Vísir - 07.06.1958, Qupperneq 5

.Laugardaginn 7. júní 1958
VlSIB
Einhvern daginn kem ég til að
flytja í annað, minna fangelsi.
Það eru engir klefar í fangels-
inu sem ég er í i dag og ég hef
lyklá að öllum dyrum þess, en
ég get ekki flúið.
Einn hluti fangelsisins er
húsið, sem ég hef búið í síðan ég
kom til Kina. Það er einnar hæð-
ar hús. Eg hef tvo þjóna og þeir
gefa skýrslu um allt, sem ég geri
— venjulega símleiðis. Símtölin
snúast alltaf um mig.
Eg má ekki ganga, þegar ég
fer að heiman á leið i bankann,
sem er hinn hluti fangelsis mins.
Eg verð að fara í bil og einkenn-
isklæddi bílstjórinn er annar
fangavarðanna. Hann ber á-
bjTgð á því að ég aki rakleitt til
tankans og stanzi hvergi á leið-
Inni.
Um hver mánaðamót greiði ég
honum laun hans og leiguna fyr
ir bilinn. Hann þakkar mér á-
vallt auðmjúklega.
Það er mjög notalegt í bank-
anum. Síðan þeir tóku við völd-
um þa-r hefur verið lítið um við-
skipti. „Þeir“ eru nefnilega al-
þýðustjórnin.
Ein grein í lögum alþýðustjórn
arinnar segir nefnilega, að er-
lendir kaupsýslumenn megi ekki
segja upp starfsfólki sinu, og
þegar ég birtist í bankanum á
morgnana, standa allir starfs-
mennirnir upp, brosa til min og
heilsa mér með mikilii virðingu
og hneigja sig djúpt. Siðan setj-
ast þeir aftur og halda áfram að
lesa tímaritin og bækurnar. Þeir
eru lika fangaverðir mínir og á-
vallt reiðubúnir að gefa skýrslu
um hegðun mína og athafnir.
Fyrir þessa gæzlu greiði ég
þeim laun þeirra um hver mán-
aðamót.
Skrifstofan mín er líka mjög
uotaleg. Það kemur fyrir að bréf
liggur á borðinu minu þegar ég
kem að morgninum, og kannske
er það þess eðlis að ég þarf að
svara því. Það gjörbreytir degin-
um fyrir mér, þvi þá get ég stutt
á bjölluhnappinn og látið einka-
ritara minn koma inn, hana ung-
frú Cheng. Hún er i svörtum
kjól, sem er farinn að slitna í
saumunum og það sézt aðeins á
vel lagaða fætur hennar undan
siðu pilsinu. Auðvitað er hún
með gleraugu og les Karl Marx.
Eg er forstjórinn -— umboðs-
maður hina löglegu eigna bank-
ans. Ef ég eða aðrir þeir, sem
eru undir sömu sökina seldir og
ég, reyna að flýja, getur alþýðu-
stjórnin kveðið upp , þann úr-
skurð, að með því að við höfum
flúið, séu eignir okkar upptæk-
ar gerðar og falinar tii ríkisins.
jar dyrnar opnuðust og George
Holden gekk inn.
Það var ótrúlegt hvað hann
gat farið hljóðlega. Það var
steinhljóð, unz hann sagði:
— Það eru engir undankomu-
möguleikar — þú kemst ekki
burt.
Eg hata hann ennþá. Hann
hafði á réttu að standa. Eg hafði
ekki reiknað kommúnistaforingj
ana rétt út. Það fór allt fram
með mestu röð og reglu — ekk-
ert ofbeldi — ekkert fór úr
skorðum — ekkert rán.
kvæm endurskoðun færi fram.
En ég þarf heldur ekkert að
óttast endurskoðendurna. Eg er
alveg öruggur á meðan ég fæ að
halda núverandi stöðu minni í
bankanum. Eg býst þó við þvi að
sá dagur komi, að þeir krefjist
þess að ég fari úr landi og yfir-
gefi Kína fyrir fullt og allt-
Þegar ég fer, munu þeir opna
gamla peningaskápinn og þá
finna þeir líkið af honum George
Holden. Þá verð ég fluttur í ann-
að fangelsi.
1 ■jf r
Michael Hastings: GINN.
WAN
L f-/
Þess vegna erum við kyrrir á
okkar stað og þannig gera
„þeir“ þetta líf sem líkast fang-
elsisvist, í von um að ég taki til
fótanna og reyni að flýja.
Einu sinni velti ég því fyrir
mér að taka til fótanna. Já, ég
hugsa reyndar oft um það þeg-
ar ég minnist þess, að ennþá hef
ég báða lyklana að gamla pen-
ingaskápnum. En ég hef aldrei
látið verða af því, því jafnskjótt
minnist ég þess, að það eru eng-
ir peningar lengur í gamla pen-
ingaskápnum — hann er fullur
af skjölum og einu og öðru verð-
lausu.
Eg hef bara annan lykilinn að
nýja peningaskápnum, þar sem
peningarnir eru geymdir. Hinn
jlykilinn hefur Wang, aðalgjald-
kerinn og yfirfangavöröur minn.
Herra Wang tók við stöðunni af
einum af okkar gamla starfsliði,
sem ekki er lengur starfandi hér
— George Holden.
George Holden og mér kom
ekki sem bezt saman. Hann var
alltaf eins og sjálfvirk vinnuvél
og hann var næstum því brjálæð-
islega heiðarlegur. Auk þess hat-
aði hann alla léttúð og eyðslu.
Eg sit oft í gömlu, notalegu
I fjrradag var dregið i 6. fl. 'skrifstofunni minni og hugsa um
Vöruhappdrættis SÍBS Dregið 'gamla daga, þegar við héldum
'al 11111 vinninga að fjárhæð stórkostlegar veizlur. Holden
4G0 þúsund krónur. Eftirtalin hafði sérstaka ánægju af því að
rnirner Mutu hæstu vinningana: |gefa til kynna, að honum geðj-
100 þúsúnd krónur, númer aðist ekki að því fólki, sem ég
5o4S9, umboð Austurstræti 9. 'umgekkst. Hann gerði það á
oO þús. kr., númer 45761, umboð vissan hátt, ekki áberandi, og
Eskifirði. 10 þús. kr. númer 146, aldrei þannig, að ég gæti náð
S736, 17584, 42067, 43390, 48900, mér niðri á honum, en hann forð
Hæstu vinningar í
6. fl. SÍBS.
Eg hafði hugsað mér að ljúka
ævidögum mínum í Suður-Ame-
ríku, en ég ætlaði ekki að vera
þar tómhentur -— buddan átti að
vera þung og þykk.
Síðasta ganga mín í bankann
— eða það sem átti að vera. það
— stendur mér enn lifandi fyrir
hugskotssjónum. Eg var búinn
að troða fulla töskuna mína. Eg
var ekki í mínu herbergi og ætl-
aði að láta lyklana að peninga-
skápnum niður í borðskúffu, þar
sem ég reiknaði með að komm-
únistarnir mundu finna þá, þeg-
Hershöfðinginn kom strax á
reglu. Eg komst aldrei niður að
höfninni — ég komst aldrei út
úr borginni. Alls staðar voru
verðir og áður en klukkustund
var liðinn var ég kominn heim í
húsið mitt „undir vernd".
Tveim dögum seinna var bank-
inn opnaður aftur. Eg lét pen-
ingana, sem ég hafði ekkert
brúk fyrir, aftur í peningaskáp-
inn. Og svona til vonar og vara
gerði ég nokkrar breytingar í
bókunum, sem áttu að bjarga
mér í bili, eða þangað til ná-
Nemo:
Gott ráð — í trúnaði.
50211, 57694. — 5 þús. kr. númer
2674. 8247, 11697, 19055, 19621,
23510, 31460, 39488, 55981, 63406.
Birt á ábirgðar.
minna virtist hún ná út úr því,
þvi sem til var ætlast. Ágætar'
manngerðir sýndu Knud .Heg-
lund í Hase-Nielsen, Freddy
Koch í rektornum og Vera Ge-
buhr í frú Monrad. Harry sjó-
liðsforingja lék Björn Watt
Boolsen af öryggi og festu.
Hann var jafnframt leikstjóri
<og ber honum mikið lof fyrir
ágæta samhæfing afburða leik-
krafta.
John lék Bent Mejding,
nemandi í Leiksskóla einka-
leikskólanna í Kapmannahöfn.
Er þetta fyrsta hlutverk hans
og lofar það góðu. Smærri hlut-
■verk voru og prýðilega leikin.
Karl ísfeld.
aðist mig, og mér varð verr og
verr til hans.
Mér hafði verið ráðlagt, að
varast Asíukonurnar ■— þessar
fögru þjóðsagnakenndu verur,
sem eru samt svo tillitslausar.
En ég lét það sem vind um eyr-
un þjóta. Eg hafði tekið þá á-
kvörðun að leika mér að eldin-
um án þess að brenna mig.
Eg hafði lika einsett mér að
vera, þangað til ég væri búinn að
borga upp lánið, sem ég fékk í
bankanum. En það fór þó svo,
að skuldin óx, unz ég sá, að ég
mundi aldrei geta borgað hana.
Eg hafði samt engar áhyggjur
af því. Kommúnistarnir færðust
alltaf í aukana og nálguðust
hægt og sigandi. Bankinn mundi
falla þeim í hendur sem herfang.
Enginn mundi komast að því,
hvernig fjármálum þankans var
varið.
Keen Smith var ókunnur í
bænum. Hann hafði nógan
tíma. Svo átti hann líka svolítið
í bankabókinni sinni, svona til
þess að hafa ráð á að lyfta sér
upp við og við — maður er nú
ekki dauður úr öllum æðum!
Hann langaði til að ná sér í
skyndi í káta stúlku, sem væri
auk þess skilningsgóð við
ferðamann. Hún átti svo* sem
ekki að fá neina borgun — nei
— það var ekki sú tegund, sem
hann kærði sig um. Hann lang-
aði bara í svolítið ævintýri.
Bílstjórar eru þekktir fyrir
að vita um meira en götur og
bílastæði. Þeir vita líka hvar kominn aftur með kassann.
ferðamenn geta skemmt sér, ög | Þau töluðust við yfir girð-
Smith gerði því einn þeirra að . inguna, svo fór hann inn í garð-
trún;iðarmanni sinum. j inn og loks bauð hún honum
er nú ekki mikið um að inn í húsið. Smith leizt alltaf
vera hérna svona snemma betur og betpr á konuna og
dags“, sagði bílstjórinn. „En það leit út fyrir að henni félli
ef þér gangið niður í Hampton. i hann líka vel í geð. Tíminn
í bók. Þetta var einmitt eftir
hans smekk — einmitt svona
konu hafði hann hugsað sér!
Enginn hefði getað valið betur
fyrir hann.
„Eg veðja einum konfekt-
kassa á móti skemmdu epli, að
þér eruð pð lesa ástarsögu,“
kallaði hann inn í garðinn til
konunnar fögru.
„Þér hafið tapað! Þetta er
matreiðslubók,“ kvað við úr
legustólnum. „En hvar er kon-
fektkassinn?“
„Sæki hann eins og skot“,
svaraði Smith og skauzt i burt.
Að vörmu spori var hann
Nýr matsveinn og
veitingaþjónar.
Matsveina- og veitingaþjóna*
skólánum var sagt upp laugar.
daginn 31. maí.
Að þessu sinni brautskráði
skólinn fyrstu nemendur sína,
sjö að tölu, einn úr matreiðslu-
deild, Eyjólf G. Jónsson, og sex
úr framreiðsludeild, Bjarna
Bender Róbertsson, Einar Þór
Garðarsson, Friðjón Gunnar
Friðjónsson, Guðmund Grétar
Hafsteinsson, Róbert Arnar
Kristjónsson og Örn Egilsson.
Tryggvi Þorfinnsson skólastj.
flutti skýrslu skólans og afhenti
prófskírteini, en síðan fór fram
verðlaunaafhending.
Framreiðslukennari skólans,
Sigurður B. Gröndal, ávarpaði
nýsveina, þakkaði þeim veruna
í skólanum og óskaði þeim allra
heilla. Að lokum ávarpaði skóla-
stjóri nýsveina og minnti þá á,
að í rauninni væri náminu enn
ekki lokið, þótt þessum áfanga
væri náð, — starf matreiðslu- og
framreiðslumarina væri umfangs
mikið og vandasamt og fram-
haldsnám í nýju umhverfi nauð*
synlegt.
3200 tn. af
frystri síld.
Frá fréttaritara Vísis —*
Akranesi í morgun.
Um siðustu mánaðamót var
búið að frysta 3200 tunnur af
vorsíld í frystihúsi Haraldar
Böðvarssonar h.f. á Akranesi.
Síldin er öll fryst til útflutn-
ings og er markaður fyrir meira
magn en tekist hefur að veiða.
Síldin hefur aðallega veiðst
mánuðina apríl—maí og hafa
nær allir Akranesbátar verið á
reknetum siðan vertíð lauk. Enn
halda nokkrir bátar áfram veið-
um.
Allir hinir stærri Akranesbátar
verða gerðir út á sild fyrir norð-
an og eru þeir nú tilbúnir að
leggja af stað þegar síldar verð-
ur vart. Búið er að hreinsa bát-
ana og setja á þá síldardekk,
svo þeir geta lagt af stað með
litlum fyrirvara.
Það er ekki svo langt. Þar eru
eintóm einbýlishús. Þar búa
yfirleitt fallegar konur og þær
eru einar heima um þetta leyti
dags — mennirnir allir farnir
til vinnu sinnar inn í borgina.
Ef þér eru dálítið sniðugur og
hafið munninn fyrir neðan nef-
ið, þá ættuð þér .... ja, þér
skiljið . . . . “
Smith rétti bílstjóranum seðil
og þeir skildu hinir ánægðustu.
Hann var á leið niður til Hamp-
ton. Þegar hann kom að gatna-
mótum valdi hann götuna til
vinstri — upp á von og óvon.
Jú, þarna voru einbýlishúsin.
Þrifaleg og snotur.
leið eins og í draumi.
Allt í einu var hringt dyra-
bjöllunni. „Guð almáttugur,“
sagði konan. „Þetta er maður-
inn minn,“ hrópaði hún og
spratt upp af hnjánum á Smith.
„Eg hleyp út um gluggann og
út í bakgarðinn," flýtti Smith
sér að segja.
„Nei, það er ekki hægt!
Hann mundi sjá yður! Hérna,
takið þér þennan skrúflykil og
látið þér eins og þér séuð við-
gerðarmaður, að gera við
vatnsleiðsluna í eldhúsinu“.
Eiginmaðurinn kom inn og
fór úr jakkanum. „Nokkuð
nýtt?“ spurði hann svona eins
Fleiri bifhjól
Umferðaslys liafa aukizt í-
skyggilega á N.-írlandi og er að-
allega um kennt aukinni bif-
lijólanotkun.
. S.l. ár biðu þar tvöfalt fleiri
menn bana, er óku bifhjólum en
.1956. Talið er, að stórum mundi
'draga úr slysum af þessu tagi,
ef þeir sem aka bifhjólum og
farþegar þeirra, hefðu ávallt
hjálma á höfðum i akstri.
í einum garðinum sat ung og ' og af gömlum vana.
lagleg kona í legustól og flettii „Nei,” svaraði konan út í
loftið. „Það var bara þetta með
vatnið. Þéttið á krananum var
fanð að leka. Það er þarna
maður að gera við það.“
„Það var ágætt. Hann getur
þá gert við vatnsslönguna í
garðinum um leið“, sagði mað-
urinn. „Heyrið þér þarna,
maður minn. Sjáið þér til ....“
Maðurinn starði á Smith.
Allt í einu öskraði hann:
„Sagði eg yður ekki að fara til
Hampton. Þetta er Hanworth
— þér — fábjáni — út með
yður!“
Smith lét ekki segja sér það
tvisvar — hann langaði ekki til
að hitta bilstjórann aftur.