Vísir - 11.07.1958, Qupperneq 5

T'östudaginn 11. júlí 1958
TfSIB
Leikhus Heimdaliar:
Haltu mér, síepptu
tamaníeikur eftir
Leilistjóri t/f/ þýðantli Lúnis
Púlsson.
,.Hláturinn lengir Iífið“,! Eg mun enn halda þeirri
hermir gamalt máltæki. Sé venju, að rekja ekki efni leik-
þetta sannmæli hefir Leikhús rits. Það er bjarnargreiði við
Heimdallar lagt sinn skerf til væntanlega leikhúsgesti og
að lengja líf leikhúsgesta sinna, þeir munu verða margir, því
því að mikið var hlegið á að þarna er hægt að öðlast
írumsýningu þess á gaman- 1 stund ósvikins hláturs í breyti-
leiknum „Haltu mér, slepptu leysi rúmhelgra daga.
jmér“! eftir Claude Magnier| Svo sem áður er sagt, eru
gem frumsýnt var í Sálfstæðis- persónurnar aðeins þrjár, tveir
kúsinu síðastliðið þriðjudags- karlmenn og ein kona, en með
kvöld undir leikstjórn Lárusar þessi hlutverk fara úrvals leik-
Pálssonar og í þýðingu hans. j arar.
Því miður kann eg ekki að^ Leikstjórinn. Lárus Pálsson,
settfæra höfund þessa leikrits, hefir sett leikinn á svið af sinni
því að, frómt frá sagt, hefi eg alkunnu vandvirkni, hug-
aidrei heyrt hann nefndan kvæmni og smekkvísi. Leik-
Jyrri og aldrei lesið neitt eftir stjóri, sem ekki hefði kunnað
hann né heldur um hann, en list hófsemdar og ögunar, hefði
hann getur svo sem verið vel getað gert þessa sýningu
heimsfrægur fyrir því. Eftir að skrípaskopi, én Lárus kanr,
nafninu, Claude Magnier, að verk sitt of vel og er of sannur
dæma, mun hann vera frakk- listamaður til þess að falla í
neskur, ef mér skjöplast ekki þá freistni, enda þótt það kynni
því meir, og í leikskránni að hafa orðið betur að skapi
stendur, að umrætt leikrit hafi ^vorrar elskulegu rokk-aldar.
verið sýnt bæði í Paris og Lon- Hann hefir smiðað hér þá um-
don við afbragðs undirtektir gerð, sem hæfir nákvæmlega
og komast menn sjaldan upp málverkinu, ef svo má að orði
með neinn moðreyk á þeim komast um stjórn á leiksýn-
breiddargráðum. jingu. Hann leikur einnig eitt
Leikritið er bráðsmellið og hlutverkið, sem öll eru nokk-
kunnáttusamlega gert, en þar urnveginn jafnstór, og gætir
er hvorki að finna djúpa speki þar sömu hófsemdar og ögunar
xié háfleygan skáldskap, enda og í Jeikstjórninni. Framsögn
er þetta gamanleikrit svo sem Lárusar er, svo sem alþjóð er
á leikskránni stendur, og sem kunnugt, með afbrigðum góð,
slíkt nær það tilgangi sínum en ekki er hinn hljóðir leikur
svo og höfundurinn. jhans síðri. Þótt varir hans
Leikritið er í þrem þáttum, þegi, geta hin skýrustu orðsvör
íimm atriðum. Það gerist í sum birzt í lítilli hreyfingu hans,
arhúsi í Suður-Englandi og að- [ svipbreytingu eða stellingu.
eins þrjár persónur koma þar Loks hefir þessi fjölgáfaði leik-
við sögu. jhúsmaður þýtt leikritið og er
Opnunt í (iag
VERZLUN
að Ægisgötu 10 með hvers konar olíukynditæki og varahlutí til
þeirra. Ennfremur fjölmargar af hinum viðurkenndu Shell fram-
Ieiðsluvörum í smærri umbúðum, Flintkote, Shellgas og Shellgastæki.
Gjönð svo vel að líta inn.
Notið:
Shellsmurningsolíur
09 Sheligas
Kynnið yður verð og gæði: 1
V ulkan-katlanna
og
Thatcher-brennaranna.
r
?
.'I
i7
OLÍ UFÉLAGfP SKELJUNGUR ff.F.

þýðing hans í senn á hinu lysti-
legasta leikhúsmáli og ágætri
íslenzku, en þetta tvennt er
stundum erfitt að samræma.
En til þess að finna að ein-
liverju, svona til málamynda,
verð eg að segja, að eg kann
ekki rétt vel við þá „moderni-
seringu“, sem gerð hefir verið
á hinni gömlu og góðu þýðingu
á latnesku setningunni: Nole
me tangere, tange! Gamla
þýðingirí er svona: Slepptu
jmer,
haltu mér!
heitir; Haltu mér,
En leikritið
slepptu mér!
Þýzkalandi er farið að framleiða litlar hand-ryksugur, sem
«ru einkar handhægar við alla ryksugun, nema hinar miklu
nSgerðir húsfreyjanna, er 'þær komast í vígahug og „taka allt í
gtgn“. Þessar ryksugur eru ekki í sambandi við rafmagnsleiðsl-
ur, raforkan kemur úr litlum rafhlöðum í SancLfanginu.
fljótu bragði virðist orðaröð-
in ef til vill engu máJi skipta,
en það er nú eitthvað annað ef
1 vel er að gáð. Ef til dæmis ung-
ur piltur fellur í þá freistni að
taka utan um unga og laglega
stúlku (og lái honum hver
sem vill) og sé það, Nota bene,
í fyrsta skipti, sem hann tekur
utan um þessa ungu og' laglegu
stúlku, segir hún auðvitað
fyrst: Slepptu mér! Það er að
segja, sé hún dama, og auðvit-
að gerum við ekki ráð fyrir
öðru. Og sé nú pilturinn þægur
og góður, sem ekki má í þessu
tilfelli vera nema í mesta hófi,
og sleppir ungu, laglegu stúlk-
unni samkvæmt skipun vara
hennar, sem ef til vill er í al-
geru misræmi við innstu þrá
hennar litla,' saklausa og heita
hjarta, getur hann kannske
neytt hana til að hvísla ofur-
lágt: Haltu mér! Og um leið
blóðroðnar hún og verður nið-
urlút. Því þá er hún sumsé
ekki lengur dama. Sem sagt:
setningin heitir: Slepptu mér
— haltu mér! en ekki: Haltu
mér — slepptu mér!
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 38., 42. og 47. tbl. Lögbirtingablaðsins 1958.,
á húseigninni nr. 10 við Hjallaveg, hér í bænum, þingl. eig-
andi Þorvaldur Jónasson, fer fram eftir kröfu bæjargjald-
kerans i Reykjavík og Guðjóns Hólm hdl., á eigninni sjálfrr.
fimmtudaginn 17. júlí 1958, kl. 2,30 síðdegis.
Borgarfógetinn í Keykjavík.
Kristinn 0. GuBmundsson hdl.
Málflutningur — Innheimta — SamningsgerÖ
Hafnarstræti 16. — Sími 13190.
Annað hlutverk, Merwyn
Browne, leikur Rúrik Haralds-
son. Þessi ágæti leikari hefir á
undanförnum árum leikið hvert
hlutverkið á fætur öðru með
miklum glæsibrag. Hlutverk
hans, Merwyn Browne, gaf
ekki tilefni til mikilla átaka,
en Rúrik fór leikandi létt og
fjörlega með það.
Kvenhlutverkið í leikritinu
Jane Maxwell, lék frú Helga
Valtýsdóttir, hin mikla skap-
gerðarleikkona okkar. Hún er
ekki lengur „efnileg“ leikkona.
Hún er orðin mikil leikkona.
Hún er komin í fremstu röð ís-
lenzkra leikara. Hlutverk
hennar í þessu leikriti var
hvergi nærri samboðið hæfi-
leikum hennar. Hún hefir sýnt
það ótvírætt, að hurí nýtur sín
bezt í hlutverkum, þar sem háð
er ofsaleg innri barátta. Hún
vex alltaf með vandanum og
er bezt, þegar mest á reynir.
Hér eftir viljum við helzt ekki
sjá hana í hlutverkum, sem
hæfa miðlungsleikurum. Leik-
ur liennar í Glerdýrunum í
vetur var frábær. Leikur
hennar í Nótt yfir Napóli ó-
gleymanlegur, ef við, dauðleg-
ar manneskjur, megum nota
svo stórt orð. Stöku sinum ber
það við, að listamenn fá ofur-
litla umbun erfiðis síns og af-
reka. Frú Helga Valtýsdóttir
hlaut í vor, fyrst íslenzkra
j leikkvenna, verðlaunagrip
minningarsjóðs frú Soffíu Guð-
laugsdóttur, „Skálholtsdreng-
inn“. Varð slíkt að vísu eigi
metið til fjár, en sómi var
henni það. Þessi sæmdarveiting
gladdi að sjálfsögðu alla sanna
leiklistarunnendur. En hitt var
þó ennþá meira gleðiefni, að'
hún var verðskulduð.
Karl ísfeld.
j