Vísir - 24.05.1958, Síða 5

JLaugardaginn 24. maí 1958
VlSIB
Klukkan var átta þegar sím- jkastið í járnbrautinni, einu sinni
inn hringdi á tollstöðinni hinum þegar háiin var þar til éftirlits.
megin við landamærin. |„Hvað gengur að yður?“ spurði
„Gætið þið að gömlum bil, litl- hann aftur vandræðalega.
V.m opnum bíl. Hann er grár og „Ekkert,“ stundi stúlkan. „Þetta
það er ung kona í honum. Hún eru bara fötin mín og óhreint
er með rauðleitt hár,“ jtau. Koffortið er. opið....“ Hún
„Hver er það, sem talar?“ greip andann á lofti.
spurði Klick yfirtollvörður. Allt í einu féll hún fram á stýr
Belinger lagði símann frá sér ið. Belinger fann að hann svitn-
cg endurtók orðin. Storr rak ' aði. Hann sá að Storr brosti í-
upp stór augu. jbyggilega. Honum fannst Storr
„Hver var það sem hringdi?" viðvaningslegur. Gallsteinakast
sþurði hann. Belinger ypti öxl- var gallsteinakast! „Þér gætuð
vm. „Þetta hefur kanske bara hvilt yður hérna, þangað til
verið eitthvert gabb,“ sagði þetta líður hjá,“ sagði hann.
hann. IStorr reyndi að vekja athygli
var að koma með vatnsglasið.
Læknirinn tók upp tvær töflur
úr glasi, sem hann var með í
hendinni. „Vatnið", sagði Storr.
Læknirinn tók við glasinu án
þess að líta við. Hann lét töfl-
urnar • upp i sjúklihginn og
sagöi: „Drekkið þér.“ Hún
kingdi töflunum og drakk af
glasinu.
„Þér verðið að koma út úr
bílnum," sagði læknirinn rólega.
„Komið þér, ég skal flytja. yður
til baka - þér megið ekki vera
hérna.“
Storr iðaði í skinninu. „Nei,“
(Laugsit(dagssaga
Hermann Stahl
Röng sjúkdómsgreinmg.

vandræðalega á hann. Honum
var ekkert um slíkar vangavelt-
ur.
„Eða hefndarráðstöfun?" sagði
Storr hugsandi. Belinger horfði
„Það gæti verið að félagi
stúlkunnar væri orðinn óánægð-
ur og ætli að bjarga sér úr klíp-
unnni á síðustu stundu," bætti
Storr við. Hann var nýkominn í
tollþjónustuna og var forvitinn.
Það er ekki mikið um að vera
hjá þeim á tollstöðinni á þessum
'tima dags. Það kom að vísu bíll
við og við. Einn hafði kanske
einu súkkulaðipundi of mikið,
aimar kíló af kaffi og sá þriðji
eitthvað smávegis óleyfilegt. I
Storr leit letilega yfir landa-
mærin. „Þarna kemur hann“,
sagði hann allt í einu. Þeir stóðu
%ið vegarhindrunina. „Hver?“
spurði Belinger.
Gamall, opinn bíll kom að
handan og nam staðar hjá þeim.
Stúlka með dökkrautt hár sat
við stýrið. Storr hraðaði sér til
hennar og heilsaði kurteislega,
en ákafinn í augunum leyndi sér
ekki. Belinger tróð sér ekki
fram, en veitti stúlkunni nána
athygli. Hún leit veiklulega út.
Svo kom hann nær og heilsaði.
„Eruð þér með skilrikin yð-
ar?“ sagði Storr og fór að át-
huga þetta gamla bilgargan.
Belinger leit ýmist á bílinn eða
stúlkuna. „Gengur eitthvað að
yður?“ spurði hann.
Hún sat í hálfgerðu hnipri und
ir stýrinu. Hún var á að gizka
tvítug. Hún var tekin í andliti.
„Er eitthvað að?“ spurði Beling-
er áhyggjufullur. Stórr brosti,
þar sem hann stóð fyrir aftan
ibilinn. Sú rauðhærða hallaði sér
fram. „Eg veit það ekki“, stundi
hún. Hún ætlaði að snúa sér að
Storr. Það mátti sjá, að henni
var ekkert um þessa rannsókn
gefið. Hún hélt sér i hurðárbrík
ina.
Þetta minnti Belinger á gömlu
konuna, sem fékk galisteina-
„Svanur“ leikur á
hvítasunnudag.
Lúðrasveitin Svanur leikur
í garðinum við Templarahöll-
ina kl. 4 e.h. á hvítasunnudag.
Stjórnandi hljómsveitarinnar
er.'Karl Ó. Runólfsson.
hans á sér og gera einhverja
athugasemd án þess að mikið
bæri á. Stúlkan anzaði ekki, en
reisti sig upp og hallaði sér svo
aftur á bak með lokuð augun.
Storr gekk yfir til Belingers.
„Við skulum fara með hana inn“,
sagði hann glaðlega. Belinger
hristi höfuðuið. „Það er ekkert.
að henni“, tautaði Storr i barm
sér.
„Auðvitað er hún ekki með
neitt óleyfilegt, það skal ég
hengja mig upp á“. En upphátt
sagði hann: „Viljið þér ekki
hvíla yður hérna inn?“
„Eg get það ekki“, svaraði
stúlkan, án þess að opna augun.
„Manstu eftir -símahringing-
unni“, livísiaði Storr. Belinger
klóraði sér á bak við eyrað.
„Hvar kennið þér til?“ spurði
hann. „Við gætum líka náð í
lækni.“
Að handan kom nú bill með
miklum hraða, og stanzaði beint
fyrir aftan gamla bílinn. Það
var einn maður í bílnum. Hann
steig út úr og leit í kringum sig.
Þetta var auðvitað hrein tilvilj-
un. Hann var vel klæddur, far-
inn að grána í vöngum, andlits-
svipurinn alvarlegur. „Þessi únga
stúlka er víst með gallsteinakast
eða eitthvað svoleiðis", sagði Bel-
inger áhyggjufullur.
„Nú“, sagði aðkomumaðurinn
og ýtti Storr til hliðar. Hann
greip um úlnliðinn. „Púlsinn,
hm“, sagði hann og sneri sér að
Belinger. Hann tók upp veskið
sitt. „Gjörið svo vel,“ sagði hann,
„ég er læknir“. Hann rétti toll-
þjóninum töskuna sína. „Skil-
riki mín. Við ’ skulum athuga
stúlkuna." Hann hneppti frá sér
kápunni. „Hvar finnið þér til?
Hérna? Nei? En núna?“ Hún
stundi. Belinger skellti snöggt
aftur vegabréfinu og horfði með
athygli á lækninn. „Hafið þér
vatnssopa,” spurði læknirinn.
Belinger leit á Storr, sem hraðiði
sér inn í tollskýlið. Hann leit
reiðiíega til Belino'ers. Látum
hana fara út úr bílnum og svo
skulum við athuga hann nákvæm
lega, sagði hann með augunum.
Læknirinn fór yfir að bílnum
sínum, tók þar litla tösku og náði
þar í eitthvað. Svo flýtti hann sér
aftur yfir til stúlkunnar. „Hvað
er eiginlega að henni?“ spurði
Belinger forvitinn. „Sennilega
bráð botnlangabólga," svaraði
lækpirinn og bar hratt á. Stor-r
stundi stúlkan. „Eg vil komast
heim, ég vil halda áfram heim
...“ Storr rak olnbogann í Bel-
inger. „Þessu hefur hún ekki
reiknað með,“ hvislaði hann „en
nú verður hún að koma út.“
„Ekki að tala um!“ sagði
læknirinn. „Þér verðið að koma
í næsta sjúkrahús, ungfrú. Eg
tek yður með. Þér þurfið engu
að kviða og nú skuluð þér gera
eins og ég segi yður.“
• „I yðar sporum mundi ég ..
ætlaði Belinger að fara að segja,
en læknirinn greip fram í fyrir
honum. „Takið þér varlega á
henni,“ sagði hann, „nú hjálpum
við henni yfir í minn bíl.“
„Nei,“ æpti hún, „ég fer í .mín-
úm bíl!“
„Hlustið nú á mig,“ sagði
læknirinn ákveðinn. „Þér eruð
með botnlangabólgu. Það er
ekkert hættulegt, en við verðum
að hafa hraðann á. Eg er lækn-
ir og þetta mundi hvaða læknir,
sem væri, gera. Hjálpið þér mér,
herrar mínir — en varlega."
Hún hlýddi og lét fallast í
sætið frammi i stóra bilnum við
hliðina á lækninum. „Þér getiö
alltaf látið sækja bílinn yðar
aftur,“ sagði Belinger hughreyst
andi.
Brosandi fyllti Storr úr eyðu-
blað og fékk lækninum. „Fáið
henni þetta þegar hún kemur i
spítalann,“ sagði hann, „þetta er
kvittun fyrir bílnum hennar.“
Læknirinn leit ekki á blaðið
og stakk því kæruleysislega í
vasann. Svo ræsti hann bílinn.
„Skilríkin yðar, læknir," sagði
Belinger og rétti lækninum
töskuna hans. „Sælir.“ Bíllinn
þaut af stað.
Storr fór að athuga gamla
bílinn.
Stóri bílinn fjarðlægðist óð-
um. „Eg get ekki annað en hleg-
ið,“ sagði ungfrúin. „Sennilega
eru þeir nú búnir að rífa gamla
bílinn í sundur — stykki fyrir
stykki.“
Alvarlegi maðurinn við stýriö
brosti. „Upphringingin hefur
dugað“ sagði hann. „Ef þeir
hefðu bara vitað, hvað læknis-
nefnan hafði mikið með sér! Þá
hefðu þeir komizt í feitt!“
„Þú hefðir eiginlega átt að
verða læknir,“. ságði ungfrúin,
„þú varst svo ekta, að ég átti
bágt með að hlæja ekki.“
,,Þakka þér fyrir hólið. En þú
stóðst þið svo sem ekki verr
með botnlangabólguna þina,“
sagði vinur hennar og svo hlóu
þau basði.
„Stanzaðu," hrópaði unga
stúlkan hálftima seinna. Það
voru ekki nema rúmir þrjú
hundruð metrar að vegarhindr-
úninni, Það var orðið of seint
að snúa við þegar þau komu á
beygjupa á veginum. Tveir
menn í gráum einkennisbúning-
um voru að athuga tvo farþega-
bíla og einn vörubíl, en létu þá
nú halda áfram leiðar sinnar.
Úti við vegarbrúnina stóð bíll
með aðvörunarljósi. Þau urðu
að stöðva bílinn.
„Flýttu þér,“ hvislaði maður-
inn i framsætinu: „Botnlanga-
bólguna, leiktu aftur botnlanga-
bólguna!“ Hann leit á stúlkuna,
sem var farin að stynja. Um leið
rétti hann öðrum einkennis-
iklædda manninum skilríki sín.
„Þér megið ekki tefja mig lengi,
ég er með botnlangasjúkling
hérna, eins og þér sjáið. Toll-
þjónarnir á landamærunum báðu
mig að taka hana með mér og
koma henni í sjúkrahús. Það er
bráð botnlangabólga og það verð
ur að hafa hraðann á. Hérna er
kvittun tollgæzlunnar fyrir bíln-
um hennar, sem hún varð að
skilja þar eftir, þvi auðvitað gat
hún ekki ekið sjálf.“
„Einmitt, bráð botnlanga-
bólga," endurtók gæzzlumaður-
inn. „Þá er bezt að þið komið
bæði út úr bílnum — við skulum
koma yður fyrir í fyrsta flokks
hressingarhæli, svo framarlega,
sem þetta er ekki röng sjúk-
dómsgreining."
„Hvernig þá?“ spurði bifreiða
stjórinn ákafur.
„Eruð þér búinn að vera lækn-'
ir lengi?“ spurði gæzlumaður-
inn. „Það er eins og ég kannist
eitthvað við yður.“
„Ekki kannast ég við yður,“
hreytti bílstjórinn út úr sér.
. „Það þarf ekki alltaf að vera
gagnkvæmt,“ sagði gæzlumaður-
inn. „En mér lizt heldur ekki sem
allra bezt á skilríkin yðar,“ bætti
hann við og kallaði á tvo að-
stoðai'menn sína, sem nú nálg-
uðust.
Málverkasafnari
heldur sýningu.
Hingað til lands er væntan-
legur í sumar til stuttrar dval-
ar í boði Menntamálaráðs pró-
fessor Elof Risebye, kennari við
konunglega fagurlistaskólann í
Kaupmannaliöfn.
Prófessor Risebye hefur um
margra ára skeið kostað kapps
um að safna myndum eftir
listamanninn Guðmund Thor-
steinsson. Á hann langstærsta
safn, sem til er í einstaks manns
eigu, af verkum þessa ágæta
listamanns, alls 44 myndir, þar
á meðal málverkið Sjöunda
daginn í Paradís og fleiri önd-
vegisverk. Prófessor Risebye
gerir ráð fyrir að koma hingað
með safn sitt af myndum Guð-
! mundar Thorsteinssonar, og
verður haldin sýning á þeim á
vegum Menntamálaráðs.
Próf. Risebye er mikill á-
hug'amaður urp Island og ís-
lenzka list, eri hefuv aldrei
hingað- komið.
(Frá Meifntamálaráði).
„Ilmurinn er
indæll og
bragðið eflir
30 ára reynsla
tryggir yður
úrvals kaffi
m
KafCibi*eiiusla
O. Jolinson &
Kaaber b. fi.