Vísir - 23.03.1956, Blaðsíða 3

Föstudaginn. 23. marz 1956.
VlSIR
3
HoUn§ta og heilbrigði
Hvað linnst yður tim heknifis-
iæknfnn yðar?
Fróðleg skoðanaköninnii ®
IBandarík|u iiii 111.
Fram Sieíir farið skoðana-
könnun í Bandaríkjunum á því,
ihvers toeri að krefjast af lækn-
uun, og að Ihverju leyti 'þeim sé
helzt ábóíavant.
Bandaríska lasknafélagið
greiddi í fyrra 30.000 dollara
fyrir skoðanakönnun þessa, sem
Chicago-fyrirtæki eitt tók að
sér. Spurðir voru 4000 manns,
þar af 500 læknar.
Yfirleitt virðist almenningur
á Bandaríkjunum helzt krefjast
af læknum samúðar, þolinmæði
og skilnings, fremur en öruggr-
ar lækningar og undralyfja.
í>að, sem menn höfðu helzt við
þá að athuga var að læknirinn
haldi, að hann hafi ávallt á réttu
að standa, og að erfitt sé að ná
í lækna, þegar mikið liggur við.
Það kemur í Ijós, að 82%
Bandaríkjamanna hafa hús-
lækni, en til.sveita er talan enn
hærri, eða 90%. Tveir þriðju
hlutar þessa fólks hafði áður
annan lækni en þann núverandi,
en ástæðan fyrir breytingunni
var yfirleitt sú, að sjúklingur
eða læknir höfðu flutzt búferl-
um eða læknir hafði andazt.
5% sögðu, að þeir hefði misst
trúna á lækninum, en aðeins
2% töldu sig hafa fengið betri
lækni.
Af þeim, sem höfðu húslækni,
var ekki nema 1%, sem féll
hann ekki í geð. Um 5 % voru á
einu máli um, að læknirinn
teldi sig betri en annað fólk.
6% töldu, að læknirinn legði
sig ekki nægiléga fram í þjón-
ustu sinni við mannkynið. 5%
álitu, að læknirinn væri of fljót
ur á sér að mæla með uppskurði.
15% lýstu yfir þvít að læknir-
inn væri ekki nógu hreinskil-
inn um sjúkdóminn og sama
hlutfallstalá taldi, að læknirinn
léti sjúklingana bíða lengur en
ástæða væri til. 10% sögðu, að
læknirinn reyndi að verða ríkur
í snatri. 19% sögðu, að erfitt
væri að ná í lækninn, og loks
^sögðu 23%, að læknirinn teldi
sjálfum sér trú um, að hann
hefði alltaf á réttu að standa.
Sjálfir töldu læknamir í
skoðanakönnun þessari, að þeir
hefðu ekki nógan tíma til að
sinna læknisstörfum og þess
vegna væri erfitt að ná í þá.
Merkilegi gegnum-
lýsingartæki.
Nýtt gegnumlýsingartæki
verðiu* tekið í notkun. innan
fárra daga í Norður-Svíþjóð.
Með því er ekki aðeins hægt
að greina lungaberkla, heldur
og sjúklegar breytingar á
lungnaopunum, hjartanu, aðal-
slagaeðinni (aorta) og þind-
inni. Gert er ráð fyrir, að inn-
an fimm ára verði búið að
rannsaka alla sænsku þjóðina
með þessu nýja tæki. í tæki
þessu eru holspeglar af svip-
aðri gerð og þeið, sem notaðir
eru við myndatöku af stjörnum.
Tækið er smíðað í Svíþjóð.
M@rk krabbameins-
Sænskt undra-megrun<
arlyf nær vinsældum.
Eyðir maíarlist á svipstundu.
Þúsundir Svía, sem vilja
leggja af eða gæta þess að
fiína ekki, þamba uú undra-
„kokkteil" á undan mat.
„Kokkteill" þessi hefur þau
áhrif, að sé hans neytt rétt á
undan máltíö, snögghættir
maður að vera svangur og
manni finnst, að maður sé ný-
búinn að borða. Það eru tveir
Svíar, sem fundu upp undra-
lyf þetta, læknir, sem heitir
Gullev Swenning og efnafr^ð-
íngur,
nafni.
Holger Nyström að
völdin umsjón með tilraunum
þessum.
„Minus“ er ljósbrúnt duft, og
má selja það án lyfseðils.. Menn
leysa matskeið af duftinu upp í
glasi af vatni, og myndast þá
kremkenndur, sítrónugulur
vökvi. Þegar vökvi þessi kem
ur ofan í maga manns, breytist
hann í hlaup og fyllir út mag-
ann þar til mönnum finnst
þeir vera vel saddir, þó að
menn hafa ekki bragðað mat.
Hlaup þetta er ámóta lengi í
maganum og venjulegur matur
og meltist á sama hátt.
Hinsvegar er „Mínus“ ekki.
talið einhlítt við megrun, en
mjög gott, ef um leið er gætt
þess að neyta ekki sykurs, fitu,
brauðs, kartaflna og hafra-
mjöls. Hinsvegar ættu þeir,
sem megra sig, að borða kjöt,
fisk, grænmeti og ávexti.
Birzt hefur skýrsla um „Mín-
us“ í sænska læknablaðinu, og
höfðu læknar ekkert við það
að athuga. Farið var að selja
„Mínus“ almenningi í desem-
ber s.l., og engar fregnir hafa
borizt um óþægilegar eða al-
varlegar afleiðingar af notkun
þess.
Eftir nákvæmar rannsóknir
tókst þeim að finna upp efni
þetta, sem gefið hefur mjög
góða raun. Nefna þeir efnið
„Minus“, og er hafin sala í því
í Svíþjóð, og hefur verksmiðj-
an naumast undan eftirspurn-
inni. Gera menn sér vonir um,
Göngustafur er hið nyt-
samíegasta áhald.
Mann tetti að nota weira
en ýfert er.
Á skurðlæknafundi, sem ný-
3ega var haldinn í Nevv York,
að unnt verði að fara að flytja lýsti sérfræðingur í fótamein-
það út þegar í þessum mánuði.
Tekið er frám, að „Minus“ hafi
verið reynt á sjúklingum í
sjúkrahúsi í Stokkhólmi í 1(4
ár áður en það var selt í búð-
um, og höfðu heilbrigðisyfir-
um, Walter P. Blount^ yfir því,
að tímabært væri að hefja á-
róður fyrir notkun göngustnfs.
Blount þessi sagði m. a., að
mjög hefði dregið úr notkun
þessa ágæta áhalds síðan um
Vísindamenn við læknaskól-
ann í Jefferson í Bandaríkjun-
um, telja sig hafa fundið efni í
lifrinni, sem eykur vöxt krabba
meinssellna.
Vísindamönnum þessum, sem
eru þrír talsins, hafði áður tek-
izt að koma í veg fyrir krabba-
méinstegund í rottum. Þeir
segja, að enn hafi ekki tekizt
að einangra hið fundna efni, én
jafnskjótt og það hafi tekizt,
megi e. t. v. stöðva verkanir
þess og þar með hægja á vexti
krabbameins-sellnanna.
aldamótin, en þá voru þa<|,
einkum spjátrungar, sem not-»
uðu staf. Sannleikurin?! væri sá*
að göngustafur væri til mafgrft
hluta nytsamlegur. 1
Blount sagði, að' það værlý
stundum raunalegt að sjá ak-
feitar konur vagga áfram, en efi
á það væri minnsþ að rétt værl
fyrir þær að ganga við staf,
brygðust þær hinar reiðustu við.
Það væid miklu betra fyrir slíkt
fólk að ganga við staf, og álls
ekki hiægilegt, eins og það’
héldi. Ef feitt fólk notaði'
göngustaf, gæti það þengið;
meira og þar með fengið holla
og nauðsynlega hreyfingu. Þá
| bénti Blount á, að margir sjúk-
j lingar þurfi staf og til eru ýms-
j ir mjaðmasjúkdómar, þar sém!
j eina lækningín er að ganga við
staf. En erfitt. er að fá sjúk-
i linga til þess að fara eftir því.
Dr. Blount benti á, að nú
væri iðulega hafinn áróður fvr-
ir aílskonar hlutunx, og væri
sannarlega tímabært, að
göngustafurinn kæmist til vegs
Síér sjást rússneskir visindainenn, sem voru á ferð í Bsnda- off virðingar. Ætti að hefja á-
ríkjunum, horfa á dr. Jonas Salk bólusetja skóladreng lömunar- róður og upplýsingaherferð
veikibólunefni í Pittsburgh. j-vegna göhgustarfsins.
I.
„Ma"
tuttugu og fimm ára „lotu“, og
Fred var í Lansing, fylkis-
fangelsi Kansas, fyrir iimbrot.
Kata Barker heimsótti þá alla
og sneri sér til yfirmannanna
með náðunarbeiðni. Hver mað-
ur, sem ekkert hefði þekkt
haha, heföi ímyrídað sér að hún
væri alveg buguð af sorg yfir
þeim ógöngum sem hinir elsku-
legu drengir hennar hefðu lent
í. En á sama tíma hélt hún Her-
manni í felum fyrir lögregl-
unni.
' Þegar Hermann áleit að ör-
uggt væri að fara úr felustaðn-
um, leið ekki á löngu þangað til
hann komst aftur í klandur.
Hann gékk í félag við .slunginn
glæpamann, Ray Terrill að
nafni, er rændi banka í stórum
stíl með því að „bakka“ vöru-
bíl upp að glugga á húsinu,
taka peningaskápinn út á bíl-
inn (hann var dreginn út með
vindu) og opna hann síðan í
næði einhversstaðar á fjarlæg-
um stað. Þpgar þeir félagar
voru áð gera eina tilraun af
þessu tagi í Missouri, náðust
þeir, en báðum tókst að sleppa.
Hermánn særðist á flóttanum.
Svo, nótt eina eftir rán á
götu í Newton, Kansas, er lög-
regluþjónar vildu haía tal af
fólki í grunsamlegum bíl, var
skotið á þá, og lézt einn þeirra
af sárum sínum. Lögreglan
skaut á móti, en seinna fannst
lík Hermanns á auðu svæði
utan við Wichita í Kansas; Lík-
legt er, að hann hafi dáið af
sárum í þessari viðureign, en
samkvæmt dánarskýrslum er
dauði hans talinn sjálfsmorð.
Þanng endaði ævi elzta sonar
„Ma“ Barker.
Freddie kemur nú aftúr fram
á sjónarsviðið. Eftir að liann
hafði losnað úr Lansing-fang-
elsi, gekk hann í félag við for-
hertan glæpamann, Alvin
Karpis að nafni (er seinna sór
þess eið að ráða J. Edgar
Hoover, foringja bandarísku
leynilögreglunnai;, af dögum)
og félagarnir fóru í felur hjá
„Ma“ Barker, sem nú hafði
sezt að í Thayer í Missouri.
Skömmu eftir þetta var framið
innbrot í verzlunarhús éitt í
West Plains í Missouri. Sýslu-
maður einn á þessum slóðum,
sá bifreið, sem lögreglan var;
að leita að. Þegar hann nálgað-;
ist bílinn til að hafa tal af
þeim, sem í hpnum voru, sáust
blossar af byssuskotum og
veslings lögrégluforingmn féll
til jarðar særður til bana. Lög-
reglumenn gerðu strax innrás
á heimi „Ma“ Barker og fundu
merki urn skyndilegan flótta.
„Ma“ Barker, Dunlop (maður,
sem hún bjó þá með), Freddie
Barker og Karpis höfðu öll
flúið.
Lögregluskýrslur sýna að þau
höfðu flúið til St. Paul í
Minnesota. Þar, tóku þau íbúð
á leigu við South Roberts stræti.
Þarna varð brátt samkomustað-
ur fjölda alræmdra stórglæpa-
manna, eins og t. d. Dillingers,
George Zeiglers, Charles Har-
mons og Franks Nash. Fyrrver-
andi tukthúslimir, barnaræn-
ingjar, morðingjar og banka-
ræningjar — allar tegundir
stórglæpamanna áttu skjól og
athvarí undir þaki hinnar
„gestrisnu” Kate Bárké'r. En
hú«i tók vél fyrir snúð sinn! F.f
lögreglán gerðist of- xxærgöngul,
þá var skipt um íbúð og flutt í
snatri. Og' Freddie og Karpis og
aðrir méðlimir þessa stóra
; „heimilis" voru ekki aðgerða-
lau.sir á rneðan; þeir rændu —
1 og nxyrtu ósjaldan — vítt og
breitt unx öll norður- og mið-
vesturfylkí Bandaríkjanna. I
j „Ma“ Baker hafði nú vaxið og
þróazt í að verða nokkurs kon-
; ar glæpavitneskjumiðstöð. Hún
hafði tekið upp þaö hátterni,
1 að hehnsækja borgir á undan
| ,.gestum“ sínum til þess að at-
huga staðhætti. Ef aðstæður
j virtust heppilegar, leigði hún
eitthvert hús á staðnum og safn-
; aði þar liði sínu svo lítið bar á.
Hún kóm líka i bankana, tií að
finna þá stáði, sem veikástir
Frh. á 9. s.