Vísir - 11.01.1958, Síða 7

í^augardaginn 11. janúar 195£
VÍSIK
Frú Helen Stannisfórd hefur sagt rnér að opna hlaupareikn-
ing, 20 þúsund krónur, handa yður héma í bankanum, Colette.
Þér getið notað peningana til hvers sem þér viljið, — þetta er
gjöf til yðar. En það er ekki þörf á að minnast á upphæðina
,við — eh .... við annað fólk innan f jölskyldunnar.
— Tuttugu þúsund krónur! Eg þarf aldrei á svo miklu að
halda!
Hann komst við er hann sá hve gjafmildi gömlu konunnar
gekk fram af Coiette, en hann var jafnframt smeykur við að
liún kynni ekki að fara með peninga og eyddi þeim í vitleysu, —
og það mundi hún vafalaust gera, ef Jocye yrði ráðunautur
hennar.
— Þér komist ekki hjá að taka við þessari gjöf, sagði hann.
.— Það er þegar afgert mál. Hann velti fyrir sig um leið, hve
lengi Colette mundi verða að læra að ausa út peningum. En nú
kom bankastjórinn og óskaði Colette velkomna heim og síðan
leiddu þeir Colette inn í leyndardóma ávísanaheftisins, og hún
skrifaði nafnið sitt — titrandi og skjálfandi.
Colette Berenger. Hún fann til sín — þetta var nafn föður
hennar. En henni fannst allt þetta tilstand hlægilegt. Hvað
átti hún við tuttugu þúsund krónur að gera? Hún ætlaði að
kaupa sér kjól undir dansleikinn í kvöld — og eitthvað meira
af fatnaði — og svo búið! Að hugsa sér að eignast tuttugu þús-
nnd krónur, án þess að þurfa ao vinna fyrir þeim! Hún hafði
aldrei á æfinni átt innstæðu í banka, og hún vissi ekki hve lengi
betta mundi endast — eitt ár eða til æfiloka — og var svo feim-
in að hún þorði ekki að spyrja Steve Grant að því. Hann var
svipaður John að sumu leyti, en alvarlegri og formfastari.
Þeir höíðu ráoið henni til að skrifa fjögur hundruð króna
tékk svo að hún heíoi eitthvað af handbærum peningum. Fötin
sem liún keypti gæti hún borgað með tékk. Hún stakk nýju
seðlunum ofan í töskuna sína — töskuna sem hún hafði keypt
með John í Lugano fyrir einni viku. Henni fannst heilt ár síðan.
— Jæja, barnið gott, nú er um að gera að vera ráðdeildarsöm.
Steve Grant tók í höndina á henni og nú tók Joyce við henni
aítur. — Eyðið þér nú ekki öllu í dag, sagði hann þurrlega og
fór niður að bílnnm sínum, sem stóð á götunni skammt fyrir
neðan.
— Þessi gamli þyrkingsdrumbur! Joyce hagræddi sér í sætinu.
.— Hvérs vegna skyldu allir málaflutningsmenn liafa blek í æð-
itnum en ekki blóð?
— Mér finnst hann einstakiega viðíeldinn, svaraoi Colette.
— Eg kami vel við hann. — Getum við ekið meðfram höfninni
áður en við förmn að vqrzla, Joyce? Æ, segðu já. Mig langar svo
að sjá sjóinn.
Skelfing ér hún barnaleg, hugsaði Joyce með sér og sagði
Parkinson hvert fara skyldi. Hún vildi ógjarnan vera á önd-
verðum meið við Colette, ef þau ættu að halda saman, Nigel og
iiún — en henni fannst þessi akstur hiður að höfninni tilgahgs-
laus.
Colette horíði hugfangin á sjóinn og alla bátana, sem vögg-
uöu sér á glitrandi bárunum. Hún hafði alltaf hugsað sér Eng-
sem grátt og ömurlegt land, en það yar öðru nær. Hér var
af litum — rikum og fögrum litum — og leikur golunnar
við sjóinn og gargið í máfunum bergnumdi hana svo, að hún
gleymdi öllu öðru. Hún gleymdi þessari gífurlegu fjárupphæð
sem hún hafði verið að taka á móti — gleymdi verzlununum, sem
hún átti að fara í :— gleymdi jafnvel raunum sínum út af John.
— Ó, eg vildi óska að eg mætti fara út að róa í einhverjum
af þessum bátum! hrópaði hún hrifin.
— Góða barn, við höfum engan tírna til þess í dag. Við erum
heppnar ef við finnum kjól, sem fer þér vel, svaraði Joyce
þóttalega, og hrifningin hvarf þegar úr augum Colette. — Æ, já,
það var alveg satt, sagði hún auðmjúk.
ENDURFÆDD COLETTE.
Og nú varð hún að máta kjól eftir kjól en Joyce ráðfærði sig
við afgreiðslustúlkurnar. Þær voru ekkert líkar ungu stúlkununi
i verzlununum í Lugano. Flestar þeirra voru miðaldra. Ög það
varð lesin úr þeim lotning þeirra fyrir Stannisfordnafninu.
— Hún er mjög grönn, þessi únga stúlka....
Colette langaði til að skella upp úr. Joyee fann ekkert, sem
henni fannst hæfa, i þessum gamaldags verzlunúm.
Loks lentu þær í lítilli úrvalsbúð í hliðargötu niöur undir sjó.
Og þegar Colette fékk að sjá sjálfa sig í þokubláu organzaskýi,
varð hún að viðurkenna að Joyce hefði góðan smekk. Sólbrúnar
axiirnar nutu sín vel við hinn viðkvæma lit á kjólnum, og Colette
gladdist yfir að hafa baðað sig svo rækilega í vatni og sól; að
hvergi sást hvítur blettur á kroppnum á henni.
— Þú ert heppin að hafa svona hörund, sagði Joyce með sem-
ingi. — Eg held að við tökum þennan hérna.
— Hann er Ijómandi. Colette fór hjá sér þegar hún sá sig-í
speglinum. Hún óskaði að það væri John en ekki Nigel, sem ætti
að fara með henni á dansleikinn í kvöld. John hafði aldrei séð
hana svona.... Hún vísaði hugsuninni á bug. Hún var aðeins
yinstulka hans — barn, sem hann vildi vera góður við. Nigel
hefði ekki þurft að'segja henni, að hún skyldi vara sig á‘ að
sýna tilfinningar sínar gagnvart John.
— Svo verðum við að fá nærföt og skó. Eg hef pantað tíma
handa þér hjá hárgreiðslustofunni siðdegis. Joyce var hróðug
yfir að henni haíði tekist að ná í svona góðah kjól þafna i
smábænum. Það var líkast og hann hefði veriö saumaður handa
Colette — og það var enginn hægðarleikur að finriá kjól, sem
hæfði þessu granna vaxtarlagi.
— Innilegar þakkir fyrir hjálpina, sagði Colette er þær höfðu
loksins lokið kaupferðinni.
Þjoðleikhúsið sýnir leikritið „Ulla Winblad“ scm fjallar um
ástir þeirra Úllu og Bellmnns og inn í það eru fléttá'Sir fjöl-
rnargir Belimons söngvar. Hér á mynSinni sézt Móvitz, (Lárus
Pálsson) og ÚHa (Herdís Þorvaldsddttir). 'MóvitZ cr einn af
liðsmönriúsn BelhnanS ög Ijóðávérum.
kvöSdvökunni
• Piparkerlingin; — Ef þetia
dyravörðurinn?
Dyravörðurinn: — Já, ung-
frú, hvað get eg gert fyr .r
yður?
Piparkerlingin: — Rétt í
þessu fann eg tvo ókunna
karlmenn í herberginu og ætl-
aði að biðja yður að henda
öðrum út.
★
— Hefurðu ekki hitt þá réttu
enn?
—- Jú, nú nýlega. Það var
ást við fyrstu sýn.
— Hvers vegna giftist þú
henni ekki?
— Eg' leit á hana aftur.
★
í Fresno í Kaliforníu skýrði
frú Lillian Dennis sex barna
móðir lögreglunni frá því að
hun hefði kennt syni sínum 10
ára gömlum að stela til dag-
legra nota, því ef hún gerði
það sjálf kynni svo að fara að
hún yrði tekin föst og þá væri
enginn til að hugsa um börnin.
ic
— Eg vil gjarna kaupa blý-
ant.
— Harðan eða mjúkan?
— Mjúkan. Eg ætlg að skrifa
ástarbréf.
★
— Eg varð fyrir slysi í bíln-
um mínum — hann fór frá
einni hliðinni út í aðra á göt-
unni.
— Voru dekkin óþétt?
— Nei, en eg var þéttur. \
ferDíswsv
m
Sími 22420.
Tarzan og Betty Cole áttu
ekki undankomu auðið á
annan veg en að kafa í
þeirri von að lungu þeirra
pyldu bá þrekraun að synda
þar til göngin þryti. Betty
var að gefast upp. Hún leit-
aði •.•firborðsins, en rak
höfuðið í borgið og féll við
það í öngvit. Apamaðurinn
náði í hana cg synti með j
hana áfram, en hann var'
sjálfur að þrotom kominn.;
pér hafið ágóðavon
fiotiikli
~ - ífcMYu&Úb
HASKOLANS
E. R. Burroughs ■— T A II