Vísir - 20.03.1957, Side 10

Ki-10
Yism
Miðvikudagœn 20. marz 1357

ANMÞNEMAHNMR
m
m
m
m
m
• •
EFTIR
RUTH
MOORE

— Ég mundi ekki ala neinar áhyggjur i þánum sporum, sagði
■'Eddi.
— Ég hefi ekki gert það, sagði Natan. — Mér flaug í hug', að
<ef ég fengi sæmilega atvinnu við skipasmíðar hjá Moses Brown,
gæti ég keypt allt aftur. Eg get sagt þér, að’ ég er talinn dá-
góður smiður.
— Því trúi ég, þú hafðir það frá pabba að vera iagtækur
með öll verkfæri.
Fari hann og veri, hugsaði Natan, — honum fannst auðheyrt,
að Eddi hefði engan áhuga fyrir honum og hans gerðum. Hann
virtist vera með hugann einhversstaðar langt, langt í burtu,
Natan glotti og yppti öxlum.
— Ég komst að þeirri niðurstöðu, að ég mundi verða aðj
strita alla æfina til þess að geta keypt hana, - komst að þeirrij get staðið á löppunum. Láttu sárið eiga sig, ef þú áræðir ekki
niðurstoðu, er eg for að hugleiða nánara hvað ég gat unnið; &ð sauma það saman.
mér inn. Og svo varð ég að hætta til þess að geta hjálpað
mömmu. Þetta fjárans veitingaliús, Eddi, ég hata það. Það er
Eddi krossbölvaði, er Natan loks kippti af erminni, því að
hann sárkenndi til. Kom nú í ljós sár eftir hnífstungu þvert
yfir ennið. Það hafði auðsæilega blætt mikið úr því, og Eddi
mundi fá ör á enninu til varanlegra minja um það, sem gerst
hafði.
— Þetta er opið sár, drengur. Það verður að sauma þetta
saman.
Eddi beit á jaxlinn, vegna sársaukans, og mælti:
— Jæja, gerðu það þá.
— Guð minn góður, Eddi, það get ég ekki. Ég hleyp og sæki
lækni, þegar þú hefur lagst fyrir aftur.
— Nei, Natti, ég vil ekki, að þú sækir lækninn. Sjáðu til,
það er ekkert vandaverk, að sauma saman höfuðsár, ég hefi
gert það margsinnis, á skipum. Höfuðleðrið er ekki seigara en
vanalegur strigadúkur og þú hefur iðulega stagað segl.
— Það er ekki nema á læknis meðfæri, að sauma saman
svona sár, Eddi. Það þarf að hreinsa það vel og —
Eddi glotti og leit til hans, kankvíslega, eins og þegar þeir
voru strákar. Það var gamla, gleiða glottið, sem Natti kann-
aðist svo vel við frá fornu fari, en hafði ekki séð ieika á vörum
hans aftur fyrr en nú. Og nú greip Eddi um hönd hans, sem
hélt um blautan klút, svo að allt vatn þrýstist úr honum.
— Natti, svo sannarlega hefur það hlýjað mér um hjartað
að hitta þig aftur.
— O, haltu þér saman, sagði Natti, sem var nú. farinn að þvo
honmn í framan, — annars færðu túlann fullan f sápuvatni.
— Ég er í klípu, sagði Eddi, — var það, er það kannske enn, {
en ég get ekki ráðið fram úr neinu, fyrr en ég hefi sofið og
hvílst. Ég vil ekki hitta lækninn eða neinn, nema ykkur, — það
má enginn annar vita, að ég sé kominn heim — ekki fyrr en ég
® |
Jb

gott, að þú ert kominn heim. gamli vísundur — nú getur þú
tekið við og haft forystuna.
— Það er það, sem ég ætla mér.
Natan tók nú fötuna af eldinum og mælti:
-— Það þyrfti að leggja þig í bleyti, bróðir sæll. Bezt að hafa
hraðan á, áður en mamma kemur á fætur og telpurnar.
Eddi settist upp með erfiðisniunum, svipti af sér ábreiðunni
<og settist á legubekkinn, gegnt eldinum. Það var í fyrstu eins
og hann ætlaði að rjúka um koll. Svo studdi hann höndum að
: gagnaugum. Hann var alls nakinn. Natan starði á hann gap-
, aftdi, án þess að koma orði fram á varir sér. Hann hafði aldrei
á ævi sinni séð mann svo óhreinan.
— Guð minn góður, hvernig fórstu að því, að safna öllum
þessum óhreinindum á hörund þitt?
og fæ
— Ég hefi víst eyðilagt ábreiðuna hennar mömmu
'vist orð í eyra fyrir það.
— Hirtu ekki um það. Hún þvær hana. Komdu nú.
Natan náði sér í hreinár tuskur úr skúffu, vætti þær og
fteri sápu í, og tók svo til að þrífa hann. Það var erfitt og mikið
Verk, en loks var því lokið. Eddi var næstum tandurhreinn
orðiim og kom nú í ljós, að hann var víða marinn á skrokkn-
um, en hita varð Natan aðra fötu til, unz hann haí'ði þrifið hann
sém honum líkaði.
— Hérna, sagðí hann, losaði um þessa leðuról, sem þú ert
með um hálsinn, það lekur úr henni og óhreinkar þig aftur.
Eitthvað sern líktist járnlykli dinglaði í henni. Er. Eddi hrissti
höfuðið:
— Láttu hana vera.
Hami greáþ um lykilinn, eins og væri hann dýrgripur, og
Natan sagði ekkert frekar um þetta. Hann vissi, að hann mundi
éikki fá mælt, án þess að klökkva kenndi í rödd hans. Hann var
erðinn bullsveittur og hvað eftir annað, meðan á verkinu stóð,
hafði honum orðið svo óglatt, að honum lá við að selja upp.
Natan beit á jaxlinn og tók til við að bleyta blóðstorknu
skyu-tuermina, sem vafin hafði verið um höfuð Edda.
— Hvað er að, Eddi? Hvað hefur komið fyrir?
— Ég hef verið neðan þilja í þrjá mánuði. í hlekkjum. Félagi
rninn og ég komust undan fyrir þrem dögum síðan í skipsbátm
um. Það getur vel verið, að skipstjórinn reyni að ná mér aftur.
— Ná þér aftur, sagði Natan með hægð og starði á áverkana
á líkama bróður síns. Ég vildi, að hann reyndi það. Ég hefði
gaman af að góma hann.
— Nei, sagði Eddi. — Ég held þú kærðir þig ekki um að
koma nálægt honum.
— Ég mundi samt hætta á það. En hvar er félagi þinn. Er
hann eifts illa farinn og þú?
Það var stutt þögn. — Hvaða félagi? Eddi hristi höfuðið, ^
eins og til að átta sig. — Heyrðu! Ég er ansi þreyttur. Ég get'
sagt þér frá þessu, þegar ég er búinn að sofa dálítið.
— Það er satt. Ég hefði átt að hugsa út í það. Komdu nú
Þú ert orðinn nógu hreinn til að fá þér dúr. Við getum talað
um hitt seinna.
Natti klæddi Edda í eina af ullarnáttskyrtum föður síns.
Hann varð að bíta á jaxlinn rneðan hann leitaði að henni í
stóru, bláu kistunni, þar sem mamma hafði látið fötin hans
pabba. Hann vildi, að sér vasri ekki svona óglatt. Ef til vill
kærði Eddi sig ekki um að sofa í skyrtunni, þegar hann vissi,
af hverjum hún var, en það var ekki um annað að velja. Hann
svaf alltaf nakinn undir sænginni og átti enga náttskyrtu.
En Eddi var þakklátur og 9meygði sér í náttskyrtrma. Hann
Hann reikaði ofurlítið og augu hans voru aftur. Hann sagði
ekkert, þegar Natti tók harm upp og bar hann inn í sitt eigið
svefnherbergi.
— Ekki mundi mig langa til að lifa á því, sem þú hefur
fengið að borða þarna undir þiljum í skipinu, sagði Natti og
reyndi að láta ekki röddina skjálfa.
Eddi lá á svæflinum. — Ég skal trúa því, sagði hann með
lokuð augun.
Natan horfði á hann stundarkom, áður en hann fór fram
í eldhúsið til að ná í það, sem hami þurfti. Hann náði í súpu,
sem hann hafði hitað ýfh- eldinum og lét Edda drekka hana.
Eddi sagði dauflega: — Þú ert grænn í framan eins og
froskur.
Bernhard Shaw var í veizlu
og Þar gaf ungur lávarður sig
á tal við hann. ^
„Er það satt,“ spurði lávarð-
urinn að faðir yðar hafi verið
klæðskeri?“
„Jú', víst er það satt,“ svaraðji
Shaw.
„En hvernig stóð þá á því að
þér urðuð það ekki líka?“ spurði
lávarðurinn illkvitnislega.
„Má eg spyrja einnar spurn-
ingar?“ spurði skáldið.
„Er mér sönn ánægja-“ svar-
aði lávarðurinn.
„Vai- faðir yðar ekki orð-
lagður heiðursmaður?“
„Jú.“
„Hvers vegna emð þér það
þá ekki líka?“
¥ '
Werner Finck hafði drukkið
ásamt félögum sínum langt:
fram á nótt. Þegar hann stóð
loks á fætur saknaði hann,
fimm-marka-seðils. Hann sneri
sér að þjóninum og sagði:
„Eg held að það hafi dottið
fimm-marka-seðill undir borð-
ið. Ef þér firrnið hann þá látið
þér mig hafa hann í fyrramálið.
Nú, ef þér finnið ekki seðilinn
þá megið þér eiga hann.“
* !
Læknir hringdi í ungant
starfsbróður sinn og bað hann.
að koma til sín: og vera fjórða
mann í bridge.
Kona hins unga læknis, sem
hataði spilamennsku af öllu
hjarta, en hafði þó ekki skilið
annað af samtalinu en það að
hann yrði að fara burt af ein-
hverjum ástæðum, spurði bónda
sinn döpur í bragði:
„Þai’ftu að fara út í kvold,
elskan?“ (
„Því miður,“ sagði bóndinn
alvarlegur á svip, „eg er hrædd-
ur um að þetta sé mjög alvar-
legt tilfelli. því það eru þrír
læknar þegar komnir á stað-
inn.“
Harich prófessor, sojn áíhu*
liefir verið sagt frá í fregn
í Vísi, og sakaður var um
samsæri gegn austurþýzku
stjórniiuii. var dæmdur í 10
ár* þrælkunarviimu.
f. & Suncuqki —TARZAN — 2119
ý'ý Þótt allt virtist vonlaust lagði höfði sér og lét hann vaða í framan tækifæri til að líta í kringum sig. minn,“ kallaði stúlkurödd ofan új*
f'Tárzan ótrauður í þá og greip í þá sem að honum sóttu. Nokkrir „Komið fljótt hérna upp, herra stiganum.
þatmr næsta, sveiflaði honum yfir féllu, og nú gafst Tarzan augnabliks