Vísir - 13.08.1958, Qupperneq 7

Miðvikudaginn 13. ágúst 1958
VÍSIK
ir
GIIÐLASJG BEfVIEÐIKTSÐOTTlR:

Maður í manns stað.
gp >■ f I^T I’ai, '• -=’í* r",rf, t iffiiU iiö , -’rrii“,,-'rj'," ‘ .iiSáSnSiiS&flli
lega, María mín,“ sagði Jón og var nú allt í einu rólegur og
aðgætinn.
María stundi við. „Það má máske segja„“ anzaði hún, „að ekki
sé mikil breyting á hér hjá okkur, eða minnsta kosti ekki önnuí
en sú sem eðlileg er og tíminn hefur alltaf í för með sér. Það er
ég sem hefi látið undán siga. Ég treysti mér ekki til að vinna á
vellinum, ég er síþreytt og andvökur mæða mig.“
Jón póstur komst við að heyra klökkvann í rödd Maríu. Hann
var kunnugur henni allt frá æskuárum, og eins og flestir er
þekktu til rauna hennar, bjó hann yfir djúpri hluttekningu í
hennar garo.
„Þú hefur í engu' hlift þér,“ sagoi Jón hæglátlega. „Þú hefðir
efni á því að fá þér hjálp, fyrst Þorbjörn fékk sér ekki konu.“
María skotraði til hans augunum á sinn sérstæða hátt.
„Það þýðir ekki að tala um þetta,“ sagði hún hálf kuldalega. |
„En viljir þú eitthvað fyrir mig gera, Jón póstur, þá útvegaðu
mér stúlku í vor og sumar. Hún má gjarnan vera af blómaskeiði
og ekki er þörf á að hún beri með sér neina sérstaka glæsi-
Tæpum tveim vikum eftir að Jón póstur var á ferð, var þriðja
manneskjan komin í hrörlegu húsin í Miðholti. Maríu vai’ um og
ó og vissí ekki vel hvað hún átti um hana að hugsa. Ekki hafði
karlinn farið að öllu leyti eftir hennar boði. Stúlkan var ung og
meira en nógu lagleg. Hörund hermar var hvitt og mjúkt eins og
á ungbarni, hárið mikið og jarpt, augabrýrnar dökkar og boga-
dregnar og augun mild og djúp, blá eða grá, gömlu konunni var
svo sem sama hvort heldur var. Maríu þótti nóg um tillit hennar,
nóg um hana að öllu leyti. Eí nokkur von hefði verið til að
heilsan færi að skána, ef hún hefði fundið nokkur batamerki,
skyldi hún hafa látið þess ókunnu stúlku fara. — Já, hún var
eiginlega mjög fljótt sannfærð um þaö, að Bjarnheiður ætti að
fara. Jafnvel angistin yfir nálægð dauðans vék úr huganum
vegna hugarangursins yfir að hafa þessa stúlku á heimilinu. Og ,
likamleg áreynsla Maríu væri hverfandi síðan stúlkan kom, tókui aus vai ^llnn skriía nafai
þessar áhyggjur mjög á hana og hún var fáskiptin við Bjarnheiði.' f1 1 t>estabók gistihússins senK
” skrifaðl
£ KVÖLDVÖKUNNI
líííí
Bandarískur ferðamaður senj
fyrir skömmu var staddur f
Bjarnheiður vann verk sín vel. Oft hvörfluðu augu hennar p3nn i,0 1- ^ann
vestur á heiðarnar í þá áttina sem hún hafði komíð frá. Húni heocioie i
hafði gert það fyrir orð Jóns pósts að flytja úr átthögunum á' 1,1 ei’ 'Vlnui mmn, þettal
mennsku. En hún þarf að láta að mirmi stjórn og geta sett sig
ögn í mín spor, bar sem ég verð að afhenda henni mír.a úti- ' ~. e ~ ’ ° . ~ . ' *
° - = breytm karlsms og monnum fannst nærri hggja, að h
vinnu. Þú getur hugsað þér það, að þúfurnár og lauthnar hérna
í túninu eru orðnar mér ótnilega tengdar. Þú hlýtur að geta
skilið það, gamli kunningi.“
„Jú, ég skil,“ sagði Jón. „Ailt sem maður umgengst verður
manni á sinn hátt náið, hvort sern það er náttúran, dýr eða menn.
þennan ókunna stað, sem henni íannst við fyrstu sýn, að bezt ^engur e ki, ; sagði hótelstjór-<
hefði sómt sér í eyði. Henni var hvild i að geta beint augunum inn’ skrifa allfl
vestur á víðáttuna, þó hafði hún ekki liaft frá miklu aö hverfi. na‘n*' ' 1' 'e; ®um la ^Uii^
n 3 T n * *
Hún var dóttir hjóna, sem alla æfi höfðu verið annarra hjú, og '
snemnia varð hún að ganga í þeirra spor og þjóna öðrum. Hún' •” yr^ .„ei en<^úéga viljið,**
var ung er hún vissi það, að hún var ekki fædd til neinnar sér- ‘'a<9 1 er amaðuiinn og bættl
stakrrr arfleifðar og ekki höfðu ósjaldan hrotið tár aí hvörmum
hennar yfir umkomuleys.inu Gg því hversa kalt henni fannst anda
til sin frá þeim sem voru á sama reki og hún. Allt þetta varð til
þess að gera Bjarnheiði heldur fáskipta og fór hún jafnan nokkuð
sínar eigin leiðir. Brátt varð hún störfum sínum vel vaxin og
gat valið úr vistum, en þótti vandfýsin á því sviði. Hún hafði
I verjð að því komin að fastráða sig í kaupavinnu í sveit sinni,
þegar Jón póstur kom og var af einhverjum óskiljanlegum ástæð-
um tveim dögum á undan áætlun. Enginn skildi í þessari ný-
ann þyrfti^ Milljónamæringurinn koinl
að fá áminningu fyrir tiltækið. — Jón hló kankvíslega, þegar inn ^ rakarastofuna, til þess að|
fólkið fór að tala um, að hann hefði ruglast eitthvað í áætlun- láta snyrta þessi fáu hár sen»'
inni og hét að gera sitt bezta til að láta þa.ð ekki henda sig aftur.' eftir voru á höfðinu.
En það var eins í þetta sinn og oft áður, að Jón póstur hafðij tjEg hef hérria alveg prýði-
við í bókina á eftir Georgel
Theodore, Dutwissénbormu-*
celabecpocweltkoJoco.
,,ivg er nefnilega af indíánan
ættum,“ sagði ameríkaninn*
,,En eg hélt bara a? yður kæml
betur að fá skammstöfunina D«
í bókina“. j
★ i
.1
En eklci er víst, — geti ég útvegað þér einhverja hjálp, að hún
samsvari að fullu þinni fyrirsögn. Ekki skal ég þó ráða aðra til
þín en þá, er ég hygg að koma muni að fullu liði við störfin.
Annars ert þú stálhraust, María, bara yfir þig þreytt. Fáir þú
næga hvíld og ró í þig, geturðu enzt í mörg ár enn.“
ýmsu fleiru að sinna en póstinum, og nú þurfti hann að gefa;
sér góðan tíma til að tala við Bjarnheiði.
Þegar Bjarnheiður var barn að aldri, hafði Jón póstur alltaf
vikið henni góðu, ekki ósjaldan stungið a'ð lienni smávegis góð-
gæti, og fyrstu aurarnir, sem hún eignaðist, voru frá honum.
María anzaði engu en leit efablandin til Jóns. Henni fannst ^ Hlýleiki þessa ókunna manns var henni ekki svo lítill styrkur,
hann varla nógu nærgætinn, en nú var hú þannig sett, ao ekki það vakti jafnvel hjá henni sérstaka viðleitni að vera vandlát í
var um annað að ræða en nota hjálp hans. valinu, þegar hún fór að ráða sig sjáif til þjónustu hjá öðrum.
Þegar Jón fór horfði María hugsandi á eftir honum. Það var | Þegar Jón fói' áð íala háiía í kauþavinnu að Miðholti, gekk
ótrúlega mikið vit í honum aðra stundina, manninum þeim, eins það ails ekki fortölulaust að fá hana til að fara þangað. Þá voru
og hann virtist þó oft vera mikiil flautaþyrill. Það mátti vel vera, ‘ orð hans og fortölur það þungar á metunum hjá henni, að hún
að hún entist enn í mörg ár, en nýtt fyrirbæri var það samt, að lét lcks til leiðast. En þegar til kom og hún kynntist heimilis-
óttinn við dauða hennar sjálírar ásækti hana svo þrálátlega sem
í vetur. Var það ekki það næsta sem dynja myndi yfir þetta
heimili?
bragnum í Miðholti, stóð Bjarnheiður alveg grallarlaus yfir
sínum gamla kunningja. — Að ráða hana hingað á þennan
stað, — hvernig gat honum dottið slíkt í hug? — Hér í Miðholti
María í Miðholti rölti ýmist út eða inn í bæinn sinn. Hún haíði var flest öfugt við það sem annars staðar var.'að minnsta kosti
sagt Þorbirni samtal sitt við Jón póst, og taldi hann öllum' Þar sera bún þekkti til.
vandræðum út af stúlkunni vel borgið, fyrst Jón hefði tekið
þetta að sér.
María gamla ráðskaði með allt smátt og stórt á heimilinu, hún
stjórnaði því jafnvel hvernig Bjarnheiður færði úr á vellinum.
„Hann þekkir svo marga, karlinn,“ sagði Þorbjörn. „Og ef þú Vimislan varð að hefjast á alveg vissum bletti og áburðurinn varð
sættir þig við að láta stúlkuna vinna þín verk, spái ég aö heilsa' að færast jafnt og vel yfir hverja þúfu og hverja laut. Þannig
þín taki brátt breytingum til bóta.“
„Þú heldur það, góði,“ sagði gamla konan hlýlega.
hafði verkið verið íramkvæmt áratuguni saman og svo skyldi það
c-nn verða að þessu sinni. — Þarna gat Þorbjörn staöið álengdar
„Já, víst finnst mér þaö líklegt," sagði sonur hennar. „í sjálfu og horft með ánægjusvip á móður sína og hana, þegar gamla
sér ertu hraust, þctt gigtin oð þreytan þjaki þig nú. Húsið er líka konan fann að við hana eöa lét hana jafnvel vinna upp aftur. —
svo fjári kalt, og það er kuldinn yfir veturinn, sem alveg ætlar Eða boðaði tillit hans henni eitthvað allt annað? Var hann að
að leggja þig í rúmið.“ hugbreysta hana og fá hana til að taka öllu vel af gömlu kon-
legt hármeðal handa ýður á að-<
eins 25 dali flöskuna,“ sagðl
rakarinn. „Alveg prýðilegij
meðal, eg get ábyrgst árang-*
urinn.“
„En þetta er nokkixð dýrt,c*
sagði milljónamæringuriniu
„Eg vildi nú gjarnan fá eiiv*
hverja sönnun fyrir ágæti lyfsx
ins.“
„Alveg sjálfsag't. Svona leit egi
út áður en eg fór að nota það,‘*
sagði rakarinn og lyfti um leið
hárkollurini.
*
Slafneskt máltæki: Það et!
betra að raka sig einu sinni á'
ári en að vera að þessu á hverj-<
um degi.
Framh. af 1. síðu.
landamærum ríkjanna fyrir!
„Nei, Þorbjörn minn. Húsið’ okkar er ekki kalt. Það er ekki þess unni? — En hvað sem öllu leið, hét Bjarnheiður því með sjálfrii botni Miðjarðarhaís við brott-
vegna sem ég er svona. Við skulum hafa það eins og það er. sér, að láta -Jón póst ráða sig íramar.
Þú manst mig um það, að breyta engu hér.“ | Bjarnheiður reyndi að sætta sig við þessar fornu venjur
Þorbjörn þagði. Það var ógaman að eiga við þetta. Móðir hans heimilisins. Hún fann að það var vilji Þorbjörns að þetta væri
stagaðist stöðugt á því, að allt æt-ti að vera í sama farinu. Hann svona, og hans vegna varð. hún að táka öllu vel. Það var undar-
sáriðráði eftir að hafa ekki fyrir löngu tekið af henni ráðin og legt að hann skyldi una allri þeirri forneskju, sem virtist ríkja
komið að mirmsta kosti upphitun í húsið.
E. R. Burroughs

Eðlisgáfan og þckking á
lífi skógarins sagði í onum
að hætta leyndist í nánd. —
Hann lagði ör á streng. Of
för brezkra og bandarískrá
hermanna þaðan-.
Nokkrum klukkustundumi
áður en fundur allsherjarþings-
ins heíst verður -hafizt handá
kringum þessa gömlu konu. Stundum datt henni í hug, hvort um brottflutnirig 1800 manná
bándarísks herliðs frá Líbanon,
3K
sem skýrt var frá í blaðinu í
gær, að fluttir mundu verða á
brott. Þá .verða um sinn eftir í
landinu rúmléga 12000 banda-
rískir hermenn. Það er skoðim
manna, að ástandið í Líbanon
'sc nú mun tryggara, bæði inn
á við og út á við, en þegar,
Chamoun forseti kvaddi Banda-
ríkjamenn sér til aðstoðar.
í biöðum og útvarpi í Bret-<
landi eru n: n yfiríeitt fremufl
vantrúaðii' á. árarigur fundar-
ins og tei. mi i: • ulegt atS
allsherjai’þingið skuii íháfa ver-
ið v.ilið til i1 nr': .bessí
þýöingariniklú • - .’amvl, seaí
furidur æöstu ir nna hefðl
sennilega átt talsvert auðveld-
ara með að ná einhverju sam-
komulagi um.
seint. Einhver hlutur kom í
bak hans og felldi hann. í
. ,vr vettfangi stökk dökkur
loðhm maður niður ur tré.