Vísir - 01.06.1956, Síða 10

10
VÍSIR
Föstudaginn 1. júní 1956.

“fhereia
(ZharLó:
63
áAtarimar
„Jæja þá, mér fannst bezt að láta þig vita þetta. Ég veit, að
það er uppsteytur í aðsigi, og ætla ekki að bíða hans“, sagði
hún hressilega.
Engan okkar grunaði, hve „uppsteyturinn“ var skammt und-
an. Miðdegisverðurinn gekk betur en ég hafði búizt við, aðal-
lega vegna þess, að Lewis var í liðlegu skapi og Iris var upp-
tekinn af Richard. Ég tók eftir nokkurri spennu milli Richards
og Marks, en eðlislægur fjandskapur þeirra kom þó ekki í ljós.
Mark var miklu stiltari og siðaðri en Lewis og pabbi. Út á við
var hann kurteis og rólegur, þótt ekki væri hann innilegur.
Þetta var að þakka uppeldi móður hans og blóði móður hans,
sem í honum var, hugsaði ég ánægð.
Við sátum í dagstofunni og drukkum kaffi og líkjör þegar
óveðrið skall á. Við vorum vel uppalinn, siðmenntaður hópur
manna, sem skemmti sér um kvöldstund. Á næsta augnabliki
heyrðist brestur og dýrmætt gólfteppið var þakið glerbrotum.
Lafði Felicity rak upp hljóð og Lewis bölvaði. Richard og Iris
störðu á gapandi gatið á stórum glugganum, eins og þau gætu
ekki skilið, hvað hefði komið fyrir. Svo kom annar brestur og
ný glerbrotaskúr.
Lewis varð eldrauður í framan og gekk löngum skrefum út
að dyrunum. Mark gekk að glugganum og fór að draga tjöldin
fyrir. Richard fylgdi honum viðutan og hjálpaði honum að festa
þau.
;„En.... en.... hvað á þetta að þýða? spyrði Iris ringluð.
„Mótmælaganga, býst ég við,“ sagði Mark stuttur í spuna.
„Vert þú ekki hrædd, lafði Felicity! Þú ert örugg hér inni.“
Lafði Felicity virtist komin að yfirliði. Ég gekk til hennar.
„Drekkið meira kaffi,“ sagði ég í skyndingu. „Það er engin
hætta á ferðum. Ég geri ráð fyrir, að þetta sé eitthvað af náma-
verkamönnunum, sem sýna andúð .sína á því, að þeim var sagt
upp í morgun.“
Ég hellti í bollann hjá henni. Þá tók ég eftir því, að Mark
hafði farið á eftir föður sínum út ur herberginu. Samtímis
minntist ég spásagnar frú Grimmets um „blóðsúthellingar."
Annizt um lafði Felicitv, Iris!“ sagði ég.
„Bíddu! Petronella —“ Richard gekk í veg fyrir mig. „Þú
mátt ekki fara út. Hlustið! Þetta er skríll þarna úti fyrir.“
Við hlustuðum and rrtak — —- hlustuðum á hljóð, sem minnti
á urrið í soltumrm ulfum. Við arrið blandaðist brothljóð og
xeiðileg hróp.
„Þeir eyðileggja
sagði Iris öskureíí
gluggana.“
„Lögreglan? Þe
allt um garð gen.-.
ard!“
„Enga rnóður::; i:i! Þetta kemur þér ekki við. Komdu ekki
nálægt því,“ sagð- hann hvatlega.
„Auðvitað kemur mér það við. ... þar sem Mark er við það
riðinn. Og ætli það sé ekk frændi minn, sem stjórnar skrílnum,“
sagði ég óvarkár. ■ :g smeygði mér fram hjá honum. Ég tók upp
sítt pilsið og hljóp fram anddyrið. Útidyrnar stóðu upp á gátt.
Ég hljóp út á þrepin. Lewis og Mark voru þar báðir og báðir
húsið. Við ættum að senda eftir lögregluni,“
. „Þeii hljóta að vera vitskertir. Þeir mölva
gar
:ið,“
C1 í
hún loksins kemur hingað til Truro, er
sagði ég óþolinmóð. „Slepptu mér, Rich-
reyndu að láta raddir sínar yfirgnæfa hávaðann af öskrunúm
og urinnu frá mannþyrpingunni úti fyrir.
Þarna voru um 50 karlmenn með sefasjúkum konum og börn-
um, en fyrst í stað virtist mér í felmtrinum, að þeir skiptum
hundruðum. Sumir voru vopnaðir hökum, aðrir báru grjót og
nokkrir voru með blys. Þetta var óhugnanlegt, einna líkast
martröð. í fremstu röð var auðkennilegur Josh Smith og það
sló bjarma á eldrautt hár hans og skegg.
„Þú skalt komast að því keyptu að rífa niður heimili okkar
og koma okkur á sveitina, Lewis Treyarnion. Þú skalt fá fyrir
ferðina!“ öskraði hann. „Hver veit, nema þú komist á aðra skoð-
un, þegar fína húsið þitt stendur í báli.“
Fagnaðaröskur heyrðust frá mannþyrpingunni.
„Bölvaðir asnar!“ öskraði Lewis til þeirra. „Viljið þið lenda
í tugthúsi fyrir íkveikju?“
„Tugthús eða ekki tugthús, við erum hingað komnir til þess
að gera upp rkeiningana við ykkur Treyarnion-anna. Nógu
lengi höfum við þolað ykkur og steigurlætið í ykkur og óhófs-
kvenfólk ykkar í purpura og pelli!“
Ég geri ráð fyrir, að síðustu orðin hafi verið stíluð til mín.
Mark datt líklega það sama í hug. Hann hljóp niður þrepin og
kreptti hnefana. Einhver — ég sá ekki, hver það var — kastaði
stórum steini að honum og hæfði óhugnanlega. Steinninn lenti
milli augna Marks. Hann hnaut við og hné út af á þrepunum, en
blóðið rann úr enni hans. Þá greip mig ofsareiði. Ég þaut fram
hjá honum þar sem hann lá. Ég greip í raut skeggið á Josh
Smith.
„Ef þú hreyfir Mark Treyarnion aftur, skal ég drepa þig!“
hrópaði ég í bræði minni.
„Við krefjumst aðeins réttlætis. Far þú frá,“ urraði hann.
„Þessir Treyarnion-ar hafa gert nóga bölvun hér.“
„Tr-eyarnion-arnir? En þú, Josh Smith. Þú ert ekkert annað
Þessi ábætir er
óviðjafnanlega bragðgóður
Hinn nyi Flang-ábætir 0tkers er ljúffengari en frá
megi segja. Öllum geðjast vel þessi fíni, létti keimur
.... og húsmæðrum líkar vel, að það er fljótlegt og
kostnaðarlítið að búa hann til.
Af Flang-ábæti 0tkers eru til fjögur afbrigði, hvert
með sínu bragði — og þér getið borið hann á borð
með berjum, aldinmauki, rjómafroðu o. s. frv.

með möndlu-, vanllju-, karameílu-
eða súkkulaðibragði
4
kúclditökuMi/
Liðþjálfi í bandaríska sjólið-
inu hélt eftirfarandi ræðu yfir
hermönnum sínum:
til þess að skapa sér atvinnu.
— Nú skal eg segja ykkur
ofurlitla sögu. Einu sinni, þegar
eg var lítill, gáfu foreldrar
mínir mér stokk með trédátum.
Mér þótti ákaflega vænt um
trédátana og lék mér oft að
þeim. En dag nokkurn voru:
þeir týndir og eg fann þá hvergi.
Eg grét og var óhuggandi. Þá
sagði fóstra mín við mig: Gráttu
ekki, Hennery litli. Einhvem
tíma færðu hermennina þína
aftur. Og hún hafði á réttu að
standa, blessuð gamla konan.
Nú er eg búinn að finna þá
aftur.
Á keisaradögunum í Rúss-
landi var gömul kona að tala við
vinkonu sína og kvartaði mjög
yfir bróðursyni sínum, sem
henni þótti mjög vænt um. —
En það er sárgrætilegt hvernig
lítur út fyrir piltinum, sagði
hún. , j
— Nú hvað er þá svona sár-
grætilegt? sagði vinkonan.
— Allir aðrir piltar í ættinni
eru duglegir og áhugasamir —
farnir að koma sér áfram í líf-
inu. En hann gerir ekki annað
en nudda þessar emjandi katt-
argarnir. Hann Misha rninn
sleppir ekki fiðlunni allan dag-
inn. — Það var Misha Elman.
*
Söngkonan hafði mikinn á-
huga fyrir söng og tók lagið í,
hvert sinn, sem hægt vai' að
troða sér fram til slíks — en
flestir voru fegnir þegar hún.
þagnaði, einkum maðurinn
hennar. Svo fékk hún kvef og
vitjaði læknis. Læknirinn mætti
síðan söngkonubóndanum á
förnum veg'i og spurði hann um.
líðan frúarinnar og hvernig
meðalið hefði verkað.
— Jat þetta var ágætis meðal,
hreint fyrirtak; eg hefi haft
mikla ánægju af því, sagði
maðurinn.
— Nú, er hún þá fai'in að geta
sungið aftur?
— Nei, biddu fyrir þér. Hún
kemur ekki upp nokkru hljóði.
Hún er þegjandi hás!
* f
Tveir stórir karlapar læddust til
Tarzans, reiðir yfir hinni skyndilegu
fcomu hans.
En eldri apinn nam skyndilega
staðar og sagði: — Ég þekki hann,
Golar. Þetta er voldugur baráttufé-
lagi.
En Golar var ungur og framgjarn
og vildi sýna afl sitt.
— Þetta er hvítur maður, sagði
hann. — Ég ætla að drepa hann.