Vísir - 29.03.1957, Blaðsíða 10

VÍSIR
• •

• •
i
ANDJXEMARIKim
• •

• i
EFTIR
RlTfl
MOORG
10
— ÞaS veit ég ekki, hvort óg vil það eða ekki.
EMsabet kom með bréfið. Þetta bréf var síðustu orðin, sem
þau mundu nokkurntíma heyra frá pabba.
Eddi reif það upp og renndi augum yfir það í flýti. Þegar
því var lokið, lét hann bréfið undir koddann sinn.
— Eddi! sagði Natti. — Þetta er bréfið frá pabba. Þú ættir
þó að....
• — Það er eins og ég vissi, sagði Eddi. — Harm arfleiddi
niig að öllu.
: — Ekki þó að smíðaverkfærunum sínum, sagði Natti. Hann
var skyndilega orðinn fokreiður. — Hann gaf mér smíðaverk-
færin sín.
Elísabet snéri sér við.
— Þei, þei, sagði hún.
var ekki í fyrsta skipti, sem hún hafði staðið á hleri við dyr
og kjaftað svo frá því, sem hún hafði heyrt. Hún hlaut að
hafa sagt Karólínu frá gjöfunum. Að minnsta kosti var Natti
viss um, að Karólína hafði ekki staðið á hleri. Hún var ekki
þannig. Hún var að vísu dálitið forvitin, en hún fór aldrei á
bak við neinn.
Eddi sat uppi í rúminu. Hann var glaðlegur í augunum og
hressilegur í bragði. Hann tók lykilinn af snúrunni um hálsinn
á sér. " 1 .. '■
— Ýttu kistunni ofurlítið nær, Natti. Ég næ ekki til hennar,
Honum gekk dálítið illa að opna kistuna. Efst í henni voru
sex bögglar. — Kínverskt silki, sagði Eddi. Tveir kjólar handa
hverri ykkar. Hann tók utan af silkinu.
— Blátt, gult og ljósrautt, sagðl hann. — Þetta bláa er
handa þér, mamma. Það er þinn íitur,
— Ég hef aldrei séð neitt svona fallegt, sagði Elísaþet rólega.
Þakka þér fyrir, Eddi.
Föstudaginn 29. marz 1957
Ungur listamaBur held-
ur sýningu.
Ungur listamaður, Jón
Benediktsson, opnaði í gær
höggmyndasýningu í Regnbog-
anum við Bankastræti.
Sýnir hann þar sjö styttur,
tvær lágmyndir og þrjár teikn-
ingar.
Er þetta í fyrsta sinn, sem
Jón Benediktsson sýnir lista-
vei’k eftir sig, en hann er hús-
gagnasmiður að iðn. Myndir
sínar heggur harm í tré og not-
ar sítrónuvið, eik, birki og
Hún sat í ruggustólnxrm úti við gluggann. Hún var dálitið | fjejrj vigartegundir'
ó TbciiX \rckr> Cfía+o cór tíl lim TlVfirS r -- .
hugsandi á svipinn. Það var ómögulegt að geta sér til um hvað
hún væri að hugsa. En Kai’ólína! Hamingjan góða. Þegar
Karólíira var svona för í framan, var eitthvað að brjótast um
í henni. Auðvitað hafði Beta sagðt henni hvernig Eddi hafði
talað við mþmmu og fevað hann hafði sagt um bréf pabba.
Það hafði aldrei verið gott samkomulag milli Karólínu og Edda.
Betta var sú eina, sem hefði átt að vera viðstödd, þegar Eddi
útbýtti gjöfunum. Hún hékk yfir honum, gapandi, og var eins
og á nálum.
Við megum ekki haga okkur svona, hugsaði Natti. Þrjú ár
eru liðin, síðan hann fór og við eigum að vera glöð yfir því, að
hann er kominn heim. Og allar þessar gjafir eru dýrmætax’. En
j-Eddi karlinn er alltaf sjálfum sér líkur. Hann vill sýna okkur,
Allt í einu var Eddi kominn í gott skap aftur. — Smíðaverk- hvað hann sé mikill maður.
' J'n TTnaSiiY'irm sem lá þarna i rúminu, var enn þá framandi.
færin? sagði hann. — Þú getur áreiðanlega fengið þau öll
Hvað ætti ég að gera með smíðaverkfæri? En gerðu þér bara 1
grein fyrir, hver það er, sem gefur þér þau. En komdu nú
upp með ferðakistuna mína og vertu góður félagi.
— Ég held þú ættir að gera það, Natti, ef þú getur, sagði
. Elísabet. — En ég held þú ættir að hvíla þig betur, Eddi — eða
. þú verður veikari en þú ert. |
• — Veikur? Ég? Mér .hefur aldrei liðið betur en núna. Farðu
óg náðu í hana, Natti. Ég ætla að útbýta gjöfunum. Ég hef verið
' 1 Áfríku, mamma, Vestur-Indíum og Englandi. Ég hef meira
áð segja séð borgina í Essex, sem Ellisættin er'frá. Það er ennþá
Téitthvað af ættingjum pabba þar. Ég skemmti mér þar ágæt- ‘
lega. Bíddu þangað til þú sérð, hvað ég er með handa þér.
' Silki! Það.er held ég frá Kína, en ég keypti það í Algier. Og
náðu í stelpurnar, Natti Ég er líka með dálítið handa þeim.1
■ Eddi var aftur orðinn alúðlegur. En Natta var ekki enn þá
runninn reiðin.
. -— Æ, vertu ekki svona önugur, Natti, sagði Eddi. — Ég
. .er með nýja byssu handa þér. Ég vil að þú sjáir hana.
Farðu og náðu í kistuna Natti, vertu svo vænn, sagði móðir
; hans.
Hann fór út. Hann gekk eins og í blindni og hnaut um
þröskuldinn. Karólína stóð í fordyrinu niðri. Hún var að koma
,Út úr eldhúsinu. Hún horfði á hann en sagði ekki neitt. Þegar
'iiaixn kom aftur út úr vagnskýlinu, kengboginn undir byrði
i.isxnni, stóð hún þar enn þá.
~ — Mamma vill, að þú og Beta komið upp í herbergi Edda,
sagði Natti. Hann stundi þungan undir byi’ði sinni og orðin
komu slitrótt.
Karólína stakk höfðinu inn í eldhúsdyi’agættúxa:
— Hæ, Beta! Komdu!
Beta kom þegar í stað. Henni lék forvitni á að vita, hvað
Eddi hefði í tösku sinni. — Hvað er þetta? Farangur Edda?
;; — Hjálpaðu okkur að bera kistuna upp stigann. Hún horfði
háðslega á, þegar Beta brá höndunum undir kistuna. — Ýttu
íékki of fast á. Þú getur brotið lokið af, áður en Eddi fær tíma
til að útbýta gjöfunum.
í*að kom I ljós, að þær höfðu heyrt allt, sem gerðist uppi.
•;? ' Jæja, hugsaði Natti. Beta hafði sennilega staðið á hleri. Það
En maðurinn
Hann vill ekki einu sinni lofa okkur að opna bögglana okkar
sjálfum hugsaði Natti. Hann verður að gera það sjálfur. Natti
horfði á fingurna, sem voru eins og klær. Hamingjan góða! Ég
þoli þetta ekki lengur.
Það voru margir fallegir hlutir í kistunni. Þar voi’u fílabexns-
öskjur alls konar líkön, sverð með geimsteinum 9ettum hjölt- _
um hringar og alls konar skraut. Eddi hanxpaði hálsfesti úr en menn v’ta til,
grænleitum málmi. mest orðið áður
— Hún lítur ekki fallega út þessi, sagði hann. — En fægðu
hana og þá muxxtu kornast að rauix um, að hún er úr gulli.
— Ó, það getur ekki verið, Eddi, sagði Beta. — Hún hlýtur
að hafa verið ákaflega dýr.
Hún er úr gulli. Ég veit það, því ég tók hana af. .. . Hann
þagnaði. — Jæja, það skiptir engu, hvar ég fékk hana. Húxx,
er úr gulli.
Hann geýmdi byssuna haixs Natta þaixgað til síðast. Loksins'
tók hann upp tvo böggla.
— Ég varð að taka haixa sundur til að geta komið henni ofan (
í kistuna. Hér á einhversstaðar að vera lítill böggull
skrúfum.
Jón Benediktsson er nemandi
Ásmundar Sveinssonar og'
Harðar Ágústssonar. Átti hann
myndir á síðustu sýningu Fé-
lags íslenzkra myndlistai’-
manna.
Sýningin verður opin í hálfan
xxxánuð.
IMóg vatn þar —
Fregnir frá Living'stone i
Norður-Rhoclesíu herma, að fyr-
ir nokkrum dögimi liafi orku-
verið mikla við Viktoi’íufossana
orðið óstarfliæft vegna geipi-
legs flóðs í fljótinu.
Var vatnsyfii’boi’ðið þar sem
fossinn steyptist fram af brún-
inni um 70 sentiimetrum hærra
að það hafi
Af flóðinu leiddi, að 15.000
verkamenn urðu atvinnulausir í
bili.
Kenya fær rafmagn.
Innan skamnxs verður hafizt
handa um að koma upp vatns-
orkuveri í stærsta fljóti Kenya.
nxeð Verður þetta 15 milljóna
j sterlingspunda fyrirtæki, og
, . ... , • .- i | ætlunin að verinu verði lokið
Hann þreifaði um kistuna og Natti kom auga a storan kopar-
, . . i ínnan
ketil, sem var hulinn striga. Eddi var fljotur að breiða strigamx
yfir ketilinn aftur.
— Hérna, sagði hann. — Hérna eru ski’úfurnar. Þú hefur
aldrei fyrr séð svona byssu.
— Það var orð að sönnu. Þetta var fallegasta byssa, sem
Natti hafði nokkui-n tínxa séð. Eddi vafði utan af henni og rétti
Natta hvern hlut fyrir sig.
Það var ofurlítil þögn og allir horfðu á Edda. Enginn vissi,
hvað átti að segja.
— Þið virðist ekkert vei’ða undraixdi, sagði Eddi.
Elísabet fékk fyrst málið.
— Ég muxx ekki þekkja sjálfa mig, þegar ég er konxin í
þennan bláa kjól. Það er orðið svo langt síðaix ég hef fengið
iiýjan kjól. Þetta er allt svo fallegt Eddi. En þú verður að hvila
þig. Við skulum taka þetta allt af rúnxinu, svo að hann geti
lagst út af.
— Ég hef aldrei séð svona fallega byssu, sagði Natti. — Ég
hef víst verið of undrandi til að geta þakkað þér.
tíu ára. Það á aö fram-
leiða 100.000 kílóvött.
Arthur Mlller, liöfimdur
„Sölumaður deyi-“, o. fl. leik-
rita, liefur verið ákærður
fyrir að sýna þjóðþingi
Bandarikjanna lítilsvu’ðingTi.
Hann hefur játað að hafa
tekið þátt í fundum með
kommúnistiskum ritliöfund-
um 1939 og 1940, en neitar
að láta uppskátt hverjir þeir
eru. — Hann neitar því, að
liann sé kommúnisti. Minnsta
liegnuig fyrir brot af þessu
tagi er 1000 dollara sekt en
hæsta eins árs fangelsi.
C. £ SiincuyhA
-TARZAM-
2320
Núnxa, stökk og sló, hratt og ör-
úgglega, en fann sér til furðu ekkert
tnannakjöt undir hrammi sínum. —
Tarzan hafði vikið sér fimlega til
hliðar og í einu vetfangi var hann
stokkinn á bak ljóninu og keyrði
hnífinn a kaf í skrokk þess. Smám
saman þrutu ki-aftar ljónsins og það
fell dautt til jarðar.