Alþýðublaðið - 18.02.1958, Blaðsíða 7

Þriðjudlagur Í8.. febrúax- 1958
AlþýSublaMS
E&iyPDM lAbÁTTIIQ
“rfI“CrfI UK
V
V
í
I
ft
ÍS
k
i
. . . FUNDURINN um
Roðasteininn og prentfrelsið
var fjolmennur, og ýmislegt
var þar skynsamlega sagt.
Vafalaust hafa þó ýmsir orð
íð fyrir vonbrigðum af því
eins og Helgi Hjörvar, að
ekki skyldi lesið úr bókinni!
Annars var ræðukorn
Hannesar Davíð;Ssonar arki-
tekts mjög atihygí"sýert —
Hann spurði þýðanda, Jóh-
annes úr Kötlum. hvers
vegna útgefandi hefði ekki
ákveðið að gefa út fyrra
bindið, sem komið væri út
af ritverki Agnars Mvk’es,
fyrst hann hafði svo mikinn
áihuíía á að kynna hann á ís-
lenzku. Jóhannes svara'i
þessu ekki. En þstta er þó
rnit'ð atriði í málinu, ef um
snilldarverk er að ræða, eins
og Jóhannes vill halda fránrj.
Annars var eðlUeet. að út-
gefandi væri prunaður um
gróðasjónarmiðin ein.
Ekki verður boð sagt, að
fundurin væri fjörugur, —
ænenn voru lítið breunanöi í
andanum, nema þá helzt
frmnmæ’endur, euda um-
ræðuefnið hálfg°rður upo-
vakninsrur. Prentfr°lsið er
þó a’lfaf da?s’ns raál og al-
mennt vplsæmi líka, °n eíu.
veginn kom betta ekki
heim* og saman á fundinum.
Mánudagur.
. . . Vinur minn einn, sani
er lcennari, átti langt tal við
mig í dag. Fyrst fórum við
að tala um yeðrið, eins og
mörgum er tamt, og rædd-
um vjð nokkuð um harðind-
in, sérstaMega þann fimbul-
vetur, sem er á Norðurlandi.
þessi dægrin. Þá fór hann að
segia mér frá því, að hann
hefði verið að láta nemend-
sína lesa kvæði Einars Bene-
diktssonar, Hafís, þá um dag
inn. Sagðist hann þá hafa
komizt ábreifanl°ga að raun
um, hvað ástand bað og veðr
átta, sem lýst er 1 kvæðinu,
er fjarri hinurn yngri kyn-
s'óðum. Sér hafði orðið þetta
enn liósara, sapð’ harm,
veffna þess að kvæðíð og út-
skýrinear hans höfðu í raun-
ínni h3f+ mikil áihrií á nem-
endur. Slíkur fimfoulvetur,
sem Jýst er í kvæðinu, heyiúr
nú o"ðið alserleo'a forrði-mi
til, hvoýt sem svo verður
Ifkq. um langa framtíð eða
evki. Pnninn vafí rv á bví.
að veðrátta á síðari hluta síð
ústú’ p'Tdar og rri"gqr aldir
á undnn. var stóm'vi hqrðari
og ómildari en verið hef”r á
þpqcqrí öld, eins o<» Siy. Nor-
dql b°nti á í r^^u sinni 1.
des—mb°r síðastliðinn.
En begar lesið er um ógnir
hafrs~ins, sagði vimir minn,
er siálfsert að bendq á, hve
mikilu, hetur við stöndum að
vísi nú, ef slíkur vág°stur
I°ffðÍKt við Norðui’iand, Sq’v-
gönFur á landi o<? í lofti
mundu brevta viðho'-finu al
giaripon. Þetta sk;lur unga
kvnslóðin, ef henni er á bq'ð
bent, og kannski læri«t
h°nni þá lika, að hún á
inovo't pð bat'kq, þótt ■'n'ðq
hafi veríð villt um fyrir
henni.
Þetta þótti mér sannleiks-
orð.
Þriðjudagur.
. . . í dag frétti ég af ís-
lenzkri fjölskyldu, sem kom
frá Indlandi fvrir hálfum
mánuði. Það tók hana ná-
kvæmlega þrjá daga að kom
ast friá Madras á Indlandi til
Reykjavíkur, hún lagði af
stað frá Madras á sunnudegi
og var komin hingað á þriðju
dagskvöld. Þetta hefði jnörg
um þótt fui’ðulegt. fyrir
nokkrum árum, en svona eru
flugsamgöngur orðnar greið
ar. Samt var víða stanzað.
Frá Madras var flogið til
Bombay, þaðan til Kairó,
Róm, Prag, London og
Reykjavíkur. Ævintýrin eru
mörg orðin býsna hvers'degs
leg nú á tímum.
Hafnfirðingur hringdi til
mín í ,dag og bað mig að
koma því á framfæri við
einhvern ráðamann aö sett
yrði hættumerki við Arnar-
nes norðan Silfurtúns, þar
sem vegurinn er siginn á
stórum kafla. Það væri stór-
hæt'ulevt, ef menn ækju ó-
hikað niður í þetta mikla
jarðsig. Þetta mun rétt vera.
Þarna þ»rf að setja viðvör-
unqrmerki.
Þá kom mér í hug, að eitt
sinn var ég á ferð í Massa-
dhusetts. Þar birtist allt í
einu heilmikið, skilti við veg
inn, þar sem á var skráð:
„Kæru vegfariendur, gerið
svo vel að hafa biðlund með
okkur næstu fimm mílurnar,
það er verið að gera við veg
inn. hér kunnið því að t°fj-
ast öðra hverju. — Vegagerð
in.“ — Þegar mílurnar fimm
voru að baki, kom annaö
spjald. Á því stóð: „Þökk
fvrir boMnmæðiua. Nú s?°tið
þér slegið í! — Vegag°rðin.“
— Hvernig væri sð setja upp
eitthvað svona lagað í Foss-
vogsbrekkunni?
Miðvikudagur.
... Menn ræða margc ttm
útvarnið, eins og geneur. —
Fngivin h°-fur bó komið með
þá tf'Iiögu í mín evru fvrr
en í dag. að stvtta bæri dag
skrána um h°lTning. Þ'-’tía
pq.«8’ °inn k«nnin«rt minn.
Kann=ki er eitthvað t!I í
brsSn. Það er vnndasamt fyr
ir fám:°nna bióð »8 haldi
unmi lanp'ri dqo's’krá. s°m að
p'fwtu er fyilt með tóm-
stnndavinnu önuum kafinna
manna. oa a>iV b°ss nftqst
il’p t'nrcmð H°°tt °r ••V’ð, að
ýrn'icVcrj; blinnt f ] i Óti foql'
mi°ð í hlqnd. J-THt °n °’’n 1 ■’ i'n.
sa+t °ð m°un g°tq alltqf lok
að fyrir úivarn;ð. ef b”ir
vi1iq. ocf a.pr.v.i>-n-a V°ua
jm°nn nPt of Htið að hví. Ég
kom á KílqVorkst'uði • vik-
jinuþ b°r S°u° vp’'-ð vqn pð
foqurfa qcí iv'r’a q.f m;k1,1Tn
múð °n vfiv n11u brumaði
Murknr í r>1 ••pr”'mi. pk rrp-f
b°uu pö 1 °rð-"nrrjq c‘inbvev)l
dipun'uqnn. Ekki kunni ég
við bað.
Á ]qÍTgquHöoum >"mi v°rq
Útvonqqð Hpns_ na dægnNög
liwi í rov °ðq P’lö VlnVViit|nia.
ritp+nr Ko+to ptrVí r>”ð:ð f°r-
h'':moVpi->cii. »f qThpf °r ha^t
ouið bntt r)q”"S1örr;n 'Pn Út
p.r tiTi-ii- píö' sppiií|^ci? Einn
jrvian t°xta á écr bá»t m°ð
að þola, en hann er nú
kyrjaður í útvarpíhu í tima
og' ótíma. Hann hljóðar eitt-
hvað á þessa leið: Allt á floti
alls staðar. Það er ljóti sam-
setningurinn. Gæti Bene-
dikt ekki íekið rögg á sig óg
brotið þá plötu, þ. e. ;a. s.
vegna ,,ljóðsins“.
Fimmtudagur
. . . Það er sjálfsagi að
bera í bakkafullan læk a.ð
minnast hér á Dagbók Önnu
Frank í Þjpðlelkhúsinu. Sýn
ingin er stórkostlega áhrifa-
rík og öllum sem hlut eiga
að máli, til mikils sóma.- —
Kristbjörg Kjell vinnur sann
arlega stóran sigur. Hún legg
ur sig ágætlega fram, gefur
sig hlutverkinu á vald með
öruggum þrótti og lífsfjöri,
en þó án öfga. Siérstaklega
er gaman að sjá hvernig lim
ir hennar væflast.fyrir.henni
á mesta gelgjuskeiðinu, og
hvað hreyfingar hennar
breytast, er Anna eldist.
Það er eitthvað ævintýra-
legt við að sjá unga lista-
menn sigra, einskonar upp-
‘hafning, s’em á skylt við opin
barun. Ég hafði orð á því við
einhvern, þegar ég sá Krist-
björgu í Horft af brúnni, að
ég vildi sjá hana leika Önnu
Frank, ef hún fengj góða
leikstjórn. Þá vissi ég ekki,
að þetta stóð t'l. Ég varð
sannarlega ekki fyrir von-
brigðum í kvöld,
Annars vax- ég ekki alls
kostar ánægður með áhorf-
endur í leikhúsinu í þetta
sinn. Öðru megín við mig
sat maður, seni brudd’. kon-
fekt með fölskum tönnum,
svo glumdi í, þegar áhrifa-
mestu atriðin voru á læksvið
inu, og að baki mér sat hefð-
arfrú, sem svelgdist einhver
reiðinnar ósköp á sínu munn
g°°ti í miðri sýningu, og
hóstaði Ianga tsund. Nú g°t-
ur rnönnum sjálfsagt svelgzt
á munnvatni sínú, ef «vo h°r
undir, en að vera að brvðja
sælgæti meðan á sýningu
stenduf’ nr óviðkunnanlégur
óhemjuskapur.
Föstíidagur.
. . . Ég hitti sérfræðing
minn í heimspólitíkinni,
Kalla á kvistinum. um há-
degisbilið í dag. Hvað seg-
irðu um þennan frjálslyndis-
púka sem hlaupirm er í Þióð-
vi\iatm?“ spurð’ ég formála-
laust. ,,Þeir segja í dag, að
Riússar hafi leyft sér þá
ósvinnu a'ð gleyma Malenkov
úr samfélagi rússneskra
stiórnarh°rra, hann sé bara
ekki nefndur í alfræðibók-
inni nýiu.“ ,.B1°ssað'ur
vertu“ svaraði Kalli af
bragði, „barna eru Staliu-
istarn;r gömlu «ð v°rki. Nú
hafa b~ir koraið ár sinni fvr-
ir borð, ihlaumð með þetta
í horuí'ð á Þióðvilíanum til
þess °ð ná sér ujðri á béuð-
um Krú«tiov-sinnuuum.“ —.
, N°i, h°Idurðu bað?“ suurði
ég vantrúaður. — „Alveg á-
re'ðanTprrp. Þetta hefði ekki
komizt öðru vísi inu í Þióð-
viliauu. Hann °r °kki van-
ur að hlauna út af h'nuniöi,
sízt í fnélsTvnd;siáttinq.“ —-
,,Ja, ekki ert þú barnauna
•beztur“, sagði ég og kvaddi.
FKIMEX 1958.
i Nú má segja að allur undir-
búningur fvrir sýninguna Fri-
mex 1958 sé kominn í fullan
gang.
Það er þegar búið að teikna
stimpil fyrir sýninguna, sem
Leifur Kaldal hefur gert, en
hann er einn af sýnirigarnefnd-
armönnum.
Þá hefir Leifur einnig teiknað
merki sýningarinnar, en það
verður í bláum og svörtum lií
og birtum við hér rriyndir af
hvorutveggja.
Merki þetta verður til sölu
fýrir almenning og selt til ágóða
fyrir sýninguna. Er þess vænst
að allir leggist nú á eitt með að
hjálpa tíl að þessi sýning frí-
merkia. sú fyrsta á íslandi, verði
sem bezt úr garði gerð, og er
þá góð leið að nota þessi merki
á bréf til vina og.kunningja og
kynna sýninguna á þann hátt
innan lands og utan, en það er
henní um leið fjárhagslegur
styrkur að merkin séu keypt og'
notuö sem mest.
Ekki heíir ennþá verið end-
anlega gengið frá því hver verð-
ur opnunardagur sýningarinnar,
en þess verður vonandi ekki
langt að bíða. Þá er ákveðið að
tilkynningar um þátttöku verði
að hafa borizt formanni sýning-
arnefndar fyrir 1. apríl n.k. —
Mun síðan sýningarnefndin
fjalla um hvort tilkynnt söfn
verði tekin á sýninguna, eða
hluti þeirra.
Þess er fastlega vænzt að hægt
una verða aðeins tekin söfn frá
innlendum söfnurum, eða með-
limum úr félagi frímerkjasafn-
ara. Meðal þeírra verðlauna er
þegar er vitað um er heiðurs-
skjal frá Ameriean Philatelic
Association, sem aðeins má veita
íslenzkum ríkísborgara.
ess ér fastlega vænst, að hægt
verði að sameina útgáfudag
nýrra frímerkja opnun sýningar
innar.
NÝ FRÍMERKI.
Á föstudaginn var komu út ný
frimerki hér á landi þó hljótt
hafi farið,. en þar var urn að
ræða endurútgáfu af 15 aura
fossamerkinu.
Því kalla ég þetta ný fjrímerki, ;
að þau eru frábrugðin iiinuni-
eldri af sömri g.erð að þvter papp
ír snertir. Pappír hinna nýju
merkja er þynnri en hinna eldri
og kemur i ljós að sökum þessa
verður liturinn á nýju merkj-
unum Ijósblárri, en á hinum
aN
eldri ef þau eru borin saman.
•Þetta er ekki í fyrsta skipti,;
sem slík místök verða í endur-
ixtgáfu frímerkja hér á landi.
Nægir í því tiiefni að nefna, agí '
svona fór um eitt merkið úrf
Geysissettinu, 50 aura Heklu, í'’
kr. atvinnuvegi o. s. frv. :i
Næst koma svo kannski út
fleiri endurútgáfúr, en þá erl
betra fyrir póststjóniina að gætaj.
þess vandlega að nú komi slík
mistök ekki fyrir. Fyrirtæki.það
sem prentar merkin verður að
gera sér ljóst að þessi mistök á-
samt centeringunni bæði á fyrri
út.gáfú þessa merkis og þó sér-
j staklega á íþróttamerkjunum
I eru ágallar, sem verða að hætta
algerlega að koma fyrir.
fd
Laugardagur.
, . . Marsir ræða um kvik-
myndina Ég græt að morgni
og hæla henni að vonum. —
Eitt at.riðl í myndinni varð
mér töluvert umhugsuuar-
efni á leiðinni heim. Annar
bóndi leikkonunnar segir á
einum stað í myndinni, að
hann þoli ekki menn sem
ekki geti drukkið svo hóf sé
á. Siálfur er hann ofdrvkkju
maöur og raunar sadisti líka.
(Hann er aðdáunarlega vel
leikinn). Si°nnilega er ekk-
ex’t umdi°ildqrq í b°ssum efn
úlm en hófdrvkkian. ..Mqrgir
hófdrvkkjumenn áifuþqKt of-
drvkkjumennina og telja þá
mikla vandræðagem1inga. ■—
Ocr bmHi'idismenn áfeilast
hófdrvkkiumennina mest og
teha b°írra athæfi undirrþt
alls ills.
í þessu sambandi minnist
ég orða eins eóðvinar míns,
sem er mikill vinur góðra
ve;gq en umgengst þær af
mikilli háttvísi og sannrí
nautn. Hann sagði nýlega v;ð
mig: „Ég skil mæta ve] þá
bindindismenn sem telja okk
ur hófdrvkkiumennina
versta. Auðvitnð hliótum við
að hafa slæm áihrif á þá. sem
ekki meea drekka. Hvers
vegna skvidi ég ekki g°ta
di'ukkið í hófi og hætt í tæka
tíð eins og þessi þarna, sem
alltaf smakkar það þegar
hann vill, án nokkurra vand-
ræða? segja þeir, Svo fara
þeir að reyna að feta í okkar
fótspor en geta ekki ratað
meðalhófið og falla.“
Það er mikið tit í þessu.
Hins vegar ber ekki að neita
því, að ofdrykkia er veiki,
eins kouar geðveila og í sum
um tilfellum mundi hún vafa
laust koma fram í öðru formi
ef vínið væi'i ekki. En vínið
er eitur, sea'ir Loftur, og sjúk
ir menn eisa ekki að ’nafa
slíkt um hönd frekar en
maaaveikur maður á að éta
steik eða hiartamilaður að
svplgja kaffi. En holdið ei'
víða veikt og hó+'drykkju-
mennirnir e°ra efalaust sitt
til að veikia bað. Á hinn bóg-
inn rræsurn við víst alltaf bú.
ast við einhvei'iu botnfalli í
mannfélasinu, bví miður. —
Og hóifdrvkkiumiennirnir
munu víst seint fórna smni
árr»siu. Var bað ekki Árni
h°itinn BáLsson, s°m sagði
„Það er svo sem allt í lagi.
með vínið, það eru bara rón-
armr, sem koma óorði á
það?“
15.-2. '58.
Vöggur.
s
s
< ’
$'
s
S :
S .
s
S I
s
S ■
s
s
s
s
s
s
í
s
s
s
s
s
s
ís
s
s
I
'S
iS
s
s
s
s
s
V
■ s
s
s
s
s