Vísir - 04.01.1958, Blaðsíða 7

La-ugardaginn 4. jaiiúar 1958
VISIR
7
■■jeafe
ó
s

K
32
ÁSTARSAGA
VWVWVVVAWWWtfWWW/yAVWWWWVVVWW
að reykja nema einn vindling til þess að það komi tobakslykt
af hárinu á mér, svaraði hún viðutan, og hann fór að hugsa um
hver hefði sagt henni það. Þau vissu svo litið um þessa stúlku.
SAMNINGUR.
— Heyi’ðu, Colette — eg vil ekki að þú haldir að það sé eg,
sem hafi undirbúið þessa móttökuhátíð, byrjaði hann kuldalega,
og Colette kúnni miklu betur við tónihn í honum þegar hann
var svona. Nú sagði hann það sem honum var innanbrjósts.
— Móttökuhátíðin?
Hann brosti aftur. — Já, þessi fjölskyldusámkoma — að við
skyldum koma hingað til að taka á rnóti þér.
— Já, en þið eruð skyldfólk mitt — þið höfðuð fullan rétt til
þess, svaraði hún. — En eg er hrædd um að henni móður þinni
lítist ekki á mig. Hún heldur kannske, — þið haldið það kannske
a
l
kvöldvökunni
Toáðum, ef hann héldi vel á spilunum. Hann hugsa'ði miklu
meira um Colette eftir að hún var komin, en hann hafði gert
áður. Hún hefði getað verið miklu verri, sagði hann við sjálfan
sig.
— Crabtree er montinn af þessum rósum, sagði hann. — Er halda.
það ekki oft sem nafn garðyrkjumanna hæfir starfinu þeirra? j colette brosti. — Taktu þá þá. Eg kom hingað aðeins af því —
Crabtree — eplatré. Enda líkist hanir eplatre. Hann leyfir ekki^ af þVf ag john sagði mér að amma væri orðin lasburða og lang-
einu sinni Helen frænku að taka aðrar rósir en þær, sem hann ag[ til að eg fyrirgæfi henni það, sem afi minn gerði foreldrum
öll — að eg sé komin hingað til að ná i peninga? Þetta var eins
og spurning og það kom flatt upp á Nigel.
Hún bætti við hægt en með alvöru. — Eg kæri mig ekkert um
peninga. Ekki neitt. Þeir hefðu einu sinni getað komið móður
minni að gagni, ef þeir hefðu verið gefnir af heilum hug, en eg
þarf ekki á þeim að halda.
Ef einhver annar hefði sagt þetta hefði Nigel skellt upp úr.
En nú sagði hann bara: — Góða, við getum þurft á þeim að
Hafið þolinmæði. Allir hlut-
ir eru erfiðir áður en þeir verða
auðveldiy.
-¥■
Fámáll kúreki sem var ný-
giftur var að aka brúði sinni
héim á búgarðinn í kerrunni
siilni. Skömmu eftir að þau
voru lögð af stað hnaut hryss-
an, sem dróg kerruna um
stein. Einu sinni, sagði kúrelc-
inn lágt, en þó svo hátt að
kona hans heyrði. Skömmu
seinna hnaut hryssan aftur.
Tvisvar,- sagði kúrekinn og
dálítið hærra í þetta sinn.
Þegar • hryssan hnaut í þriðja
sinn öskraði hann: Og þetta
var í þriðja sinn, hoppaði ofan
úr kerrunni og skaut hryssuna.
Konan hans sem var hvumsa
______ _ við þesso ofsalegu vonzku
Því að hann var maður til að búa til svona garð hafði hann móðir hans innprentað honum að Stannisf.ordpeningarnir væru manns síns hóf að hund-
ástæðu til að vera strangur. það mikiisverðasta í heiminum. Og þarna sat þessi unga stúlka
— Að hverju ertu að hlæja? spurði Nigel og opnaði litla^ — þetta barn—og fleygði þeim í hann, eins og það væri rós frá
Siníðajárnsgrind. Fyrir neðan var annar garður, lægri og tjörn1 Crabtree. Honum hafði alltaf fundizt þessi sundurþykkja óeðlileg
í honum miðjum. | _ og megfergin a Evelyn mikið ranglæti — en það var ekki að
— Ó, þetta er yndislegt, sagði Colette. Hvernig gat nokkrum kimsa vjg fjmm miiijón króna arfi. Lánardrottnarnir höfðu
manni dottið í hug að byggja svona ljótt hús á svona fallegum verig þolinmóðir meðan Henry var á liíi og allir vissu að Nigel
| hafði verið gerður að einkaerfingja. En nú var hann dauður, og
Hann tók í handlegginn á henni og leiddi hana að bekk við Helen gat gert hvað sem henni þóknaðist • við peningana —
’tjörnina. Hann fann fast, hlýtt hörund hennar undir fingrun-' stofnað fyrir þá flökkukattahæli ef ekki vildi betur — og lánar-
tim á sér, gulljarpi liturinn sást, jafnvel þó skuggsýnt væri. Hún drottnarnir tóku að gerast ókyrrir og eftirgangssamir. Fjár-
,var eins og ljósálfur í ævintýraheimi þarna sem hún sat við hagur Nigels var mjög bágur eins og á stóð.
yelur úr.
Colette hló lágt. Hún var að hugsa um amstrið sitt í garð-
mínum rangt til.
Nigel fleygði vindlingnum og sat þegjandi um stund. Hann
inum við veitingahúsið, og hafði fulla samúð með Crabtree. Úr var þrjátíu og fjögra ára, og síðan hann var tólf ára hafði
tjörnina. Eg gaeti víst orðinn ástfanginn af henni, hugsaði hann Hann sagði önugur: — Þú veist kannske. ekki hve mikið þettá'
ineð sér, og brosti um leið. Hver skyldi trúa? Áreiðanlega ekki er? Fimm miiljón krónur — ef það getur. haft einhver áhrif- á
hún móðir hans, | þig.
Colette rauf ævintýrastemninguna með þvi að segja: —Eg hló Hún reyndi að reikna út hve mikið það væri í frönkum eða
skaijima hann. En • kúrekinn
hennar virtist ósnortinn o g
hlustaði þolmmóður. Þegar
hún hætti horfði hann fast í
augu hennar og sagði: Einu
sinni.
*
Fólk er skrýtið. Það eyðir
p.eningum sem. það á ekki -til
að kaupa hluti sem það þai’fn-
asjt ekki, til að hafa áhrif á
fólk sem því líkar ekki.
Sjómaður nokkur, sem átti
áf því að — ríka fólkið er svo ófrjálst. Fjölsk.... — vinir minir lirum> en gafst upp við þag. En henni hafði alis ekki ofboðið ;að fai-a að draSa tönn úr, var
þessi upphæð. Svo sagði hún: — Rika fólkið .hefur alltaf á- svo skelkaður. er til átti að taka,
hyggjur, það er þrælar peninganna sinna. Mig langar ekkert að tanniæknirinn bauð honum
til að verða þræll. Mér finnst þú vera flón, ef þig langar til að whigkýsjúss til að róa hann.
í?.ð viska fælist í orðum Colette. Hún tal.aoi hispurslaust um fórna frelsi þínu fyrir peninga. Þú ert ungur og hraustur og I Þetta virtist ekki nægja, svo
sem eg átti heima hjá — eru fátækir og verða að strita, en samt
cru þeir frjálsir — þeir hafa allt!
— Hvað hafa þeir? spurði Nigel forvitinn. Hann þóttist skilja
Þ.lutina.
Hún baðaði út sólbrenndum höndunum, eins og hún vildi
faðma^alla veröldina — alla fegurð, ást og hamingju. Svo sagði
hún: — Þeir eiga trúna — þeir eiga heima i fallegu umhverfi
— þeir hafa sól og fjöll og vatn. Það er mjög fallegt í Lugano.
Hún virtist vera að tala við sjálfa sig. Nigel fannst hann vera
Irornreka þama. Svo sagði hann, írekar til að hugga sjálfan sig
en til að sannfæra hana: — Það er ekkert gaman að vera fá-
tækur í þessu loftslagi, skal eg segja þér. Og vinir þínir þurfa
sjálfsagt á peningum að halda ekki síður en við hin.
Hún hugsaði til Emilios og vélbátsins og allrar auglýsingar-
innar, sem hann fékk eftir læknisaðgerðina á Pietro. Hún hló
þann fékk annan í viðbót.
Svolítið hugrakkari nú?
spurði læknirinn.
Hugrakkári? sagði sjómað-
bætti hann við og röddin var myrk: — Eg hef einskonar atvinnu..luðnn.8dottl- da> Það er sem
Eg vinn á skrifstofu í Exter. Henry frændi ráðstafaði því — þó .s^ai einflvei’n fara að flkfa við
að mig langaði mest til að verða pianóleikari.
Colette sneri sér snúðugt að honum, — Þarna sérðu. Þú ert
getur unnið fyrir peningum sjálfur,
— Þökk fyrir, sagði hann þurrlega, en hann skildi að hún
var ekki að gera að gamni sínu. Hún hafði enga liugmynd um
hvað þurfti til þess að lifa og skemmta sér og eiga bíl.... Svo
orðinn þræll. Þú gerir ekki það, sem þig langar til að gera.
tennurnar. í mér.
, ★
Fordómar eru ágætis tímar
— Æ, eg hef verið þræli í mörg ár, og mér finndist sárt ef ^ sparnaður. Þeir gera okkur
eg fengi ekki þessa peninga áður en lýkur, sagði Nigel hrein- j kletft að mynda skoðun án
skilnislega. Eg er skuldunum vafinn. Skilurðu ekki, að Helen Þess að hirða nokkuð um stað-
iágt. — Æ, já, þau þurfa á peningum að halda! En þau verða frænka væri til með ao arfleiða þig að öllum peningunum sínum reyndir.
ekki þrælar peninganna, eins og ríka fólkið verður alltaf. Þú
Sérð þetta. Hún amma hefur efni á að halda garðyrkjumanni en
úr því að þú komst heirn? Það er þess vegna sem henni mönunu ] _ w
er iítið um þig. | Járntjaldsprófessor var að
hún fær ekki að tína þau blómin sem hún vill! Og eg er viss um — Ó-ó! halda fyrirlestur um skordýr
Eð ráðskonan hefur af henni. Það var afleitur matur sem við Það var h.eil veröld af skilningi í þessu „ó“. Nigel hélt áfram 1 háskóla í einu leppnkjanna
feirgum í dag. Heima í veitingahúsinu hefðum við fengið miklu' að segja henni frá erfðaskrá Ifenrys og þvi sem í henni stóð. j°S ákvað að ala nemendurna
betri mat úr helmingi ódýrara ef.ni. j — já, en eg hef sagt þér að eg kæri mig ekki um neina pen- fuPP í Marxiskum hugsunar-
— Þú verður sjálfsagt óvinsæl í eldhúsinu. Nigel brosti og inga. Colette yppti öxlum. — Eg er hér aðeins í heimsókn. Eg- hætti.
rétti fram vindiingahylkið. — Reykirðu ekki? spurði hann efins' fer bráðum á bak og burt aftur.
fcegar hún hristi höfuðið. | — Það skiptir engu máli hvert þú ferð. Helen frænka getur
— Einstöku sinnum. Mér þykir það ekkert gott. Eg þarf ekki ánaínað. þér peningana, Og það gerir hún sennilega líka, til að
E. R. Bíirroiigbs
S2Q
Betty féll að öxl Tarzans.
Fyrirgefðu mér, sagði hún,
ég hélt að þú værir einn
þeirra. Það er ekkert að
fyrirgefa, sagði Tarzan,
vingjarnlega, en við verðum.
uð flýta okkur að komast
héðan áður en þeir koma og j
leita hér. Út, sagði hún og
Eg hefi flugu í hægri h.end-
inni, byrjaði hann. Nú skipa
eg flugunni að hoppa yfir í þá
vinstri. Eins og þið sjáið hlýð-
jir flugan.
j Og nú, sagði hann, tek eg
jlappirnar af flugunni og skipa
! henni að stökkva aftur. Þið
Uakið eftir því ,að hún stekk-
j ur ekki. Þetta, herrar mínir,
j sannar það að fluga, sem
lappirnar hafa verið teknar af,
verður h'eyrnarlaus. . .
★
Það er betra að treysta mað-
bræðrum sínum og verða
stundum blekktur en ,að vera
tortrygginn og lifa einsamail.
★ !'
Maður veit ekki hvað ó-
heppni er fyrr en hann jþefir
benti á hið skuggalega um- : keypt sér föt með tvennum
hverfi, það er engin leið út • buxum — og brennir svo gat á
héðan. j jakkann. , '