Vísir - 16.01.1958, Síða 7

Fiiruntudaginn 16. jariúar 1958
Ví SIR
Jt
MVU1 ^wvwwww
ú 2)orotfi/ij i|
ii S Quentin: j!
ji . K i;
a ;!
C)ovur N flf
i ii A i
1 Á S T A R S A G A |i UWWWVAW
nlls ekki. Það var satt að mikil vinna hafði safnast fyrir hjá
John meðan hann var fjarverandi, viðtol, ráðleggingar, skurð-
aðgerðir og fundir. En Colette þóttist sannfærð um, að h'aiiri
iiefði þó getað séð af örlítilli stund við og við, ef hann hefð’i
kært sig um að hitta hana. Hún vár staðráðin í að gerá ekki
tilraun til að ná sambandi við hann fyrir milligöngu Bellu,
liema eitthvað kæmi fyrir, sem hún óhjákvæmilega yrði að fá
lijálp hans við.
Hún skrifaði reglulega heim til Lugano, en minntist ekkért á
að hún væri einmana. Hún skrifaði ítarlega um Osterley House
og nýju fötin sem hún hefði keypt og dansléikinn, sém hafði verið
fyrsta spor hennar inn í samkvæmislííið. En ekki gerði hún
mikið úr hinni nýju stöðu sinni í mannféláginu — hún gerði
gys að því, svo að þau hin gætu hlegið líka.
Það er svo margt sem dama fœr ekki leýfi til að gera. Hér er
höfn með fjölda af litlíim bátuvi, en eg má ekki róa þeim ein
eða ganga klœdd eins og heima. Ömmu likar ékki að eg sé til
ýara eins og „umrenningursem hún kallar. Eg hugsa að'hún
sé hrœdd um hvað vinnufólkið muni segja. Eg verð að vera i
ýallegum sumarkjól þegar eg fer niður að höfn, og leigja mér
ýiskimenn til að róa mig út. — Mig!
Hún skrifaði ekki að það væri hræðilega leiðinlegt að eiga
heima í stóra húsinu með öllum gömlu húsgögnunum, fá ekki
að vinna neitt og hafa ekki neinn til að vera með — nema Nigel,
ú laugardögum og sunnudögum.
Hún fór í landkönnunarferðir niður í'bæ og lenti alltaf við
höfnina. Hún þráði að Pietro fengi að koma til Castleton. Ainma
liennar hafði fallist á að taka á móti örengnum. Colette gerði
&ér tæplega Ijóst sjálf hve mjög hún saknaði barnanna og fá að
snúast kringum þau. Og Luciu og jaginu í henni og ertninni á
Eniilio.
En bréfin frá Gandria voru fá. Emilio var óvanur bréfaslcrift-
nm, og Lucia var óskrifandi. Það voru aðeins Bianca og Pietro,
sem senciu línu.
í Osterley House gekk lífið sinn vanaiega seinagang. Coíette
þótti orðið vænt um ömmu sina, en hún varð ávallt aö hafa
gætni á þvi sem hún sagði og gerði, til ao valda henni ekki geðs-
hræringu. Og ávallt varð hún að gera margt, sem henni var
óljúft að gera.
— Þau hafa gert þig að vél, Cólette Bérenger! sagði hún reið
og horfði á sig i speglinum. Hún var í reiðbuxum og hnéstigvél-
um og jakka, sem klæðskeri Nigels hafoí saumað á hana. „Rétti
búningurinn á urigri enskri dömu, sem ætlar á hestbak!“
Henni féll ekki að láta breyta sér i „dcmu“. Eftir frjálsa lífið
í veitingahúsinu voru allar þessar nýju hömlur leiðinlegar og
þvingandi. Það var eins og að byrja skólagöngu á nýjan 'leik....
og það var svo margt smávegis, sem hún varð að læra.
En þó að húri starði gröm á sjálfa sig í speglinum,- vissi hún að
lrún sómdi sér vel í reiðfötunum. Og þrátt fyrir allt heillaðist
hún af sumum énskum siðúm, og kunhi vel við sig í ensku um-
hverfi úti við. Bara að hún hefði mátt eiga heima í litlu fiski-
inannakofanum hiður við höfniria — eða á einhverjum sveita-
bænum! Þó hún væri vön hitum frá Lugano, fannst henni stund-
um hún ætla að kafna heima í Osterley House.
Reiðskóli var skammt fyrir utan bæinn og Nigel fór með hana
þangað á hverjum laugardegi. Coletté hafði litið haft af hestum
að segja um æfina, og fyrst í stað var hún hrædd. Henni fannst
hesturinn sem hún fékk í skólanum svo stór, en var of stærilát
til-að láta Nigel og reiðkennarann sjá að hún væri hrædd, og
eftir nókkra tíma var hræðslan horfin. Henni þótti vænt um
„Frins“ gamla og lærði fljótt að tjónka við hahn.
— Þú ættir að fá tilsögn á hverjum degi, sagoi Nigclr — Þá
muridí þér ganga fljótar að læra og þú gætir orðið meö í veiði-
ferðum.
Bates, kennarinn, var frá Ástralíu. Hann lét hana ríða ber-
bakt fyrst i stað. — Ná sambandi við hestinn, verða eitt með
honum og læra að stjórna honum með hnjánum ekki síður en
taumunum, sagði hann þólinmóður. Horium féll vel við Colette
því að’ hún var öðru vísi en allir hinir nemendurnir hans, og
dáðist að henni síðan húri hafði dottið af baki og spratt upp
aftuf án þess að kvéinka sér.
Farið þér' strax- á bák: aftur, sagði Bates hughre'ystandi. — Þég-
ar hahn hleypur yfir griridína, á vður að finriast að þér séuð
Ihrid við hann.
— Verð eg: að hoppa? ságði hún og strauk rassinn.
— Auðvitað- vérðið þér að læra að riða yfir girðirigar, sagði
Bates; og téýmdi héstinn til hénriar. — Undir jólin verðið þér að
koma með mér í véiðiferð.
— Eg verð aldrei veiðimaður, sagði Colette með þráa. — Mér
likar ek'ki veiðiskapur. En' eg verð sjálfsagt að læra að ríða yfir
girðingar. Hoppa.
Undir jóliri verð eg farin héðan, hugsaði hún með sér.
Enginn liáfði rninnst á hve löng heimsókn herinar ætti að
verða. Hún hafði látið á sér skilja að þetta væri aðeins heim-
sókn, og að hún gæti farið frjáls ferða sinna þegar hún vildi.
En í hjarta sínu vissi hún, að það mundi verða erfítt að skilja
við ömmu sína.
Hún fór á hestbak aftur og reyndi að vísa öllum leiðinda-
hugleiðingum í bug. í júlímánuði voru jólin óralangt undan, og
nú var ekki orðið langt- þangað til Pietro kæmi. Pietro muntíi
þykja gaman að fá að læra að sitja á hesti, fannst henni. Hún
gæt-i borgað fyrir kennsluna hans af sínum eigin peningum.
Einn daginn þegar þau Nigel riðu saman fyrir utan bæinn, ók
John 'ffam hjá þeim i bílnum sir.um. Hann nam ekki staðar,
hahn var á leið til sjúklings á einhverjum sveitabænum,’ 'og
Colette sá liárin ekki.
En John sá íyrir sér í huganum marga tíaga á eftir hið glað-
lega andlit hennar er hún sneri sér að Nigel til að segja eitt-
hvað við hann. Hann sá hve lét-t hún sat á hestinum í sniðfalleg-
um reiðfötunum. Það hafði tekist að ’oreyta villtu svölunni haris
í tískudömu....
a
kvöldvökunni
Hinn fátæki enski lávarður
hafði selt höll sína forríkum
Ameríkana og nokkru seinna
bauð hann lávarðinum heim
til að skoða gamla heimihð.
Lávafðúrinri þá það rffeð þökk-
um og við ríkulegau hádegis-
verðinn' töluðu þeir um gamla
og ný-ja tíma.
— Heyrið annars, sagði lá-
varðurinn allt í einu, hvernig
gerigur ykkur með hallardraug-
inn sem alitaf var að flalcka
hérna um stigana okkur til
angurs? Konuna í hvíta kjóln-
urii?
Jú, hún er hérm erin erí
nú stríðir hún okkur ,með því
að hringja stöðugt á Ivftuna.
★
Prófessorinn var búinn að
gera tilraun með atom. Hann
leit á nemendur sína og sagði:
— Þið munið það, herrar mínir,
að þegar við býrjúðum höfðum
við 27 atorn og þið takið líka
eftir að nú eru þau aðeiris 26.
Því spyr eg: Hvað er orðið af
27. atóminu?
Það var djúp þögn. Þá gall
við rödd á aftasta bekk: —
Enginn má yíirgefa salinn.
*
Kona nokkur, sem hafði
I fengið síma í afmæiksgjöf á'
áttræðisafmælinu kom dag:
nokkurn á símstöðina 'ög spurði’
uni stúlkuna, sem afgreiddi
! símtölin hennar. Þegar hún
var innt eftir erindinu sagði
I „BURP'.
Colette hlakkaði alltaf til að fara í reiokennsluna. Þau voru
orðin góðkunningjar., Nigel og hún og þau töluðu oftar saman
i gamni en í alvöru. Konúm kom' á óvart 'að húri 'skyldi réyriast
skemmtilegur íörunautur og segja margt að viti. Og Colette vor-
kenndi honum alltaf, þó að hún léti hann ekki verða varari viö
það. Móoir iiaris sneri honum um firigur sér, og hariri vár aldrei
frjáls maður nema þessar stundir, sem tíánn gát verið með
Colette.
— Ef eg hef nokkurntíma 'efni á því, ætla eg að setjast að
í Ameríku, sagði hann einn daginn. — Eg er or'ðinn þreyttur á
þessu sífelda masi í henni möður rninni, og af skrifstofuvinn-
unni. Gætir þú hugsað þér aö eiga heima í Ameríku?
— Erfu að biðja mín? Hún brosti. Hún þekkti orðið Nigel svo
vel, að hún gat leyft sér að erta hann. Lucia mundí hafa kallað
harin dauðyfli, af því að harinlét móður sína hafa sig i vasari-
um, en Colette var farin að skilja hvernig betta h'afði atvikast
frá' því að liarin var bárri' hafði' hún alltaf verið að segja honum
frá öllum þessum périirigúm, sém hann ætÖ að’erfá.
— Nei. Hann brosti til héftnár. — Eg ætla að biða méð að
biðja þín þangað til þú ert orðin fullvaxta. Svo hélt hann áfrarn
i öcrum' tón: — Eg efast uiri að eg giftist nokkurn tírna. Eftir
a.ð hafa séð hamingjuieysi Helen í hjónabandinu og reynt
■E. R. Borrougbs
! var innt eftir erindinu
hún:
— Jú, sjáið þér til. Snúran
í símanúm míh'um er heldur
lcng og é'g ætla'ði að biðja stúlk-
una um 'að kipp'a ‘svolítið í hana.
-¥•
Gamla konan leit áhugasöm
á frænku sína unga og sagði:
— Hvernig karlmenn Iízt
ykkur ungu stúlkunum nú á
dögum bezt á? Þá sem eru dek-
ursbörn eða hina?
— Hvaða hina? spurði þá
stúlkan.
ðf
Gcðleg gömul köria kom inn
í bankann og bað gjaldkerann
að kaupa af sér tékka. Hann
leit á tékkann og sagði að hún
yrði að framselja hann.
— Hvernig er það nú gert
spurði gamla lconan hálf vand-
ræðaíeg?
— Þér skrifið bará aftan á
blaðið eins og undir bréf.
Og' gamla korian tók tekkana
og skrífaði rrieð snoturri hendi:
' Kær kveðja frá þinni fræiiku
ðrinu.
Yfirmenn skipsins héyrðu
háváðann og b -ópin í bryt-
anum sem vu' að þvi köm- i
inn að reka Durand í sjálf-
heldu á þilfarinu. Nú átti
hann ekki undánkomu auð- |
ið nema að steypa sér í hafið. .
að var betra en að láta j
jrytanri 'reka sig í gegn. — i
Hann kleif upp á handriðið
og steypti sér í sjóinn.
— Mér finnst nú ekki mikið
il fílanna koma, sagði flu.gan.
Jeir geta ekki' einu sinni' geng-
ð á loftinu og látið hausinn
ianga niður.
'k
Sonurinn, 8 ára, kemur til
öður síns og biður kurteislega
.m tvær ki'önur til að kaupa
ítthva'ð fyi’ir.
— Þú veizt víst ekkí hve
íikils vifði krónan h, sagði
faðir hans í’ virðule?’ 'Jh' tóh.
— Jú, það véit eg' vel og'þess
vegna bið eg uiri tvær, ságði
drengúrinn vingj'arnlega.