Vísir - 26.01.1957, Blaðsíða 5

Laugardaginn 26. janúar‘1957.
vfsm
Leikfélag Hafnarfjarðar:«
„Svefnlausí bníftguminn",
eftir Arnold og Bach.
Mestan tJiariie.
— Gallinn á ykkur, sem
skrifið sakamálasögur, tók
Higgs lögreglufulltrúi til máls,
er sá að þið gerið atburðdna of
flókna. Þú veizt hvað eg á við.
— Nei, hvað áttu við með
því?
Higgs lögreglufulltrúi, rétli
vel úr fótunum og fékk sér
vænan sopa af sheyrrinu, sem
eg hafði hellt í glasið fyrir
hann.
— Jæja, þá verð eg að skýra
það nánar. En í sögum ykkar
er það venjuiega glæpamaður,
sem búinn er að leggja niður
fyrir sér nákvæmlega úthugs-
aða ráðgerð, sem alls ekki á að
pregðast og venjulega þarf enn
þá útsjónasamari og hugvits-
samari leynilögreglumann til
þess að koma upp um hann. Eg
skal segja þér að langoftast er
ekki um slunginn glæpamann
að ræða, heldur er það bara
einhver vandræðamaður. sem
fremur glæp í örvæntingaræði
og algerlega,. án þess að hafa
beinlínis búið til fyrirfram ein-
hverja pottþétta ráðagerð og
það er oftar undir hendingu
komið að það kemst upp um
hann og honum er náð.
Þessi hringur minnir mig á
slíkt atvik, sagði lögreglufull-
trúinn hugsi og sneri gullhring
á fingri sér.
Hringurinn er úr skart-
gripasafni auðugrar gamallar
ekkju. Hún hét frú Vacyn og
lifði ríkmannlega. Hún átti
stóreignir hér í borginni og
stórt sveitasetur, og hélt hóp
af tryggum þjónum og meðal
þeirra var einkabílstjóri henn-
ar Saunders.
Það var á októberkvöldi fyrir
mörgum árum að Saunders ók
frú Vacyn í dýra stóra króm-
aða bílnum, sem klæddur var
kálfskinni að innan. frá sveita-
setrinu til einhvers annars stór-
hýsis hennar í borginni.
Hún sat í aftursætinu og í
Ícjöltu sér hafði hún skart-
gripaskrinið sitt.
Allt í einu birtist maður í
Ijósgeislanum frá bílnum, sem
lýsti upp skuggalegan þjóðveg-
inn. Maðurinn hreyfði sig ekki
þótt bíllinn nálgaðist hann með
miklum hraða, en svo hægði
híllinn ferðina og stöðvaðist
fyrir framan manninn á vegin-
um og sá sem á veginum stóð
tók eftir því að bílstjórinn og
frú Vacyn skiptust á n'okkrum
orðum.
— Hvað er það? Vill mað-
urinn fá að sitja í bílnum?
—- Já, en það er aldrei við-
höfð nóg að gætni.
Frú Vacyn skrúfaði niður
bílrúðuna og kallaði út í
myrkrið. Maðurinn kom upp að
bílnum.
— Eg er á leiðinni til Man-
chester, frú. En eg get fengið
að gista í Ludham. Eg er að
fata til: Manchester í atvinnu-
. leit. I
— Komið inn í bílinn, sagði
frú Vacyn.
— Við förum ekki í gegnum
Ludham, muldraði bílstjórinn.
— Við getum stanzað við
vegamótin fyrir utan bæinn,
sagði frú Vacyn all hörkulega.
Hann getur gengið þaðan til
bæjarins og gerið eins og eg
skipa yður.
Þá var kl. 23.10.
Tíu mínútum eftir miðnætti
kom lögregluþjónn hjólandi
eftir þjóðveginum skammt frá
vegamótunum frá Ludham. -—•
Kom hann þá auga á stóra
bifreið, serh stóð kyrr á vegin-
um, en þótt bifreiðin væri kyrr
var hún með fullúm ljósum.
Hann var næstum kominn að
bifreiðinni þegar hann heyrði
hrópað, hinum megin við veg-
inn:
— Hjálp! Hjálp!
Það var karlsmannsrödd.
Lögregluþjónninn brá skjótt
við. Á botninum á 10 metra
djúpri gryfju fann lögreglu-
þjónninn Saunders, marinn og
blóðugan og hinn skrautlegi
einkennisbúningur hans hékk
í tætlum utan á honum.
Lögregluþjónninn hálf dró
og hálf bar hinn slasaða bíl-
stjóra upp úr gryfjunni og upp
á veginn. Þegar þangað var
komið var Saundtrs búinn að
jafna sig og gat hann gengið
óstuddur með lögregluþjónin-
um yfir að bílnum.
Frú Vacyn lá dauð við veg-
arbrúnina.
Gimsteir.askríni hennar var
horfið með skartgripum, sem
metnir voru á nokkrar milljón-
ir króna.
Og hér sagði Higgs lögreglu-
fulltrúi, yfirgefum við stað-
reyndirnar og snúum okkur að
lyginni. En hvor var það sem
laug?
Vitnisburður Sanders:
Þegar þau voru komin að
vegamótunum við Ludham
hafði maðurinn, sem hirtur var
upp af vegnum og sat fram í
við hliðina á bílstjóranum, sagt
að hann ætlaði að sitja í nokkr-
um kilometrum lengra og stytta
sér leið yfir heiðina til Ludham.
Á dimmum og eyðilegum
stað á veginum hafði hann aJlt
í einu sagt: — Hér fer ég út.
Saunders stanzaði og maður-
inn fór út úr bílnum. Hann
sneri frá bílnum án þess svo
mikið sem að þakka fyrir sig.
Því reiddist Saunders og kall-
aði til hans:
— Ætarðu ekki að þakka
fyrir þig, dóninn þinn.
Maðurinn tók upp stein og
kastaði, en hitti Saunders ekki
og steinninn flaug rétt fram
hjá bílnum. Saunders stökk þá
út og á eftir manninum, sem
þegar sneri á móti honum. —
Meira mundi Saunders ekki,
fyrr en hann raknaði úr rot-
Framhald á 6. síðu.
Friðleifur Guðmundsson (Dobberman), Þóra Borg (frú Dobb-
erman) og Sigurður Kristinsson (Reiling).
Eiríkur Jóhanness. (Benneigekeit) og Nína Sveinsdóttir (Mary)
Leikfélag Hafnarfjarðar
frumsýndi í fyrrakvöld Svefn-
lausa brúðgumann, gamanleik í
þrem þáttum eftir Arnold og
Bach.
Þá félaga, Arnold og Bach,
þarf ekki að kynna hér því að
ekki færri en átta leikrit eftir
þá hafa verið sýnd hér á landi
og hafa þeir stytt mörgum
manni kvöidstund sem annars
hefði ef til vill orðið löng.
Arnold og Bach voru þýzkiv
Gyðingar og eru nú báðir látn- j
ir. Þeir skrifuðu gamanleiki
svo tugum skipti, og nutu þeir j
mikilla vinsælda. Einkenni,
þeirra sem leikritahöfunda voru
hnittin orðsvör og skemmtiieg j
flækja. Hvort tveggja nýtur sín
mjög vel í Svefnlausa brúð-
gumanum. Djúp speki er ekki í
leikritum þeirra, enda sá ekki
tilgangurinn, heldur hitt að
vekja hlátur.
Leikendur voru flestir Hafn-
firðingar, en leikstjóri og einn
aðalleikarinn fenginn að láni
frá Þjóðeikhúsinu.
Emil Dobberman, kornvöru- 1
og sæt.fóðursheildsala, leikur
FriSIeifur Guðinimdsson og er
hann hinn-skemmtilegasti skop-
leikari. Taktar hans voru frem-
ur góðir fyrir þessa manngerð
og framsögn hans allgóð. Idu
konu hans leikur Þóra Borg og
er leikur hennar aðsópsmikill og
öruggur. Dætuf þeirra. Edith og
Franze, leika Margret Mavnús- j
dóttir og Sólvcig Jcbannsdóttir, j
báðar snoturlega. on ekki mikið
fram yfir það. Klaus Reiling,
tilvonandi tengdason sætfóð-
ursalans, leikur Sigurður Krist-
ins mjög þokkalega. Nafnper-
sónu leiksins. hinn svefnlausa
brúðguma, leikur Sverrir Guð-
mundsson. Þetta er vandræða-
hlutverk, sem Sverrir skilaði þó
feftir öllum vonum. En Eyjalín
Gísladóttir í hlutverki dans-
meyjarinnar Elli Ornelli var á-
gæt og var leikur henar ef til
vill jafnbezti leikur kvöldsins.
Hún er kvik á sviði og hefir
prýðilega framsögn. Vafalaust
er þar á ferð efni í leikkonu.
Langmest af skrípaskopi
leiksins hvíldi á herðum Nínu
Sveinsdóttur og Eiríks .Tóhann-
essonar. Nína er orðinn þaul-
vön í slíkum hlutverkum sem
þessu enda fataðist henni
hvergi. Eiríkur hefur mikla
selvkomik enda vakti leikur
hans einna mesta kátinu. Þó
hefur hann sviðtakta, sem ég
kann ekki almennilega við. Að
lokum má nefna Kristínu Jó-
hannsdóttur. sem lék þjónustu-
stúlku prýðisvel.
Leikstjórn Klemenzar Jóns-
sonar virðist hafa farið honum
mjög vel úr hendi og þýðing
Sverris Haraldssonar er bráð-
skemmtileg, þrátt fyrir smá-
hnökra.
Leikhúsgestir skemmtu sér
konunglega. Þetta er bezta
leiksýning, sem eg hef séð.í
Hafnarfirði.
K. ísf.
© Útflutningur frá Vestur-
Þýzkalandi tii Bandaríkj-
anna 1956 nam næstum
500 milljónum dollara og
bafði aukist um %. Horfur
eru góðar á þessu ári, en
annars sjást bess merki,
að aukning iðnaðarfram-
leiðslunnar sem var mjög
hröð eftir styrjöldina, sé að
verða mun hægari og í
sumum greinum hefur
framleiðslan minnkað.
FARÞEGIIMIM,
eitir