vinninga. — 3 vinn-
ingar að meðaltali á 'hver 10 flúmer.
# mmmNGUM
— Beríð svo saman.
VitjiÖ nsiða yðar sem aiira fyrst.
f
Eina hEppdrættsð, sesn til þess hefur heimiid.
Ðregið verður máiradaginn. 16. -janúar kl. 1. —
1
í
€»
■tí
i,'^,vvww-v-%"0vvv^vv^w«^vw^wa%^A%w«^%vvA%%%^w^v«v»««sv--^,vvvB%vvwuvv^wrvvvwvvwwvwvwvwwv%vwvw.vwwBvwvwvlv
WWtfWWWVVVVW'tW/Vs.1*
:«
Ur Ðaily Maii:
S.
gersamieg'a a ovart-.>
Lundúttabiaðið Daily Sfáll Yngsti keppandum.
birtir greia Éin Friðrilt Óíafs-
son og afrek hans í Hastings
síðast li&iam iaugardag.
’i því, að eg vérði annar. En. eg er
að mínnsta kosti ánægður með
það.“
Hurðin á símaklefanum var
opnuð. Aðstöðarmaður Friðriks,
„Enge“ ('frb. ,.Ingee“) Jóhann-
son,: kippti í handlegginn á
honum. Hann brosii. Hann kall-
aði: „Friðrik; Englendingurinn
hélt Rússanum í skefjum. Hann
„ ._ a. náði jafntefli. Þið Koschnoi er-
Friðrik Olafsson, yngsti patt-
, ,4 . . . uð jafmr .
takanch motsms og .sigurvegari
yfir rússneska stórmeistaranum j Friðrik var harla glaður, og
I íveggja dáika fyrirsogn Taimanof í fyrstu umferð, jhann sendi fregnina áfram til
segir svo: „Hár.n gerði jafntefJi' svaraði: „Síðasta skákin stend- jíslands, svo að þjóðin vissi það
viS rússneska meistarann.! ur enn yfir. Rússinn hefir betri jöll í gærkvöldi.
Ungur íslendingur kemur ger-'J stöðu, svo að það eru horfur á I Þessi -ungi læknisfræði-
stúdent hafði velt Rússum aft-
ur.
Hann sagði í gærkvöldi: „Eg
lét mig aldrei dreyma um að
eg gæti orðið jafn öðrum í
fyrsta sæti. Eg hélt, að eg gæti
kannske orðið annar.“
Koschnoi, 23ja ára, sem var
jafn Friðrik, sagði þungbúinn:
„Hann Fúller ykkar kom mér á
óvart. Hann varoist rnjög vask-
lega.“
FJOLR! l'tlN.
Gústav A. G u Jmundsson,
SkiphcJii 28,
Sími 6091, eft r kl. 6, (122
2 ger&ir $
:»
Bólsturgerðin >
í. Jónsson h.í. I
Brautárholti 22. *|
Sími 80388. £
5
VVWUVVVVWVWWWWAVW
samlega á óvart (shocks) á
Hastingsmótinu“. Greinin er
síðan á þessa leið:
„Þetta var óheppilegur tími
til að fara í símann. Síðasta
mikilvæga skákin á alþjóðiega
skákmótinu í Hastings stóð ein-
mitt sem hæst. Eri íslenzka út-
varpið hafði beðið um samband
við síma 4167 í Ilastings kl.
4,30 síðdegis, og Friðrik Ólafs- j
son hinn ungi varð að fara tiF
að svara sínianum.
Hinn bjarthærði Eriðrik Ól-
afsson, 20 ára, leit því í síðasta
sinn yfir skákborðið og’ á kepp-
endurna, sem bitu á jaxlinn —'
rússneska meistarann Victor
Korchnoi og Englendinginn
John Fuller — og lagði af stað
í 15 mínúína göngu í gistihúsið-
Hann hafði lokið þætti sínum
í mótinu með sjö stigum. Keþpi- |
naútur hans Korchnoi, er hafði!
6Vi stig, muhdi fá TV>, ef hann
sigraði Fuiler, sam stóð sig
ekki veh En setjum svo, a-5
Englendingurinn bilaði ekki. .. j
Síminn hrmgdi. ,.Hér er Rík- !
isútvarpið“, sagði rödd. „Hvem-
ið gengur þér á skákmótinu?“

Ævintýr H. C. Andersen ♦ 2.
„HANS KIAUFI"
„Hæ, hæ, hér kem ég,
siáið hvað ég hef fundið!
Slíkt finnur rnaður ekki á
hverjum degi".
Bræðurnir horfðu um (
öxl til að sjá hvað Hansj
hefði nú funclið. „Gamall
tréskór", sögðu þeir fyrír-
Iitlega. „Ætlarðu kannske
að gefa hann kóngsdóttur-
• • v*
mm ?
„Víst ætla ég það“,
sagði hann og þeir héldu
áfram ferð smni hlæjandi,
en brátt reið hann fram á
þá aftur.
„Hæ, hæ‘‘, kallaði hann,
„nú versnar í því — það er
aiveg dæmalaust!“
„Hvað ertu með?“,
spurðu hræðurnir.
„0, það er svo sem ekki
vert, að á það sé mmnst“,
sagði Háns klaufi, ,,en
mikið held ég hún verði
glöð kóngsdóítirin“.
„Svei, svei“, sögðu
bræðumir, „þetta er leðja
úr skurðinum“.
„Já, og það af fínustu
tegund“, sagði hann og
fyllti vasa sína of leðjunni.
Bræðumir ríðu nú hvað
af tók og voru komnir að
borgarhhðunum löngu á
undan Hans klaufa. Og þar
fengu þeir hvor sitt númer
og urðu að skipa sér í svo
þétta biðlaröð, að þeir
gátu hvorki hrært legg eða
lið.